Η Πόρτα

γράφει η Ρία Σταμοπούλου

Πως νικάς τη λογική όταν έχει υμνηθεί στους αιώνες, ως το υπέρτατο εργαλείο του ανθρώπινου όντος; Πως βρίσκεις πίστη σε κάτι "μεταφυσικό" - αλλά τόσο φυσικό - όταν η πίστη έχει συνυφαστεί με ανόητη και τυφλή υποταγή σε κάθε λογής μιαρούς παραλογισμούς;

Για όλους μας υπάρχει μια πόρτα που οδηγεί στο Ένα, όμως η σάρκα δε μπορεί να την περάσει. Ύμνησε τη σάρκα και τις επιθυμίες της. Γεύσου τες χωρίς τύψεις και ενδοιασμούς, γιατί είναι εφήμερες μπροστά στην αιωνιότητα. Μη δένεσε όμως από αυτήν. Όταν φτάσεις στην πόρτα, άφησε το κορμί σου και ό,τι αυτό κουβαλάει, εκεί. Δε μπορεί να περάσει. Μη νιώσεις φόβο. Είναι απελευθερωτικό. Μη νιώσεις άδειος. Είναι μια ψευδαίσθηση των ίδιων των ορίων, το εφήμερο γέμισμά τους. Κοίταξε το σώμα που αφήνεις πίσω σου με αγάπη, όχι όμως με νοσταλγία.


Οι θεοί που σου ζητούν να τιμωρήσεις και να τιμωρηθείς για ένα τόσο εφήμερο εργαλείο, δεν αξίζουν την αγάπη και την πίστη σου. Αυτοί που παρεμβαίνουν για να ελέγξουν τη φύση σου, δεν είναι θεοί. Δεν είναι πατέρες. Καμία ζωή "μετά" δεν υπάρχει. Όλα συμβαίνουν στην αιώνια στιγμή. Η αρχή και το τέλος είναι το ίδιο σημείο. Η ίδια μήτρα από την οποία γεννιέται ο ίδιος κύκλος.

Η πόρτα ήταν και είναι πάντα εκεί. Στις στιγμές που προσπερνάμε επειδή μας τυφλώνει η λογική μας. Δεν είναι κάτι "μαγικό". Είναι απόλυτα φυσιολογικό.

celestialsalvi


ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ