Γράφει η Σταυρούλα Φωτιάδου.
Αυτή τη στιγμή που γράφω, βρίσκομαι στο γραφειάκι μου με το air condition αναμμένο, το νύχι βαμμένο και κουνάω ρυθμικά τα πόδια μου. Ο καφές με κοιτάει από δίπλα.
Όχι, δε θέλω να αυτοκτονήσω. Το ξεκαθαρίζω.
Πέρσι την ίδια μέρα ήμουν σ’ ένα εργοστάσιο, φορούσα άσπρη ποδιά, γάντια και σκούφο μιας χρήσης, όρθια και καρφωμένη στο ίδιο σημείο για τουλάχιστον 8 ώρες, με πόδια πιο πρησμένα και από ετοιμόγεννης.
Σ’ ένα από τα εικοσάλεπτα διαλείμματα, μια κυρία με ρώτησε:
«Εσύ, κορίτσι μου, δε σπούδασες τίποτα;»
«Φιλόλογος είμαι.» της λέω.
«Και τι δουλειά έχεις εδώ;»
Δε μίλησα. Μόνο την κοίταξα.
«Κατάλαβα.» είπε.
Όποιος είπες ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή, για ‘μένα έχει πολύ μεγάλο δίκιο και πολύ μεγάλο άδικο ταυτόχρονα.
Φυσικά και η δουλειά δεν είναι ντροπή.Το ζητούμενο είναι να υπάρχει δουλειά. Να μπαίνει έστω κι αυτό το λίγο χρήμα στο σπίτι.
Γιατί καλώς ή κακώς, χωρίς χρήματα η επιβίωση καταλήγει καταναγκαστικό έργο.
Το ξέρω, πως είναι πάρα πολύ άδικο να έχεις φάει τα νιάτα και τα μούτρα σου στα βιβλία, το βιογραφικό σου να μη χωράει άλλες γνώσεις και να σερβίρεις καφέδες και πιτόγυρα.
Ξέρω πόσες φορές έκλαψες από τα νεύρα σου.
Και σου βγάζω το καπέλο και σε θαυμάζω, γιατί δεν σκύβεις το κεφάλι.
Σε αντίθεση με κάτι τύπους και τύπισσες που κάθονται αραγμένοι και άφραγκοι σε καναπέδες, κρεβάτια, πολυθρόνες, καρέκλες και περιμένουν τη μεγάλη πρόταση.
Ως γνωστόν, η ευκαιριάρα δεν έρχεται να σου χτυπήσει το κουδούνι ενώ εσύ ρεμβάζεις.
Ωστόσο ορισμένοι δεν καταδέχονται να κουνήσουν καν το δάκτυλό τους.
Δεν είναι άλλωστε δυνατόν, εσύ που τελείωσες διοίκηση επιχειρήσεων στο Α.Τ.Ε.Ι. της Καβάλας και έχεις lower και ECDL, να πουλάς ρούχα στην Ερμού ή να σερβίρεις καφέδες στην Αριστοτέλους.
Ξεκαθαρίζω. Δεν έχω απολύτως τίποτε ούτε με το Α.Τ.Ε.Ι. ούτε με την Καβάλα.
Με την τεμπελιά έχω και με τη μιζέρια.
Δε ζούμε τις καλύτερες μέρες. Γεγονός. Ας μη λέμε τα ίδια.
Μπορεί να ζει κανείς, όμως, μόνο κλαίγοντας και μιζεριάζοντας για τα άσχημα χρόνια στα όποια γεννηθήκαμε;
Στο όνομα της κρίσης έχουμε πλαταρέψει τις κοιλιές μας.
Κι ακόμη και τώρα ακούς:
«Τι; Σερβιτόρος θα πάω να γίνω;»
«Όχι και να πουλάω ρούχα!»
«Σιγά να μην πάω να δουλέψω για 400 ευρώ.»
Είναι λες και προτιμούμε το τίποτα από το κάτι.
Επαναλαμβάνω. Έχω κατεβάσει πολλές φορές το κεφάλι κι έχω ανεχτεί και εκμετάλλευση και φωνές και νεύρα. Μόνο που τον καφέ μου τον πληρώνω εγώ κι όχι ο πατέρας.
Ο οποίος πατέρας έχει προσφέρει δουλειά σε διαφόρους, αλλά σίγα να μη δουλέψουν στο χωράφι. Σωστά.
Ονειρεύομαι κι εγώ καλύτερες μέρες και χρόνια και αιώνες. Μέχρι να έρθουν, όμως, δεν μπορώ να κάθομαι στο παράθυρο και να τις περιμένω.
Αρκετά κλάψαμε τη χαμένη διευθυντική θέση. Σε αυτή τη χώρα που όλοι γεννηθήκαμε για να διοικούμε. Τρομάρα μας.
Ας κάνουμε κάτι να αλλάξουμε την κατάσταση και βλέπουμε.
Και γιατί είπα ότι έχει άδικο; Γιατί η δουλειά είναι ντροπή γι’ αυτούς που δεν την κάνουν με αγάπη, σεβασμό και αξιοπρέπεια. Όποια δουλειά κι αν είναι αυτή.
Για θυμήσου το Διονύση Παπαγιαννόπουλο στις ελληνικές ταινίες. Πάντα από ψαράς ξεκινούσε για να γίνει εφοπλιστής.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.