Το Ταξείδι Της Συνείδησης...

Αυτό που έχει μείνει μέσα μας και δεν εκτιμάμε τον Εαυτό μας, είναι αυτό το "παιδί" που ένιωσε υποτιμημένο. Και είναι τόσο δυνατό αυτό το «παιδί» που δεν μπορεί ο νους να το κάνει καλά... Αυτό το "παιδί" έχει γεμίσει τον εσωτερικό συναισθηματικό μας κόσμο, αλλά είναι γεμάτο δηλητηριώδεις πεποιθήσεις, θυμό, φόβο, ντροπή, μίσος και απωθημένα...

Είναι γιατί μεγαλώσαμε χωρίς αυτό το «παιδί»...

Γιατί εμείς πήραμε τον δρόμο που ανεβαίνει στο βουνό και αυτό έμεινε στους πρόποδες... Και έτσι μάθαμε να προσπαθούμε να φτάσουμε στην κορυφή με ένα βάρος στα πόδια... Γίνεται?

Η Συνείδησή μας αποσπάται έτσι... χάνει τις προθέσεις της, χάνει την Λογική της, γιατί ενώ θέλει να αγαπήσει την κορυφή, τα πόδια δεν της επιτρέπουν να την γνωρίσει και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί γίνεται αυτό (1ο – 7ο κέντρο)

Δεν θυμάται τι έχει αφήσει πίσω της... Της είπαν «να πας στην κορυφή, να γίνεις επιτυχημένος», και αυτό προσπαθεί σε όλη της την ζωή να καταφέρει... Και νιώθει πάντα αποτυχία, γιατί ενώ φαίνεται πολύ εύκολο, τελικά δεν τα καταφέρνει και το νιώθει πάντα σαν προσωπική ήττα...
Η Συνείδηση νιώθει ηττημένη και εξαντλημένη από την προσπάθεια, τόσο που δεν θέλει πια να προσπαθήσει... Σταματά την ανάβαση, και μένει εκεί κοντά στους πρόποδες, πιστεύοντας ότι κάτι θα συμβεί μαγικά και θα καταφέρει κάποια στιγμή να φτάσει στην κορυφή... Και τότε αρχίζει τα ονειρεύεται... Και όσο ονειρεύεται, τόσο πλανάται και γεμίζει δυστυχία και προσδοκίες…

Οι αλυσίδες του ανθρώπου είναι αυτό το "παιδί"... Γιατί είναι ένα δικό του μέρος που αγνοεί και υποτιμά... Μα εκείνο είναι που τον κρατάει στους πρόποδες, εκεί κοντά στις ρίζες του, ενόσω η Συνείδηση νομίζει ότι μπορεί να πετάξει και να υποτάξει τα πάντα στην θέλησή της...

Στην αρχή χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω... εκεί στους πρόποδες! Σ' αυτό το «παιδί» που δεν έχει φύλο, αλλά μαθαίνει ότι είναι άντρας ή γυναίκα... Μαθαίνει να γίνεται άνθρωπος, να αποκτά ευθύνες και υποχρεώσεις, αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα.. .Κάθε ανάγκη του την έχει πνίξει για να καταφέρει να ανέβει στην κορυφή... Και το παιδί είχε άλλες επιθυμίες και ανάγκες από αυτές του ενήλικα...

Πάμε εκεί που έγινε η πρωταρχική διάσπαση παιδιού και ενήλικα (2ο κέντρο)... Πάμε με Λογική και επίγνωση, για να καταλάβει η Συνείδησή μας τι συνέβη και έχασε το κουράγιο της... Να καταλάβει γιατί προσπαθεί να ανέβει και φαίνεται σαν να μην κουνιέται ρούπι από τους πρόποδες... Λες και η σκέψη της κόλλησε εκεί, στους πρόποδες και η κορυφή φαίνεται κάτι μακρινό και άπιαστο...

Όταν η Συνείδησή μας συνειδητοποιεί τι έχει γίνει, τότε αρχίζει να βλέπει το εμπόδιο με πιο καθαρότητα μεν, αλλά το παιδί εξακολουθεί και της είναι βάρος, δέσμευση, φυλακή (3ο κέντρο)... Και δεν ξέρει τι να το κάνει... Θέλει να το δώσει πίσω στους γονείς του... Εκείνοι είναι υπεύθυνοι, λέει η Συνείδηση... Εκείνοι πρέπει να το θεραπεύσουν που το έφτασαν σ' αυτά τα χάλια... Εκείνοι πρέπει να το αποδεχτούν, που το εγκατέλειψαν... Ε κείνοι πρέπει να το αγαπήσουν, που το μίσησαν... Εγώ είμαι ελεύθερη, αυτοί φταίνε... Γεμίζει μίσος και εκδικητικότητα...

Η Συνείδηση είναι πλανεμένη και χαμένη μέσα στις ψευδαισθήσεις της ενηλικίωσης της... Δεν ξέρει τι να κάνει... Θέλει να πάει μπροστά και τούτο το μίσος για αυτούς που φταίνε την κρατάει πίσω... Και παλεύει, πολεμάει, προσπαθεί να πάει μπροστά, εναποθέτοντας το «παιδί» στα χέρια των γονιών της... Και δεν καταλαβαίνει ότι αυτή η εγκατάλειψη του «παιδιού» στα χέρια των "ενόχων" την κρατάει όμηρο και την κάνουν το ίδιο ένοχη μ' αυτούς... Αυτή η κληρονομικότητα της ενοχής… αυτό λαμβάνουμε, αυτό δίνουμε…

Η Συνείδηση αφήνει άλλους να θεραπεύσουν αυτό το «παιδί», γιατί στην ουσία το μισεί... Είναι το εμπόδιό της στο παρόν της... Κάνει πως δεν το έχει, πως δεν το ξέρει, άλλοι είναι υπεύθυνοι γι' αυτά τα τραύματα... Και οφείλουν να πληρώσουν το χρέος τους...

Το πόσο θα καθίσει κανείς σ' αυτήν την εντύπωση, εξαρτάται από την συνειδητοποίηση του τι είναι δικό του και τι του άλλου...
Μπορεί και να αργήσει αυτή η συνειδητοποίηση, να αργήσει η Αγάπη... Αυτή η Αγάπη για όλα όσα Είναι...

Ο Θεός μας περιμένει με τα τραύματά μας όμως...
Και για να παρουσιαστούμε μπροστά του με τα τραύματά μας, σημαίνει ότι έχουμε ξεκαθαρίσει με την συγχώρεση μας και με την πλάνη του καλού και κακού ανθρώπου.. .Έχουμε αντιληφθεί τι σημαίνει ασυνειδησία... Τι σημαίνει θάψιμο, τι σημαίνει Εαυτός, τι σημαίνει ΑΛΗΘΕΙΑ...

Η Συνείδηση που έχει αυτήν την επίγνωση, δακρύζει ταπεινά μπροστά την Ύπαρξή της.. .Και το μόνο που θέλει είναι να γίνουν ξανά Ένα, γνωρίζοντας πια πως μόνο η Αγάπη μέσα στην καρδιά της, θεραπεύει ολοκληρωτικά (4ο κέντρο)

Ανέβηκε όλον τον κάθετο άξονα της βήμα βήμα, και ξεδίπλωσε τις Αρετές της Ύπαρξής της στον οριζόντιο… Κουβάλησε μοναδικά τον Σταυρό της και Αναστήθηκε…

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ