Αθλητισμός και προκαταλήψεις

Λίγοι είναι πλέον οι άνθρωποι που εντάσσουν τις προλήψεις στην καθημερινότητά τους, καθώς η έννοια της προκατάληψης μοιάζει να είναι ένας απαρχαιωμένος και σίγουρα μη ρεαλιστικός τρόπος προσέγγισης της καθημερινότητας ενός ανθρώπου.

Παρ’ όλα αυτά, στον αθλητισμό, οι προλήψεις είναι ένα μέρος του παιχνιδιού, ένας τρόπος να θεωρήσει μέσα του ο αθλητής, ή ο φίλαθλος πως η σχέση του με το εκάστοτε παιχνίδι δεν περιορίζεται μόνο στις ενέργειες του ιδίου, αλλά μπορεί να επηρεαστεί και από άλλους εξωγενείς παράγοντες.

Ποιοι είναι αυτοί;

Ξεκινούν από το πιο απλό, την ενδυματολογική προτίμηση ενός ανθρώπου πριν τον αγώνα. Αφορούν σε έναν άνθρωπο που επιβάλλεται κάποιος να συναντήσει πριν από ένα παιχνίδι, ή κάποιον άλλον που επιβάλλεται να μην συναντήσει. Από το πού θα παρκάρει το αυτοκίνητό του, μέχρι την διαδρομή που θα ακολουθήσει πηγαίνοντας στο γήπεδο. Το πού θα κάτσει για να παρακολουθήσει τον αγώνα, ή την θέση που θα αλλάξει αναλόγως με την εξέλιξη του σκορ. Την παραγγελία από την καντίνα του γηπέδου, ή ακόμα και την ώρα άφιξης στο γήπεδο.

Οι αθλητές από την δική τους πλευρά, έχουν τον δικό τους τρόπο αντιμετώπισης τέτοιου είδους γεγονότων. ΗΠηγή Δεβετζή, αθλήτρια του άλματος εις μήκος έβαφε πάντοτε τα νύχια της μπλε.

Η Γελένα Ισινμπάγιεβα, είχε ένα σκουλαρίκι ως τυχερό αντικείμενο, το οποίο μάλιστα έχασε σε κάποια προσπάθεια και μετά τον αγώνα το έψαχνε συνεχώς μαζί με το προσωπικό των αγώνων. Τελικά επιστρατεύτηκε η τεχνολογία και τα βίντεο, και βρέθηκε.

Γούρια που περιλαμβάνουν μέχρι και θυσίες ζώων έχουν ομάδες από την Αφρική, τηρώντας και σε αθλητικό επίπεδο της δικές τους παραδόσεις.

Η προκατάληψη είναι ευρύτατα διαδεδομένη στον επαγγελματικό αθλητισμό. Και το θέμα είναι πως τατυχερά γούρια και τα περίεργα τελετουργικά ίσως και να βοηθούν στην πραγματικότητα.

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Κολονίας προχώρησαν σ’ ένα πείραμα με δύο ομάδες από ερασιτέχνες παίκτες τους γκολφ. Και από τις δύο ζητήθηκε να προσπαθήσουν να πετύχουν τις τρύπες, όμως σε μία από τις δύο είπαν πως έπαιζε με μία ιδιαίτερα τυχερή μπάλα.

Στο τέλος, οι παίκτες που πίστευαν πως είχαν την τύχη με το μέρος τους, πέτυχαν περισσότερες τρύπες από εκείνους που δεν είχε δωθεί καμία τέτοια «διαβεβαίωση». Δεν είναι η πρώτη έρευνα που υποδεικνύει πως υπάρχει ένας σύνδεσμος ανάμεσα στο να αισθάνεσαι τυχερός και στο να είσαι τυχερός.

Ακόμα, ποιος μπορεί να ξεχάσει το παραδοσιακό φιλί του Λοράν Μπλαν στην φαλάκρα του Φαμπιάν Μπαρτέζ κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ του 1998;

Στο Μουντιάλ του 1962 στη Χιλή, ο προπονητής Χουάν Κάρλος Κοράτσο και το επιτελείο του επέμεναν ότι το 13 είναι γρουσούζικο και πήραν άδεια από τη ΦΙΦΑ ώστε η ομάδα να μην το χρησιμοποιήσει. Έγιναν έτσι η μοναδική ομάδα που είχε παίκτη με το νούμερο 23.

Στο Μουντιάλ του 2002, ο Τζιοβάνι Τραπατόνι ως προπονητής της Ιταλίας έχει πάρει μαζί του στην Κορέα και την Ιαπωνία δυο μπουκαλάκια με αγιασμό τον οποίο έριχνε στο γήπεδο σε προφανώς σημαντικά σημεία.

Δεδομένα υπάρχουν και πολλά άλλα, κρυφά ή φανερά, που επιβεβαιώνουν με τον πιο περίτρανο τρόπο, πως αθλητισμός και προκαταλήψεις είναι έννοιες που μένουν σταθερές στον χρόνο κινούμενες παράλληλα.

Φωτό από: google

tsemperlidou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ