H επίδραση της Θεάς Τύχης για το θαύμα της Σαϊτάμα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΥΡΙΓΟΣ

Ήταν αναμφίβολα η μέρα που η επίσημη αγαπημένη, με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στο τιμόνι της, ξεπέρασε τον εαυτό της, βάζοντας παράλληλα τις ΗΠΑ του Μάικ Σιζέφσκι στην αναμονή για άλλα δύο χρόνια, μέχρι να έρθει, στο Πεκίνο, η λύτρωση απ’ τα χαστούκια που είχαν αρχίσει να δέχονται το 2002 στην Ιντιανάπολις.

«Αυτά δεν πρόκειται να ξαναγίνουν. Οι Έλληνες παίκτες τα έβαζαν όλα. Από ένα σημείο και μετά ήταν λες και πετούσαν βότσαλα στην θάλασσα», μου έλεγε ένας Αμερικανός συνάδελφος όταν συναντηθήκαμε το 2010 στο Παγκόσμιο της Τουρκίας. «Μάλλον τα παραλές. Ή εν πάση περιπτώσει, τα υπεραπλουστεύεις», του απάντησα.

Τύχη ή ικανότητα;

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και εδώ στην Ελλάδα δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι την 1η Σεπτέμβρη του 2006… κοιμήθηκε ο Θεός. «Όλα καλά και όλα ωραία, οι παίκτες μας είχαν πίστη, ομαδικότητα και μεγάλη καρδιά, όμως πότε είχε ξαναβάλει αυτή η ομάδα 101 πόντους;»

Ευκαιρία λοιπόν να επιστρατευτούν οι “Mythbusters”. Πόση ήταν εν τέλει η επίδραση της Θεάς Τύχης για να συντελεστεί το θαύμα της Σαϊτάμα;

Για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια το τι συνέβη στον αλησμόνητο εκείνο ημιτελικό, πρέπει πρώτα απ’ όλα να βάλουμε στο μικροσκόπιο τα δεδομένα που αφορούσαν τους Αμερικανούς.

Έπειτα από δύο σερί παταγώδεις αποτυχίες (2002 Ιντιανάπολις, 2004 Αθήνα), η USA Basketball ανέθεσε στον Τζέρι Κολάντζελο να ξαναφτιάξει τα πάντα απ’ το μηδέν. Το πρώην αφεντικό των Φίνιξ Σανς προσέλαβε τον Μάικ Σιζέφσκι και μαζί κατέστρωσαν ένα πλάνο τριετίας. Οι βασικοί άξονες ήταν δύο: να αλλάξει η αμερικανική ομάδα νοοτροπία και παράλληλα να προσαρμόσει από τακτικής απόψεως το παιχνίδι της στα δεδομένα του εκτός ΝΒΑ μπάσκετ.

 

Αποδείχτηκε ότι όταν οι Αμερικανοί συνάντησαν την ελληνική ομάδα, είχαν προλάβει να λύσουν μονάχα το πρώτο απ’ τα δύο προβλήματα. Πράγματι, η ομάδα του ’06 δεν παρουσίασε σημάδια υπεροψίας και απειθαρχίας στο παρκέ, όπως είχε συμβεί δύο χρόνια νωρίτερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όταν ο Άιβερσον, ο Μάρμπερι και οι περισσότεροι απ’ τους συμπαίκτες τους πίστευαν ότι αρκούσε να… αγριοκοιτάξουν τους αντιπάλους για να κατακτήσουν το χρυσό μετάλλιο.

Μια τρύπα στο νερό ο μεγάλος Σιζέφσκι

Στο κομμάτι της στρατηγικής, ωστόσο, ο Σιζέφσκι είχε κάνει μια τρύπα στο νερό. «Ο Ρούντι Τομζάνοβιτς μας έλεγε ότι ο Διαμαντίδης είναι ένας μεγάλος σουτέρ», είπε στα πρώτα λεπτά της μετάδοσης ο Βασίλης Σκουντής. «Μας έκαναν ζημιά με τα πικ εντ ρολ. Κυρίως το νούμερο 4 (σ.σ. Παπαλουκάς) και το νούμερο 7 (σ.σ. Σπανούλης)», σχολίασε ο ίδιος ο Σιζέφσκι στην συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε. Με δεδομένο ότι ουδείς Έλληνας διεθνής έπαιζε εκείνη την περίοδο στο ΝΒΑ (ο Σπανούλης είχε μόλις υπογράψει στους Ρόκετς), οι Αμερικανοί δεν ήξεραν ούτε τα ονόματα τους!

Λίγους μήνες αργότερα, ο επί 34 συναπτά έτη προπονητής του θρυλικού Ντιουκ παραδέχτηκε σε συνέντευξή του στον Μαρκ Σπιρς του ESPN ότι το παιχνίδι απέναντι στην Ελλάδα τον οδήγησε στην απόφαση να βάλει το σκάουτινγκ στην κορυφή της λίστας του. Μέχρι τότε, το επιτελείο του απλώς μελετούσε τα παιχνίδια που είχαν δώσει οι αντίπαλοί τους μέσα στο τουρνουά. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Τομζάνοβιτς, αντί να σταθεί στην ικανότητα του Διαμαντίδη και των υπόλοιπων γκαρντ της ελληνικής ομάδας στο πικ εντ ρολ, μιλούσε για το μακρινό σουτ του ηγέτη του Παναθηναϊκού.

Πιο έξυπνοι και οξυδερκείς

«Your coach and your players simply outsmart us», ήταν η άποψη ενός άλλου Αμερικανού συναδέλφου, με βαθιά γνώση του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αποδειχτήκαμε πιο έξυπνοι και οξυδερκείς, δηλαδή.

«Είδα για πρώτη φορά το παιχνίδι σε βίντεο μόλις πριν από λίγες ημέρες», μας έλεγε την περασμένη Δευτέρα ο Νίκος Ζήσης, κατά την διάρκεια της ζωντανής συνέντευξης που παραχώρησε μαζί με τον Γιάννη Μπουρούση στο Contra.gr. «Ήταν εκπληκτικό. Οι Αμερικανοί τα δοκίμασαν όλα. Πίεση σε όλο το γήπεδο. Επιθετική άμυνα στο πικ εντ ρολ, βοήθειες απ’ την θέση «4», άμυνα με αλλαγές, χαμηλά σχήματα με τρεις φόργουορντ. Τα πάντα! Είχαμε όμως τις απαντήσεις», σχολίασε ο αρχηγός της Εθνικής, που είχε παρακολουθήσει τον ημιτελικό με πολιτικά απ’ την άκρη του πάγκου. Είχε φροντίσει ο ασυγχώρητος Βαρεζάο γι’ αυτό…

Στα πρώτα 15 λεπτά, η αίσθηση που υπήρχε ήταν ότι εύκολα ή δύσκολα οι Αμερικανοί θα μας έβαζαν από κάτω. Με τον Σιζέφσκι να ξεκινάει στην θέση «5» τον ύψους 2,03 Έλτον Μπραντ, ο Παναγιώτης Γιαννάκης επιχείρησε να «χτυπήσει» απ’ την καρδιά της ρακέτας, με κύριο στόχο να πάρει την μπάλα με πλάτη στο καλάθι ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Η πιεστική άμυνα των αντιπάλων, απέναντι σε ένα βαρύ σχήμα με μόλις έναν γνήσιο χειριστή της μπάλας (Διαμαντίδης και δίπλα του, πέρα απ’ τον Λάζαρο, οι Χατζηβρέττας, Κακιούζης και Φώτσης), σε συνδυασμό με την απόλυτη κυριαρχία τους στα ριμπάουντ (6 επιθετικά στην πρώτη περίοδο), μας έκανε να ασφυκτιούμε. Δείτε το σε VIDEO:

 

Ο «Δράκος» όμως βρήκε την λύση. Γύρισε την άμυνα σε ζώνη, με πρώτο στόχο να μπερδέψει, έστω για λίγα λεπτά, τους παίκτες των ΗΠΑ που, λόγω της εξωπραγματικής αθλητικής τους ικανότητας (είχαν και Λεμπρόν Τζέιμς και Καρμέλο Άντονι και Ντουέιν Ουέιντ), μπορούσαν να «τρυπήσουν» ότι ώρα ήθελαν την άμυνά μας. Παράλληλα επιστράτευσε το σχήμα που και το 2005 είχε αποδειχτεί καταλυτικό: πεντάδα με τρεις δημιουργούς. Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης μαζί στην περιφέρεια.

Με τον Γιαννάκη να έχει μόλις ανακατέψει την τράπουλα, ήρθε η φάση που άλλαξε ριζικά την ψυχολογία. Ο Κρις Πολ πήγε για το λέι απ, σε έναν απ’ τους, όπως αποδείχτηκε, τελευταίους αιφνιδιασμούς των Αμερικανών και ο Διαμαντίδης έσβησε τα φώτα με μία επιβλητική τάπα. Από εκείνο το σημείο και μετά ξεκίνησε το… φεστιβάλ των πικ εντ ρολ, με σημείο αναφοράς τον Παπαλουκά (12 ασίστ) και τους άλλους δύο «άσους» και με αιχμή του δόρατος τον Σχορτσανίτη και τον Ντικούδη. Όταν οι Αμερικανοί επιχειρούσαν να κλείσουν πάση θυσία τον δρόμο προς το καλάθι τους, η ελληνική ομάδα έβρισκε με αστραπιαίες πάσες ένα συνήθως ξεμαρκάριστο μακρινό σουτ.

Με το βάρος στις πλάτες των παικτών του Σιζέφσκι να αυξάνεται, η Εθνική, πέρα απ’ τον μαεστρικό τρόπο που χρησιμοποιούσε το πικ εντ ρολ, βρήκε και παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο, σπαραλιάζοντας την αμερικανική άμυνα όπως φαίνεται και στο VIDEO:

Και τα πέρα απ’ την λογική - τυχερά αν θέλετε - σουτ που τόσοι και τόσοι μνημονεύουν; Ένα είναι όλο κι όλο, μετά την πρώτη περίοδο. Αυτό του Διαμαντίδη, λίγο πριν τα μέσα του τρίτου 10λεπτου, σε κατάσταση «ένας εναντίον ενός» απέναντι στον Λεμπρόν Τζέιμς (62-50). Ιδού και οι αποδείξεις σε VIDEO:

 

Όσοι εξακολουθούν να θεωρούν ότι ο παράγοντας «τύχη» ήταν το βασικότερο συστατικό για το 101-95, ας διαβάσουν προσεκτικά αυτό που έγραψε ο Σον Γκρέγκορι στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού “TIME”, αμέσως μετά το παιχνίδι: «Ο υπόλοιπος κόσμος μας έδειξε τον τρόπο που πρέπει να παίζουμε μπάσκετ. Τώρα πρέπει να δουλέψουμε για να τους προφτάσουμε».

contra

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ