Οι άνθρωποι ζουν μέσα στον τάφο τους

Κάθε αλλαγή δημιουργεί φόβο, επειδή κάθε αλλαγή σε βάζει μέσα στο άγνωστο, μέσα σε έναν παράξενο κόσμο. Αν δεν αλλάζει τίποτα και αν μένουν τα πάντα στατικά, δεν θα νιώθεις ποτέ κανένα φόβο. Αυτό σημαίνει ότι, αν είναι τα πάντα νεκρά, τότε δεν θα φοβάσαι.

Για παράδειγμα, είσαι καθιστός και βρίσκεται εκεί ένας βράχος. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα: θα κοιτάξεις τον βράχο και τα πάντα είναι εντάξει. Ξαφνικά ο βράχος αρχίζει να περπατάει∙  τρομάζεις. Ζωντάνια! Η κίνηση δημιουργεί φόβο και αν τα πάντα είναι ακίνητα, δεν υπάρχει κανείς φόβος.

Γι’ αυτό ακριβώς και ο άνθρωποι, φοβούμενοι να μπουν σε καταστάσεις που προκαλούν φόβο, κανονίζουν να έχουν μια ζωή χωρίς αλλαγές. Τα πάντα παραμένουν τα ίδια και ο άνθρωπος ακολουθεί μια νεκρή ρουτίνα, ξεχνώντας εντελώς ότι η ζωή αποτελεί ροή. Παραμένει εκείνος πάνω σε ένα νησί δικής του κατασκευής στο οποίο δεν αλλάζει τίποτα. Το ίδιο δωμάτιο, οι ίδιες φωτογραφίες, τα ίδια έπιπλα, το ίδιο σπίτι, οι ίδιες συνήθειες, οι ίδιες παντόφλες∙ τα πάντα είναι τα ίδια. Η ίδια μάρκα τσιγάρων∙  ακόμη και μια διαφορετική μάρκα δεν την θέλεις. Ανάμεσα σε αυτά, μέσα σε αυτήν την ομοιότητα, αισθάνεται κανείς ήσυχος.

Οι άνθρωποι ζουν σχεδόν μέσα στον τάφο τους. Εκείνο που αποκαλείς άνετη και βολική ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από έναν αδιόρατο τάφο. Όταν λοιπόν αρχίζεις να αλλάζεις, όταν ξεκινάς το ταξίδι του εσωτερικού χώρου, όταν γίνεσαι αστροναύτης του εσωτερικού χώρου και τα πάντα αλλάζουν πολύ γρήγορα, κάθε μια στιγμή τρέμει από φόβο. Χρειάζεται λοιπόν να είσαι αντιμέτωπος με όλο και περισσότερο φόβο.

Άφησέ τον να βρίσκεται εκεί. Σιγά-σιγά θα αρχίσεις να απολαμβάνεις τις αλλαγές τόσο πολύ που θα είσαι πρόθυμος, όποιο κι αν είναι το κόστος. Η αλλαγή θα σου δώσει ζωτικότητα... περισσότερη ζωντάνια, ενθουσιασμό, ενέργεια. Τότε δεν θα είσαι σαν μια λίμνη... κλεισμένη από παντού, χωρίς να κινείται. Θα γίνεις σαν το ποτάμι που κυλάει προς το άγνωστο και προς τον ωκεανό, μέσα στον οποίο το ποτάμι χάνεται.

- Osho -

LES MORTS M' ECOUTENT... (Jean Moreas)

Μέσα στους τάφους κατοικώ, μόνο οι νεκροί μ’ ακούνε,

εχθρός πάντα θανάσιμος θα μείνω του εαυτού μου,

οι ανίδεοι και οι αχάριστοι τη δάφνη μου κρατούνε

οργώνω κι άλλοι χαίρονται το κάρπισμα του αγρού μου.

Κανένα δε ζηλοφθονώ. Η οδύνη τι με νοιάζει,

τριγύρω το ακατάλυτο μίσος, η καταφρόνια!

Αρκεί μόνο που όσες φορές το χέρι μου σε αδράζει,

ολοένα πιο τερπνά αντηχείς, ω λύρα μου απολλώνια.

Μετάφραση Κ. Καρυωτάκης

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

  

© Ξάνθη Φιλοσοφείν

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ