Ο άνθρωπος δεν ξέρει ακριβώς τι είναι ευτυχία και έτσι κυνηγάει τον Εαυτό του...

Είμαστε μια ανθρωπότητα διαχωρισμένη και γι’ αυτό οργισμένη…
Όμως κανένας άνθρωπος δεν κρατάει μέσα του οργή, χωρίς αιτία...
Και η βασική αιτία του κρατημένου θυμού, που ασυνείδητα γίνεται το αυτοκαταστροφικό συναίσθημα της οργής, είναι η δικαίωση και η αποδοχή...

Αν αυτά τα δύο εκλείψουν σαν ανάγκες, τότε ο θυμός θα γίνει ένα υγιές συναίσθημα, που δεν θα θέλει να αποδείξει τίποτα και απλά θα εκφράζεται όταν συντρέχει λόγος...

Αν ξέρεις ποιός είσαι εσύ, τότε δεν θα έχεις καμία ανάγκη να το ξέρει και ο άλλος...

Ούτε καν ανάγκη να το υπερασπιστείς δεν θα υπάρχει...


Αν δεν σου αρέσει κάτι που προσπαθεί να σου επιβάλλει ο άλλος σαν ιδέα, σαν πίστη, σαν άποψη, σαν οτιδήποτε, απλά δεν θα το επιλέγεις, χωρίς να χρειάζεσαι και να δικαιολογείς την μη επιλογή σου... Τι να σε θυμώσει μετά? Καμιά φορά ίσως χρειάζεται να επεξεργαστούμε αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, στην επικοινωνία μας με κάποιον άλλον, για να ανακαλύψουμε που υπάρχει ακόμα μέσα μας φόβος και ανάλογα να τον διαχειριστούμε με μεγαλύτερη επιείκεια και αποδοχή...

Αν ο άλλος γίνει ιδιαίτερα προσβλητικός και αδιάκριτος, απλά δεν τον κάνεις παρέα, όποιος και να είναι (ακόμα και το παιδί σου)... Το να βάζω τα όρια μου, σημαίνει ότι πρώτος από όλους τα γνωρίζω και δεν τα πηγαινοφέρνω ανάλογα με το ποιόν έχω απέναντί μου...
Μόνο να αναρωτηθούμε γιατί πηγαινοφέρνουμε τα όρια μας, αρκεί για να διακρίνουμε τον τεράστιο φόβο μας και την μεγάλη ανασφάλειά μας, μην χάσουμε την αποδοχή… Που να βάλεις μετά όρια? Στην ουσία, ούτε καν τα χρειάζεσαι… Περιορίζεις το απεριόριστο?
Όταν βάζεις όρια Αγάπης και σεβασμού μαθαίνεις να ακούς τον Εαυτό σου πρώτα και μετά και τους άλλους... Ίσως το πιο δύσκολο σημείο είναι ο Εαυτός μας και όχι η Αγάπη τελικά…

Που σταματούν οι επιλογές και που αρχίζει η βλάβη? 

Αυτή η ανάγκη αποδοχής και δικαίωσης κρύβεται πίσω από την κατάσταση φόβου του ανθρώπου, γιατί ο ίδιος δεν ξέρει ποιός είναι και δεν ξέρει ποιό είναι το καλό και το κακό, χωρίς κανόνες...

Δεν ξέρει που βλάπτει και που βλάπτεται...

Και ενώ προσπαθεί να βάλει όρια στους άλλους, τελικά αυτοπεριορίζεται, γιατί χρειάζεται πάντα να έχει μια δικαιολογία για αυτά τα όρια...
Είναι καλό? Είναι κακό? μια μεγάλη αγωνία διακατέχει τον άνθρωπο για τους κανόνες, γιατί έχει διαφόρων ειδών εξαρτήσεις από τους άλλους και πάνω εκεί θέλει να τους υποτάξει, για να νιώσει ασφάλεια...

Αν δεν ήταν ανασφαλής, δεν θα υπήρχε καμία αναγκαιότητα να κυριαρχήσει επί των άλλων, με βάση τις απόψεις του, μα ούτε θα μπορούσαν οι άλλοι να κυριαρχήσουν πάνω του, με βάση τις απόψεις τους και να καταλάβουν τον ζωτικό χώρο μέσα του...
Αν ορμάμε να αλλάξουμε τους άλλους, είναι ακριβώς για να νιώσουμε ασφαλείς με τις επιλογές μας… Αλλιώς τι να μας ένοιαζε πως είναι ο άλλος? Μας νοιάζει όμως το τι πιστεύει για εμάς, μας φέρνει συναισθηματική ανισορροπία η μη αποδοχή του…

Όμως ξέρει ο καθένας ποιο είναι το καλό του άλλου? Όχι… 
Κι όμως αυτή η πραγματικότητα γύρω μας, αυτό δείχνει τελικά… Ότι ξέρουμε πρώτα το κακό που κάνει ο άλλος (κυρίως μέσα μας), όταν δεν αποδέχεται το καλό του…και εμάς!

Εκεί είναι όλη η ουσία... Αυτός ο ζωτικός χώρος μέσα μας και ποιός τον έχει καταλάβει...

Γιατί συνήθως «χωράμε» μέσα μας όλους τους άλλους, εκτός από τον Εαυτό μας…

η ευτυχία του ανθρώπου είναι ένα απλό θέμα, όταν δεν έχουμε επιλογές για να κυνηγάμε την ευτυχία, εδώ, εκεί, πάνω, κάτω...

Είμαι πλέον σίγουρη ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει ακριβώς τι είναι ευτυχία και έτσι κυνηγάει τον Εαυτό του... Ψάχνει να βρει αιτίες δυστυχίας, γιατί έχει επιλογές να το κάνει...

Έχει σύντροφο? τρώγεται
Δεν έχει σύντροφο? πάλι τρώγεται
Έχει παιδιά? τρώγεται
Δεν έχει παιδιά? πάλι τρώγεται...
Έχει λεφτά? τρώγεται
Δεν έχει λεφτά? πάλι τρώγεται
Είναι χειμώνας? περιμένει πως και πως το καλοκαίρι
Είναι καλοκαίρι? περιμένει πως και πως να έρθει ο χειμώνας
Είναι Κυριακή? Περιμένει πως και πώς να έρθει το Σαββάτο…
Είναι Σαββάτο? Είναι ήδη στην Δευτέρα…
΄
κι όλα αυτά γιατί κυνηγάει τον Εαυτό του...

ζηλεύει, φθονεί, μισεί, θλίβεται, θυμώνει, και μετά ντρέπεται γιατί κυνηγάει τον Εαυτό του... Και μετά, φοβάται χωρίς αυτόν... και βρίσκει υποκατάστατο… το «εγώ», για να κυνηγήσει τους άλλους…

ο Εαυτός μας… παρερμηνευμένη έννοια… συμπερασματική πραγματικότητα, που θυμίζει περισσότερο σενάριο, παρά αλήθεια…

Όσο και να «φιλοσοφούμε» όμως, όσες νύχτες και να μετρήσουμε άγρυπνοι, όσο υπάρχει το «καλό» και το «κακό» σαν επιλογή, ποτέ δεν θα μάθουμε να αποδεχόμαστε την Μύηση της καρδιάς μας, που σε κάνει να περπατάς με σεβασμό και με ανάλαφρα βήματα, σαν να περπατάς σε βαμβάκι…

Βάσω Νικολοπούλου

 ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ