ΚΑΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΚΑΒΑΛΑ

Στον τατουατζή πήγε η κοπελλιά χωρίς μυαλό. Στον τατουατζή. Τι θα πει ποιος είναι αυτός; Ξέρεις τι είναι ο σουβλατζής και ο φαναρτζής και ο τζαμτζής και δεν ξέρεις τον, ελληνιστί, δερματοστίκτη; Αυτόν που σου κάνει ένα στίγμα στο δέρμα. Που σε στιγματίζει μ’ ένα όνομα, μ’ ένα σύμβολο, με ένα σχέδιο σ’ όλη σου τη ζωή. Το τατουάζ δεν βγαίνει μέχρι να πεθάνεις. Εκτός κι αν θέλεις να το «σβήσεις»… φοβερά πράγματα. Κάνουν την πρώτη μαλακία, δηλαδή «φοράνε» ένα τατουάζ και μετά το μετανοιώνουν και το ξεβγάζουν. Και λέμε ότι πρόκειται περί μαλακίας, για να μην πούμε τίποτα πιο βαρύ, διότι το πληρώνεις με χρήματα, όπως και δέχεσαι να την τραβήξεις αυτή την επώδυνη αηδία, κι όταν σου κάνουν κι όταν σου ξεκάνουν το τατουάζ.

Η πλάκα αυτή έχει παραγίνει. Δεν βλέπεις πλέον κορμί πιτσιρικά ή, πιτσιρίκας να μην το έχουν τρυπήσει…, να μην του έχουν σταμπάρει μια «ζωγραφιά». Θέλει ο τύπος να ξεχωρίσει…, γι’ αυτό τρέχει κατ’ ευθείαν στον τατουατζή. Το πράμα, όμως, παρατουάτεψε τόσο που σήμερα ξεχωρίζει αυτός που δεν έχει τατουατευθεί.

Βαρέθηκα τούτη την εποχή να μπανίζω τατουάζ στα κορμιά που κυκλοφορούν στις παραλίες… Τι κόλπο είναι αυτό; Αντί να μελετήσεις τον κώλο μιας γκόμενας, αντί να ψάξεις με το μάτι σου τα απόκρυφα σημεία της, τι γίνεται, τελικά; Σου αποσπούν την προσοχή τα τατουάζ… Και λες πόσο χαμηλά τον ρίχνει τον άνθρωπο η μόδα. Τι άλλο να είναι το τατουάζ παρά μόδα. Μίμηση, δηλαδή. Αυτό είναι. Το κάνει ένας από την παρέα, το κάνουν όλοι. Το έκανε ένας, μπαίνουν στην σειρά και οι άλλοι. Ποιος βαρβαρισμός; Σε παρακαλώ.

Βεβαίως είναι αρχέγονη αυτή η ιστορία και τη συναντάς σε λαούς πρωτόγονους, που είχαν κάποιους συγκεκριμένους και σοβαρούς λόγους να χαράξουν το σώμα τους. Η σημερινή νεολαία δεν επαναλαμβάνει τον πρωτογονισμό και βαρβαρισμό. Είναι καθαρά θέμα μαλακίας. Όχι κάποιας εσωτερικής ανάγκης έκφρασης, ούτε εκδήλωση ανησυχίας και προβληματισμού και επικοινωνίας και αρχίδια καλαβρέζικα. Είπαμε. Και οι βάρβαροι ήταν μια πραγματικότητα, εξέφραζαν κάτι, αποτέλεσαν μια φάση αναπόφευκτη στην πορεία του δίποδου. Αυτός που σήμερα κάνει λόγω μόδας ένα τατουάζ στο χέρι ή, στον κώλο, απλά είναι ένας σκέτος μαλάκας. Για να ξέρουμε τι λέμε.

Αυτό είναι το σχόλιο του αποδυτηριάκια για τη νεανική κουλτούρα που την εκφράζει το τατουάζ. Μαύρο ή, έγχρωμο. Έτσι είναι. Οι καθυστερημένοι ιθαγενείς μπορούσαν να ζωγραφίσουν στο κορμί τους γράμματα ή, σήματα με χρώμα; Όχι, βέβαια. Το έπαιζαν μαυρόασπρη ταινία και ασπρόμαυρη τηλεόραση. Σήμερα οι δικοί σου, οι προχωρημένοι, έβαλαν το χρώμα στις φωτογραφίες, στις φωτοτυπίες, στο σινεμά, στην τιβί. Πρόοδος, σου λέει. Και στο τατουάζ το χρώμα.

Είμαστε στους αιώνες της ασχήμιας. Και στις θρησκείες χωρίς ιερότητα. Δεν μπορούσε να μην πάει προς τα εκεί η δουλειά όταν δεν ελέγχεται η παραγωγή και όλα στηρίζονται στην κατανάλωση. Φοβερά πράγματα. Δεν υπάρχεις για να ζήσεις, για να ζεις, αλλά για να μπεις στο σουπερμάρκετ, στο ρεστωράν, στην καφετέρια, στο μπουκάδικο, στο περίπτερο, στο βενζινάδικο, στην τράπεζα. Και μην ξεχνάμε και στο τατουατζήδικο.

Το σώμα, κι όχι μόνον του ανθρώπου, αλλά και του ζώου, έχει μια ιερότητα. Μια πληρότητα. Μια τελειότητα. Δεν υπάρχει καλούπι εργοστασιακό, βιομηχανικό. Όχι μόνον φυσιογνωμικά δεν μοιάζουν δυο άνθρωποι, ανάμεσα σε εκατομμύρια, σε δισεκατομμύρια δίποδα, αλλά δεν βρίσκεις ούτε δυο κορμιά με τις ίδιες αναλογίες, με το ίδιο βάρος. Όλα  είναι ίδια…, όλα έχουν ένα κεφάλι και δυο χέρια ή, δυο μάτια κι έναν πούτσο, όμως και όλα  δεν είναι ίδια παρ’ ό,τι είναι το ίδιο λειτουργικά, δηλαδή δεν αναπνέουν από τα αυτιά, ούτε κλάνουν από τα μάτια…

Κι έρχεται ο σήμερας, ο έτσι μοντέρνος και πάει στον μάστορα να «φτιάξει» ένα τατού. Ο οποίος μάστορας για να μάθει τη δουλειά είχε κάνει προπόνηση σε δέρματα γουρουνιών. Τα έχουμε πει αυτά. Το γουρούνι είναι πιο κοντά στον άνθρωπο απ’ όλα τα άλλα ζώα. Το αυτό ισχύει και για το δέρμα του γουρουνιού. Πού, δηλαδή, να εξασκηθεί ο υποψήφιος δερματοστίκτης; Στο δέρμα της φάλαινας ή, του φιδιού; Ούτε θα πει στην γκόμενά του Γύρνα την πλάτη σου, μωρό μου, να σε ξεσκίσω με σουβλιά αποστειρωμένα και βελόνες μιας χρήσεως για να εξασκηθώ στο tattoo.

Όπως ο Ντέμης Νικολαϊδης έδειξε την λατρεία του για την ΑΕΚ με το τατουάζ, με το δικέφαλο στο μπράτσο, έτσι και ο άλλος για να δηλώσει τη θρησκεία του, τα πιστεύω του, τις επιθυμίες του, την αγάπη του για κάτι, το μίσος του για κάτι, είτε αυτό είναι το γαμήσι, είτε ο τζόγος, παραδίδει το κορμί του με μια συγκεκριμένη παραγγελιά στον τατουατζή.

Δεν ξέρω αν το tattoo υπάρχει ακόμα στο μπράτσο του τέως προέδρου της ΑΕΚ. Αυτό που ξέρω κι έγινε ευρύτερα γνωστό είναι ότι η διάσημη τραγουδίστρια Μπρίτναιη Σπήαρς έχει «γράψει» στο σώμα της τη λέξη «Καμπάλα» και μετά πλήρωσε η μαλακισμένη 2 εκ. δολάρια για να το εξαφανίσει το τατουάζ. Η, επειδή κατάλαβε τι πραγματικά σημαίνει Καμπάλα και τρόμαξε ή, δεν ήξερε τι σημαίνει Καμπάλα όταν της έφτιαξαν το tattoo.

Είπαμε. Είναι μόδα. Βρίσκει γκόμενο μια πιτσιρίκα και επιτόπου «γράφει» το όνομά του στην κοιλιά της ή, στο χέρι της. Ο γκόμενος, όμως, δεν είναι μόνιμος… Οπότε τι κάνει η μαλάκω; Όταν βρίσκει καινούργιο γκόμενο «σβήνει» το τατουάζ με το όνομα του προηγούμενου… Γλυτώνει, βέβαια, τη διαδικασία αν και ο νέος γκόμενος έχει το ίδιο όνομα με τον πρώην. Αν λέγεται Λάκης στη θέση του Λάκη… Και μπορεί να του σκάει το παραμύθι του Νο 2 Λάκη; Ξέρεις, μια θεία μου μάγισσα μού είχε πει ότι ο άντρας της ζωής σου θα λέγεται Λάκης, όμως για να τον συναντήσεις θα πρέπει πρώτα να τον «γράψεις» ακριβώς πάνω από το μουνί σου…

Άσχημο πράμα το tattoo. Άσε το piercing, άλλη μαλακία μετά σούπερ κλανιάς αυτή με τους κρίκους, τις μπίλιες, τα γαντζάκια που τρυπάνε γλώσσες, φρύδια, χείλια, αρχίδια. Μιλάμε για φρικιά. Φοβερά πράγματα. Να τρυπιέται ο άλλος, να «εικονογραφεί» το κορμί. Να βλέπεις π.χ. τη γάμπα του στο μοτοσακό και αντί κάλτσας να «φοράει» ένα χρωματιστό τατουάζ.

Σαν τα γελάδια που σε ράντζο του Τέξας τα μαρκάρανε με πυρακτωμένο σίδερο για να ξέρουν όλοι σε ποιον ανήκουν και κανένας πούστης να έχει αμφισβητήσεις. Και για να έχει ευθύνες όποιος αγοράσει τα ξένα βοειδή από αυτόν τον αλήτη που θα τα κλέψει από το ράντζο. Ναι, αυτός είναι ένας λόγος για να κάνεις branding. Το ξέρεις το brand name; Brand σημαίνει το δαυλί, ο πυρσός. Αν πεις He was branded as a coward ή, as a criminal, εννοείς ότι Αυτός στιγματίστηκε σα δειλός ή, σαν κακούργος.

…Κι όχι μόνο τα ζώα μαρκάρανε, αλλά σε πιο παληές εποχές και τους σκλάβους, τους εγκληματίες. Κι όμως, το κόλπο έγινε μόδα. Φοβερά πράγματα. Κάποιοι δεν αρκούνται στο tattoo, ούτε και στο piercing, αλλά κάνουν και branding. Φτιάχνουν ένα συγκεκριμένο σημάδι στο μπούτι τους π.χ. με καυτό σίδερο στους χίλιους βαθμούς Κελσίου. Έτσι για να δείξουν ότι δεν πονάνε, ότι είναι έτοιμοι για όλα, αποφασισμένοι για κάθε τι.

Η ομορφιά του σώματος είναι στη γύμνια του. Αυτό λέει ο αποδυτηριάκιας. Το γυμνό γυμνό κορμί, όχι εκείνο που είναι ξεβράκωτο αλλά «στολισμένο» με τατουάζ και σιδεράκια διάφορα να κρέμονται από μουνόχειλα ή, στοματόχειλα, από τα αυτιά και τα ρουθούνια.

Θέλει, λέει, να μας «πει» κάτι ο τατουαζοκτυπημένος. Το πώς βλέπει τον κόσμο. Το πού ανήκει πατριωτικά, πνευματικά, ιδεολογικά. Να βγάλει μέσω του τατουάζ τις προσωπικές του ανησυχίες, τις έρμες αναζητήσεις του, τις γαμημένες αγωνίες του. Και αδιαφορεί αν θα πληγώσει το σώμα του.

Κάποτε το τατουάζ ήταν η σημειολογία μιας φυλής. Κάτι σήμαινε. Και σ’ εκείνα τα χρόνια της φωτιάς και της πέτρας η επιβίωση ήταν απόλυτα ταυτισμένη με κανόνες που δεν τους αγνοούσες. Η πίστη στους θεούς, η αφοσίωση στους αρχηγούς, το πνεύμα της ομαδικότητας, όλα αυτά περνούσαν με σύμβολα και εντολές με τις οποίες ο πολεμιστής έπρεπε να δεθεί σ’ όλη του τη ζωή. Να, γιατί έπαιζε μπάλλα το τατουάζ, που σήμερα το γουστάρεις κι αύριο το αλλάζεις. Τι να λέμε τώρα; Στο φινάλε ήταν άγνωστο στους λαούς της ζούγκλας το laser, με το οποίο εξαφανίζεις το μελάνι του τατουάζ στο σώμα.

Οι ψυχίατροι πριν από 150 χρόνια είχαν υποστηρίξει ότι το τατουάζ είναι δείγμα εκφυλισμού. Από δείγμα φυλετισμού δηλαδή, εξελίχθηκε σε φαινόμενο παρακμιακό. Και έφθασε το πράμα να γίνονται… εκθέσεις ανθρώπινων σωμάτων που έχουν τατουάζ. Μια τέτοια έγινε πέρυσι στο Γκάζι, στην τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Φοβερά πράγματα. Όπως πας σε μια γκαλερί, σ’ ένα μουσείο για να θαυμάσεις έργα τέχνης, έτσι αντί να ζωγραφίζουν ένα πίνακα, χρησιμοποιούν οι τατουατζήδες καλλιτέχνες για καμβά ένα ανθρώπινο σώμα.

Τον βλέπεις με τατουάζ. Τι λες αν είσαι αφελής; Κάτι είναι αυτός… Κάτι ξεχωριστό, μέλος σε μια σπουδαία οργάνωση…, κι έχει αυτό το αναγνωριστικό σημείο για να τον εμπιστεύονται οι σύντροφοί του σε μια σημαντική αποστολή… Κάποιος υπέρτατος λόγος τον έκανε να υποστεί τη δοκιμασία του τατουάζ, μάλιστα και με κίνδυνο να μολυνθεί… Δεν μπορεί, όσο μαλάκας κι αν είναι, να το έκανε για την πλάκα του το τατουάζ.

apodytiriakias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ