Αυτή η συζήτηση στη Βουλή περί ψήφου εμπιστοσύνης, εμένα μου μοιάζει περισσότερο με προετοιμασία για την τελετουργία της αλλαγής φρουράς. Τα υπόλοιπα, αν και περίπλοκα, φαντάζουν πλέον εν πολλοίς διαδικαστικά…
Ψήφος εμπιστοσύνης, λοιπόν. Το πιο σύντομο ανέκδοτο. Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει.
Ουσιαστικά η κυβέρνηση επιχειρεί να κλείσει μια περίοδο αποτυχιών, ηττών και εκφυλισμού που τους έχουν φέρει σε πολύ δύσκολη πολιτική και δημοσκοπική θέση. Δεν πρόκειται επ’ ουδενί λόγω για επιθετική κίνηση, πρόκειται για απέλπιδα αμυντικό ελιγμό. Δεν είναι καν σαν να πετάνε την μπάλα στις κερκίδες για να πάρουν ανάσα. Μοιάζουν μάλλον με τον παίκτη που πέφτει ξαφνικά μέσα στο γήπεδο και υποκρίνεται ότι σφαδάζει, μήπως και η ομάδα του κερδίσει χρόνο. Το περίεργο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι η ομάδα χάνει, οπότε ο χρόνος κυλάει εναντίον της. Ίσως λοιπόν ο παίκτης που έχει πέσει στο χορτάρι να μην υποκρίνεται τόσο, ίσως πραγματικά να υποφέρει από υπερβολική «μεταρρυθμιστική» κόπωση και από αλλεπάλληλες οδυνηρές δημοσκοπικές κράμπες.
Αν θέλει κανείς να δει τι πραγματικά παίζεται αυτές τις μέρες, δεν έχει παρά να αποστρέψει την προσοχή του από τη δήθεν αισιόδοξη ρητορεία των κυβερνητικών παραγόντων περί τέλους των μνημονίων και ανάπτυξης, και να ρίξει μια ματιά στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα: κρας τεστ των τραπεζών, ρύθμιση κόκκινων δανείων, ρύθμιση χρεών προς το δημόσιο, ρύθμιση οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία, προσδιορισμός της τιμής έναρξης εκπληστηριασμού ακινήτων, που αποτελεί συμπύκνωση όλων των παραπάνω σε μία και μοναδική εικόνα.
Όλ’ αυτά περιγράφουν τα μαθηματικά του μνημονίου, ένα σύστημα εξισώσεων χωρίς λύση, που οδηγούν σε άτοπα κι όπου το μοναδικό κίνητρο που έχει απομείνει όρθιο είναι η αγορά χρόνου, κάτι σαν τον Μπρέζνιεφ που τον κρατούσαν βαλσαμωμένο μέχρι να διευθετηθούν οι εκκρεμότητες του σοβιετικού κράτους, σαν τον απελπισμένο που κρατάει τη μάνα του ζωντανή με μηχανική υποστήριξη για να παίρνει τη σύνταξή της - πένθιμα πράγματα, μακάβρια, που δεν αποπνέουν πια καμιά ελπίδα ή γοητεία, αν απέπνεαν κάποτε, κανένα σχέδιο ανάκαμψης, έστω και εικονικό.
Νομίζω ότι στην πραγματικότητα η πολιτική ζωή έχει αλλάξει πίστα. Στα δικά μου τα μάτια, όλο το σκηνικό, οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα, η συζήτηση για το ελληνικό χρέος, η διαπραγμάτευση για το θρυλούμενο τέλος των μνημονίων, όλα κατατείνουν πλέον στη διαμόρφωση του σκηνικού της επόμενης μέρας. Στη διάταξη των δυνάμεων που θα διαμορφωθεί μετά τις εκλογές του Μαρτίου. Στον περιορισμό των βαθμών ελευθερίας που θα έχει η επόμενη κυβέρνηση να διαπραγματευτεί, να ελιχθεί και να κυβερνήσει.
Ουσιαστικά η κυβέρνηση επιχειρεί να κλείσει μια περίοδο αποτυχιών, ηττών και εκφυλισμού που τους έχουν φέρει σε πολύ δύσκολη πολιτική και δημοσκοπική θέση. Δεν πρόκειται επ’ ουδενί λόγω για επιθετική κίνηση, πρόκειται για απέλπιδα αμυντικό ελιγμό. Δεν είναι καν σαν να πετάνε την μπάλα στις κερκίδες για να πάρουν ανάσα. Μοιάζουν μάλλον με τον παίκτη που πέφτει ξαφνικά μέσα στο γήπεδο και υποκρίνεται ότι σφαδάζει, μήπως και η ομάδα του κερδίσει χρόνο. Το περίεργο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι η ομάδα χάνει, οπότε ο χρόνος κυλάει εναντίον της. Ίσως λοιπόν ο παίκτης που έχει πέσει στο χορτάρι να μην υποκρίνεται τόσο, ίσως πραγματικά να υποφέρει από υπερβολική «μεταρρυθμιστική» κόπωση και από αλλεπάλληλες οδυνηρές δημοσκοπικές κράμπες.
Αν θέλει κανείς να δει τι πραγματικά παίζεται αυτές τις μέρες, δεν έχει παρά να αποστρέψει την προσοχή του από τη δήθεν αισιόδοξη ρητορεία των κυβερνητικών παραγόντων περί τέλους των μνημονίων και ανάπτυξης, και να ρίξει μια ματιά στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα: κρας τεστ των τραπεζών, ρύθμιση κόκκινων δανείων, ρύθμιση χρεών προς το δημόσιο, ρύθμιση οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία, προσδιορισμός της τιμής έναρξης εκπληστηριασμού ακινήτων, που αποτελεί συμπύκνωση όλων των παραπάνω σε μία και μοναδική εικόνα.
Όλ’ αυτά περιγράφουν τα μαθηματικά του μνημονίου, ένα σύστημα εξισώσεων χωρίς λύση, που οδηγούν σε άτοπα κι όπου το μοναδικό κίνητρο που έχει απομείνει όρθιο είναι η αγορά χρόνου, κάτι σαν τον Μπρέζνιεφ που τον κρατούσαν βαλσαμωμένο μέχρι να διευθετηθούν οι εκκρεμότητες του σοβιετικού κράτους, σαν τον απελπισμένο που κρατάει τη μάνα του ζωντανή με μηχανική υποστήριξη για να παίρνει τη σύνταξή της - πένθιμα πράγματα, μακάβρια, που δεν αποπνέουν πια καμιά ελπίδα ή γοητεία, αν απέπνεαν κάποτε, κανένα σχέδιο ανάκαμψης, έστω και εικονικό.
Νομίζω ότι στην πραγματικότητα η πολιτική ζωή έχει αλλάξει πίστα. Στα δικά μου τα μάτια, όλο το σκηνικό, οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα, η συζήτηση για το ελληνικό χρέος, η διαπραγμάτευση για το θρυλούμενο τέλος των μνημονίων, όλα κατατείνουν πλέον στη διαμόρφωση του σκηνικού της επόμενης μέρας. Στη διάταξη των δυνάμεων που θα διαμορφωθεί μετά τις εκλογές του Μαρτίου. Στον περιορισμό των βαθμών ελευθερίας που θα έχει η επόμενη κυβέρνηση να διαπραγματευτεί, να ελιχθεί και να κυβερνήσει.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.