ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΠΑΣΚΕΤΜΠΩΛΙΣΤΩΝ!...ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΕΝΟΣ ΠΑΡ' ΟΛΙΓΟΝ ΜΠΟΞΕΡ

Πηγή: INTIME

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μου το είπαν για μία ακόμα φορά, ποιοι; Ούτε οι πολιτικοί οι οποίοι ό, τι κάνουν εκφράζει λαό, ούτε τα κόμματα που απευθύνονται σε λαό, ούτε οι συνδικαλιστές, η κατάρα του λεγόμενου πολιτικού συστήματος. Επίσης, κανένας καλλιτέχνης παραμύθης, και κανένας ναρκωμένος διανοούμενος, στοχαστής κουβαλάει την αλήθεια για να στείλει το μήνυμα ότι Η Ελλάδα Ποτέ Δεν Πεθαίνει.

Νεκρή φύση κατάντησε η Ελλάδα. Κρανίου τόπος. Γενικό πατσαβούριασμα. Η χώρα έκατσε. Είναι το αποτέλεσμα της Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών, της Ελλάδος Ελλήνων Αντιστασιακών, Αριστερών, Προοδευτικών, Εθνικιστών και του κώλου τα εννιάμερα. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει το λένε, το είπαν για μία φορά ακόμα οι μπασκετμπωλίστες της εθνικής ομάδας.

Παιδαράδες. Καθαρό πράμα. Και παικταράδες. Κρυα ψυχή. Δοσμένοι σ' αυτό που κάνουν, με έρωτα και πειθαρχία. Συγκροτημένοι. Είναι ομάδα. Όχι καφενείο. Όχι μπουρδέλο, όπως το φοιτηταριό, το κομματαριό, το κάθε αληταριό που παίζει μία άλλη μπάλλα και στέλνει την Ελλάδα εκεί όπου εκμηδενιστήκαμε διεθνώς.

Αυτά προς το παρόν, με αφορμή την εμφάνιση κι όχι απαραίτητα την ευκολη νίκη 87-64 επί της Σενεγάλης στην πρεμιέρα του μουντομπάσκετ. Οι Έλληνες μπασκετμπωλίστες δεν λειτουργούν μία ανάσα εθνική. Όχι, αυτό. Μας “είπαν” το άλλο, ότι παιδαράδες και παικταράδες υπάρχουν και Έλληνες επιστήμονες, λογοτέχνες, τεχνοκράτες, επιχειρηματίες.

Η Ελλάδα δεν πεθαίνει διότι δεν πέθαναν, δεν θα πεθάνουν όλοι όσοι δεν είναι απατεώνες συνειδητοί και εύκολοι να παραδοθούν στο λαϊκισμό.

ΤΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΕΝΟΣ ΠΑΡ' ΟΛΙΓΟΝ ΜΠΟΞΕΡ

Μία χώρα σπάραγμα είναι σήμερα η Ελλάδα. Μία κοινωνία στερημένη, κακοταϊσμένη. Και στο δρόμο για το Πουθενά. Δεν υπάρχει τίποτα. Δεν έμεινε τίποτα. Άσε τώρα τους οργανοπαίκτες της ξευτύλας και της συμφοράς. Τι να μας πουν οι μικροπωλητές της Ελλάδος, όταν το μόνο που γνωρίζουν στο γήπεδο είναι να πλακώνονται παριστάνοντας τους αντιπάλους. Επειδή φοράνε διαφορετικές φανέλλες και είναι ανίκανοι να ντυθούν με εκείνη της εθνικής ομάδας.

Πώς γίνεται, ρε, μία Ελλάδα διαλυμένη, χωρίς ελπίδα και ηθικό, να παρουσιάζει στο παγκόσμιοπρωτάθλημα του μπάσκετ μια ομάδα με υγεία και ισορροπία. Με παίκτες που πέρα από την όποια αξία τους είναι προσωπικότητες. Αξιοσέβαστοι. Αξιοθαύμαστοι. Κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να προκαλούν. Να σαλιαρίζουν. Να παραμυθιάζουν. Να είναι σοβαροί, συγκροτημένοι.

Δεν εκφράζουν την Ελλάδα του σήμερα οι διεθνείς μπασκετμπωλίστες του 2014, όπως κι εκείνοι του 2006 που είχαν κερδίσει τις ΗΠΑ, και οι άλλοι της φουρνιάς του μέγιστου ΝίκουΓκάλη. Δεν δέχομαι ότι η Ελλάδα είχε παράδοση στο μπάσκετ! Αυτό το λένε όσοι δεν γνωρίζουν αληθινά τι σημαίνει Ιστορία και τη Παράδοση. Μη λέμε μαλακίες σε μία χώρα που δεν λειτούργησε ποτέ ο σχολικός και ο πανεπιστημιακός αθλητισμός.

Ο Νίκος Γκάλης έκανε την αρχή. Απ' αυτόν ξεκίνησε ένα αόρατο προσκλητήριο και το μπάσκετ μάζεψε ακόμα και παιδιά που δεν ήταν για το... μπάσκετ. Ο Σχορτσιανίτης π.χ. θα έκανε για στίβο, για ρίψεις. Ο Σπανούλης για τετρακοσάρης, ο Ντικούδης στο ύψος, άλλοι στο βόλεϋ, στο πόλο. Λέω για την ομάδα που είχε μαγέψει στην Ιαπωνία το 2006. Και ο Γκάλης, άλλωστε, για πυγμάχος έκανε κι όχι μπασκετμπωλίστας.

apodytiriakias + apodytiriakias

 ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ