Μεγαλώνοντας μέσα σε τάφους

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΤΖΕΔΑΚΙ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ με την τεράστια πολιτιστική κληρονομιά, όπου όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις κι από ένα αρχαίο εύρημα, κομμάτι της μακραίωνης ιστορίας αυτού του τόπου, οι αρχαιολόγοι αποτελούν τον πιο ολιγομελή όχι μόνο επιστημονικό, αλλά και επαγγελματικό κλάδο. Πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία, που φυσικά ουδόλως μας τιμά...

Το ελληνικό σχολείο καθοδηγεί τους μαθητές να γίνουν δικηγόροι, ναυπηγοί, γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί, αλλά όχι αρχαιολόγοι.

Η ελληνική οικογένεια θα χαρεί να γίνει ο γιος χημικός μηχανικός (κι ας μην ξέρει ακριβώς τι δουλειά μπορεί να κάνει...) και μάλλον θα σταυροκοπηθεί αν το παιδί ανακοινώσει ότι θέλει να γίνει αρχαιολόγος.

Η ελληνική κοινωνία έχει περί πολλού ένα σωρό επαγγέλματα -ειδικά αν είναι και προσοδοφόρα-, όχι όμως και του αρχαιολόγου, που στο άκουσμά του θα κουνήσει το κεφάλι σαν να λέει «Πώς σου ήρθε, βρε παιδάκι μου»!

Το ελληνικό κράτος -ναι, αυτό που επαναλαμβάνει μονότονα ότι ο πολιτισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία- προσλαμβάνει κλητήρες, ιδιαίτερους, συμβούλους, χειροκροτητές, αλλά όχι και αρχαιολόγους!

Οσο για το υπουργείο Πολιτισμού, αντί να ψάχνει να βρει κονδύλια για να γίνονται ανασκαφές, ψάχνει να βρει παραθυράκια στους νόμους για να μην πληρώνουν φόρο ποδοσφαιρικές ομάδες! Μέχρι εκεί, φαίνεται, φτάνει ο πολιτισμός του υπουργού Τασούλα (το επίθετο είναι...)

Κι έτσι, αντί την Ελλάδα να ανασκάπτει η αρχαιολογική σκαπάνη, την ανασκάπτουν οι μπουλντόζες του Μπόμπολα!

Εν ολίγοις, σε μία χώρα σπαρμένη αρχαία, η αρχαιολογία δεν συμπεριλαμβάνεται στα προβεβλημένα επαγγέλματα, ενώ θα έπρεπε να ήταν το πλέον περιζήτητο...

Κατά τ' άλλα, εμείς οι Ελληνες είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας, την οποία, όμως, όχι μόνο δεν επιθυμούμε ν' ανακαλύψουμε, αλλά ούτε καν να μάθουμε...

Μεγαλώσαμε σ' ένα σπίτι με πατέρα αρχαιολόγο και μητέρα φιλόλογο-ιστορικό, οπότε με βάση την ελληνική πραγματικότητα διεκδικούμε επάξια μια θέση στα ρεκόρ Γκίνες! Πιο εύκολα βρίσκαμε την Θουκυδίδου Ιστορία παρά τα... μαχαιροπίρουνα, αλλά εκτός από την ιστορία αγαπήσαμε και τη μαγειρική.

Σε μία εποχή που το Ιντερνετ δεν μπορούσαμε ούτε να το φανταστούμε, ήταν μαγικό το ότι όποια ιστορική και λογοτεχνική πληροφορία θέλαμε, απλώναμε το χέρι στη βιβλιοθήκη και την είχαμε (και όταν βαριόμασταν, απλά ρωτούσαμε...).

Τα παιδικά και εφηβικά μας καλοκαίρια κυλούσαν λιγότερο στις παραλίες και περισσότερο στις ανασκαφές. Οι δικές μας βαλίτσες των διακοπών είχαν πιο συχνά κοκκινόχωμα παρά άμμο!

Λογικό και επόμενο, λοιπόν, να έρθει η στιγμή που σταματήσαμε να παρακολουθούμε και αρχίσαμε να συμμετέχουμε στις ανασκαφές που έκανε ο πατέρας στην Κρήτη.

Κι έτσι τους καλοκαιρινούς μήνες τούς περνούσαμε σκάβοντας για το μινωικό ανακτορικό κέντρο στο Καστέλι στο λιμάνι Χανίων και για τάφους στη μινωική νεκρόπολη των Αρμένων στο Ρέθυμνο. Μαζί με τον Σταύρο, τον κυρ Μήτσο, τον Γιάννη, τον Μανώλη και τον μπαρμπα-Σπύρο, που ήταν και με τον Εβανς όταν ανακάλυψε την Κνωσό!

Είμαστε από τους λίγους τυχερούς που έχουμε νιώσει το συναίσθημα να μπαίνεις σ' έναν τάφο και μ' ένα σκαλιδάκι, ένα μαχαίρι κι ένα πινέλο να βρίσκεις αρχαία ευρήματα που ήταν θαμμένα για χιλιετίες, λες και περίμεναν εσένα για να φανερωθούν...

ΠΑΡ' ΟΛ' αυτά, δεν ακολουθήσαμε την αρχαιολογία. Ομως, η σκονισμένη πια καρτέλα μας, που γράφει «τεχνίτης ανασκαφών», στην Εφορεία Χανίων, νιώθουμε ότι πάντα θα μας περιμένει...

enet

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ