Άντε να πλύνεις πιάτα…

Εκείνη καθόταν στο τιμόνι, εγώ στο πίσω κάθισμα. Ρύθμιζε και ξαναρύθμιζε το κάθισμα, έριχνε μια ματιά στον καθρέφτη, ίσιωνε επί τη ευκαιρία και το κραγιόν στα χείλη και έπιανε το κλειδί για να ξεκινήσουμε. Το πότε ξεκινούσαμε το μάθαινε όλη η Βουλιαγμένη. Τέτοιο ήταν το μαρσάρισμα! 

Αμέσως μετά το αυτοκίνητο πάθαινε κάτι σαν λόξιγκα και σταματούσαμε απότομα για να ξαναξεκινήσει την προσπάθεια. Η οδήγηση της μάνας μου ήταν για μένα τραυματική εμπειρία… Άσε πια εκείνα τα «άντε κυρά μου να πλύνεις κανένα πιάτο!» που ακούγαμε. Και δώστου μαρσάρισμα η μάνα μου! 

Το μόνο ευχάριστο ήταν, ότι καθώς υπήρξε καλλονή (ακόμα είναι), η συμπεριφορά των οδηγών άλλαζε άρδην μόλις πλησίαζαν στο τζάμι μας! 

Αυτά φοβόταν και ο πατέρας μου και την απέτρεπε να πάρει δίπλωμα. Ήταν πολύ συγκεκριμένο το επιχείρημά του: Μπορεί να σου «βάλει χέρι» ο δάσκαλος της Σχολής Οδήγησης!

Ήταν βλέπετε οι καιροί που οι άνθρωποι δεν στολίζανε μόνο τη σάρκα τους σαν παγώνια (όπως στις μέρες μας) αλλά την δουλεύανε πρωτίστως. Άλλα χρόνια… Οι γυναίκες μόλις ξεμύτιζαν από το σπίτι με αλλήθωρους σκοπούς… Και να διατηρήσουν τα κεκτημένα και να χαράξουν ανεξάρτητο δρόμο. 

Και η οδήγησή τους ήταν ακριβώς η απεικόνιση των προσδοκιών τους. Έβγαιναν στους δρόμους με διάθεση να τρέξουν, αλλά τελικά έπιαναν την αριστερή λωρίδα με 60 χιλιόμετρα ταχύτητα και χόρταιναν μούντζα! Προσπάθησαν φιλότιμα, μα πιο φιλότιμα γάνωσαν τα μυαλά από τις κόρες τους, σε συμβουλές-απωθημένα «κοίτα να δουλέψεις, να ‘σαι ανεξάρτητη, να έχεις τη δική σου τσέπη γεμάτη, να μην εξαρτάσαι από τον άνδρα σου». 

Και μάλλον μετέδωσαν το μάθημα αξιέπαινα γιατί έφτιαξαν γενιά μουτζαχεντίν… 

Και πήραν οι γύπες με τους κοιλιακούς τη σκυτάλη και του δώσανε και κατάλαβε! Γυναίκες όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω. Και αποκαλύψαμε τη μεγαλύτερη μούφα από ιδρύσεως του κόσμου! Ότι ο άνδρας είναι το ισχυρό φύλο! Και αφού διατυμπανίσαμε «Ψέματα! Ψέματα!» ορμήσαμε να τους βγάλουμε τα μάτια μαζί με τα δικά μας. Μήπως την πατήσαμε άσχημα ρε κορίτσια;

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω οικογένειες σε αποσύνθεση, τρελές με γόβες δεκαοκτάποντες που μοιάζουν με τραβεστί (και να σκεφτείς ότι τα τραβεστί ήθελαν να μοιάζουν με γυναίκες) να τρέχουν να υποδυθούν χίλιους ρόλους, παιδιά μελαγχολικά να παραδίδονται σε parking-παιδικούς σταθμούς μετά το μαιευτήριο και να είναι μάρτυρες προβληματισμών «έκλεισε το σχολείο και δεν έχω τι να το κάνω», κέρατα αβέρτα, μάτια να μη γαληνεύουν στιγμή, άνδρες να δηλώνουν ευαισθησίες (αλλά ποιος τις χέζει τέτοια ώρα τις ευαισθησίες) και γυναίκες να παραπονιούνται ότι «χάθηκαν οι άνδρες». 

Άλογα κούρσας που έτρεχαν αφηνιασμένα για καρότα που ποτέ δεν είχαν χρόνο να σκεφτούν, αν ήταν απαραίτητα στη διατροφή τους. Και τώρα που χάθηκε ο «προορισμός» έχουν μόνο οργή, τρόμο κι αγωνία.

Πώς να ξαναπιάσουν το «εμείς» από την αρχή; Χρόνια και χρόνια εκπαιδευμένοι να του τραβάνε το καζανάκι με το απόλυτο «εγώ» τους. Χρόνια και χρόνια βροντοφωνάζοντας την αποκάλυψη…Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει! Και τι καταφέραμε τελικά; Χάσαμε τα δώρα του! Θα με ρωτήσεις, ξέρεις πόσες ψυχές άλλων γενεών ακυρώθηκαν στο ψέμα; Πόσα σπουδαία μυαλά θυσιάστηκαν σε άνδρες αφέντες; Πόσες δυνατότητες φιμώθηκαν, πόσα όνειρα καταχωνιάστηκαν…

Είναι μεγάλη τύχη και τιμή της ζωής να ζεις στην εποχή μας… Μεγάλη υπόθεση να’χεις τις επιλογές στα χέρια σου! Να μοσχομυρίζεις ελευθερία! Γι αυτό, δεν μιλάω για αναστροφή αλλά για ελιγμό. Το να ελίσσεσαι είναι σοφία και ακόμα και το γυναικείο κορμί είχε κάποτε καμπύλες που τις καταργήσαμε…Η καμπύλη είναι αγκαλιά, είναι αποδοχή, είναι συγκατάβαση, είναι κατανόηση. Αυτός ο ελιγμός λείπει. Γεμίσαμε και τα δυο φύλα γραμμώσεις…Που να μας βγάλουν οι γραμμώσεις;

Πεθύμησα…Θα σας το πω και ας κατσουφιάσετε τα ωραία σας μουτράκια… Πεθύμησα τον Αι Βασίλη μου! Γουστάρω να πλένω πιάτα (έστω να τα βάζω στο πλυντήριο), να μαγειρεύω μουσακά (έστω με ψημένες και όχι τηγανισμένες μελιτζάνες), να γεμίζω λουλούδια το τραπέζι να φάμε όλη η οικογένεια μαζί, να μιλάμε και να ρωτάμε ο ένας τον άλλον «καρδούλα μου είσαι καλά;» και να το εννοούμε…Γουστάρω να χαρίζω το χρόνο μου σε αυτούς και σε αυτά που μόνο το αξίζουν! Και κάτι μου λέει ότι αυτός είναι ο μόνος αληθινός και διαχρονικός πλούτος.

Πηγή: protagon.gr

a-typos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ