Μ' ένα σμπάρο δυο κηδείες

Βαρύ πένθος έχει πέσει από χθες στη χώρα μας, αφού λίγες ώρες μετά την είδηση του θανάτου του Λουκάνικου - που όπως αποδείχτηκε είχε πεθάνει από τον Μάιο - κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ότι πέθανε και ο θρυλικός "Μητσάρας".

Το ειρωνικό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο ίδιος δημοσιογράφος της Αυγής που ξεκίνησε το θέμα γράφοντας χθες ότι ο Λουκάνικος πέθανε - χωρίς να διευκρινίζει τον ακριβή χρόνο του θανάτου του - είναι κι ο μοναδικός που σήμερα διατηρεί τις αμφιβολίες του σχετικά με τον θάνατο του Μητσάρα.

Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της Αυγής, ο θάνατος του Μητσάρα δεν επιβεβαιώνεται από το ληξιαρχείο της Καλλιθέας, ενώ ο Αντιδήμαρχος της πόλης διαψεύδει ότι έκανε οποιαδήποτε ανακοίνωση σχετικά με το γεγονός, όπως κυκλοφορεί από το πρωί σε διάφορα δήθεν αξιόπιστα σάιτ.

Μάλιστα, τα νεκροταφεία Νέας Σμύρνης, Καλλιθέας και Σχιστού, στα οποία διαδίδεται ότι έχει ταφεί, λένε ότι δεν έχουν στην "κατοχή" τους τον Μητσάρα, οπότε δεν αποκλείεται να τον έχουν αρπάξει οι εξωγήινοι και να τον κρύβουν.

Όπως και να 'χει, το γεγονός ότι μεγάλα σάιτ αναπαράγουν τυφλά ειδήσεις, χωρίς να τις διασταυρώσουν από πουθενά, δε μου έκανε καμιά εντύπωση. Εξάλλου, η βοθρίλα και η πτωματολαγνεία που επικρατεί στο ελληνικό διαδίκτυο είναι γνωστή σε όλους μας.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ακόμα και στην περίπτωση του θανάτου ενός σκύλου και του "θανάτου" ενός ανθρώπου, επικράτησε στα social media μια πλήρης παράνοια και ο διχασμός των χρηστών σε υπέρμετρα συναισθηματικούς και αναίσθητους.

Οι μισές αναρτήσεις για τον Λουκάνικο ξεπερνούσαν σε γραφικότητα τα εμετικά στάτους του David Avramidis, ενώ οι άλλες μισές ειρωνεύονταν χυδαία τον θάνατο ενός σκύλου, που τέλος πάντων ήταν ο μοναδικός που κατάφερε να ξεχωρίσει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και να αναδειχθεί σε κάτι σαν σύμβολο, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο τού ήταν παντελώς αδιάφορο.

Δεν ήταν μαχητής, δεν ήταν επαναστάτης, ήταν απλά ένας ιδιαίτερος σκύλος που λόγω της συνεχούς παρουσίας του στα πεδία των διαδηλώσεων συνδέθηκε με τους αγώνες κατά της λιτότητας κι έγινε η μασκώτ της πλατείας Συντάγματος. Και θα μας λείψει πολύ αυτός ο χαρούμενος σκυλάκος.

Κατά τα άλλα, ή του ύψους ή του βάθους σε αυτή τη χώρα. Ή θα ανθρωποποιήσουμε έναν σκύλο ή θα τον αποκτηνώσουμε τελείως. Ή ο Μητσάρας θα είναι για πάντα μαζί μας σε όλα τα συλλαλητήρια του μέλλοντος ή ήταν ο τρελός του χωριού που μας έκανε να γελάμε.

Αυτά σκεφτόμουν, λοιπόν, μέχρι που χθες το βράδυ είδα ότι ο Πάνος Καμμένος, στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης, κατέθεσε στα πρακτικά της Βουλής μια στάση λεωφορείου στο Λονδίνο που είχε φωτοσοπαριστεί πριν από αρκετούς μήνες από τον Jo Di, παρουσιάζοντάς την ως αυθεντική και λέγοντας ότι του την έστειλαν κάτι Λονδρέζοι φίλοι του.

Τί να πεις λοιπόν για τα σάιτ και τους χρήστες των social media όταν ένας αρχηγός κόμματος με συνεργάτες, συμβούλους και επιτελεία, παρουσιάζει ως ντοκουμέντο στη Βουλή μια φάρσα ενός γραφίστα; Τίποτα δε μπορείς να πεις. Μόνο να απελπίζεσαι μπορείς και να αναρωτιέσαι αν υπάρχει πάτος που δεν έχουμε πιάσει σε αυτήν τη χώρα.

Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι ο Μητσάρας να είναι ζωντανός. Και να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά. Να κάτσει εκεί που είναι και να χαμογελάει με την κατάντια μας. Όπως έκανε πάντα.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Πιο μαλάκες από αυτόν που έκανε το φώτοσοπ με το μανικετόκουμπο του Βορίδη είναι όσοι το κυκλοφόρησαν ως αληθινό. Δηλαδή τί έπρεπε να κάνει; Να το φτιάξει στο paint;)

thethreemooges

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ