Στρατάρχης Jean de Dieu Soult (1769-1851)…….ο εξέχων πολέμαρχος

Γράφει ο Χείλων

Ο Nicholas Jean de Dieu Soult υπήρξε ο ικανότερος Στρατάρχης του Ναπολέοντα και ίσως από τους ελάχιστους που ανήλθαν όλες τις βαθμίδες της στρατιωτικής ιεραρχίας, καταλήγοντας στον τιμητικό βαθμό του Γενικού Στρατάρχη……….αξίωμα το οποίο μέχρι τότε είχε δοθεί μόνο σε τρείς αξιωματικούς.

Η σταδιοδρομία του αρχίζει το 1785 όταν κατετάγη ως απλός στρατιώτης στο βασιλικό σύνταγμα πεζικού. Το 1792 κατά τη διάρκεια της πρώτης στρατιωτικής κρίσης της επανάστασης, μετατίθεται στους Γρεναδιέρους. Στα επόμενα τέσσερα έτη επέδειξε γενναιότητα και μοναδικές επιτελικές ικανότητες και το 1796 προάγεται σε Στρατηγό ταξιαρχίας (ταξίαρχος). Το 1799 λαμβάνει μέρος στην εκστρατεία της Ελβετίας, πολεμώντας υπό τας διαταγάς του Στρατηγού Masséna, έχει καθοριστική συμβολή στην νίκη και προάγεται σε Στρατηγό μεραρχίας.

Το 1800 ο Soult συμμετείχε στην Ιταλική εκστρατεία, για άλλη μια φορά υπό τον Masséna, όπου οι ολιγάριθμες Γαλλικές δυνάμεις πολιορκούν την Γένοβα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Soult τράβηξε την προσοχή του Ναπολέοντα, ο οποίος μέχρι τότε τον γνώριζε από τη φήμη του. Όταν ο Ναπολέων ρώτησε τον Masséna αν ο Soult ήταν αντάξιος της φήμης του, ο Masséna απάντησε ότι «οι ικανότητές του όσον αφορά στην κρίση και το θάρρος είναι μοναδικές και δύσκολα θα βρεθεί κάποιος ανώτερός του». Αυτή η κριτική εξασφάλισε στον Soult ανώτατη θέση διοίκησης για το υπόλοιπο της Ιταλικής εκστρατείας.

Το 1804 προάγεται σε Στρατάρχη, στο πλαίσιο δημιουργίας της Ναπολεόντειας αυτοκρατορίας. Μετά το τέλος της Ειρήνης της Αμιένης, του ανατίθεται η διοίκηση της «Αγγλικής Στρατιάς (η στρατιά που επρόκειτο να εισβάλλει στην Αγγλία)» στην Βουλώνη. Παρά το γεγονός ότι η εισβολή ουδέποτε πραγματοποιήθηκε, το 1805 η εν λόγω στρατιά μετεξελίχθηκε στην «Μεγάλη Στρατιά» (Grande Armée) η οποία επρόκειτο να πετύχει μερικές από τις πλέον διάσημες νίκες του Ναπολέοντα.

Μάχη του Austerlitz

Κατά την μάχη του Austerlitz (2 Δεκεμβρίου 1805) ο Soult ηγείται της δεξιάς πτέρυγας του στρατού η οποία καταλαμβάνει τα ύψη Pratzen, τα οποία αποτελούσαν κλειδί για την έκβαση της μάχης. Αυτή η επιτυχία προκαλεί θαυμασμό στον Ναπολέοντα, ο οποίος τον αποκαλεί «άρχοντα των ελιγμών της Ευρώπης» (le premier maneuverer de l’ Europe). Εξέχοντα ρόλο διαδραμάτισε επίσης στις μάχες της Ιένας (1806) και Eylau (1807).

Ο Soult θα περάσει το υπόλοιπο του πολέμου πολεμώντας στην Ισπανία και Πορτογαλία και θα είναι ένας από τους ελάχιστους Στρατηγούς που θα διατηρήσει την φήμη του μετά τον Ηπειρωτικό πόλεμο (ήττα της Γαλλίας από τις συμμαχικές δυνάμεις Ισπανίας – Πορτογαλίας – Ηνωμένου Βασιλείου).

Ο Soult εισέρχεται για πρώτη φορά στην Ισπανία το 1808 κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Μεγ. Ναπολέοντα, η οποία ενώ ξεκίνησε με μια σειρά από Γαλλικές νίκες που επέτρεψαν στον Ναπολέοντα να εισέλθει στην Μαδρίτη, στην συνέχεια διαταράσσεται από Βρετανικές δυνάμεις υπό τον Sir John Moore, ο οποίος πιστεύοντας ότι ο Ναπολέων είχε καθυστερήσει στη Μαδρίτη, αποφασίζει να κινηθεί βόρεια και να επιτεθεί στον Soult του οποίου ο στρατός υπερασπιζόταν την κύρια γραμμή επικοινωνίας στην Γαλλία (μετόπισθεν). Οι Βρετανοί συγκρούονται με το Γαλλικό ιππικό κερδίζοντας μια μάχη στο Sahagunστις 21 Δεκεμβρίου 1808, όταν πληροφορούνται ότι ο Ναπολέων έχει φύγει από την Μαδρίτη και κατευθύνεται βόρεια.

Η απάντηση του Moore ήταν να κατευθυνθεί βορειοδυτικά προς την Λα Κορούνια, από όπου ο στρατός του θα μπορούσε να οδηγηθεί σε ασφαλή τοποθεσία. Αρχικά τον Moore καταδίωκαν τόσο ο Ναπολέων όσο και ο Soult, αλλά όταν ο Βρετανός διέφυγε κατά μήκος του ποταμού Esla ο Ναπολέων απεσύρθη αφήνοντας τον Soult επικεφαλής της επιχείρησης.

Ο Soult μπορούσε να νικήσει τους Ισπανούς συμμάχους του Moore στην Mansilla στις 30 Δεκεμβρίου 1808, αλλά οι Βρετανοί είχαν προσεγγίσει την Λα Κορούνια. Στις 16 Ιανουαρίου ο Soult επιτίθεται στις Βρετανικές θέσεις και αρχικά απωθείται αλλά κατόπιν ο Moore σκοτώνεται στην μάχη, ενώ το εναπομείναν στράτευμα κατορθώνει να διαφύγει.

Ο Στρατάρχης Jean de Dieu Soult στην μάχη του Πόρτο

Η προσοχή του Soult τότε στρέφεται προς την Πορτογαλία, όπου τον Μάρτιο του 1809 νικά τον Πορτογαλικό στρατό στην μάχη του Πόρτο, αλλά η νίκη αμαυρώνεται από την κατάρρευση μιας γέφυρας κατά την μεταφορά προσφύγων έξω από την πόλη. Για άλλη μια φορά οι Βρετανοί απαντούν στέλνοντας στρατό στην Πορτογαλία υπό την αρχηγία του Arthur Wellesley(μετέπειτα Δούκας του Wellington) ο οποίος κινείται γρήγορα εναντίον του Soult, ο οποίος δεν κατορθώνει να τους αποτρέψει να διαβούν τον ποταμό Douro (μάχη του Πόρτο 12, Μαΐου 1809) και αναγκάζεται να υποχωρήσει πίσω στη Γαλικία.

Η Γαλλική απάντηση στην παρέμβαση των Άγγλων ήταν να συγκεντρώσουν τα στρατεύματά τους και στις 27 – 28 Ιούλ 1809 στο Talavera ο Στρατάρχης Victor επιτίθεται στον Wellington χωρίς να περιμένει τον Soult και ηττάται. Όταν δε αφικνούνται οι δυνάμεις των Soult, Ney και Mortier ο Wellington οπισθοχωρεί στην Πορτογαλία.

Ο βασιλέας Ιωσήφ (αδελφός του Ναπολέοντα) διορίζει τον Soult αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, απ’ όπου διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη Γαλλική νίκη στο Ocana στις 19 Νοεμβρίου 1809, η οποία τερματίζει την Ισπανική εκστρατεία με στόχο την Μαδρίτη.

Στις αρχές του 1810 ορίζεται διοικητής της στρατιωτικής περιοχή της Ανδαλουσίας, όπου βρίσκεται σε άσχημη θέση διότι παρόλο που διέθετε 70.000 άνδρες σε τρία σώματα, είχε να αντιμετωπίσει τους Ισπανούς οι οποίοι είχαν αναπτυχθεί βόρεια και ανατολικά του, ενώ πολυάριθμη Συμμαχική φρουρά υπερασπιζόταν το Κάντιθ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα του 1810 να αναλωθεί σε μάταιες προσπάθειες προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές απειλές.

Επιπλέον δεχόταν συνεχώς πιέσεις για να βοηθήσει τον Massena, ο οποίος αγωνιζόταν στην Πορτογαλία. Ο Soult ανταποκρίθηκε επιτιθέμενος στα συνοριακά φρούρια της Μπανταχόθ (πολιορκία της Μπανταχόθ, 27 Ιανουαρίου – 9 Μαρτίου 1811). Η Ισπανική προσπάθεια απόκρουσης της πολιορκίας απέτυχε (μάχη του ποταμού Gebora, 19 Φεβρουαρίου 1811) και το φρούριο έπεσε στις 9 Μαρτίου του 1811 στο οποίο ο Soult εγκατέστησε φρουρά και κατόπιν επέστρεψε στην Ανδαλουσία.

Οι Βρετανοί αντιδρούν πολιορκώντας την και όταν ο Soult επιστρέφει για να λύσει την πολιορκία ηττάται από τον Beresford στην μάχη της Albuera (16 Μαΐου 1811). Παρά τη νίκη οι Σύμμαχοι τελικά αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πολιορκία της Μπανταχόθ, η οποία δεν θα επρόκειτο να καταληφθεί μέχρι το επόμενο έτος.

Sir Arthur Wellesley_Δούκας του Wellington

Την άνοιξη του 1813 ο Soult καλείται στην Γερμανία, για να συμμετάσχει στην τελική εκστρατεία του Ναπολέοντα. Διακρίνεται στο Lützen (2 Μαΐου 1813) και το Bautzen (20 – 21 Μαΐου 1813) αλλά όταν ο Ναπολέων πληροφορείται την μεγάλη νίκη του Wellington στην Vittoria, μεταβαίνει στην Ισπανία με διαταγές να υπερασπιστεί τα σύνορα.

Το αποτέλεσμα ήταν η εκστρατεία των Πυρηναίων, μια σειρά από ορεινές μάχες, που ανέδειξαν την αγωνιώδη προσπάθεια του Soult να υπερασπισθεί τα σύνορα και η οποία απέτυχε στο Roncesvalles στις 25 Ιουλίου 1813 και η εκστρατεία τελείωσε με τους Βρετανούς να προωθούνται προς τα Γαλλικά σύνορα. Κατά τη διάρκεια αυτών των μαχών ο Soult διέθετε υπολογίσιμες δυνάμεις, οι οποίες όμως αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από νεοσύλλεκτους………………τις τελευταίες Γαλλικές εφεδρείες.

Παρόλη την δυσχερή κατάσταση ο Soult κατέβαλλε πολλές προσπάθειες για να επιβραδύνει την εισβολή, αλλά νικήθηκε στον ποταμό Nivelle (10 Νοεμβρίου 1813) και τον ποταμό Nive (9-12 Δεκ. 1813) και στην αρχή του 1814 οι Σύμμαχοι πολιορκούσαν την Μπαγιόν. Η τελική μάχη του Ηπειρωτικού πολέμου εδόθη στις 10 Απριλίου 1814 στην Τουλούζη, όπου για άλλη μια φορά ο Soult νικήθηκε. Σημειώνεται ότι η εν λόγω μάχη συνέβη μετά την πρώτη παραίτηση του Ναπολέοντα, την οποία όμως δεν είχαν πληροφορηθεί ο Wellington και ο Soult.

Μετά την πρώτη παραίτηση του Ναπολέοντα ο Soult εντάσσεται στον στρατό του Λουδοβίκου 18ου, αλλά κατά τη διάρκεια του πολέμου των Εκατό Ημερών ήπολέμου του Εβδόμου Συνασπισμού επιστρέφει στο πλευρό του Ναπολέοντα, υπηρετώντας ως επικεφαλής του επιτελείου του. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου ο Soult ο οποίος ήταν ήδη άρρωστος πολέμησε σε Ligny και Waterloo και μετά την δεύτερη παραίτηση του Ναπολέοντα εξορίσθηκε.

Η εξορία του έληξε το 1819 και τα επόμενα χρόνια αποκαθίσταται ηθικά, όταν το 1820 του απονέμεται η «ράβδος του Στρατάρχη», αλλά δεν επιστρέφει στην ενεργό δράση μέχρι την περίοδο της Ιουλιανής Μοναρχίας (1830-1848) όταν ο βασιλέας Φίλιππος Λουδοβίκος τον Αύγουστο του 1830 τον εντάσσει στο Σώμα των Ευπατριδών και υπηρετεί ως Υπουργός Πολέμου και Πρωθυπουργός.

Το 1838 εκπροσώπησε την Λουδοβίκο Φίλιππο στη στέψη της βασίλισσας Βικτωρίας, όπου συναντήθηκε με τον παλιό αντίπαλό του Wellington. Το 1847 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Γενικού Στρατάρχη του Γαλλικού στρατού, ο οποίος στο παρελθόν είχε δοθεί μόνο στους Turenne, Villars και Saxe.

chilonas

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ