Καθώς ο ήλιος έδυε πίσω από τους λόφους δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό- ο αέρας είχε σταματήσει και δεν κουνιόταν ούτε φύλλο. Όλα έμοιαζαν να έχουν απορροφηθεί στο φως ενός ασυννέφιαστου ουρανού.
Η αντανάκλαση από το φως του δειλινού σε μια μικρή λακκούβα νερού στην άκρη του δρόμου ήταν γεμάτη εκστατική ενέργεια και το μικρό αγριολούλουδο παράμερα ήταν όλο ζωή.
Υπάρχει ένας λόφος, δυνατός και απέραντα αδιάφορος, που μοιάζει σαν εκείνα τα παμπάλαια τέμπλο που δεν έχουν ηλικία, με χρώμα βυσσινί πιο σκούρο από βιολετί.
Ήταν ζωντανός με ένα εσωτερικό φως χωρίς σκιές και κάθε βράχος και θάμνος του φώναζε από χαρά.
Μια βοϊδάμαξα που την έσερναν δύο βόδια πέρασε στο δρόμο, κουβαλώντας σανό’ πάνω στο σανό καθόταν ένα αγόρι κι ένας άντρας οδηγούσε το κάρο που έκανε πολύ θόρυβο.
Οι φιγούρες τους διαγράφονταν καθαρά κόντρα στον ουρανό, ιδίως το περίγραμμα του προσώπου του αγοριού• η μύτη και το μέτωπό του ήταν καλογραμμένα, ευγενικά• ήταν το πρόσωπο κάποιου που δεν έχει μορφωθεί και πιθανό να μη μορφωθεί ποτέ• το πρόσωπό του έδειχνε ότι δεν ήταν κακομαθημένο και ότι δεν είχε συνηθίσει στη σκληρή δουλειά ή σε ευθύνες• ήταν ένα χαμογελαστό πρόσωπο που ο καθαρός ουρανός αντανακλούσε πάνω του.
Ο διαλογισμός, καθώς περπατούσε σ’ αυτό το δρόμο, έμοιαζε να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο- υπήρχε ένας πυρετός και διαύγεια και ταίριαζαν οι περιστάσεις με την κατάσταση.
Η σκέψη είναι σπατάλη ενέργειας όπως είναι και το συναίσθημα.
Η σκέψη και το συναίσθημα προκαλούν διάσπαση της προσοχής και η συγκέντρωση σε κάνει να απορροφιέσαι στον εαυτό σου, όπως ένα παιδί απορροφιέται στο παιχνίδι του.
Το παιχνίδι είναι γοητευτικό και χάνεται μέσα σ’ αυτό- παρ’ του το και θα γίνει ανήσυχο.
Το ίδιο και με τους ενήλικες- οι πάμπολλες φυγές είναι τα παιχνίδια τους.
Εκεί στο δρόμο, η σκέιψη και τα συναισθήματά της, δεν είχαν καμιά απορροφητική δύναμη- δεν μπορούσε να παράγει δική της ενέργεια κι έτσι σταμάτησε
Το μυαλό έγινε ήσυχο, έτσι όπως ησυχάζουν τα νερά όταν δε φυσάει αύρα.
Ήταν η ακινησία που υπάρχει πριν εμφανιστεί η δημιουργία.
Κι εκεί στον κοντινό λόφο άρχισε να φωνάζει απαλά μια κουκουβάγια, αλλά σταμάτησε ξαφνικά- ψηλά στον ουρανό διέσχιζε την κοιλάδα ένας από εκείνους τους καφέ αετούς.
Εκείνο που έχει σημασία είναι η ποιότητα της ακινησίας- μια κατασκευασμένη ακινησία είναι λίμνασμα- μια εξαγορασμένη ακινησία είναι εμπόρευμα που δεν έχει καμιά αξία- η ακινησία που είναι αποτέλεσμα ελέγχου, πειθαρχίας, καταπίεσης είναι κραυγαλέα απελπισία.
Δεν υπήρχε ο παραμικρός ήχος στην κοιλάδα, ούτε στο νου, αλλά ο νους πήγε πέρα από την κοιλάδα και το χρόνο. Και δεν υπήρχε επιστροφή γιατί δεν υπήρχε αναχώρηση.
Η σιωπή είναι το βάθος του κενού.
Στη στροφή ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει μαλακά, διασχίζοντας δυο γέφυρες πάνω από τις στεγνές κοίτες του ποταμού, που βγάζουν στην άλλη μεριά της κοιλάδας.
Η βοϊδάμαξα είχε κατέβει αυτό το δρόμο- κάποιοι χωρικοί την πλησίαζαν δειλά και αθόρυβα- μερικά παιδιά έπαιζαν στην άκρη του ποταμού κι ένα πουλί επέμενε να καλεί κάποιο άλλο.
Στη στροφή του δρόμου προς τα ανατολικά, ήρθε «ε κ ε ί ν ο τ ο ά λ λ ο ».
Ήρθε ξεχύνοντας κύματα ευλογίας, μεγαλοπρέπειας και απεραντοσύνης.
Έμοιαζε σαν να είχαν ανοίξει οι ουρανοί και να ήρθε μέσα απ’ αυτή την απεραντοσύνη εκείνο που δεν έχει όνομα- ήταν εκεί όλη τη μέρα και το συνειδητοποίησε ξαφνικά, μόλις τώρα, καθώς περπατούσε μόνος, λίγο απομακρυσμένος από τους άλλους• συνειδητοποίησε το γεγονός κι εκείνο που το έκανε εκπληκτικό ήταν ότι αυτό που συνέβαινε ήταν το αποκορύφωμα εκείνου που ήδη γινόταν κι όχι ένα ξεκομμένο περιστατικό.
Υπήρχε φ ω ς, όχι το φως του ήλιου που έδυε ή κάποιο δυνατό τεχνητό φως που ρίχνει σκιές, αλλά ένα φ ω ς χωρίς σκιά που ωστόσο ήταν φως.
Κρισναμούρτι “Σημειώσεις” μετ.Ν.Πιλάβιος εκδ.καστανιώτη
2insight4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.