Άδειες καρέκλες

Πώς γίναμε έτσι λοιπόν. 
Δυο άδειες καρέκλες στην άκρη της ζωής. 

Να έρχονται αφρισμένα τα κύματα 
κι εμείς τους αφρούς να μετράμε. 

Πώς γίναμε έτσι λοιπόν. 

Ξεχασμένη καλοκαιρία η χαρά 
στον πλανήτη ετούτο δεν ζει 
κάπου μακριά είπαν πώς έφυγε 
με τα αποδημητικά πουλιά παρέα. 

Σε περίμενα 
κι απόψε σε περίμενα. 

Κοιτώντας πέρα μακριά τον ορίζοντα 
κι εκείνο το βράχο 
που έλεγες πως έμοιαζε πουλί. 

Άδεια τα σπλάγχνα τ’ ουρανού ήταν 
όπου κι αν δω 
μάτια βουρκωμένα βλέπω 
κι αυτά τα δάκρυα του αποχωρισμού 
πόσο με βαραίνουν. 

Κύττα! 

Γείραν στο χώμα οι ώμοι μου 
κι η περηφάνεια μου στα χέρια μου κοιμάται. 

Πού είσαι; 

Χειμώνιασε για τα καλά σου λέω. 

Κι η θάλασσα για κοίτα.

 
Ανεβαίνει! 

Βιάσου! 


Μαρία Στρίγκου 

tsantilas-poems

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ