ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ Νο 1

Ο καθρέφτης…του εγωιστή

Ο εγωιστής άνθρωπος είναι το άτομο που αγαπάει μόνον τον εαυτό του και τον ευνοεί έναντι των άλλων συνανθρώπων του. Ένας υγιής εγωιστής, σε αντιδιαστολή με τον παθολογικό εγωιστή που χαρακτηρίζει τους σκληρούς-κακούς ανθρώπους, είναι αυτός που ωθεί τα άτομα να αφουγκράζονται τις προσωπικές τους ανάγκες και να κάνουν πράγματα που ευχαριστούν τον ίδιο. Ο υγιής εγωιστής άνθρωπος  προσπαθεί να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του μόνο και μόνο, διότι αυτό του δίνει χαρά. Το κάνει λοιπόν για τον εαυτό του, οπότε ο ευεργετούμενος δεν του οφείλει το παραμικρό. Ο υγιής εγωιστής άνθρωπος δεν κάνει χάρη στον άλλο, αλλά πράττει και προσφέρει ότι του δίνει ευχαρίστηση, άρα λοιπόν….πάλι εγωιστικά φέρεται στους άλλους.

Ο εγωιστής-εγωλάτρης άνθρωπος φέρεται εγωκεντρικά

και είναι αυτός που θεωρεί ότι είναι το κέντρο όλου του κόσμου. Ποιου κόσμου

όμως; Του δικού του κόσμου και των δικών του ονείρων και προσδοκιών, των δικών του υλικών αντικειμένων. Γεγονός απόλυτα φυσιολογικό και υγιές θα μου πείτε. Ο καθένας μας, έτσι, έχει και ζει τον μικρόκοσμο του, στον οποίο ο ίδιος είναι ο κεντρικός πυρήνας. Σκεφτόμαστε λοιπόν, πράττουμε, κυνηγάμε και αποζητάμε βάσει της δικής μας ιδιοσυγκρασίας. 

Ο εγωιστής-εγωλάτρης άνθρωπος είναι αυτός που πιστεύει ότι

είναι ή πρέπει να είναι στο επίκεντρο των γεγονότων, πέραν του δικού του κόσμου και των ανθρώπων που τον περιβάλλουν. Αυτό είναι όμως μια ματαιοδοξία και  είναι ανάξιο, όπως ανάξιο είναι να μειώνω τον εαυτό μου επιτρέποντας στους άλλους να θεωρούν πως αποτελούν εκείνοι το κέντρο της δικής μου ζωής.

 Ο εγωιστής-εγωλάτρης άνθρωπος τοποθετεί απέναντι του έναν

καθρέπτη στον οποίο αντικατοπτρίζεται μόνον ο ίδιος. Το είδωλο του είναι

φορεμένο σε κάθε άνθρωπο που έχει απέναντι του. 

Ουσιαστικά, απορρίπτει την αυθυπαρξία της άλλης οντότητας, τοποθετείται αυτόβουλα στο επίκεντρο και περιμένει να δει στους άλλους τον εαυτό του. Τις σκέψεις του, τα όνειρα του, την συμπεριφορά του. 

Το εύρος του σκεπτικού του είναι μονοδιάστατο και στεγανό,

είναι το δικό ΤΟΥ, το έντονο ΕΓΩ, το οποίο βρίσκει αντικειμενικά σωστό,

ανεπίδεκτο περαιτέρω συζήτησης και άρα τουλάχιστον αποδεκτό από τα άτομα με τα οποία συχνωτίζεται και συγχρωτίζεται, δεδομένου ότι αυτά αποτελούν την

αντανάκλαση του ίδιου του ειδώλου. 

Δέχεται την προσφορά και τη βοήθεια ως κάτι δεδομένο και αναγκαίο. Είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ο ΑΛΛΟΣ…για να δικαιολογήσει την παρουσία του, για να δικαιολογήσει τη θέση του ως σημαιοφόρου του

καθρέπτη…! 

Από την άλλη μια μεριά, ο εγωιστής-εγωλάτρης άνθρωπος παρέχει κάτι

με τη μορφή της χάρης. Δηλαδή από την στιγμή που κάποια παροχή του δεν αφορά άμεσα τον ίδιο και τον ξεβολεύει στιγμιαία από το κέντρο του κόσμου, ακόμη κι αν είναι η πράξη του λειτουργεί στα όρια της αμοιβαιότητας ή του αυτονόητου, μεγεθύνεται και δίνεται με τη μορφή του ανταλλάγματος….όπου λέγει….κοίτα να δεις: «εγώ έκανα αυτό για σένα, να το ξέρεις» …με την διαφανή ερμηνεία «την επόμενη φορά που θα ζητήσω κάτι οφείλεις να το πράξεις». Κατάλαβες; 

Το δόσιμο λοιπόν λειτουργεί ως ένα μέτρο που ο αντικατοπτρισμός στον καθρέφτη παραμένει ακέραιος και χωρίς δυσμορφίες. Και η συμπεριφορά του αυτή δεν ομοιάζει καθόλου παράλογη στον εγωιστή-εγωλάτρη άνθρωπο με το δεδομένο ότι στον ΑΛΛΟ…βλέπει τον εαυτό του….άρα τις προσωπικές του επιθυμίες, οι οποίες, το δίχως άλλο, πρέπει να ικανοποιηθούν.

Το σύνδρομο του καθρέφτη…λέει πως ο ΑΛΛΟΣ θα γίνει ευτυχισμένος αν πρώτα

ευτυχίσει ο εγωιστής-εγωλάτρης άνθρωπος. Διότι από τον εγωιστή-εγωλάτρη άνθρωπο όλα εκπορεύονται και όλα καταλήγουν. 

Οι διαπροσωπικές σχέσεις ξεκινούν και προχωρούν μόνον στα πλαίσια της αμοιβαιότητας. Αν από το πηγάδι αφαιρέσουμε αφειδώλευτα το νερό στο τέλος τι θα κάνει…θα στερέψει. Κι εμείς θα διψάσουμε και το πηγάδι θα χάσει την χρησιμότητα του. Είναι προφανές λοιπόν ότι οι σχέσεις σε μια τέτοια βάση δεν μπορούν παρά αργά ή γρήγορα να διαλυθούν. Το τεφτέρι της σχέσης κρατάει ο εγωιστής-εγωλάτρης. 

Στη μια στήλη σημειώνει τι δεν έκανε ο άλλος διότι οι παροχές νοούνται ως αυτονόητες και στην άλλη στήλη τι πρόσφερε ο ίδιος ακόμη κι αν θεωρείται βασικό. Διότι ο εγωιστής-εγωλάτρης άνθρωπος σκέφτεται τον εαυτούλη του και περιμένει ότι και οι γύρω του αυτόν πρέπει να έχουν ως μέλημα τους…! 

Γεγονός μη επιτεύξιμο φυσικά, σε βάθος χρόνου, αλλά και

αυτό θεωρείται λάθος του ΑΛΛΟΥ, σύμφωνα με τον εγωιστή-εγωλάτρη, διότι στον τελικό απολογισμό δεν πληρεί τις απαιτητικές και συνεχώς αυξανόμενες

προϋποθέσεις του. Όμως το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στον εκάστοτε ΑΛΛΟ, αλλά στην αντανάκλαση.

 Η λύση δεν είναι να στερέψουμε όσα πηγάδια είναι πρόθυμα να μας ξεδιψάσουνε και για να το πω και αντίστροφα, όσα πηγάδια κι αν

στερέψουμε…η δίψα θα παραμείνει ακόρεστη, αλλά όμως να βρούμε την δύναμη να πετάξουμε τον καθρέπτη που μας εμποδίζει και να αντικρίσουμε την πραγματικότητα και τους ΑΛΛΟΥΣ. Να επιτρέψουμε στους γύρω

μας να μας συμπληρώσουν, να τους ευχαριστήσουμε που μας άφησαν να τους βοηθήσουμε.

Διότι σ’ αυτή τη διαδικασία,όπου ο ένας βοηθάει τον άλλον, οι κερδισμένοι είναι και οι δύο. Η μοναδική βοήθεια που δεν αφήνει πίσω της οφειλές….είναι αυτή που υποκινείται από τη χαρά του να βοηθάς.

Για τον λόγο αυτό …Αγάπα τον πλησίον σου ως σ’ εαυτόν….όχι παραπάνω…αλλά ούτε και λιγότερο.

(Ε.Ι.)

Ioannis Stogiannos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ