Όλα αυτά, που στιγμιαία κάποτε τα έκανες, χωρίς ίσως να τα καταλάβεις, και που τώρα τα ψάχνεις στις αναμνήσεις σου, έχεις πάρει είδηση ότι είναι όλα αυτά που σε χαρακτηρίσανε άνθρωπο;

Αυτό, που έκανες κάποτε κάποιον να γελάει, ήταν τυχαίο ή μπορείς να το ξανακάνεις;
Αυτό, που άκουσες τότε το πρόβλημα του άλλου και του χαμογέλασες αισιόδοξα, μπορείς άραγε να το ξανακάνεις;
Αυτό, που έκλαψες στον πόνο εκείνου παρηγορώντας τον, ήταν θέατρο ή μπορείς να το επαναλάβεις;
Αυτό, που στάθηκες όρθιος τότε προτάσσοντας τα στήθια σου, όταν όλοι οι άλλοι είχαν λυγίσει, θέλεις ειδικές συνθήκες για να ξαναγίνει;

Αυτό, που αγκάλιασες εκείνον το μοναχικό τύπο, τότε πριν πηδήξει στο γκρεμό της μελαγχολίας του και του έδωσες πίσω τη ζωή του, το ‘χεις ή απλά σου βγήκε;
Αυτό, που άφησες το άρωμά σου στα σεντόνια σε εκείνο το κρεβάτι, άσχετα αν είναι ακόμα και δικό σου κρεβάτι, σου λέει κάτι για την προσφορά σου στο άτομο που ακόμα σε μυρίζει;
Αυτό, που περπατούσες κάποτε με το κεφάλι ορθό, σκορπίζοντας τριγύρω την αύρα σου επειδή αγαπούσες τη ζωή, ενώ τώρα σε έμαθαν να αγαπάς το φόβο, μπορείς να το ξανακάνεις;
Αυτό, το «μαζί σου» που βρυχήθηκες τότε, και ας ήταν χαμένη η υπόθεση, θυμάσαι, είχες συναίσθημα και το είχες πει, μπορείς να τα ξαναζήσεις;
Όλα αυτά, που στιγμιαία κάποτε τα έκανες, χωρίς ίσως να τα καταλάβεις, και που τώρα τα ψάχνεις στις αναμνήσεις σου, έχεις πάρει είδηση ότι είναι όλα αυτά που σε χαρακτηρίσανε άνθρωπο; Και όλα αυτά, αν από στιγμιαία τα κάνεις συνειδητά επαναλαμβανόμενα, μήπως λέω, είναι αυτά που λέμε στις ιστορίες μας για τους ανθρώπινους γίγαντες που πέρασαν;

Dimitris Nomikos 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ