Και κάτι για το «γνώθι σεαυτόν»

«… Νομίζουμε ότι κατανοούμε τα πάντα για μας, με βάση τις συσσωρευμένες γνώσεις μας και τη σύγκριση. Σίγουρα, όμως, δεν γίνεται να κατανοείς με αυτόν τον τρόπο. 

Αν συγκρίνεις ένα πράγμα με ένα άλλο, απλώς χάνεσαι μέσα στη σύγκριση. Μπορείς να κατανοήσεις πραγματικά αυτό που είσαι, μόνο όταν του δίνεις όλη σου την προσοχή και παύει κάθε μορφή σύγκρισης ή αξιολόγησης, που είναι διάσπαση της προσοχής.

 Τότε, η αυτογνωσία, δεν είναι συσσωρευτική και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να το κατανοήσει κανείς αυτό.

 Αν η αυτογνωσία είναι συσσωρευτική, τότε είναι απλώς μηχανική. 

Αυτό που λέω είναι αρκετά απλό.


 Κι αν κανείς μπορεί να μελετήσει, να παρακολουθήσει τον εαυτό του, αρχίζει να ανακαλύπτει πώς η συσσωρευτική μνήμη έχει επίδραση σε οτιδήποτε βλέπει: πάντα αξιολογεί, απορρίπτει ή αποδέχεται, καταδικάζει ή δικαιώνει, οπότε η εμπειρία που έχει κανείς βρίσκεται πάντα μέσα στο πεδίο του γνωστού, του διαμορφωμένου. 

Αλλά χωρίς την αυστηρή καθοδήγηση της συσσωρευτικής μνήμης, οι περισσότεροι από εμάς νοιώθουμε χαμένοι, νοιώθουμε φοβισμένοι, κι έτσι δεν είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι. 

Όταν υπάρχει  η συσσωρευτική διαδικασία μνήμης, εμπειριών – πράγμα που είναι και καλλιέργεια της μνήμης – τότε η παρατήρηση του εαυτού μας γίνεται πολύ επιφανειακή. 

Η μνήμη βοηθάει στο να κατευθύνει κανείς και να βελτιώνει το «εγώ» του, να γίνεται «καλύτερος», αλλά στην «αυτό-βελτίωση» δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει μια εσωτερική επανάσταση, μια ριζική μεταμόρφωση. 

Μόνο όταν η αίσθηση του, «γίνομαι καλύτερος» πάψει εντελώς – και μάλιστα όχι με την επιβολή της θέλησης – μόνο τότε υπάρχει η δυνατότητα να γεννηθεί κάτι εντελώς καινούριο…»

Κρισναμούρτι  

paramithas

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ