Τσακωμός στο δρόμο. Σωστό ή λάθος;

Έχει σκοτεινιάσει για καλά στο Χαλάνδρι και επιστρέφω με το αυτοκίνητο σπίτι μου. Φτάνω στη διασταύρωση και πρέπει να πάω αριστερά. Σταματώ και κοιτάω δεξιά - αριστερά. Δεν βλέπω κάτι να κινείται. Ακούω όμως από μακρυά ήχο από μηχανάκι που πλησιάζει. Δεν προχωρώ. 

Κοιτάω στον καθρέπτη και ψάχνω να δω μήπως με πλησιάζει κάτι από πίσω. Δεν βλέπω τίποτα.

 Κάνω να συνεχίσω την πορεία μου, σταματώ όμως αμέσως γιατί διακρίνω ένα μηχανάκι ερχόμενο από δεξιά να περνά με ταχύτητα μπροστά από το αυτοκίνητο. 

Ο κουρεμένος γουλί οδηγός, κοντά στα 35-40  σταματά και μου βάζει τις φωνές. 

Του επισημαίνω ότι δεν φαινόταν ( πιθανόν δεν είχε τα φώτα αναμμένα ή τα φώτα δεν ήταν έντονα ή η ταχύτητα που είχε αναπτύξει ήταν μεγάλη και δεν τον είδα, ενώ τον άκουγα ή, τέλος, να μου διέλαθε της προσοχής). 

Σε κάθε περίπτωση πέρασε μπροστά μου ταχύτατα και από την μεριά μου τον συμβούλεψα να μην τρέχει τόσο πολύ μέσα στα στενά (όλο το συμβάν εξελίχθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα). 

Αρπάζεται ακόμα περισσότερο και γίνεται ακόμα πιο επιθετικός. 

Του ανταπαντώ δεόντως, αλλά του τονίζω πως δεν θέλω να συνεχίσω τέτοιου είδους κουβέντα μαζί του. 

Αυτό τον ερεθίζει ακόμα περισσότερο και συνεχίζει φωναχτά να με ρωτά αν ήθελα να τον σκοτώσω, αν ξέρω τι σημαίνει προτεραιότητα από τα δεξιά και όλα αυτά τα άνευ ουσίας μάγκικα. 

 ” Άσε με μας ρε άνθρωπε μου βραδιάτικα” του ξανατονίζω. 

Αυτός με το μηχανάκι σταματημένο συνεχίζει να μου επιτίθεται φραστικά.

 Η γυναίκα μου βάζει τις φωνές και μου λέει να φύγω. Της απαντώ, εις ευήκοον του νευριασμένου,   ” πως δεν βλέπεις ότι ο άνθρωπος είναι βλάκας. Τι να κάνω;”. 

Αφού ο μονόλογος του πλέον συνεχίζει για λίγο, φεύγει. 

Ακριβώς μπροστά μου βρίσκεται το σπίτι μου. Παρκάρω. Η κόρη μου μου λέει ότι δεν έπρεπε να τσακωθώ. Η γυναίκα μου εκτιμά ότι αυτός (που μένει ένα στενό παραπάνω) φαίνεται επικίνδυνος. 

Με προτρέπει να μην αφήσω έξω το αυτοκίνητο, γιατί μπορεί να του κάνει ζημιά. Έχει ίσως δίκιο. 

Το μάτι μου πήρε τον λεγάμενο να επιστρέφει από τον πιο πάνω δρόμο αμέσως μετά, για να δει που βρίσκομαι. 

Στη συνέχεια, μετά ένα πεντάλεπτο πέρασε μπροστά από το σπίτι μαζί με έναν άλλο μηχανάκια.

Συμπέρασμα: σωστή η συμβουλή να μην τσακώνεσαι. 

Όμως, από την άλλη, δεν πρόκειται να χαρίσω σε κανέναν, περιθωριακό ή μη, την ελευθερία μου να κυκλοφορώ χωρίς να φοβάμαι. 

Σε κανέναν δεν εκχωρώ τον ζωτικό χώρο μου, δηλ. την ησυχία του σπιτιού μου, της γειτονιάς μου και της διαβίωσης μου. Δεν θέλω να ζήσω υπό την κυριαρχία κανενός. Και αυτό αφορά όχι μόνο ό,τι προκύπτει από τις πολιτικές αποφάσεις, αλλά και αυτό που ζούμε στην καθημερινή ζωή μας. 

Δεν ανέχομαι την καθημερινή βία στη δουλειά από τον εργοδότη ή τον συνάδελφο, στο δρόμο από προβληματικά, κακοποιά, άσπρα, μαύρα, ντόπια ή ξένα άτομα. 

Δεν ανέχομαι να με κακομεταχειρίζονται πουλώντας μου με υπερβολικές τιμές, παρέχοντας μου κακή εξυπηρέτηση, ασκώντας λεκτική επιθετικότητα κ.ο.κ. 

Η βία δεν ταυτίζεται μόνο με τα ΜΑΤ στις διαδηλώσεις. Βία πολύ χειρότερη είναι αυτή που ασκεί ο κάθε αντικοινωνικός και ταράζει την καθημερινή ζωή μου. 

Να αλλάξω τις πολιτικές επιλογές που με ταλαιπωρούν δεν είναι εύκολο. Να αντισταθώ, όμως, στην βία της καθημερινότητας είναι εφικτό. 

Αν δεν το κάνω, τι σόι πολίτης θα είμαι; τι κοινωνία θα συνδιαμορφώσω. 

Στις μεγάλες πολιτικές αλλαγές για την απραξία μου έχω το άλλοθι της αδυναμίας μου, στον μικρόκοσμο μου, όμως, όχι. 

Δεν μπορώ να αδρανώ. 

Αντί να σκύβω το κεφάλι και να μην μιλάω, οφείλω να επιλέξω την ενεργητική αντίδραση. 

efilopoulos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ