Αγάπη και Εγω

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Osho «ταξίδι προς τα μέσα»

«Ονομάζω την αγάπη, το θεϊκό. Η προσευχή χωρίς αγάπη είναι ψεύτικη, άδεια, χωρίς νόημα. Χωρίς αγάπη, τα λόγια της προσευχής δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Και χωρίς αγάπη, κανένας από όσους ενδιαφέρονται για το ταξίδι προς τα μέσα δεν θα μπορέσει ποτέ να φτάσει στο υπέρτατο.»

«Την ημέρα που εξαφανίζεται η σκιά του δικού σου εγώ, την ημέρα που δεν απομένει ούτε το εγώ ούτε το εσύ, εκείνη τη μέρα δεν χρειάζεται πια να αναζητήσεις το θεϊκό. Το θεϊκό θα έρθει να σε αναζητήσει.»

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αναζητήσει το θεϊκό, επειδή δεν έχει τη δυνατότητα για τέτοια αναζήτηση. Όταν όμως κάποιος έχει γίνει έτοιμος να εξαφανιστεί, έχει γίνει έτοιμος να είναι ο κανένας, έχει γίνει έτοιμος να γίνει μια, κενότητα, τότε ασφαλώς θα τον βρει το θεϊκό. Μόνο το θεϊκό μπορεί να αναζητήσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναζητήσει το θεϊκό, επειδή ακόμα και στην αναζήτηση, είναι παρόν το εγώ. «Έχω χρήματα, έχω θέση στο κοινοβούλιο, έχω μεγάλο σπίτι. Τώρα απομένει ο τελευταίος στόχος. Θέλω να πετύχω το θεϊκό. Αυτή θα είναι η τελική μου νίκη.» Αυτή η αναζήτηση ξεκινάει από το ίδιο το εγώ.

Έτσι, θρησκευτικός άνθρωπος δεν είναι εκείνος που βάζει σκοπό την αναζήτηση του θεϊκού. Θρησκευτικός άνθρωπος είναι εκείνος που βάζει σκοπό την αναζήτηση του εγώ του. Κι όσο περισσότερο ψάχνει, τόσο περισσότερο θα ανακαλύπτει ότι το εγώ του δεν βρίσκεται καθόλου εκεί. Και την ημέρα που δεν απομένει πια το εγώ, εκείνη τη μέρα θα ανοίξει για εκείνον η πόρτα που κρύβει την αγάπη .Έτσι, το τελευταίο πράγμα είναι: Αναζήτησε τον εαυτό σου, όχι το θεϊκό. Δεν γνωρίζεις τίποτα για το υπέρτατο ον. Μην αναζητάς το θεϊκό, επειδή δεν έχεις ούτε την παραμικρή ιδέα σχετικά με το θεϊκό.

Πώς θα αναζητήσεις αυτό για το οποίο δεν έχεις ιδέα; Πού θα αναζητήσεις κάποιον, που δεν έχεις τη διεύθυνσή του; Πού θα αναζητήσεις κάποιον, για τον οποίο δεν έχεις καμία πληροφορία; Πού θα αναζητήσεις κάποιον, που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος και που δεν γνωρίζεις πού βρίσκεσαι; θα τρελαθείς! Δεν θα ξέρεις πού να κοιτάξεις.

Γνωρίζεις όμως ένα πράγμα. Γνωρίζεις αυτό το εγώ σου. Έτσι, πρώτα απ’ όλα πρέπει να αναζητήσεις αυτό το εγώ. Ανακάλυψε τι είναι, πού βρίσκεται και ποιος είναι αυτό το εγώ. Και καθώς το αναζητάς θα εκπλαγείς ανακαλύπτοντας ότι αυτό το εγώ δεν υπάρχει. Ήταν μια εντελώς λανθασμένη έννοια. Ήταν φαντασία σου ότι υπάρχει το εγώ, ήταν μια αυταπάτη που σε έτρεφε.

Όταν γεννιούνται τα παιδιά, τους δίνεις ένα όνομα, χάριν ευκολίας. Άλλον ονομάζεις Ραμ, άλλον Κρίσνα, άλλον κάτι άλλο. Κανένας δεν έχει όνομα. Όλα τα ονόματα είναι χάριν ευκολίας. Αργότερα όμως, ακούγοντάς το συνεχώς, ο άνθρωπος έχει την αυταπάτη ότι αυτό είναι το όνομά του. Εγώ είμαι ο Ραμ, εγώ είμαι ο Κρίσνα. Κι αν λες κάτι κακό για τον Ραμ, Θα είναι έτοιμος να σε πολεμήσει. Τον έχεις προσβάλλει. Κι από πού πήρε το όνομά του;

Κανένας δεν γεννιέται με όνομα. Όλοι γεννιούνται ανώνυμοι. Το όνομα όμως έχει κοινωνική χρησιμότητα. Είναι δύσκολο να προσφωνήσεις κάποιον που δεν έχει όνομα, γι’ αυτό και δίνουμε ένα όνομα. Είναι απλώς μια κοινωνική χρησιμότητα. Κι αν χρησιμοποιείς το όνομά σου για να αναφερθείς στον εαυτό σου, τότε θα υπάρχει σύγχυση. Αναφέρεσαι στον εαυτό σου ή σε κάποιον άλλον;

Έτσι, για να αποφευχθεί η σύγχυση, ονομάζεις τον εαυτό σου εγώ. Το εσύ είναι ο τίτλος που χρησιμοποιείς για να ονομάσεις τον άλλον. Και οι δύο τίτλοι είναι φανταστικοί, είναι κοινωνικές χρησιμότητες. Κι εσύ δομείς τη ζωή σου γύρω από αυτούς τους δύο τίτλους, οι οποίοι είναι απλώς δύο κενές λέξεις και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει καμία αλήθεια πίσω τους, δεν υπάρχει καμία ουσία. Είναι απλώς ονόματα, είναι ετικέτες. Όλων το όνομα όμως είναι Κανένας. Κανένα όνομα δεν έχει περισσότερη σημασία από αυτό. Η όλη ιδέα του εγώ είναι η ιδέα του κανένα και τίποτα περισσότερο απ’ αυτό. 

Ο άνθρωπος πεθαίνει κι αφήνει  το όνομα του πάνω σε πέτρες ελπίζοντας  ότι αυτές οι πέτρες θα κρατήσουν για πάντα. Δεν ξέρουμε αν θα κρατήσουν. Όλη η άμμος στις ακρογιαλιές ήταν κάποτε πέτρα. Όλες οι πέτρες αργά ή γρήγορα γίνονται άμμος. Είτε γράφεις το όνομά σου πάνω σε μια πέτρα είτε το γράφεις στην άμμο είναι το ίδιο γιατί στην μακριά ιστορία του κόσμου δεν υπάρχει καμιά διαφορά στην άμμο και στην πέτρα.

Τα παιδιά γράφουν το όνομα τους στην άμμο και έρχονται τα μεγάλα κύματα και το σβήνουν. Οι μεγαλύτεροι γελούν και λένε: Είσαι τρελός δεν υπάρχει καθόλου νόημα να γράφεις το όνομα σου στην άμμο! Οι μεγαλύτεροι όμως γράφουν πάνω στις πέτρες και δεν έχουν καμιά επίγνωση ότι η άμμος δημιουργείται από πέτρες. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά στους μεγαλύτερους και στα παιδιά. Στην ανοησία είναι όλοι συνομήλικοι. 

Οι άνθρωποι χτίζουν μνημεία και γράφουν το όνομα τους πάνω τους και ξεχνούν ότι γεννήθηκαν χωρίς όνομα, ότι δεν έχουν όνομα από μόνοι τους και όταν πεθαίνουν και λένε αντίο θα φεύγουν χωρίς όνομα.

Δεν έχεις όνομα από μόνος σου. Το όνομα είναι η ψευδαίσθηση που είναι ορατή από τον έξω κόσμο και το  εγώ είναι η ψευδαίσθηση που είναι ορατή από μέσα. Το εγώ και το όνομα είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Κι όσο παραμένει η ψευδαίσθηση του ονόματος και του εγώ, δεν μπορεί να ανοίξει ο χώρος απ’ όπου βγαίνει η αγάπη. Έτσι, το τελευταίο που θέλω να πω είναι να ψάξεις λίγο. Πήγαινε λίγο πιο κοντά στα βουνά και παρατήρησέ τα που γίνονται άμμος. Παρατήρησε τα παιδιά που γράφουν το όνομά τους στην ακρογιαλιά. Κοίταξε παντού γύρω σου να δεις τι κάνουμε. Χάνουμε τη ζωή μας γράφοντας ονόματα πάνω στην άμμο; Κι αν νιώθεις έτσι, τότε ψάξε λίγο βαθύτερα.

Μπες μέσα σ’ αυτό το εγώ και ψάξε. Μια μέρα θα βρεις ότι αυτό το εγώ είναι ο κανένας, ότι δεν υπάρχει. Κανένας δεν υπάρχει εκεί. Εκεί υπάρχει βαθιά σιωπή και ειρήνη, μα δεν υπάρχει κανένα εγώ. Και τη μέρα που θα έρθεις να γνωρίσεις πως δεν υπάρχει κανένα εγώ μέσα σου, έχεις έρθει να γνωρίσεις το όλο, αυτό που υπάρχει στ’ αλήθεια — το είναι, την ύπαρξη, το θεϊκό.

Γι’ αυτό λέω ότι η αγάπη είναι η πόρτα για το θεϊκό κι ότι το εγώ είναι η πόρτα για την άγνοια. Η αγάπη είναι η πόρτα για το φως και το εγώ είναι η πόρτα για το σκοτάδι. Έπρεπε να πω αυτό το τελευταίο πράγμα, πριν φύγουμε. Εξερεύνησε την αγάπη από αυτή τη διάσταση. Αυτή η εξερεύνηση θα αρχίσει με το εγώ και θα τελειώσει με την επίτευξη της αγάπης. Εξερεύνησε λοιπόν σ’ αυτή τη διάσταση.

Υπάρχει στ’ αλήθεια αυτό το εγώ; Ο άνθρωπος που βάζει σκοπό αυτή την εξερεύνηση, όχι μόνο δεν θα βρει κανένα εγώ, αλλά επίσης θα φτάσει στο θεϊκό. Εκείνος που είναι δεμένος στον πάσσαλο του εγώ δεν είναι σε θέση να επιχειρήσει το ταξίδι μέσα στον ωκεανό του θεϊκού. Αυτό ήταν το τελευταίο που ήθελα να πω. Για την ακρίβεια, αυτό είναι το πρώτο και το τελευταίο πράγμα για να ειπωθεί.

Το εγώ είναι το πρώτο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου και το εγώ είναι το τελευταίο. Ο άνθρωπος που είναι δεμένος στο εγώ βιώνει πόνο κι όταν ελευθερώνεται από το εγώ, φτάνει στην ευδαιμονία. Δεν υπάρχει καμία ιστορία, καμία αφήγηση, εκτός από το εγώ. Δεν υπάρχει κανένα όνειρο, εκτός από το εγώ. Δεν υπάρχει κανένα ψέμα, εκτός από το εγώ.

Βρες αυτό το εγώ και μπορούν να ανοίξουν οι πόρτες της ευδαιμονίας. Αν σπάσει ο βράχος του εγώ, θα αρχίσουν να ρέουν οι πηγές της αγάπης. Τότε η καρδιά θα γεμίσει με τη μουσική της αγάπης. Όταν η καρδιά είναι γεμάτη αγάπη, αρχίζει ένα καινούργιο ταξίδι, που είναι δύσκολο να περιγράφει με λέξεις.Αυτό το ταξίδι θα σε πάρει στο ίδιο το κέντρο της ζωής.

Ήθελα να πω αυτά τα λίγα πράγμα πριν φύγουμε. Και σας αποχαιρετώ με την ελπίδα και την προσευχή στο θεό ότι όλοι θα είναι αρκετά ευλογημένοι για να φτάσουν στην αγάπη, ότι όλοι θα είναι αρκετά ευλογημένοι για να ξεφορτωθούν την αρρώστια του εγώ, ότι όλοι θα είναι αρκετά ευλογημένοι για να βρουν αυτό που υπάρχει ήδη μέσα τους.

tantra-yoga-events

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ