Μετά την κρίση

Ακόμα και μια πρόχειρη ανάγνωση των τρέχουσας Ελληνικής ειδησεογραφίας αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι η Ελλάδα έχει βγεί από την οικονομική κρίση αλλά, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, δεν κινείται προς την κατεύθυνση της εξομάλυνσης.

Αντίθετα, η έξοδος της χώρας από την παρατεταμένη οικονομική δυσχέρεια έχει επιβάλλει ένα νέο ανώμαλο καθεστώς, ένα νέο έκτροπο κατεστημένο, προσωρινό τρόπον τινά, αφού διαμορφώνεται βάσει των παραμέτρων της πάντα πιθανολογούμενης πτώχευσης και χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης, αλλά όπως και κάθε τι προσωρινό, έτσι και ουδέν μονιμότερο αυτής της νέας περιόδου, της μετά-Κρίσης.  

Δεν έχει τόσο σημασία αν οι αριθμοί επιβεβαιώνουν κάποια αλλαγή του οικονομικού κλίματος προς το καλύτερο – ούτως ή άλλως οι αριθμοί πλάθονται κατά το δοκούν του προπαγανδιστή που τους επικαλείται. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο καθεστωτικός λόγος, όπως εκφράζεται από τους πολιτικούς και τους διαπλεκόμενους δημοσιογράφους, πλέον δεν αφηγείται την πραγματικότητα με όρους κρίσης, αλλά με όρους ανάπτυξης.

Το σίγουρο είναι ότι έχουν εξαντληθεί πλέον όλοι οι ευφημισμοί και οι προπαγανδιστικές τακτικές που παρουσίαζαν την οικονομική κρίση ως μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μια καταστροφή η οποία έμοιαζε με περισσότερο με θεομηνία παρά με αποτέλεσμα ανθρώπινων, και δη κυβερνητικών επιλογών.

Αυτή η αποπροσωποποιημένη καταστροφή ήταν το πρώτο μέλημα της αφήγησης περί οικονομικής κρίσης, επιτυγχάνοντας  η απάλειψη της έννοιας της ενοχής συγκεκριμένων προσώπων, ή πιο συνοπτικά, την αποφυγή απόδοσης δικαιοσύνης, με δύο τρόπους διαχείρισης της κοινής γνώμης: αφ’ ενός διάχυση της ενοχής στην κοινωνία («μαζί τα φάγαμε»), και αφ’ ετέρου  θεωρητικοποίηση του προβλήματος  μέχρις ότου οι ένοχοι, τόσο τα φυσικά πρόσωπα όσο και οι διεφθαρμένες δομές διαπλοκής που αυτά υπηρετούν,  να χαθούν πίσω από τις όλο και πιο αφηρημένες και θολές οικονομολογικές και λεκτικές αφαιρέσεις.

Κανείς δεν ήταν υπουργός, κανείς πρωθυπουργός, η Ελλάδα διοικούνταν από αφηρημένες έννοιες όλα αυτά τα χρόνια που εξαφανίζονταν ασύλληπτα ποσά στις διαδρομές μεταξύ Ευρώπης, Νέας Δημοκρατίας και Πασόκ, ποσά που τώρα ο Ελληνικός λαός καλείται να αποπληρώσει με τερατώδεις τόκους εις τον αιώνα τον άπαντα, ουσιαστικά υποδουλωμένος στα βίτσια της μεταπολιτευτικής σαπίλας.

Η χρησιμότητα της αφήγησης της οικονομικής κρίσης ως προπέτασμα και άλλοθι για την επιβολή του οικονομικού και πολιτικού πραξικοπήματος που συνέβη από την έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα και αποκορυφώθηκε με τον εγκάθετο πρωθυπουργό Παπαδήμο έληξε όταν διαπιστώθηκε ότι ο Ελληνικός λαός υπέκυψε οριστικά και αμετάκλητα στον τρόμο που διέσπειραν διαρκώς τα Μ.Μ.Ε. καθώς υπηρετούσαν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης που είχε συμφέρον από την «μνημονιακή πολιτική», δηλαδή εκείνη την μερίδα των πολιτικών και κεφαλαιοκρατών που χρηματοδοτούνται από τους «δανειστές». 

Εννοείται ότι ως «μνημονιακή πολιτική» χαρακτηρίζεται οποιοδήποτε μέτρο εφαρμόζει η κατοχική κυβέρνηση προκειμένου να προστατεύσει τα τρίτα προς την χώρα συμφέροντα που υπηρετεί.

Έτσι, αντί να μεταμορφωθεί σε λυσσαλέο τιμωρό των ενόχων, ο μέσος Έλληνας χάθηκε σε ένα λαβύρινθο φόβου και κατάθλιψης, και έτσι η υποδούλωση του, είχε σαν αποτέλεσμα την αδράνεια και την αυτοκαταστροφή αντί κάποιας εξέγερσης. 

Οι λόγοι για την άνευ όρων παράδοση των Ελλήνων είναι πολλοί, με κυριότερο αυτών την ανύπαρκτη παιδεία  που ακρωτηριάζει την αντίληψη του μέσου Έλληνα απαγορεύοντας την αποκωδικοποίηση του σχεδίου υποδούλωσης του. Εξίσου σημαντικό ρόλο για την αδράνεια του Ελληνικού λαού παίζει το γεγονός ότι αυτός ενημερώνεαι ως επί το πλείστον από τα Μ.Μ.Ε. που υπηρετούν την τυραννία, καλλωπίζοντας και εκλογικεύοντας τις πραξικοπηματικές αποφάσεις της.

Αφού λοιπόν κάποιος παρατηρητής ορίσει ως τετελεσμένη την ιστορική περίοδο που διαμορφώθηκε και επιβλήθηκε προπαγανδιστικά με το ερμηνευτικό εργαλείο της οικονομικής κρίσης, θα πρέπει να ορίσει ποιο είναι το καθεστώς που την διαδέχεται, και ποιος είναι ο αφηγηματικός κορμός που συνεχίζει να εκλογικεύει και να νομιμοποιεί το πραξικοπηματικό καθεστώς στην συνείδηση των υπόδουλων Ελλήνων.

Η ανάπτυξη, η έξοδος προς τις αγορές, το success story είναι ήδη όροι που έχουν δοκιμαστεί και καταχωρηθεί στον δημόσιο διάλογο δημιουργώντας ένα κλίμα που διασωληνώνει την κωματώδη ελπίδα και την συντηρεί με διαρκή παροχή ψευδαισθήσεων. 

Οι ψευδαισθήσεις αυτές έχουν σαν σκοπό να αποπροσανατολίσουν από το γεγονός ότι η δεύτερη  φάση του αποικιοκρατικού σχεδίου, μετά το τεχνητό σοκ και δέος περί οικονομικής κρίσης,  βρίσκεται ήδη σε διαδικασία εφαρμογής και τα πρόσωπα που ελέγχουν αυτό το καθεστώς εγκαθιδρύονται ακριβώς μέσα από τις διαδικασίες, τις μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα που πρωτοστατούν στην κατασκευή της έννοιας της ανάπτυξης, όπως έχει μετονομαστεί η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, ή το καρότο που συμπληρώνει το όλο και πιο σκληρό μαστίγιο.

Δηλαδή, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες, εντελώς αυθαίρετα ταυτίζεται με την έννοια των επενδύσεων, της ευμάρειας και της προόδου, παρ’ όλο που τα όποια κέρδη προκύψουν από αυτόν τον νέο κύκλο εργασιών αφορούν λίγους, που είναι και αμφίβολλο αν είναι Έλληνες πολίτες, αφού εκπροσωπούνται από νομικά πρόσωπα που είναι ελέγξιμα μόνο από ένα κράτος που θέλει να τα ελέγξει και σίγουρα όχι από τους ενθουσιώδεις μεταπράττες της δημόσιας περιουσίας που στελεχώνουν αυτήν την ληστρική κυβέρνηση.

Η Ελληνικότητα των επιχειρηματιών ή εταιριών που μαζεύονται γύρω από το μέλι της εκποίησης αιγιαλών και ΔΕΗ, για να αναφέρω μόνο δύο παραδείγματα δημόσιας περουσίας που σχεδόν χαρίζεται σε ιδιώτες, δεν είναι φυσικά προσόν για εθνικιστικούς λόγους, αλλά μια ιδιότητα φορολογικού ενδιαφέροντος, αφού μη-δεδομένης της Ελληνικότητας των επενδυτών καταρρέει το επιχείρημα ότι οι οικονομικές τους δραστηριότητες θα είναι ωφέλιμες για τον τόπο.    

Με παράκτιες έδρες σε κουκίδες στον Ινδικό ωκεανό και διοικητικά συμβούλια απαρτιζόμενα από υπόδικους, καταζητούμενους ή απλά μσθοφορικές μαριονέττες, οι εταιρίες που συστήνονται για να εκμεταλλευτούν τις χρυσές ευκαιρίες των «μετοχοποιήσεων», των «προσαρμογών» και των «μεταρρυθμίσεων» έχουν ήδη δείξει το ποιον τους στο πρόσωπο του αχαρακτήριστου Βασίλη Μηλιώνη.  Αυτός ο κύριος διασκεδάζει προς 100 χιλιάδες ευρώ το πάρτι στη Μύκονο ενώ είναι ελεύθερος, χωρίς περιοριστικούς όρους παρακαλώ, παρ’ όλο που κατηγορείται για κατάχρηση δημοσίου χρήματος σε ύψος 200 εκατομμυρίων ευρώ μέσω της εταιρίαςEnerga που συνέστησε με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, ο οποίος όλως τυχαίως είναι και εγκάρδιος φίλος του πρωθυπουργού.

Το συγκεκριμένο συμβάν  και πρόσωπο, ο Βασίλης Μηλιώνης δηλαδή και οι προκλήσεις του απέναντι σε έναν λαό που παραμένει μουδιασμένος, αδρανής και θυματοποιημένος, διαγράφει με αδρές πινελιές την πρώτη εικόνα της Ελλάδας μετά την κρίση.

Είναι μια εικόνα τρομακτική με πρωταγωνιστές χυδαία αποκρουστικούς, υβρίδια των πιο τοξικών χαρακτηριστικών του Έλληνα που μεγάλωσε με παραμέτρους την ιδιωτική τηλεόραση, τα περιοδικά του Κωστόπουλου, και την πολιτισμική απομόνωση που συνοψίζεται στην αυτιστική φράση «σαν την Ελλάδα πουθενά».  Το κοινωνικό μήνυμα που ενσαρκώνουν είναι το ναδίρ όπου συναντιώνται και οργιάζουν η δικτατορία της ηλιθιότητας  με την αποθέωση της μωροφιλοδοξίας, το ζενίθ του αυτάρεσκου επαρχιωτισμού, την διαστροφή της έννοιας της επιτυχίας σύμφωνα με τα κριτήρια ενός γκάγκστερ, και το άκρον άωτον της γραφικής, μικρονοικής αήθειας, και όλα αυτά σκηνοθετημένα με την αισθητική του πιο πρόστυχου τηλε-πρωινάδικου.

Περιφερειακά, στους μάρτυρες της ακραίας αυτής κοινωνικοπολιτικής εκτροπής, συμπεριλαμβάνονται και Έλληνες που ανοιχτά εκφράζουν την συμπάθεια τους για τους αρχηγούς και τα πρωτοπαλίκαρα των πάσης φύσης εγκληματικών συμμοριών που παρουσιάζονται ως πρωταγωνιστές της «φάσης ανάπτυξη». Ο ένας είναι παίδαρος, ο άλλος είναι μάγκας, ο παράλλος είναι αρχηγός, ο παρακάτω είναι δήμαρχος, κι εκείνος είναι πρόεδρος.

Η πινακοθήκη των ισχυρών της χώρας, αναδεικνύει  όλο και πιο υποκοσμιακές φιγούρες, ενώ το πορτρέτο του κάθε σκοτεινού πρωταγωνιστή έχει σαν φόντο όλο και περισσότερες δικογραφίες, προφυλακίσεις και διώξεις. Παρ’ όλο το ότι καταγγέλονται από τα Μ.Μ.Ε. και στην δικαιοσύνη όλο και πιο σκανδαλώδη γεγονότα και αποθρασυμένες συμπεριφορές, οι ποινές που αποδίδονται στις ελάχιστες περιπτώσεις που καταδικάζονται είναι αστείες, όπως η ισόβια ποινή που μεταμορφώθηκε δευτεροδίκως και μαγικά σε 12ετής φυλάκιση για τον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης Παπαγεωργόπουλο, ενώ άνθρωποι σαν τον Βασίλη Μηλιώνη, που στερούνται ακόμα και το ένστικτο της αυτοπροστασίας αν όχι της σεμνότητας, διαμορφώνουν πεδία δράσης και εξουσίας ανάλογα της τάξης μεγέθους των χρημάτων που καταχρώνται, φτάνοντας στο σημείο να προσλαμβάνουν τον υπουργό Βορίδη ως συνήγορο τους εις βάρος του δημοσίου.

Κανείς από όλους αυτούς δεν ενδιαφέρεται όχι μόνο περί σύγκρουσης συμφερόντων αλλά ούτε καν διακριτικότητας, και φυσικά ούτε λόγος για την προέλευση των χρημάτων και για το ποιός θα πληρώσει τον λογαριασμό, αφού δεν δίνει κανείς λογαριασμό εκτός από όσους είναι έξω απο τον χορό των δισεκατομμυρίων, οι οποίοι αντί να πετάνε πέτρες, συνεχίζουν και πληρώνουν.

Ταυτόχρονα, στην περιρέουσα πραγματικότητα, συμβαίνουν πράγματα όπως:

Αρχιερείς παρεμβαίνουν ανοιχτά στην δικαιοσύνη με δημόσιες δηλώσεις υπέρ προέδρων ποδοσφαιρικών συλλόγων που διώκονται για σύσταση συμμορίας και σωρεία άλλων εγκληματικών πράξεων.

Νομοσχέδια ξεπουλάνε την ΔΕΗ ενώ ψηφίζονται από 51 βουλευτές σε μια βουλή 300 θέσεων, την ίδια στιγμή που ψηφίζεται ως προτεραιότητα η κατασκευή φυλακών υψίστης ασφαλείας από την ίδια βουλή που κλείνει σχολεία και νοσοκομεία, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να διαλύει το κοινωνικό κράτος καταργώντας την δημόσια συμμετοχή σε φάρμακα.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης συνεχίζουν να παρακρατούν παράνομα μετανάστες χωρίς να τους έχει αποδοθεί η παραμικρή κατηγορία ενώ μέσα σε αυτά τα κολαστήρια έχουν στηθεί ασύλληπτα κυκλώματα αισχροκέρδειας εις βάρος των παράνομα κρατουμένων.

Στην Λακωνία μετανάστες εργάτες συλλαμβάνονται κάθε φορά που ζητούν να πληρωθούν,   κατεβαίνοντας σε απεργία πείνας εναντίον μιας νέας περίπτωσης δουλεμπορίας, εκμετάλλευσης, αθλιότητας, και ρατσιστικής βίας σαν αυτή που οδήγησε στο μακελειό στην Μανωλάδα.

Πέρα από τον Βασίλη Μηλιώνη, πάμπολλοι άλλοι διαβόητοι χρωστάνε στην μισή Ελλάδα ως «ιδιώτες επιχειρηματίες» που χρηματοδοτούνται σε επίπεδα δις από δημόσια ταμεία, αφού τα χρέη τους προς το κράτος παραγράφονται προκλητικά, όπως το 60% των χρεών του ΔΟΛ και του Πήγασου, των οικονομικά προβληματικών αλλά προπαγανδιστικά χρήσιμων δημοσιογραφικών κολοσσών συμφερόντων Ψυχάρη και Μπόμπολα αντίστοιχα, οι οποίοι θα συγχωνευτούν, προφανώς ώστε να κοστίζει η διαστρέβλωση και παραπλάνηση της κοινής γνώμης όσο το δυνατόν λιγότερο.

Άλλοι μυστήριοι τύποι είναι υπόδικοι για σοβαρά αδικήματα εις βάρος του δημοσίου και πηγαινοέρχονται στα δικαστήρια κατηγορούμενοι για δεκάδες κακουργήματα,  κατά τα άλλα όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι, απαιτώντας τον σεβασμό από τα θύματα των εγκλημάτων τους, όπως ο πρώην γενικός γραμματέας Εξοπλισμών Σπύρος Τραυλός,  που αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους και 50.000 ευρώ μετά την απολογία του στους ανακριτές διαφθοράς περί κακουργηματικής απιστίας στο σκέλος της υπόθεσης των εξοπλιστικών που αφορά τα υποβρύχια του Πολεμικού Ναυτικού.

Στο φόντο αυτών των τυχαία επιλεγμένων πρόσφατων ειδήσεων, συνεχίζει η αποκαθήλωση κάθε εργασιακής ασφάλειας, συνταξιοδοτικού δικαιώματος, καλπάζει η ανεργία σε νούμερα ρεκόρ, και αυξάνεται η μετανάστευση των νέων που είναι και το πιο ζωτικό κομμάτι του πληθυσμού.

Δηλαδή η Ελλάδα συνεχίζει, ακάθεκτη, να υπάρχει σε ένα πεδίο όπου εκτυλίσσεται μια γενοκτονία, μια ιστορικής σημασίας καταστροφή που εξελίσσεται σε αργή, αλλά σταθερή, κίνηση, με σαφή αποτελέσματα.

Και αυτά τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά. Στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας βρίσκονται εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για την εκτροπή, έχοντας καταφέρει να μείνουν ανέγγιχτοι από τον λαό που εξαπάτησαν και συνεχίζουν να ληστεύουν αδίστακτα, ενώ το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που δεν έχει εξουδετερωθεί μεταξύ εξαθλίωσης, απελπισίας ή μετανάστευσης έχει ήδη αρχίσει να «προσαρμόζεται στο περιβάλλον για να μην πεθάνει», δηλαδή να πιθηκίζει την εγκληματική ασυδοσία που βλέπει γύρω του.

Μετά την «κρίση», δηλαδή μετά το εκλογικευτικό πλαίσιο που λειτούργησε σαν πρελούδιο και απολογία του πραξικοπήματος, σειρά έχει τώρα η «ανάπτυξη», δηλαδή η παγίωση της τυραννίας στην Ελλάδα, χρηματοδοτούμενης από τους χορηγούς των μαφιόζων που εγγυώνται την ομαλή και κερδοφόρα λειτουργία της νεοσυσταθείσας αποικίας. Το έγκλημα κατά της δημοκρατίας και της ελευθερίας στην Ελλάδα μοιάζει να έχει αποδώσει καρπούς για εκείνους που το διέπραξαν, ενώ τις επόμενες σοδειές λιμπίζεται μια νέα γενιά οικονομικών δολοφόνων.  Μετά την κρίση, επήλθε η βασιλεία εκείνων που την προκάλεσαν, και αντί για εξυγείανση επετεύχθηκε η οριστική κατάταξη της Ελλάδας σε εξαρτώμενο κρατίδιο, διοικούμενο από τοπικές εγκληματικές συμμορίες για λογαριασμό ξένων αφεντάδων.

koutipandoras

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ