Homeland και αποδόμηση

 του Alef Shepard

 στους δύο αγαπημένους μου Αθανάσιους, συνιδρυτές του Μ.ΑΠ.ΑΙΣ.

Υπάρχει μία τηλεοπτική σειρά που για πολλούς ασκεί ανελέητη κριτική -εκ των έσω- στη Βόρεια Αμερική. Η ηρωίδα της είναι μία διπολική πράκτορας της CIA, η οποία, καθώς προσπαθεί να σώσει τον (δυτικό) κόσμο, σαρώνει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου στο δρόμο της. Απαγωγές και δολοφονίες σε αναγνωρισμένες από τον ΟΗΕ ξένες χώρες, επιθέσεις με drones στα σύνορα Πακιστάν προς το Αφγανιστάν, κάποιος συνάδερφός της να φωνάζει: «το Πακιστάν δεν είναι καν χώρα, αλλά ένα γαμημένο ακρωνύμιο!».

Αλλά οι σεναριογράφοι της σειράς προχωρούν πολύ πιο βαθιά από την αποκάλυψη των σκοτεινών μεθόδων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Ισοπεδώνουν κάθε διαπροσωπική σχέση της πρωταγωνίστριας: ο γκόμενος της είναι προδότης, άρα ο έρωτας, σαν τη μουσική, πέθανε· ο πατέρας της πάσχει από την ίδια αρρώστια, άρα ποια εγκυρότητα να κατέχει· τα αφεντικά της δεν την καταλαβαίνουν, άρα την απομονώνουν.

Όλοι; Όχι ακριβώς. Αν η ίδια μείνει πιστή στην αποστολή της, που συνίσταται στον αφορισμό «η δουλειά πρέπει να γίνει», τελικά θα κερδίσει. Αλλά τι θα κερδίσει; Την αποδοχή των από πάνω (ειδικά ενός προϊστάμενου: πες με και μέντορα) και την προαγωγή με τα έξτρα χρήματα που δεν την ενδιαφέρουν, καθότι ιδεαλίστρια. Ενώ η σειρά αποδομεί κάθε έννοια ηθικής -όλοι εκμεταλλεύονται τους πάντες- μία αξία μένει ανέπαφη, κυρίαρχη, πέρα από κάθε κριτική: η ίδια η έννοια της εργασίας. Το άγιο δισκοπότηρο…

Το υποκείμενο μπορεί να μετατρέπεται -συνειδητά- σε αντικείμενο συναλλαγής (σε δόλωμαγια να την προσεγγίσουν «τρομοκράτες» εν προκειμένω), αρκεί να γίνει η δουλειά, να πιάσουν τον κακό, να υπερισχύσει η δική της μεριά. Γιατί, μπορεί τα όρια μεταξύ καλού και κακού να είναι συχνά δυσδιάκριτα, ωστόσο η αντίληψη ότι ο κόσμος είναι ένα πεδίο συνεχών συγκρούσεων δεν αλλάζει.

Ο κόσμος: ούτε καν μία θεατρική σκηνή, αλλά ένα πεδίο μαχών όπου όλα επιτρέπονται, όπου οι ήρωες δεν γελάνε ποτέ, μόνο ξεφυσάνε διαρκώς και αρκούνται σε κάτι σφιγμένα, ψεύτικα χαμόγελα, ακριβώς όπως όταν δουλεύεις σκληρά και έρχεται από πάνω σου και ο προϊστάμενος να σου πει τις μαλακίες του. Ξεφυσάς, χαμογελάς, επιστρέφεις στη δουλειά σου. Ξεχνάς τον εραστή σου, το σύντροφό σου, το ίδιο σου το παιδί και επιστρέφεις στη μοναδική αναφορά της χωρίς χιούμορ και χαράς ζωής σου: την εργασία που σε απελευθερώνει…

Στα καθ΄ημάς, στη σχεδόν ασήμαντη αμερικανική επαρχία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, μία ανάλογη σειρά δεν θα γυριστεί ούτε σε 110 χρόνια. Σκέψου ένα τηλεοπτικό show που να έδειχνε ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι κάθαρμα και του αξίζει να πεθάνει, ότι η ΕΥΠ, η ΕΛ.ΑΣ. και ο Στρατός εμπλέκονται σε μια σειρά απαγωγών, φυλακίσεων και δολοφονιών, ότι οι τραπεζίτες ξεπλένουν βρώμικο χρήμα, ότι τα media είναι κατευθυνόμενα κλπ. Και, το χειρότερο, οι πρωταγωνιστές (μία ξανθιά με αντρικό σώμα και ένας πεζοναύτης που σε κάθε δυσκολία παθαίνει κρίσεις πανικού ή/και βάζει τα κλάματα) να μην παντρεύονται στο τέλος!

Εδώ, για να καθηλωθεί ο θεατής, φτάνει ακόμα να βάλεις έναν ομοφυλόφιλο χαρακτήρα σε ρόλο ξεφωνημένης αδερφής (ώστε αν κάποιος θελήσει να βάλει στο τραπέζι το θέμα της διαθήκης κάποιου gay προς το σύντροφό του, να είναι κατειλημμένη η θέση), λίγα γκομενικά δράματα και το στοιχειώδες στόρυ ανταγωνισμού μεταξύ δύο ισχυρών αντρών: κατά προτίμηση πατέρα-γιού, για να μην προχωρήσουμε ποτέ πέρα από την αλφαβήτα της ψυχανάλυσης, εκεί όπου, άλλωστε, ποιος μιλάει;

Εδώ, κρίνεται απαραίτητη και μια δόση μεταφυσικής, όπως στην τελευταία διαφήμιση γνωστού εμπορικού κέντρου (στο εξής «τάδε»), με το τραγούδι-τσίχλα που κολάει στον εγκέφαλο: «τα τάδε δεν ξεχνώ / γλυκειά τάδε-σακούλα μου / πολλές σακούλες κράτησα / μα εσύ ‘σαι η ψυχούλα μου»…

Όποιος άντεξε να με διαβάσει μέχρι εδώ, ήρθε η ώρα να ανταμειφθεί. Μιας και όλοι καταθέτουν προτάσεις για τον πολιτισμό, και αντι-προτάσεις και φαρμακερά κείμενα, και σχόλια επί σχολίων, επιβάλλεται να κάνουμε και εμείς μία παρέμβαση: προτείνουμε, λοιπόν, τη δημιουργία του Μετώπου για την Αποκατάσταση της Αισθητικής (στο εξής «Μ.ΑΠ.ΑΙΣ.»).

Το ζήτημα εκτιμούμε ότι επείγει πολύ περισσότερο από την αυτονόητη εξεταστική για το Μνημόνιο και τον έλεγχο του πόθεν έσχες για ολόκληρη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, που θα στείλει στη φυλακή τους διεφθαρμένους πολιτικούς αντιπάλους μας και θα ξεβρομίσει τον τόπο από τους ακροδεξιούς, κρατικοδίαιτους χορηγούς των νεοναζί.

Οι προτάσεις και το πρόγραμμα του Μ.ΑΠ.ΑΙΣ. θα ανακοινωθούν αφού συνδιαμορφωθούν από τα άτομα και τις συλλογικότητες που θα πάρουν μέρος στο ιδρυτικό μας συνέδριο, που θα γίνει βεβαίως στο δίκτυο των υπονόμων. Ωστόσο, σαν κατευθυντήριο άξονα δράσης έχουμε το πώς θα πάρουμε, με βίαια μέσα, τον έλεγχο των μηχανισμών που κατασκευάζουν συνειδήσεις: τηλεόραση, ραδιόφωνο, Ίντερνετ, θέατρα, σινεμά, εκδοτικούς οίκους, βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες.

Όλο αυτό πρόκειται προφανώς περί σατυρικού εφιάλτη…

υγ. βλέπουμε που βλέπουμε τόσες αμερικάνικες σειρές, η στήλη προτείνει ανεπιφύλακτα το ShamelessUS. Μία σειρά που, επίσης, αποδομεί τα πάντα, αλλά στην κενή θέση που δημιουργείται δεν τοποθετεί τη δουλειά, αλλά το -πάντα ανατρεπτικό- χιούμορ. Εξού και η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο.

hitandrun

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ