Μνήμες...

Μεταξύ μας... αυτο ειναι ενα ερωτημα που με βασανιζει χρονια τωρα...

Οι καλοί καπεταναίοι..όταν φεύγουν παίρνουν και τα λιμάνια τους μαζι  ???

Αλήθεια είναι πως σε καθε λιμανι που σταματας δένεσαι με τη ζωή του, τους ανθρώπους του, τις συνήθειές του, τα στέκια του.

 Στεριανος  είναι πάντα ο άνθρωπος μέσα του, χωμάτινος, έστω κι αν αποφάσισε σε τούτη τη ζωή να θαλασσοδαρθεί για να μπερδεψει αμετάκλητα τα χωματα,με τα ρυακια της ψυχής του. 

Το βλέπεις πεντακαθαρα στα χρωματα της φωνής του, τ'ακους πονετικά στα ραγίσματα της κάθε  αφήγησής του.Φουμάροντας ασταμάτητα, τηρώντας καλά τον άνεμο, καθώς σου μιλάει σιγανά για τη ζωή του.

Τουτη η ακατάπαυστη αγάπη του για τη θάλασσα τον εκανε με το καιρο το λιμανι τους, στη συντροφία τους.

Τρώγωντας και πινοντας, τσουγκρίζοντας, γελώντας ,μιλώντας, δακρύζοντας δεναν ομορφα στερια και θάλασσα με καθε  συναξή τους.

Κι αυτή η μόνιμη στο στόμα πίκρα, έμμονη ιδέα.

Μια άλλη Πατρίδα έιχαμεν όλοι  εμείς  κάποτε... Ωραία....΄

Μαζί. Εκεί έξω.... πάνω σε κείνη τη γραμμή του άτεγκτου οριζοντα που με τοση αναλγησια χωρίζει αιώνες τωρα Ουρανό και Γη ,πρέπει να υπάρχει ....πρέπει να υπάρχει ένα τουλάχιστον ενωτικό τους σημείο που να βγαζει πέρα, σ' αυτην.

Πάντα έφευγε χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν. Σαλπάριζε πάντα ξαφνικά με το πρώτο πρωτο φως της επόμενης αυγης.

Συντεταγμένες πορείας.... πάντα ίδιες.

359 φορές χώρια.

Μία και μοναδική μοίρα κοινή.

*... Ναι... τα παίρνουν τελικά οι καλοί καπεταναίοι όταν φεύγουν τα λιμάνια μαζί τους.Και αν ..." ......la bianca scia di un elica..." δεις, πολύ πολύ εύκολα πως και γιατι  και συ θα θυμηθείς.

Λία Λαμπαδαρίδου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ