Ο εσωτερικός μας αντι-καταθλιπτικός ανοσολογικός μηχανισμός υπάρχει, εργάζεται, ζει και βασιλεύει, αδιάφορος για την άγνοιά μας. Μέχρις ότου ο τρόπος ζωής μας υποβαθμίσει τόσο την κατάσταση, ώστε το σώμα μας να παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια… Τότε έρχεται η ώρα των φαρμάκων. Άλλωστε φταίει πάντα η αρρώστια, ποτέ εμείς οι ίδιοι. Καιρός να διαβάσουμε επιτέλους το manual του μοριακού προγραμματισμού μας.
Γράφει η Σάση Χότζογλου
Ζούμε σ’ έναν παράξενο, τρελό και παρανοϊκό κόσμο. Γι’ αυτό η έννοια της «εντροπίας» η οποία αναφέρεται στην αποδιοργάνωση, τις συγκρούσεις και τον ανθρώπινο πόνο που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, είναι πια πασίγνωστη. Απόψεις, προοπτική και τρόπος αντίληψης επηρεάζουν σημαντικά το πώς ορίζουμε τις καταστάσεις, τα γεγονότα ακόμα και τους άλλους ή τον εαυτό μας.
Η Βιολογία του καιρού μας θριαμβεύει. Ανακαλύφθηκαν το αλφάβητο, η γραμματική και η σύνταξη της δημιουργίας. Η δε νευροβιολογία ασχολείται με το πώς κωδικοποιείται η πληροφορία, πως μεταβιβάζεται, καταγράφεται και αντεπιδρά και τέλος πως ορίζεται ο βαθμός εκείνος της ελευθερίας που ίσως είναι το ιδιαίτερο γνώρισμα του ανθρώπου και του νευρικού του συστήματος. Και ο Πωλ Βαλερύ μιλάει πριν από 70 χρόνια ακόμη, σταΣημειωματάριά του, για «την αμυντική και δημιουργική κατάσταση της ζωής μέσα στο περιβάλλον της».
Απ’ όλα τα ζωικά είδη, μόνον το ανθρώπινο είδος έχει την δύναμη να τροποποιεί τον εαυτό του και τον περίγυρό του. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Πολύ συχνά δυστυχώς, γιατί όπως λέει ένας ποιητής: «ο άνθρωπος όντας δήμιος του εαυτού του έπιασε τη Φύση στα δίχτυα της ζωής του».
Παρ’ όλα τα επιστημονικά επιτεύγματα υπάρχουν αρκετά «κατηγορώ» για τον τρόπο συμπεριφοράς απέναντι σ’ αυτή καθ’ εαυτή τη ζωή μας και το πως χρησιμοποιούμε αυτό το θείο δώρο της υγείας πνεύματος και σώματος, ειδικά σε χώρες όπου έχουμε την πολυτέλεια του ανεπτυγμένου βιοτικού επιπέδου.
Οι επιστημονικές, τώρα, έρευνες αποδεικνύουν ότι το μυαλό και το σώμα είναι αλληλένδετα. Ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε και συναισθανόμαστε επιδρά στην υγεία μας, και η σύγχρονη επιστήμη δεν διστάζει πλέον να ομολογήσει μια παλιά αλήθεια: πως «όλες οι ασθένειες ξεκινούν από την ψυχή». Πρόσφατες στατιστικές λένε πως το 80% των ασθενειών είναι ψυχογενείς ή προκαλούνται από το μυαλό, τον τρόπο σκέψης μας και έκφρασης συναισθημάτων.
Ο Ντ. Μακ Κλέλαντ, ψυχολόγος στο Χάρβαρντ, πρόβαλε σε μια ομάδα φοιτητών μια ταινία σχετικά με το έργο που επιτελούσε η Μητέρα Τερέζα με τους αρρώστους και φτωχούς της Καλκούτας. Οι φοιτητές παραδέχτηκαν πως η ταινία ξύπνησε μέσα τους συναισθήματα συμπόνιας. Μετά από αυτό, η ανάλυση του σάλιου τους αποκάλυψε αύξηση του ποσοστού της ανοσοσφαιρίνης Α, ενός αντισώματος που βοηθάει στην καταπολέμηση των αναπνευστικών μολύνσεων, αυξάνει το προσδόκιμο της ζωής και καταπολεμά την κατάθλιψη.
Ο δε ψυχοανοσοβιολόγος Άρθουρ Στόουν, διαπίστωσε μετά από έρευνες πως οι άνθρωποι που γελάνε παράγουν περισσότερη ανοσφαιρίνη Α, που συμβάλλει επίσης και στην ενίσχυση της άμυνας του οργανισμού. Αντίθετα, η μελαγχολία και η πίκρα κάνει τον οργανισμό να εκκρίνει περισσότερη κακή χοληστερόλη, και το στρες να αυξάνει κατά πολύ τις τρανζαμινάσεις που η υπερέκκρισή τους αλλοιώνει την κατάσταση του της υγείας του ήπατος.
Η Συνταγή του Καθρέφτη
Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για την ψυχολογική και ανοσολογική ενίσχυση χρειάζεται πρώτα να δούμε την ψυχογραφική ανατομία της έλλειψης της υγείας. Οι μελέτες για την άσχημη ατομική μα και κοινωνική κατάσταση της υγείας θέτουν σαν αιτία το ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι από την δουλειά που κάνουμε, ή από την ζωή μας γενικότερα. Στις δε ψυχολογικές αυτοψίες φαίνεται ότι τα συναισθήματα που δεν εκφράζονται, οι μη-ικανοποιητικές συναισθηματικές σχέσεις, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η απαισιοδοξία λιγοστεύουν κατά πολύ την ζωή μας, και οδηγούν σε πρόωρους θανάτους μέσα από διαφορετικούς τρόπους.
Οι ψυχολογικές ασθένειες, οι καρδιακές προσβολές, τα εγκεφαλικά επεισόδια, οι καρκίνοι, οι διάφορες λοιμώξεις και οι ιογενείς προσβολές του ανθρωπίνου σώματος (γρίπη, AIDS, ιός των πουλερικών), συμβαίνουν καθημερινά και σε παγκόσμια κλίμακα. Οι επιδρομείς είναι τόσο πιο δύσκολο να νικηθούν όσο πιο οικείοι γίνονται. Και τα δηλητήρια, που όταν ο οργανισμός αντιστέκεται αποβάλλονται, είναι λιγότερο επικίνδυνα από τα μικρόβια και τους «έξυπνους» ιούς που ζουν, πολλαπλασιάζονται και μεταλλάσσονται μέσα στους ιστούς και τα υγρά του σώματος.
Οι γιατροί μιλούν συνέχεια για τις τροφές που καταναλώνουμε, τα τσιγάρα, τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Τι γίνεται, όμως, με την «στάση ζωής» μας; Που βρίσκεται η δική μας αντίσταση απέναντι σ’ όλα τα προηγούμενα μα και στο στρες από το οποίο με τόση υπερηφάνεια εμείς οι άνθρωποι της Δύσης διαλαλούμε πως διακατεχόμαστε; Τι συνταγές μπορούν να δοθούν –πλην βέβαια των «έξυπνων» φαρμάκων της εκάστοτε ανανεωμένης «νέας γενιάς φαρμάκων»– όταν η ψυχολογία και το ανοσοποιητικό μας σύστημα βρίσκονται στα κατώτερά τους όρια; Μια από αυτές είναι συνταγή του καθρέφτη. Ας κοιτάξουμε μέσα του να δούμε την εικόνα του εαυτού μας και του κόσμου που έχουμε δημιουργήσει και ας ρωτήσουμε: «Καθρέφτη καθρεφτάκι…»
Θέλω να Είμαι Υγιής;
«Θέλω να είμαι υγιής αλλά όταν είμαι υγιής δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την καθημερινότητά μου, και αν δεν μπορώ να γίνω επιτυχημένος –στον εργασιακό ή κοινωνικό μου χώρο για να με αναγνωρίζουν οι άλλοι, έ.. λοιπόν, ας είμαι άρρωστος. Για να ακούγεται, τουλάχιστον, η φωνή μου και να ασχοληθούν οι άλλοι έστω για λίγο μ’ εμένα. Θέλω και να αγαπηθώ, αλλά την ίδια στιγμή φοβάμαι να αγαπήσω και να επιτρέψω να με αγαπήσουν, γιατί στους καιρούς μας η αγάπη συνοδεύεται από εγκατάλειψη. Θέλω, επίσης, ελεύθερο χρόνο, γιατί η δουλειά μου δεσμεύει πολύ χρόνο. Αν δεν δούλευα, θα καθόμουν να βλέπω τηλεόραση, να γελάσω με την κατάντια του κόσμου, θα ‘βλεπα ακόμη και ειδήσεις για ταΐσω την τρομολαγνεία μου ή θα πήγαινα σ’ ένα μπαράκι για ποτό να ξεχάσω αυτή την άδικη κοινωνία και μετά θα γυρνούσα σπίτι μου για να αυνανιστώ καλώντας κάποιο νούμερο από τα 090..!!»
Να, ένας τρόπος σκέψης ενός σύγχρονου ανθρώπου που μας δείχνει ο καθρέφτης. Έτσι δημιουργείται ο πρώτος φαύλος κύκλος και οδηγούμαστε σε κατάθλιψη, ψυχαναγκασμούς και άλλα πολλά που «φοριούνται» πολύ σήμερα από τους σύγχρονους εγκεφάλους της Επιστήμης, για να έχουν λόγο ύπαρξης. Και επειδή κάθε εμπειρία αποτελεί άμεση αιτία της συμπεριφοράς που ακολουθεί, βλέπουμε πως δεν υπάρχει συνειδητότητα, με αποτέλεσμα την παντελή έλλειψη ατομικής ανάληψης ευθυνών.
Μ’ αυτά τα δεδομένα πόσο να αντέξει το ανοσοποιητικό μας σύστημα ή που και σε τι να πρωτοπροβάλει αντίσταση; Ο φόβος της φτώχειας από τη μία, η πλήξη, η ανία και η μιζέρια από την άλλη, αγνοώντας τους ταξικούς φραγμούς εξαπλώνονται πλατιά στον κόσμο μας.
Όλα αυτά μειώνουν τα επίπεδα ανοσίας και αδειάζουν τις ενεργειακές αποθήκες του σώματος με αποτέλεσμα να αρρωστήσουμε. Το πολύ ενδεικτικό και σημαντικό παράδειγμα τώρα, για το αν και κατά πόσο θέλουμε να είμαστε υγιείς είναι η έκκληση μιας ασθενούς προς τον γιατρό της, που έχει παρθεί από έναν φάκελο της Γαλλικής Επιθεώρησης Ψυχοσωματικής: «Βοηθήστε με να απαλλαγώ από τον πόνο που με κάνει και υποφέρω, αλλά αφήστε τόν μου για να μπορώ να υπάρχω»…
Η Κοινωνία Άρρωστων και η Προσωπική μας Ευθύνη
Η διάσημη ρήση «η ζωή είναι θάνατος» που υπογραμμίζει την αδιάκοπη ανανέωση των οργάνων και η οποία αποκρύπτεται από τη μονιμότητα της μακροσκοπικής μορφολογικής δομής τους, απαντά σαν ηχώ στο «η ζωή είναι το σύνολο των δυνάμεων που αντιστέκονται στον θάνατο». Μα η λίγη ψυχολογική και σωματική αντίσταση έρχεται, δυστυχώς, αρκετές φορές μόνο μέσα από τα «έξυπνα» φάρμακα, όπως προανέφερα, η δε ευφορία άρχισε να περνάει μέσα από τα «έξυπνα» ναρκωτικά ή το ποτό, και η καταξίωση μέσα από τα «έξυπνα» καταναλωτικά προϊόντα της τηλεόρασης και του internet.
Και επειδή συνεχίζουμε να μην θέλουμε να σκεφτούμε και να πράξουμε –γιατί άλλωστε, αφού κάποιοι «έξυπνοι» φέρνουν τα πάντα στα χέρια μας– έρχονται ως αντιδιαστολή ο «κάματος» της εργασιοθεραπείας ως επιδεικτικό σημάδι δύναμης.
Μόνο που αυτή η δύναμη δεν είναι για τη χαρά και την απόλαυση της ζωής που προσδίδουν υγεία, ούτε για να μας δώσει κουράγιο σε στιγμές λύπης και πόνου. Για κάποιους είναι δύναμη μόνο για να καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα, ίσα δηλαδή να φυτοζωήσουμε, γι’ άλλους είναι η δύναμη της καταξίωσης μέσα από συνεχές τρεχαλητό στον ανταγωνιστικό κόσμο του χρήματος και των μεταπτυχιακών εξειδικευμένων πληροφοριών. Καθώς, επίσης, και της αναγνώρισης μέσα από τη διακόσμηση της μεζονέτας, την αγορά πάσης φύσεως επωνύμων ρούχων και προϊόντων, που μέσα από αυτά θα προβάλουμε την εικόνα μας.
Εμείς, όμως, δεν είμαστε πουθενά. Περιφερόμαστε σαν σκιές, άρρωστοι και δυστυχείς ανάμεσα στους «κολλητούς» μας και σε μια δήθεν πολυτέλεια. Κυκλοφορούμε ως άλλα ζόμπι χωρίς σθένος. Δεν νιώθουμε καμία αυτοϋποχρέωση ως προς τη ρήση των αρχαίων παππούδων μας: «νους υγιής εν σώματι υγιή».
Αρκούμαστε να γκρινιάζουμε ολημερίς, και νιώθουμε περήφανοι που μπορούμε ακόμη να θυμώνουμε με το κοινωνικό σύστημα και να ανεβάζουμε έτσι στα ύψη την αδρεναλίνη μας μέχρι πλήρους εξαντλήσεως του νευρικού συστήματος. Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν αδιαφορία για την ποιότητα του τρόπου ζωής από την άποψη της υγείας και από την άλλη φαίνεται πως αποζητάμε τις αρρώστιες για να έχουμε λόγο ύπαρξης. Μόνο που δεν ξέρουμε πως η κόπωση και η αρρώστια αυξάνει την υποβολιμότητα και έτσι γινόμαστε συνυπεύθυνοι με το εκμαυλιστικό σύστημα που τόσο μας εξαγριώνει γιατί μας τσαλαπατάει.
Εάν θέλουμε να είμαστε πραγματικά υγιείς σε μια υγιή κοινωνία χρειάζεται να ελαττώσουμε την ταχύτητα της ξέφρενης πορείας που ακολουθούμε. Καιρός ν’ αρχίσουμε να δίνουμε περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας για να αντιληφθεί τα μονοπάτια που ακολουθούν οι σκέψεις του. Να αμφισβητήσουμε, να προκαλέσουμε και να σπάσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια από τα δεσμά της δικής μας πλέον, μίζερης ρουτίνας.
Η Ηδονή της Μιζέριας και του Φόβου
Οι ανθρώπινες πεποιθήσεις αλλάζουν κάθε τόσο και αυτό επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και οργανώνουμε τις κοινωνίες μας. Κάποτε βλέπαμε τους εαυτούς μας σαν υπηρέτες του Θεού, αργότερα του κράτους και της φιλοσοφίας, μετά της επιστήμης. Σήμερα στρεφόμαστε προς τον εαυτό μας. Λατρεύουμε την άγνωστη ατομικότητά μας και πάνω από όλα το επιδερμικό μας σώμα. Μα το σώμα πέραν της αισθητικής του, είναι ένα πεδίο ενέργειας και πληροφοριών που αν συντονισθεί με την κρυμμένη σοφία του νου, μπορεί να εξουδετερώσει ένα μεγάλο μέρος ασθενειών. Το θέλουμε όμως αυτό;
Ο σημερινός άνθρωπος του Δυτικού πολιτισμού υποφέρει από την επιθυμία του να μην θέλει να πονέσει. Έτσι μπορεί να αρρωστήσει επιζητώντας την τέλεια υγεία. Μόνο που ο πόνος είναι ένας σωτήριος συναγερμός για το σώμα, μια ζωτική λειτουργία που μας φέρνει αντιμέτωπους με τα όριά μας και αποτελεί το τελευταίο τείχος πριν την τρέλα και τον θάνατο.
Η εποχή μας αφηγείται μια αλλόκοτη ιστορία: την ιστορία μιας κοινωνίας απόλυτα δοσμένης στον ηδονισμό του φόβου, της μιζέριας και της τρομολαγνείας, όπου τα πάντα γίνονται μαρτύριο και δυσφορία.
Η μιζέρια δεν είναι πια απλώς και μόνον δυστυχία, είναι ακόμα χειρότερα, η αποτυχία της ευτυχίας. Όσο δε για τον φόβο, φτάσαμε στο σημείο να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον φόβο και αυτό μας οδηγεί είτε σε ακραίες μάχιμες συμπεριφορές είτε μας παραλύει («..την σκότωσα γιατί φοβήθηκα ότι θα με παρατήσει», «κοκάλωσα από τον φόβο μου..») Από την μια θέλουμε να αντλήσουμε ό,τι καλύτερο από τη ζωή και από την άλλη θλιβόμαστε και αυτοτιμωρούμαστε όταν δεν τα καταφέρνουμε και παραμένουν ανεκπλήρωτα τα όνειρά μας.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να αγαπάμε τις ταλαιπωρίες που επιβάλλουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας εν όψει ενός ανώτερου σκοπού και είμαστε πρόθυμοι να εκτεθούμε στους χειρότερους κινδύνους προκειμένου να πετύχουμε στόχους που δεν βάλαμε ούτε καν οι ίδιοι.
Καταφέραμε να διαστρέψουμε μια από τις ωραιότερες ιδέες, πως «ο καθένας μας έχει την δυνατότητα να διαχειρίζεται τον εαυτό του και το πεπρωμένο του και να καλυτερεύει την ζωή του με βάση πάντα δικό του το αναλογικό δυναμικό και στους δικούς του καθαρά χρόνους».
AIDS, Σεξουαλικότητα και Αυτοάμυνα
Ο άνθρωπος αναπτύχθηκε κάτω από την σεξουαλικότητα, αλλά στην ουσία οργάνωσε σεξουαλικά την αντισεξουαλικότητα την οποία δεν άλλαξε. Αντίθετα, διατήρησε την σεξουαλικότητα σαν εκτόνωση της επιφανειακότητας του κοινωνικού-ψυχολογικού του Είναι. Η ανθρωπότητα εξέλιξε την οργάνωση, διατηρώντας την αντιεξελικτικότητα της και δεν αντιμετώπισε την ανάγκη αλλαγής του εαυτού της. Τώρα κάνει ένα αγώνα δρόμου και ούτε καν αυτό.
Η κοινωνική άμυνα έναντι του AIDS δεν μπορεί να διαρκέσει επ’ άπειρον χωρίς βιολογική άμυνα, όμως μπορεί να δώσει χρόνο στις ανοσοποιητικές συνθήκες και στα εργαστήρια. Όμως δεν υπάρχει καν κοινωνική-συμπεριφορική άμυνα. Απουσιάζει ολότελα μια αληθινή στρατηγική αντίληψη του προβλήματος.
Η βιολογική αντιπαράθεση απαιτεί ριζική αλλαγή συμπεριφοράς, γιατί είναι θεμελιακή. Η επιδημία αυτή επισφραγίζει μια ανάλογη τραγική πραγματικότητα –καταστρέφει το προστατευτικό δίκτυο της βιολογικής ιδιοτυπίας, την ανοσία. Κάτι που έχει προ πολλού συμβεί όσον αφορά την ψυχική και κοινωνική υπόσταση.
Οι άνθρωποι, διεγερμένοι από τα κοινωνικά και νοησιαρχικά πρότυπα, ερμηνεύουν την ηδονική εκτόνωση, σαν ελευθερία και δεν νοούν ότι το επικυρίαρχο στοιχείο πρέπει να είναι η αβλάβεια. Σκοτώνουν την αυτοσυντήρηση της ελευθερίας, αρνούμενοι τις αιτιότητες και τη σημαντικότητά τους. Δεν έχουν την ιδέα της αβλάβειας και της υγιεινιστικής συνείδησης στην καθημερινή ζωή και γι’ αυτούς η ελευθερία δεν είναι άλλο από την ιδιοκτησιακή ερμηνεία της υποκειμενικότητας.
Στην κατάσταση του μετώπου της υγείας, το γεγονός ότι η ίδια η σεξουαλικότητα αποτελεί αφ’ εαυτής αμεριμνησία και αποξένωση από τη διακριτική αντίληψη των πραγμάτων και τη λογική, μειώνει τους αμυντικούς μηχανισμούς. Καλούμαστε να κάνουμε την τεράστια προσπάθεια να σηκώσουμε επιτέλους το βάρος της ζωϊκότητάς μας στο φως του λογικού.
Στην σημερινή εποχή το σπάνιο έχει την δύναμη της επιδημίας και αυτό το βλέπουμε τόσο με το AIDS όσο και με άλλες επιδημίες. Πρέπει να αμυνθούμε και με τη συμπεριφορά απέναντι στην ανθυγιεινή σπανιότητα. Η τύχη δεν βοηθά αυτούς που συμμαχούν με την άγνοιά τους.
Η Ευτυχία Είναι Φυσιολογική
Όλα τα παραπάνω περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο εξασθενούμε το σώμα και το μυαλό και ευτελίζουμε την ζωή. Ξέρουμε πως οι χειρότερες ασθένειες συχνά καταφθάνουν δίχως θόρυβο, μέσα «στη σιωπή των οργάνων». Σε αρκετές όμως περιπτώσεις μαρτυρούν την ικανότητά μας να χειραγωγήσουμε την δυστυχία όταν δεν μπορούμε να την αποδιώξουμε ή να μεταλλάξουμε τις αδυναμίες μας σε δημιουργική εμπειρία.
Έτσι και τα μεγάλα ερωτήματα και οι αποφασιστικές μεταστροφές πολλές φορές ξεπηδούν μέσα από μια αντιξοότητα που ενδεχομένως μπορεί να μας επιτρέψει να μεταμορφώσουμε την απελπισία σε ατού και τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα.
Η ευτυχία δεν είναι προνόμιο των λίγων. Είναι μια δυνατότητα που ο καθένας μας μπορεί να βιώσει στην καθημερινή ζωή. Η άποψη που λεει, πως ευτυχισμένοι είναι αυτοί που έχουν κατορθώσει πολλά στην ζωή τους (χρήμα, δόξα, κ.ά) μάλλον δεν ισχύει. Έρευνα που έγινε στις ΗΠΑ για το θέμα, έδειξε πως πιο ευτυχισμένος δεν είναι ο πιο «ισχυρός» άνδρας του κόσμου (Πρόεδρος των ΗΠΑ) ούτε ο πιο «πλούσιος» (Μπιλ Γκαίητς), αλλά ο μέσος Μεξικανός πολίτης (!), σε μια από τις πιο φτωχές χώρες στον κόσμο!
Η ευτυχία λοιπόν δεν είναι μια ακραία κατάσταση ύπαρξης, αλλά κάτι εντελώς φυσιολογικό. Αρχίζει και τελειώνει στην συνηθισμένη καθημερινότητα και όχι σε ακραίες καταστάσεις.
Η συνειδητοποίηση πως η ίδια η ύπαρξη και η υγεία είναι από μόνες τους λόγοι ευτυχίας, μετατοπίζουν την καθημερινή μας μάχη. Αυτός-ή που παραμένει υγιής και προσηλώνει συνειδητά την προσοχή του-της στο «παν μέτρο άριστο» εξοικονομεί τεράστιο δυναμικό υγείας και χαράς.
Άλλωστε η ευτυχία είναι προϊόν της χαράς, και για να το πετύχουμε αυτό πρέπει τουλάχιστον να είμαστε υγιείς. Εξ άλλου η επιστήμη σήμερα υποστηρίζει πως η χαρούμενη διάθεση συμβάλλει στην καλύτερη λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος και στην καλύτερη κυκλοφορία του αίματος. Ο Λι Μπερκ, Αμερικανός ανοσοβιολόγος, υποστηρίζει ότι το γέλιο συμβάλλει στη μείωση της έκκρισης ορμονών που σχετίζονται με το άγχος όπως η υδροκορτιζόνη, αυξάνει επίσης την παραγωγή κυττάρων-δολοφόνων καθώς και την παραγωγή κυττάρων που βοηθούν στη λειτουργία του θυρεοειδούς αδένα.Ακόμη, η σεροτονίνη, ένας νευρομεταδότης, παίζει καθοριστικό ρόλο ως χημικός διαχειριστής των συναισθημάτων. Συμβάλλει στη διατήρηση της ισορροπίας που μας βοηθά να αισθανόμαστε καλά, να είμαστε δραστήριοι και γεμάτη ενεργητικότητα. Έτσι οδηγούμαστε στο ότι…
… το Σώμα Είναι το Καλύτερο Φαρμακείο
Στις μέρες μας είναι δυνατόν να μιλήσουμε με ιατρική ορολογία και να δείξουμε στους ανθρώπους ότι ο χρόνος ζωής των μορίων είναι πολύ σύντομος. Το 98% όλων των μορίων του σώματός μας δεν θα υπάρχουν μέχρι του χρόνου. Με άλλα λόγια δεν μένουμε αναλλοίωτοι στον χωροχρόνο. Παραμένει όμως αναλλοίωτο το «πρόγραμμα» του σώματος, δηλαδή ο νους. Το πρόγραμμα αυτό, ενώ ανανεώνει τα κύτταρα, διατηρεί και την ψυχοσωματική μας ταυτότητα.
Πριν δέκα χρόνια ανακαλύφθηκε ότι στα λευκά αιμοσφαίρια υπάρχουν δίκτυα νεύρων. Παλαιότερα πιστεύαμε ότι κάτι τέτοιο υπήρχε μόνο στον εγκέφαλο. Αυτό σημαίνει ότι όταν είμαστε θλιμμένοι ή ανήσυχοι, και τα λευκά μας αιμοσφαίρια είναι θλιμμένα και ανήσυχα. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν είμαστε νευρικοί οι αναλύσεις δείχνουν υψηλά επίπεδα αδρεναλίνης ακόμα και μέσα στα αιμοπετάλια, δηλαδή τα κύτταρα του αίματος είναι νευρικά. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι απίστευτα περίπλοκο και ελέγχει την υγεία μας.
Ο εγκέφαλος και το ανοσοποιητικό σύστημα είναι το ίδιο πράγμα. Δρουν στο ίδιο χημικό περιβάλλον. Χειρίζονται τα ίδια δισεκατομμύρια πληροφοριών. Μια σκέψη και ένα μόριο αδρεναλίνης είναι οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Το ίδιο μας το σώμα είναι το καλύτερο φαρμακείο του κόσμου. Κατευθυνόμενο από το ευφυές πρόγραμμα που το αναζωογονεί, παράγει τα φυσικά αντιβιοτικά, τα ηρεμιστικά, τα αγχολυτικά, τα φάρμακα κατά του καρκίνου, στις σωστές δόσεις και την κατάλληλη στιγμή που τα χρειαζόμαστε, χωρίς παρενέργειες.
Καλούμαστε να πάψουμε να βλέπουμε το σώμα μας σαν ένα σύνολο μόνο μηχανισμών και οργάνων. Ας το σκεφτούμε και σαν ένα σύστημα αυτοθεραπείας, αφού πάψουμε πρώτα να το ταλαιπωρούμε.
Υπέροχη μελέτη. Μακάρι όλοι μας , να μπορέσουμε τα αναφερόμενα, να τα κάνουμε λειτουργική καθημερινότητα. Όμως μάλλον πρέπει προηγούμενα να εξοικειωθούμε με την θεωρεία του Χάους.
ΑπάντησηΔιαγραφή