δεν έχω τίτλο

 Η κούραση είναι κακός συμβουλάτορας. Δεν δίνει καν συμβουλές, πολλές φορές δεν μιλάει. Ούτε διακρίσεις κάνει. Και κουφός και τυφλός κι ανάπηρος να είσαι, μια μέρα (που μπορεί να ‘ναι και νύχτα) θα σε αρπάξει απ’ το χέρι, απ’ τον ώμο, απ’ ότι βρει και θα σε σύρει σε  μια ερημιά (που μπορεί και να ‘ναι γεμάτη με ανθρώπους) απ’ όπου δεν ξέρεις πολλούς τρόπους να γυρίσεις. Θα σου μείνει μια καθαρή μελανιά για να θυμάσαι τη διαδρομή ως εκεί. Για να τη βλέπεις και να μην αναρωτιέσαι, σαν Byrne των μετρίων, how did I gethere?

Η κούραση είναι άσχημο σαράκι. Δεν της δίνεις σημασία βδομάδες, μήνες, χρόνια αλλά τη δουλειά της την κάνει ήσυχα ήσυχα, με ζήλο, ακούραστη (δεν κουράζεται η κούραση, θα ‘ταν πολύ ανόητο να πόνταρες σε κάτι τέτοιο) χωρίς δεύτερες σκέψεις και τύψεις. Δεν μ’ ακούς. Θα σε λιώσω. Μετά θα με πιστέψεις.

Η κούραση δεν καταλαβαίνει από ψέματα. Αδύνατον να την κοροϊδέψεις. Είτε Νοέμβριος είναι, είτε της Παναγίας, είτε άνοιξη μπαίνει. Σε ξέρει σαν την τρύπα στην τσέπη της, εσύ ποτέ δεν θα αξιωθείς να τη μάθεις καλά κι ας λες πως έμαθες να την αναγνωρίζεις σαν βρεθείτε κοντά.

Η κούραση είναι καλά κρυμμένη λέξη. Μακάρι να ‘ξερε κανείς πόσες συλλαβές έχει και  με πόσα γράμματα γράφεται. Μακάρι να ‘ξερες από ποια γωνιά έρχεται με φόρα, με κλειστά φώτα, καταπάνω σου. Δεν μ’ άκουσες. Σε έλιωσα. Τώρα είσαι δικός μου. 

amancalledkkmoiris

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ