Πόση ελπίδα για ΑΛΛΑΓΕΣ επί της ΟΥΣΙΑΣ μπορεί να έχεις κανείς γι’ αυτή τη σημερινή Ελλάδα;

Είναι κλασικό ερώτημα όταν ασκείς κριτική για την ελληνική πραγματικότητα κι αυτούς που την στηρίζουν με νύχια και με δόντια: Τι προτείνεις, έχεις καμιά λύση; Συνήθως μάλιστα αυτοί που σου κάνουν αυτή την ερώτηση, σε κατηγορούν ανοιχτά ή μη -δεν έχει σημασία- για απαισιοδοξία,  Τείνω πλέον στην άποψη ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για νοήμονες ανθρώπους να ασχολούνται με το να αλλάξουν τα μυαλά αυτής της χώρας. Οι προτάσεις και οι λύσεις μπορούν να έχουν νόημα, μόνο όταν μιλάμε για καταρχήν κατεδάφιση του οτιδήποτε έχει σχέση με τον νεοελληνικό πολιτισμό και την μικροαστική του κουλτούρα.

Γιατί να προσπαθήσεις να εκπολιτίσεις ποιους; Αυτούς που τρέχουν να ανάψουν ρεσώ ως κίνηση συναίνεσης και πλέκουν πουλόβερ για δέντρα; Εκείνους που το παίζουν επαναστάτες και παρακαλάνε για μια κρατική επιχορήγηση; Αυτούς που «περνάνε τέλεια» στην Μύκονο και μόνη τους έγνοια είναι το μπουζουξίδικο, ενώ δίπλα πνίγονται άνθρωποι από την μπότα λιμενικών;

Να δώσεις λύσεις για τους ψηφοφόρους του Σαμαρά και του Βενιζέλου, που ανέχονται να τους κυβερνάνε άτομα σαν τον Γεωργιάδη; Ή μήπως καλύτερα για τους νοητικά ελλιπείς και ψυχικά ασθενείς υποστηρικτές του εγχώριου ναζισμού που φοράει μαίανδρο αντί για σβάστικα; Από αυτή την λίστα δεν εξαιρούνται ούτε οι ντεμέκ ποιοτικοί και εναλλακτικοί που περιμένουν σωτηρία από τον Τσίπρα και τον κάθε Τσίπρα. Και εσχάτως βρήκαν αποκούμπι στην «νέα και άφθαρτη» πρόταση του Θεοδωράκη, μια απενοχοποιημένη συστημική επιλογή που δεν φοράει το προσωπείο του πολιτικού, αλλά του απολιτίκ.

Να νοιαστείς γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται μόνο για την καλοπέραση και σφυρίζουν αδιάφορα δήθεν ότι «δεν ασχολούνται με πολιτικά»; Είναι αυτοί που παρατηρούν εκ του μακρόθεν τα τεκταινόμενα σαν να μην τους αγγίζει η δυστυχία των άλλων, που ως όντα παράλληλου κόσμου κάνουν διαπιστώσεις για πράγματα που απαξιούν να δώσουν βάση, λες και υπέγραψαν συμβόλαιο με την ευτυχία.

Έχει πραγματικά κάποιο νόημα η παραγωγή πολιτισμικών προϊόντων σε μια χώρα που οι καλλιτέχνες δίνουν άλλοθι ότι δήθεν έχουμε «κουλτούρα»;  Που η αρπαχτή και οι «δημόσιες σχέσεις» είναι ο τρόπος ανέλιξης στην σκάλα μιας εθνικής προέλευσης «επιτυχίας»; Γιατί να θες κάποια αλλαγή σ’ αυτή την χώρα, που οι στοιχειώδεις τρόποι ευγένειας και κοινωνικής συμπεριφοράς θάβονται από λάσπη ψευτομαγκιάς και νοοτροπίας κλίκας; Ας προσθέσουμε σ’ αυτό το συρφετό και όσους ακόμα περιμένουν σωτήρες και ηγέτες κι εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε άτομα που απλά ξέρουν από την τηλεόραση.

Πόση ελπίδα μπορεί να έχεις γι’ αυτή την Ελλάδα; Μην βρεθεί κανείς να πει για γενικεύσεις, αφού το 1-2% να βάλω που διαφέρει, ή έχει φύγει μεταναστεύοντας ή με την ανοχή του αφήνει όλους τους παραπάνω να συντηρούν το σκηνικό. Και βέβαια ο καθένας από μας που κυνηγά το κάτι διαφορετικό, επιδιώκει τις μικρές νίκες στην καθημερινότητα, στον χώρο εργασίας, σε δημόσιες συναντήσεις κοκ και όσοι το κάνουν με κόντρα τον άνεμο, είναι αξιέπαινοι. Ωστόσο επιμένω: Δεν δίνεις λύση για ένα άρρωστο, γεμάτο κουφάρια, παράσιτα, άγρια ζώα και ρυπαρά νερά χωράφι, με το να φυτέψεις νέους σπόρους για εξωτικά φυτά. Πρώτα το καις.

[ΠΗΓΗ: Το άρθρο ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ αναρτήθηκε ως editorial στο UNFUCK: http://unfucker.wordpress.com/

 taskart

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ