Μια χώρα σε vertigo

Πριν …μεταναστεύσω στην Αίγινα, οραματίστηκα ότι με μεγάλη προσπάθεια αγωνιζόμουν να στρέψω την πυξίδα από τον βορά στο νότο, για να κάνω μία μεγάλη στροφή στην πορεία μου. Την επόμενη μέρα έπαθα ίλιγγο. Από τότε μαθαίνω συνεχώς ότι πολλοί συμπολίτες μας αυτό τον καιρό της κρίσης παθαίνουν κρίσεις ιλίγγου. Μια ολόκληρη χώρα δηλαδή μοιάζει να είναι σε vertigo αλλαγών: οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, αξιακό, πολιτιστικό, εγκεφαλικό, πνευματικό, λογικό, συναισθηματικό και πλέον …σωματικό.  

Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ όπως έχει γράψει και η Άλις Μίλερ, και αυτό τον καιρό που οι περισσότεροι από εμάς χρειάζεται να κάνουν τεράστιες αλλαγές στη ζωή τους για να επιβιώσουν, πρέπει να αλλάξουν εκτός των άλλων και προσανατολισμό, και ενίοτε να κάνουν στροφές 180 ή και 360 μοιρών για να τα καταφέρουν.

Το να κατανοείς τι προσπαθεί να σου πει το ίδιο το σώμα σου, με τα συμπτώματά του, όπως π.χ. ότι “ναι, εσύ μπορεί να κάνεις τις …στροφές στο μυαλό σου γρήγορα και με δεξιοτεχνία και να περνάς και σε πράξη, αλλά εγώ φίλε ζορίζομαι και χρειάζομαι το χρόνο μου για να προσαρμοστώ”,  σου δίνει τουλάχιστον μια αίσθηση ασφάλειας, εφόσον σημαίνει πως κατανοείς το άλλο μισό ημισφαίριο του εγκεφάλου σου που δεν μπορεί να μιλήσει με λέξεις. Και μ’ αυτήν την κατανόηση δεν το εξωθείς λόγω άγνοιας, να …βαρέσει μεγαλύτερο καμπανάκι -και σίγουρα χειρότερο και σοβαρότερο από έναν ίλιγγο.

Το να αντιλαμβάνεσαι εν ολίγοις τα μηνύματα του σώματός σου και να κάνεις …πίσω για να αφουγκραστείς είτε τους χρόνους προσαρμογής που έχει ανάγκη, είτε ακόμα και για να το ακολουθήσεις σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες, ακόμα κι αντίθετα με αυτό που θέλεις εσύ συνειδητά πολλές φορές, σημαίνει ότι μπορείς να ακούς τον κρυφό σου εαυτό που ο “λόγος” του είναι πολύ καθοριστικός, διότι είναι και αυτός που σωματοποιείται…

Όπως μας ανέφερε ο καθηγητής φιλοσοφίας Στέφανος Ροζάνης στην εκδήλωση που διοργάνωσα την περασμένη άνοιξη, όταν προσπαθείς να κατανοήσεις αυτόν τον ασυνείδητο ευατό που εκφράζεται με το σώμα και δεν τον αφήνεις στο μαύρο σκοτάδι, όταν έχεις όσο γίνεται μεγαλύτερη αυτογνωσία με άλλα λόγια, δεν κινδυνεύεις να γίνεις ομοίωμα ανθρώπου…

Παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, είναι δηλαδή τουλάχιστον να μη γίνουμε ομοιώματα ανθρώπων, ανίδεα για το τι συμβαίνει στον ίδιο τους τον εαυτό, όπως και γύρω τους.

Το πρώτο βήμα άλλωστε για να κατακτήσει την …ανθρωποσύνη του ένας άνθρωπος, άρα την ελευθερία του, είναι να έχει επαφή με τα συναισθήματά του όπως είπε και ο Καστοριάδης (το λέω και το ξαναλέω αυτό). Στην καλύτερη περίπτωση, μάλιστα, να έχει επαφή με τα συναισθήματά του πριν …σωματοποιηθούν, γιατί αν στην χειρότερη περίπτωση μείνουν στη λήθη, τότε η σωματοποίησή τους μπορεί να είναι και μη αναστρέψιμη.

Η κατανόηση και η επίγνωση είναι το ζητούμενο για να διαχειριστεί κάποιος τις δυσκολίες του. Και όπως είπαμε, όχι μόνο της λογικής και του συνειδητού του, μα και του ασυνείδητου και των συναισθημάτων του σε συνεργασία. Αλλά η χώρα δείχνει ομοίωμα χώρας, όπως και η δημοκρατία της “ομοίωμα δημοκρατίας”. Και κινδυνεύουν και οι άνθρωποι να γίνουν όλο και περισσότεροι ομοιώματα επίσης. Σα σβούρα η πατρίδα που γυρίζει ακροβατώντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω από τον εαυτό της, χωρίς να μπορεί ούτε καν να τον αναγνωρίσει.-

afigisizois

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ