Υποκειμενική αξία, αντικειμενικός ο φόρος

Δεν υπάρχει “αντικειμενική αξία” στον κόσμο. Δεν υφίσταται, ως έννοια. Κάθε πράγμα έχει αξία ανάλογη με το τίμημα που είναι διατεθειμένος να καταβάλει ένας αγοραστής. Το ίδιο ετοιμόρροπο σπίτι μπορεί να το θέλει κάποιος μόνο για το οικόπεδο και κάποιος άλλος με σκοπό να ξοδέψει μια περιουσία για να το αναστηλώσει επειδή του αρέσει το φενγκ-σούι του. Αν καίγομαι για μετρητά αύριο, μπορεί να πουλήσω όσο-όσο σήμερα, στη μισή τιμή που θα μπορούσα να πετύχω αν περίμενα κάνα δυό χρόνια. Κάθε αξία -και των ακινήτων και των κινητών και των εμψύχων και των αψύχων- είναι υποκειμενική και μόνο!

Όλη η φιλολογία σχετικά με την αξία της ακίνητης περιουσίας, βασίζεται σε μια θεμελιώδη διαστροφή: τη φορολόγησή της. Κι επειδή πρόκειται για γενικευμένη διαστροφή, σχεδόν την έχουμε αποδεχθεί! Κι όμως, ο μόνος νόμιμος και λογικός φόρος είναι στο εισόδημα. Από τη στιγμή που φορολόγησες το εισόδημά μου και πήρες το μερίδιο του κράτος, το υπόλοιπο είναι ΔΙΚΟ μου! Το τι θα το κάνω είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ θέμα. Μπορεί να το φάω στα μπουζούκια, να αγοράσω έργα τέχνης, να το βάλω στην τράπεζα, να πάρω μετοχές, να πάρω αντίκες, να το δώσω σε ελεημοσύνες, να το κάψω, να το παστώσω, να πάρω κότερο να
πάμε μια βόλτα ή να πάρω ένα άλογο να φύγω στα βουνά. Τι σε κόφτει το τι θα κάνω τα χρήματα που έχεις ήδη φορολογήσει; Με ποια λογική κάποιες από αυτές τις δραστηριότητες τις ξαναφορολογείς; Με ποια λογική, ας πούμε, το να έχεις ένα σκάφος στην Ελλάδα με την μεγαλύτερη, αναλογικά, ακτογραμμή στον κόσμο είναι πολυτελής διαβίωση και το να πετάς ντάνες με γαρδένιες στη Σούλα Μπούλα δεν είναι;

Όλοι οι φόροι λοιπόν που επιβάλλονται στην περιουσία είναι, πρώτον, αντισυνταγματικοί. Το άρθρο 4 αναφέρει σαφώς: Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Ο φόρος στην περιουσία παραβιάζει και το “χωρίς διακρίσεις” και το “ανάλογα με τις δυνάμεις τους”. Αν, π.χ. δύο πολίτες έχουν το ίδιο εισόδημα και ο ένας, αυτά που του μένουν, τα αποταμιεύει για να φτιάξει σπίτι, ενώ ο άλλος τα ξοδεύει σε ταξίδια, ο πρώτος λόγω ΕΝΦΙΑλτη υφίσταται δυσμενή διάκριση σε σχέση με τον δεύτερο. Διαφωνεί κανένας; Επίσης, “δύναμή μου” είναι το εισόδημά μου, δεν είναι τα ντουβάρια. Μπορεί να είναι και χοντρή αδυναμία. Ρωτήστε με πως ένοιωσα όταν πέρυσι, εν μέσω κρίσης, αναγκάστηκα να πληρώσω 25.000 ευρώ για την ολική επισκευή της στέγης ενός σπιτιού στο Πήλιο (με πλάκες σχιστολίθου που τις κουβαλούν τα μουλάρια στο καλντερίμι) γιατί όταν έβρεχε έπεφταν καταρράχτες μέσα και θα γκρεμιζόταν ολόκληρο.

Οι φόροι στην περιουσία είναι καραμπινάτη ληστεία. Είναι αργή δήμευση. Είναι σίγουρος θάνατος και του πολίτη και της οικονομίας συνολικά. Το ξεχνάμε αυτό και ασχολούμαστε με το αν θα πέσουν οι αντικειμενικές και όχι με την ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ και τον ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ της ίδιας της έννοιας των αντικειμενικών αξιών.

Ναι, αλλά δεν φορολογούν την περιουσία και άλλα κράτη θα ρωτήσει κάποιος; Όχι! Τα σοβαρά κράτη επιβαρύνουν την περιουσία με ανταποδοτικά τέλη που εισπράττονται από τους Δήμους και αφορούν σε υπηρεσίες που προσφέρει ο Δήμος στον ιδιοκτήτη. Δεν ξέρω πόσοι αντιλαμβάνονται (η κυβέρνηση πάντως, όχι) τη διαφορά ανάμεσα στον φόρο και στο τέλος. Ο φόρος επιβάλλεται στο εισόδημα και αντιστοιχεί στις γενικές υπηρεσίες ενός κράτους στους πολίτες του (άμυνα, ασφάλεια, παιδεία, διοίκηση). Τέλος πληρώνεις για υπηρεσίες του κράτους ή της αυτοδιοίκησης που δεν απευθύνονται στο σύνολο, αλλά σε ομάδες του πληθυσμού, ακόμα κι αν την παροχή τους την έχουν αναλάβει ιδιώτες.

Στα σοβαρά κράτη υπάρχει αναλογικότητα και λογοδοσία και στους φόρους και στα τέλη. Τα τέλη επιβάλλονται συνήθως όχι σε σχέση με το τι κατέχεις αλλά σε σχέση με το τι προσφέρει η δημόσια αρχή σε αυτό που κατέχεις.

Αν έχεις πρόσοψη οικοπέδου στον δρόμο 20 μέτρα θα πληρώσεις τα μισά από κάποιον που έχει 40 μέτρα κι ας έχεις χτίσει εσύ ένα παλάτι στο οικόπεδό σου, κι ο άλλος ένα παράπηγμα. Διότι ο Δήμος φροντίζει να έχετε και οι δύο δρόμο καθαρό και για τον άλλον ξοδεύει διπλάσια. Αλλά τα σκουπίδια δεν θα τα πληρώνεις με τα τετραγωνικά. Θα τα πληρώνεις ανάλογα με τον όγκο που παράγεις, αγοράζοντας τις ειδικές σκουπιδοσακούλες του Δήμου. Αυτή είναι λογική, αυτή είναι αναλογικότητα. Και, φυσικά, ισχύει εδώ και μερικούς αιώνες παγιώνοντας τη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον πολίτη και στην Πολιτεία. Τα σοβαρά κράτη δεν σε αιφνιδιάζουν. Δεν σε εξαπατούν. Μπορείς να κάνεις το κουμάντο σου. Ξέρεις τι θα σου κοστίσει κάθε οικονομική σου απόφαση και ξέρεις ότι και σε 10 χρόνια το πλαίσιο θα είναι το ίδιο. Έτσι μπορείς να σχεδιάσεις και να προβλέψεις. Έτσι ρολάρει η οικονομία. Έτσι γίνονται επενδύσεις. Στο κράτος – παρωδία, που είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Οι φόροι μπορεί να αλλάζουν κάθε μέρα επειδή τόσα χρειάζεται ο Ντινόπουλος για να δώσει σύνταξη στα 50 στους σχολικούς φύλακες ή τόσα χρειάζεται το ταμείο συνταξιούχων της ΔΕΗ, για να επιδοτεί με 16.000 ευρώ, ανά κεφάλι, την παρέα του Φωτόπουλου.

Ο φόρος λοιπόν στην ακίνητη περιουσία, καθώς ήδη πληρώνεις έναν σκασμό δημοτικά τέλη, είναι αντικειμενικός φόνος. Ο νόμος είναι το άλλοθι. Το κράτος λέει: τόσα θέλω για να συνεχίσω να ταΐζω τους κομματικούς πελάτες μου. Από κάπου θα τα πάρω. Αν μειώσω τις αντικειμενικές, θα αυξήσω τον συντελεστή. Αν καταργήσω τον ΕΝΦΙΑλτη, θα βάλω φόρο στην ανάσα, στους χτύπους της καρδιάς. Δεν με ενδιαφέρει αν έχεις εισόδημα ή όχι. Εγώ θέλω λεφτά. Ψηλά τα χέρια! Τα λεφτά σου ή την ελευθερία σου. Αν δεν πληρώσεις θα σε κλείσω στη φυλακή. Σκασίλα μου αν είναι δίκαιο, συνταγματικό, νόμιμο. Πότε δεν σκοτίστηκα γι’ αυτές τις λεπτομέρειες. Θέλω τόσα. Αν δεν μου τα δώσεις, θα σου τινάξω τα ακίνητα στον αέρα. Εκτός αν προφτάσεις εσύ και πέσεις από το μπαλκόνι του διαμερίσματος στον 6ο που με τόσες θυσίες αγόρασες πριν 10 χρόνια.

Το έχω πει και το έχω γράψει πολλές φορές (δημιουργώντας δυσφορία στους «κορεκτίλες», που έχουν αναγάγει την πολιτική ορθότητα σε πολιτική νωθρότητα): δεν έχει νόημα να συγκρίνουμε το (διαχρονικό) κυβερνητικό αληταριό με ένα οποιοδήποτε δυτικό κράτος. Η σύγκριση μπορεί να γίνει μόνο με τις συμμορίες του οργανωμένου εγκλήματος και, φυσικά, είναι συντριπτικά υπέρ των συμμοριών. Πρώτον, γιατί θα σου πάρουν τόσα όσα να συνεχίσεις να λειτουργείς. Νταβατζήδες είναι, δεν είναι ηλίθιοι. Ξέρουν ότι αν σε ξεσκίσουν σήμερα, αύριο δεν θα έχει. Οι φωστήρες του οικονομικού επιτελείου ούτε αυτό το καταλαβαίνουν. Κι ας έχουν πάει οι ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις στη στρατόσφαιρα. Κι ας λέει η κοινή λογική ότι αυτός που δεν έχει να πληρώσει δεν θα πληρώσει. Ούτε είναι δυνατόν να βάλεις στη φυλακή 2.000.000 Έλληνες. Δεύτερον, γιατί έχουν αίσθηση της αναλογικότητας. Η μικρή καφετέρια δεν θα πληρώσει τα ίδια με το «γκλαμουράτο» μαγαζί. Και τρίτον, γιατί κάποιο έργο προσφέρουν: η συμμορία της παραλιακής σε προστατεύει από τη συμμορία της Πετρούπολης. Οι οικονομικοί ανεγκέφαλοι της κυβέρνησης από ποιον σε προστατεύουν; Και νταβατζήδες και άχρηστοι και ηλίθιοι.

Άρα, τι κάνουμε; Τι κάνουμε, καθώς έχουμε εγκλωβιστεί μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης; Από τη μια, ο «μπλε ΣΥΡΙΖΑ», δηλαδή ο λαϊκίστικος πελατειακός αχταρμάς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κι από την άλλη ο «κανονικός» ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή πάλι ο λαϊκίστικος, πελατειακός αχταρμάς ΠΑΣΟΚ, ΝΔ (δείτε τις μετακινήσεις ψηφοφόρων στις δημοσκοπήσεις), ψευδοαριστεράς και αναρχοκρατιστών (παγκόσμια πρωτοτυπία αυτό!) που πιστεύει ότι με έναν νόμο κι ένα άρθρο θα ξαναδεί το όνειρο του πακτωλού των δανεικών.

Στις εκλογές του ’12, αλλά και στις πρόσφατες για την Ευρωβουλή κουράστηκα να ακούω από ψηφοφόρους: στις δικές σας ιδέες πιστεύουμε, αλλά ψηφίσαμε Σαμαρά να μην έρθει ο Τσίπρας. Μπράβο! Και τι καταφέρατε; Ήρθε ο Σουρνάρας, ο Ντινόπουλος, ο ΕΝΦΙΑ, το τέλος επιτηδεύματος, η χρεοκοπία του ΟΑΕΕ, προσεχώς η χρεοκοπία όλου του ασφαλιστικού συστήματος. Νοιώθετε εντάξει, τώρα;  Ξέρω ότι ανάμεσα στον στιγμιαίο θάνατο που θα προκαλέσουν οι ημίτρελοι της Κουμουνδούρου και στον αργό και βασανιστικό που προκαλούν οι λαϊκοκρατιστές της Συγγρού, το ένστικτο αυτοσυντήρησης προτιμάει τον δεύτερο γιατί μέχρι να ξεψυχήσει ο άνθρωπος ελπίζει. Όμως η διάγνωση είναι σαφής:καθολικός καρκίνος. Ο γραφειοκρατικοδιαφθοροπελατειακός όγκος έχει κάνει μεταστάσεις σε κάθε λειτουργία του Δημοσίου και κυρίως στον εγκέφαλο (τρόπος του λέγειν) όσων παίρνουν αποφάσεις. ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ!!! Θέλει γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.

Αλλά πώς; Και στις επόμενες εκλογές, οι ίδιοι κλόουν του ίδιου τσίρκου θα κάνουν το νούμερό τους. Με την ίδια απειλή. Σαμαράς ή Τσίπρας; Θα βλέπετε τον Στρατούλη και την Κωνσταντοπούλου και θα σας φαίνεται ο Γιακουμάτος διανοούμενος. Μικρά κόμματα δεν τα εμπιστεύεστε διότι εκεί εξαντλείτε όλη σας την αυστηρότητα, αγνοώντας ότι τα μικρά, καθαρόαιμα μεταρρυθμιστικά κόμματα, όπως η «Δημιουργία, ξανά» και η «Δράση» δεν έχουν ούτε πόρους ούτε στρατιές κρατικών υπαλλήλων και όλα γίνονται με εθελοντές και με τεράστιο προσωπικό και οικονομικό κόστος πληρωμένο από την τσέπη μας, όσο αντέχουμε ακόμα. Κι από πάνω, τριβελίζει το μυαλό σας το φάντασμα της χαμένης ψήφου, λες και η ψήφος στους κρατιστές είναι… κερδισμένη!

Άρα, πώς, αγαπητέ αναγνώστη, θα περάσουμε από τον σχολιασμό του κρατικού βούρκου στον βιολογικό καθαρισμό; Με τα τσεκούρια, λένε κάποιοι. Θα τους απογοητεύσω αλλά ούτε αυτό έχει αποτέλεσμα. Με τα τσεκούρια γκρεμίζεις, δεν χτίζεις. Και όσοι έχουν διαβάσει ιστορία, ξέρουν ότι μετά την πρώτη φάση της επανάστασης όταν όλα τα τσεκούρια χτυπάνε τον «κοινό» εχθρό, επακολουθεί η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη... όταν αποκεφαλίζει ο ένας τον άλλον. Δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση στην παγκόσμια ιστορία «τσεκουράτης» επανάστασης χωρίς εκατόμβες θυμάτων από φίλους που βαφτίστηκαν προδότες και διάλυση και του κοινωνικού ιστού και της παραγωγικής μηχανής. Αυτό θέλετε;

Θεσμική επανάσταση λέμε εμείς. Αλλά με θεσμούς κουρελιασμένους από την 40ετή κατοχή των κομματικών νταβατζήδων, πού να στηριχτείς κι από πού να ξεκινήσεις;

Του Θάνου Τζήμερου 

anaxfiles

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ