ΟΙ 12 ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΜΕ ΤΑ 12 ΖΩΔΙΑ)

Οι 12 άθλοι του Ηρακλή
Μέσα από τους άθλους του Ηρακλή, έχουμε την ατραπό της Μαθητείας. Η σύνδεση των 12 άθλων με τα 12 σημεία του ζωδιακού κύκλου, είναι τα γυμνάσια της ψυχής μέσω επιτευγμάτων, δυσκολιών και εμποδίων για να πετύχει την τελειοποίηση. Η πορεία μας για το «γνώθι σαυτόν», για την αυτογνωσία.
Ο Ηρακλής, αυτός ο ημίθεος, γιος του Δία και μία θνητής, της Αλκμήνης, σε μία εποχή μακρινή, δεν δείχνει παρά τη πορεία του ανθρώπου προς την αποδέσμευση από την ύλη. Η θνητή μητέρα του προσφέρει ένα σώμα φθαρτό, αλλά ο θεϊκός πατέρας, του προσφέρει τη δυνατότητα να ενωθεί με τη συμπαντική ενέργεια, μετά από αγώνα προσωπικό και επίπονο.

Το ίδιο το όνομα «Ηρακλής» σημαίνει το «κλέος της Ήρας», δηλαδή η δόξα και η λάμψη της ψυχής. Ο μύθος αναφέρει πως ενώ ο Ηρακλής είχε γίνει ένας γενναίος και σημαντικός άντρας, απέκτησε οικογένεια, αλλά κάποια στιγμή η Ήρα που τον ζήλευε και τον καταδίωκε από βρέφος, τον τρέλανε κι εκείνος σκότωσε την οικογένειά του και τα στενά φιλικά του πρόσωπα. Όταν συνήλθε από τη τρέλα αυτή, ζήτησε βοήθεια στο μαντείο των Δελφών, για να βρει το δρόμο προς τη λύτρωση και τη συγχώρεση.

Η Πυθία τον συμβούλεψε να για 12 χρόνια υποτακτικός του Ευρυσθέα και να υπακούει σε ό,τι του ζητήσει, ώστε να γλιτώσει από το κακό. Ο Ευρυσθέας, του ζήτησε να εκπληρώσει 12 δύσκολα κατορθώματα, που μόνο ένας ημίθεος μπορούσε να ολοκληρώσει.

Η Ήρα φαίνεται να τον καταδιώκει από τη γέννησή του, αλλά πέρα από την εξωτερική μορφή του μύθου, αν σκεφθούμε πως το όνομά του φέρει σαν πρώτο συνθετικό τη λέξη «Ήρα», τότε πρέπει να σκεφθούμε τον συμβολισμό. Η Ήρα είναι η ψυχή που επιζητά τη δόξα και την λάμψη. Αλλά, πριν βρει τον δρόμο της, κάνει λάθη, άλλοτε απλά κι άλλοτε τραγικά.

Το συμπαντικό νόημα του Ηρακλή, είναι ο μαθητής που επιδιώκει την εσωτερική του τελείωση. 

Ωστόσο έχει να παλέψει με τα θηρία που κρύβει μέσα του. Η τρέλα κάτω από την οποία ο Ηρακλής σκοτώνει τα αγαπημένα του πρόσωπα, είναι ένα από τα πρώτα λάθη του αρχάριου, ο οποίος στην ανάγκη του να απελευθερωθεί το συντομότερο, θυσιάζει τον καθένα και το καθετί στην εξελικτική του πορεία. Ένα λάθος συχνό σε πολλούς αναζητητές, με καταστροφικά αποτελέσματα.

Για τον Ηρακλή και τη σχέση του με τον ζωδιακό κύκλο, υπάρχει μία αναφορά, πως τον εξέφραζε ο Σταθερός Σταυρός. Είχε την δύναμη του να πράττει (Ταύρος), την τόλμη (Λέων), την ικανότητα να σιωπά (Σκορπιός) και την δυνατότητα της γνώσης (Υδροχόος). Ακόμη και σαν άνθρωπος, κατάγεται από βασιλική γενιά και φορά μία λεοντή (Λέων), έχει ένα δυνατό σώμα (Ταύρος), δεν μιλά μέσα στο μύθο (Σκορπιός), ενώ γίνεται γνωστός μόνο μέσα από πράξεις (Ταύρος). Έχει την ευφυΐα και την ευρηματικότητα να τα βάλει και να νικήσει φοβερά θηρία (Υδροχόος).

Ας εξετάσουμε τους άθλους και τα στάδια της πορείας για την ολοκλήρωση.



ΑΘΛΟΣ 1ος και αντιστοιχία με τον Κριό
«Τα ανθρωποφάγα άλογα του Διομήδη»

Ο μύθος λέει πως ο Ηρακλής διετάχθη να συλλάβει τα ανθρωποφάγα άλογα του βασιλιά Διομήδη, ο οποίος ήταν σκληρός άνθρωπος κι έριχνε βορά στα φοβερά άλογα κάθε ξένο. Ο Ηρακλής πήρε μαζί του σ’ αυτό το ξεκίνημα τον φίλο του Άβδηρο, και μετά από προσπάθειες, κατόρθωσε να συλλάβει τα άλογα. Σίγουρος για την επιτυχία του, τα έδωσε στον Άβδηρο να τα οδηγήσει στον Διομήδη, αλλά ο Άβδηρος δεν είχε τις ικανότητες του Ηρακλή, τα άλογα αφηνίασαν και τον σκότωσαν. Ο Ηρακλής αναγκάστηκε να τα κυνηγήσει ξανά και να τα συλλάβει. Τέλος τα άλογα σκοτώνουν τον ίδιο τον αφέντη τους, τον Διομήδη.
Ο μύθος αυτός έχει πολλά στοιχεία που μας οδηγούν να τον κατατάξουμε στο ζώδιο του Κριού. Ο Διομήδης ήταν γιος του θεού Άρη. Παρουσιάζεται σαν ένας αιμοχαρής άνθρωπος. Το άλογο στη συμβολική γλώσσα είναι η διανοητική δραστηριότητα. Ο Άρης είναι ο εξωτερικός κυβερνήτης του Κριού, αλλά παράλληλα, έχουμε σ’ αυτό το ζώδιο εσωτερικό κυβερνήτη τον Ερμή.
Ο αναζητητής της γνώσης, στο ξεκίνημά του (Κριός), πρέπει να συλλάβει και να δαμάσει τις βίαιες, σκληρές, άπονες και πολεμοχαρείς σκέψεις του. Ακόμη, πρέπει να περιορίσει την απότομη και σκληρή έκφραση και ομιλία προς τους άλλους. Πολλές φορές, οι λέξεις μας αρκούν για να ματώσουν την ψυχή των συνανθρώπων μας. Αυτές τις ενστικτώδεις παρορμήσεις, πρέπει να τις αναγνωρίσουμε και να τις τιθασεύσουμε.
Ο Ηρακλής που συλλαμβάνει τα άλογα αλλά τα δίνει στον Άβδηρο να τα πάει στον Διομήδη, είναι η επιπολαιότητα και η βιασύνη μέσα στο ζώδιο του Κριού, να θεωρήσει πως ένας άθλος ολοκληρώθηκε. Η ίδια η ψυχή (Ηρακλής) δεν αναλαμβάνει να οδηγήσει τα άλογα στον τελικό προορισμό, αλλά τα εμπιστεύεται στη προσωπικότητα (Άβδηρος), υπερεκτιμώντας την κατάσταση.
Το μάθημα έρχεται με πιο σκληρό τρόπο, καθώς η προσωπικότητα δεν είναι έτοιμη να αντισταθεί στις αδηφάγες σκέψεις κι η ψυχή προσπαθεί και πάλι για να πετύχει το στόχο της. Τελικά σκοτώνεται αυτός που αφεντεύει τις ιδιοτελείς σκέψεις και τα άπονα λόγια, από τα ίδια τα δημιουργήματά του, με τον θάνατο του Διομήδη.


ΑΘΛΟΣ 2ος και αντιστοιχία με τον Ταύρο
«Η σύλληψη του Ταύρου της Κρήτης»

Ο μύθος λέει για ένα πανέμορφο και δυνατό ταύρο που χάρισε ο θεός Ποσειδώνας στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, με σκοπό να τον θυσιάσει για χάρη του. Ο ταύρος αυτός γεννήθηκε από τον αφρό της θάλασσας, εκεί όπου γεννήθηκε κι η θεά Αφροδίτη, κυβερνήτης του ζωδίου του Ταύρου. Όμως ο Μίνωας θαύμαζε τον ταύρο και δεν μπορούσε να τον θυσιάσει. Το άφησε, λοιπόν, ελεύθερο στο νησί. Ο Μίνωας, ας θυμηθούμε, είχε τον Λαβύρινθο και τον Μινώταυρο. Εκεί που χάνονταν κάθε χρόνο νέοι, βορά του θηρίου. Ο Λαβύρινθος συμβολίζει μεταξύ άλλων την πλάνη, κι αυτό είναι σαφές από τη σύνδεσή του με τον ταύρο του Ποσειδώνα.
Ο Ηρακλής διατάχθηκε να συλλάβει τον ταύρο και να τον φέρει στη στεριά. Αφού τον κυνήγησε σ’ όλο το νησί, κατόρθωσε να τον καβαλικέψει και διέσχισε μαζί του τα νερά της θάλασσας, φέρνοντας το ζώο στην στεριά. Λέγεται, μάλιστα, πως τον οδήγησε σε μία πύλη με τρεις Κύκλωπες, οι οποίοι ονομάζονταν Βρόντος (βροντή), Στερώπις (αστραπή) και Άργος (η στροβιλιζόμενη ενέργεια).
Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα αυτού του άθλου; Όταν ο αναζητητής της γνώσης τιθασεύσει τις παρορμητικές του σκέψεις, έρχεται η σειρά της επιθυμίας και της πλάνης. Ο μύθος αναφέρεται στη κοσμική ευαισθησία και τη δύναμη της επιθυμίας που μας κυβερνά. Ο Μίνωας αγάπησε τον ταύρο και δεν άκουσε την εντολή του θεού που του προσέφερε το δώρο για να το κάνει θυσία. Το κράτησε. Γοητεύτηκε και η γοητεία έφερε την καταστροφή. Ο Ηρακλής καλείται να απαλλαγεί από την πλάνη της επιθυμίας, σε συναισθηματικό αλλά και σε φυσικό επίπεδο. Αυτή η επιθυμία δεν πρέπει να καταπιεστεί, αλλά να ελεγχθεί και να χρησιμοποιηθεί σωστά. Βλέπουμε τον Ηρακλή να διασχίζει τη θάλασσα των συναισθημάτων και της γοητείας και να φέρνει τον ταύρο σε στέρεο έδαφος. Τον οδηγεί στους Κύκλωπες, τους μυημένους που βλέπουν με το τρίτο μάτι, δηλαδή στην ψυχή με τις τρεις εκδηλώσεις της, που αστράφτει, δονείται, καθώς η ενέργειά της στροβιλίζεται προς την ανοδική της πορεία.


ΑΘΛΟΣ 3ος κι αντιστοιχία με τους Διδύμους
«Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων»

Ο Ηρακλής σ’ αυτόν τον άθλο πήρε την εντολή να βρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Η αναζήτηση τον οδηγεί μακριά πια και δεν ξέρει πού βρίσκονται αυτά τα μήλα. Συνάντησε τον Νηρέα, «τον σοφό των θαλασσών» ένα δάσκαλο σοφό αλλά ασαφή στα λόγια του. Έπαιρνε πολλές μορφές και δεν απαντούσε ευθέως. Κάποια στιγμή από τα λεγόμενα του Νηρέα, καταλαβαίνει πως πρέπει να πάει νότια. Στο δρόμο του νίκησε τον γίγαντα Ανταίο (γιο του Ποσειδώνα και της Γαίας) και συνάντησε τον Βούσιρη (γιο του Ποσειδώνα και μίας θνητής). Ο Βούσιρης θεωρούσε πως ήταν δάσκαλος, έπεισε τον Ηρακλή, τον παρέσυρε και ήθελε να τον θυσιάσει. Ο Ηρακλής κατόρθωσε να καταλάβει τι συνέβαινε και ξέφυγε. Μετά συναντά τον Προμηθέα δεσμώτη στο βράχο και τον λυπάται. Τον βοηθά κι εκείνος του εξηγεί πώς να βρει και να πάρει τα χρυσά μήλα. Βρίσκει τον Άτλαντα που κρατά το βάρος του κόσμου στις πλάτες του, παίρνει τη θέση του κι ο Άτλαντας του φέρνει τα μήλα, που φύλαγε ένας δράκος και τρεις παρθένες.
Ο άθλος αυτός είναι πιο περιπετειώδης. Στο ζώδιο των Διδύμων έχουμε τα ταξίδια και τη διαρκή μετακίνηση με σκοπό τη γνώση.
Το μήλο είναι σύμβολο που βρίσκουμε και στη Παλαιά Διαθήκη, στο κήπο της Εδέμ, όπου κοντά του βρίσκεται ένα φίδι και στο Δέντρο αυτό είναι η γνώση του καλού και του κακού.
Είναι η αρχή της γνώσης πάνω στη δυαδικότητα των πραγμάτων, στο διπλό ζώδιο των Διδύμων, όπου όλα έχουν τις δύο όψεις, καλό και κακό, μικρό και μεγάλο, είναι η αναγνώριση της έλξης των αντιθέτων.
Στον άθλο τα χρυσά μήλα είναι πολλά, σύμβολο της πολυπλοκότητας, της πολλαπλότητας, της σύνθεσης και των πολλών γνώσεων που αποκτούν όσοι τρέφονται με το Δέντρο της Ζωής.
Στην αναζήτηση αυτή υπάρχει πάντα το στοιχείο της πλάνης και της ασάφειας.
Ο πρώτος δάσκαλος, ο Νηρέας, έχει Ποσειδώνια στοιχεία (οι Δίδυμοι τετραγωνίζουν τους Ιχθείς), αλλά με την έννοια της άπιαστης σοφίας, την οποία ο Ηρακλής δεν κατανοεί. Γι’ αυτό και κάνει λάθος και πάει νότια. Στη συμβολική γλώσσα, η νότια πορεία, σημαίνει οπισθοδρόμηση. Παλεύει με τον γίγαντα Ανταίο, επίσης Ιχθυακό, καθώς είναι γιος του Ποσειδώνα και μίας θνητής, μία πλάνη λοιπόν και συναντά τη βασική δυσκολία, τον ψευδό-δάσκαλο Βούσιρη, που επιδιώκει να τον πλανέψει και να τον θυσιάσει για δικό του όφελος.
Ο αναζητητής είναι δυνατόν να βρεθεί σε λανθασμένο χώρο γνώσης, κι ο δάσκαλος να μην είναι ο σωστός. Αυτό, ακόμη κι αν γλιτώσει, όπως ο Ηρακλής, τον καθυστερεί.
Τέλος εμφανίζεται η φιλευσπλαχνία, με τη βοήθεια που παρέχει στον Προμηθέα, αλλά και στον δάσκαλό του Χείρωνα, που πλήγωσε άθελά του. Ο Προμηθέας, είναι αυτός που τρώγεται από τους γύπες των τύψεων, γιατί μετέδωσε τη γνώση σε αμύητους και αυτή σπαταλήθηκε ή κακοποιήθηκε. Ο Ηρακλής διώχνει την ιδιοτέλεια, τον προσωπικό του στόχο και προσφέρεται να βοηθήσει τους πάσχοντες, Προμηθέα, αλλά και Χείρωνα. Ο Προμηθέας, τον ανταμείβει για τη πράξη του και τον συμβουλεύει πώς να βρει τα μήλα, δηλαδή πώς να προσεγγίσει τη γνώση χωρίς κίνδυνο.
Όταν παίρνει τον κόσμο στους ώμους του, είναι μία συμβολική κίνηση, μία προσωπική θυσία πάλι, καθώς σηκώνει το βάρος της ανθρωπότητας κι αυτό τον οδηγεί στην ανταμοιβή των χρυσών μήλων.
Ο Δράκος που φύλαγε το δέντρο της γνώσης είναι αυτός που μπορεί να μας πλανέψει, όπως συνέβη με τον Αδάμ και την Εύα. Οι τρεις Παρθένες όμως που δίνουν τα μήλα, ονομάζονται Νοημοσύνη, Αγάπη και Σοφία. Αν δούμε τους δεκανούς των Διδύμων, είναι αντίστοιχες του Ερμή, της Αφροδίτης και του Κρόνου.
Ο άθλος σημειώνει τις πλάνες και τους ψεύτικους δασκάλους, αλλά και τη λεπτότητα της προσέγγισης της γνώσης, καθώς και την ανιδιοτελή προσφορά υπηρεσίας προς την ανθρωπότητα (κι αυτό από το τετράγωνο των Διδύμων με τους Ιχθείς).


ΑΘΛΟΣ 4ος αντιστοιχία με τον Καρκίνο
«Το χρυσοκέρατο ελάφι της Αρτέμιδος»

Ο άθλος αυτός είναι σύντομος στη περιγραφή του. Αναφέρεται πως εδώ ο Ηρακλής έπρεπε να συλλάβει και να πάει στον Ευρυσθέα το ιερό ελάφι της θεάς Αρτέμιδος. Ήταν ένα τόλμημα, γιατί απαγορευόταν να αγγίξει κάποιος το ελάφι αυτό. Όταν η Άρτεμις παρουσιάστηκε μπροστά του, της μίλησε ευγενικά και της υποσχέθηκε να το επιστρέψει σώο κι αβλαβές στα δάση της. Η θεά δέχθηκε.
Η Άρτεμις είναι θεά σεληνιακή, άρα έχει σχέση με τον Καρκίνο. Τα χρυσά κέρατα συμβολίζουν την ανώτερη γνώση. Το ελάφι είναι λοιπόν η διάνοια. Καθώς το συγκεκριμένο ζώδιο είναι γεμάτο ευαισθησίες, μιλά για προστασία και φροντίδα, συναίσθημα και στοργή, ο Ηρακλής μαθαίνει να λειτουργεί χωρίς τη μυϊκή του δύναμη, αλλά με διακριτικότητα, ώστε να μη θίξει την ευαισθησία της θεάς. Εδώ η ψυχή έρχεται σε επαφή με την διαίσθηση.
Στο ζώδιο αυτό συμπληρώνεται η πρώτη τετράδα των άθλων, το προπαρασκευαστικό στάδιο. Ο Καρκίνος είναι η πύλη της φυσικής ενσάρκωσης, ωστόσο, εδώ εμφανίζεται κι η χρήση της διάνοιας σε σχέση με τη διαίσθηση, την ενόραση με στόχο την κατανόηση.


ΑΘΛΟΣ 5ος αντιστοιχία με τον Λέοντα
«Το λιοντάρι της Νεμέας»

Ο μύθος λέει πως αυτό το λιοντάρι φρουρούσε το παλάτι της θεάς Σελήνης (ζώδιο του Καρκίνου που προηγείται του Λέοντα) και μία μέρα στο θυμό της το κλώτσησε και το πέταξε στη γη. Το άγριο αυτό λιοντάρι, κατασπάραζε ζώα κι ανθρώπους στη Νεμέα. Ο Ηρακλής το βρήκε στη σπηλιά του που είχε δύο εξόδους. Έφραξε τη μία και του επετέθη από την άλλη. Λέγεται πως το πολέμησε με τα χέρια, χωρίς ρόπαλο και κατάφερε να το πνίξει.
Ο συμβολισμός σ΄ αυτήν την περιπέτεια του Ηρακλή, αφορά τη πάλη του ανθρώπου με τον εγωισμό του, την υπερηφάνεια, την ατομικότητα. Θεωρώντας πως είναι αυτάρκης, γίνεται επιθετικός και επιδιώκει την απόλυτη κυριαρχία πάνω στους άλλους. Υπερτονίζει ό,τι τον αφορά προσωπικά. Είναι επόμενο, κάτω από μία τέτοια συμπεριφορά, να υπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες όχι μόνο για τον ίδιον, αλλά και για την κοινωνία.
Όταν το ένστικτο της αυτοπροστασίας δρα ανεξέλεγκτα, ο άνθρωπος γίνεται απειλητικός για το περιβάλλον του.
Ο Ηρακλής υπέταξε το λιοντάρι μέσα στη σπηλιά. Υπάρχει μία αντιστοιχία με τους φυσικούς μας αδένες στην αστρολογία και στο σημείο αυτό του ζωδιακού, ερχόμαστε να σκεφθούμε την επίφυση και την υπόφυση. Ο Ηρακλής κλείνει το ένα άνοιγμα, για να νικήσει την απειλή. Στο σώμα, η επίφυση αφορά τον κριτικό νου, ενώ η υπόφυση τις συγκινήσεις μας. Ο ήρωας φράσσει το άνοιγμα των προσωπικών συγκινήσεων (υπόφυση) που απειλούν την ισορροπία μας, και χωρίς όπλο (πέταξε το ρόπαλο) σε μία πάλη σώμα με σώμα, κέρδισε τη μάχη με το «εγώ» του, όλα τα εγωιστικά κι ατομιστικά ένστικτα.
Με τον έλεγχο της υπόφυσης ο άνθρωπος επιτυγχάνει μία πλήρη και κανονική δράση, αποκτά μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα κι αυτοελεγχόμενη. Δεν επιτρέπει σε κάθε εγωκεντρική τάση να εκδηλωθεί


ΑΘΛΟΣ 6ος αντιστοιχία με την Παρθένο
«Η ζώνη της Ιππολύτης»

Στον επόμενο άθλο ο Ευρυσθέας ζήτησε τη χρυσή ζώνη της Ιππολύτης, βασίλισσας των Αμαζόνων. Οι πολεμοχαρείς Αμαζόνες ζούσαν τον Πόντο. Όταν ο Ηρακλής έφθασε εκεί, συνάντησε την Ιππολύτη και της ζήτησε τη ζώνη, για να μην αναγκαστεί να πολεμήσει τόσο γενναίες και υπερήφανες γυναίκες. Η Ιππολύτη συμφώνησε, αλλά αντέδρασαν οι άλλες Αμαζόνες, κάτω από την προτροπή μίας εξ αυτών, η οποία δεν ήταν παρά η θεά Ήρα μεταμφιεσμένη. Στη μάχη που δόθηκε, σκοτώθηκε η Ιππολύτη και οι Αμαζόνες υποχωρούν. Ο Ηρακλής κερδίζει τη ζώνη, αλλά κι αυτός ο άθλος έφερε θάνατο, όπως ο πρώτος στον Κριό.
Υπάρχει κι εδώ το πνεύμα του Άρη, όπως στα άλογα του Διομήδη. Οι Αμαζόνες αγαπούσαν τον Άρη και ίππευαν άλογα. Ήταν αυτοκέφαλες και πολεμοχαρείς.
Στην επιστροφή του, έσωσε την Ησιόνη, μία κοπέλα, από την κοιλιά ενός κήτους, για να συμψηφίσει τη ζωή που χάθηκε.
Εδώ έχουμε τον Ηρακλή, ένα ρωμαλέο εκπρόσωπο του αρσενικού γένους να εισβάλει στη περιοχή που οι άντρες αποκλείονταν. Υπάρχει έντονη η εικόνα της πάλης των δύο φύλων, του αρσενικού και του θηλυκού. Η βασίλισσα, σαν ευφυής που είναι, επιδιώκει την συνεννόηση για την αποφυγή της μάχης. Ωστόσο, η Ήρα (δηλαδή πάλι η ψυχή) μεταμφιεσμένη (δηλαδή κρυμμένη, καλυμμένη) δημιουργεί πρόβλημα. Δεν υποκύπτει και ζητά τη μάχη.
Μετά τη μάχη κατά του εγωισμού (Λέων), ο αναζητητής της γνώσης, έχει λοιπόν να παλέψει για να αποκτήσει τη ζώνη της αγνότητας (κατά πολλούς ερμηνευτές), ή της ενότητας (κατ’ άλλους). Η Παρθένος είναι το ζώδιο της αγνότητας, πνευματικής και φυσικής.
Ο Ηρακλής παίρνει τη ζώνη, δηλαδή επιτελεί τον άθλο, αλλά μέσα από πόνο, θάνατο, διάλυση. Στην διαδικασία δεν υπήρξε αγνότητα (πνεύματος) ή ενότητα (πνεύματος και ψυχής).
Στο σημείο αυτό της ανάπτυξης, ο άνθρωπος χρειάζεται να έχει υπομονή, ανεκτικότητα, να αναλύει τα δεδομένα και να ερευνά τη λεπτομέρεια του έργου. Να μην ασκεί αρνητική κριτική που φέρνει έριδες και πολεμική διάθεση. Η αγνότητα του πνεύματος πρέπει να διαφυλαχθεί για παραγωγικούς σκοπούς (οι Αμαζόνες ζευγάρωναν με άντρες μόνο για λόγους αναπαραγωγής), με στόχο όμως τη προσωπική θυσία (από το απέναντι ζώδιο των Ιχθύων).
Ας μην ξεχνάμε πως η Παρθένος δεν εμφανίζεται χωρίς παιδί. Είτε αυτό αφορά την θεά Δήμητρα (που αντιστοιχεί στο ζώδιο της Παρθένου) και τη κόρη της Περσεφόνη, είτε τη Παρθένο Μαρία και τον Ιησού. Η παραγωγικότητα λοιπόν του αγνού πνεύματος βοηθά στον μετασχηματισμό και τη μεταμόρφωση, στο τέλος του κύκλου της μαθητείας (Ιχθείς).


ΑΘΛΟΣ 7 και αντιστοιχία με τον Ζυγό
«Ο Ερυμάνθιος Κάπρος»

Στον Ερύμανθο ζούσε ένα τρομερό αγριογούρουνο που κατέστρεφε τα σπαρτά (ας θυμηθούμε το προηγούμενο ζώδιο, την Παρθένο) κι όσοι πήγαν να το σκοτώσουν βρήκαν τραγικό θάνατο. Ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να του το φέρει ζωντανό στην Τίρυνθα. Στην περιοχή εκείνη, όμως, ζούσαν και κένταυροι οι οποίοι δεν συμπαθούσαν τους ανθρώπους. Μεταξύ αυτών, ο Ηρακλής είχε ένα φίλο τον Φώλο και τον δάσκαλό του τον Χείρωνα. Φιλοξενήθηκε από τον Φώλο και το βράδυ άρχισε ένα γλέντι με τον ίδιο τον Φώλο και τον Χείρωνα. Οι άλλοι κένταυροι μύρισαν το κρασί και θύμωσαν, γιατί θεώρησαν πως ανήκε σε όλους. Έγινε ένας καυγάς, όπου σκοτώνεται ο Φώλος και τραυματίζεται ο Χείρωνας. Φεύγει κυνηγημένος και βρίσκει το αγριογούρουνο. Δεν του επιτίθεται αμέσως, αλλά με τέχνασμα τον δένει με θηλιά και τον σέρνει από τα πόδια, κάτω από τις παγωμένες κορυφές του βουνού.
Ας εξετάσουμε λίγο τα στοιχεία του μύθου. Ο προηγούμενος άθλος έφερε την παραγωγικότητα του πνεύματος και τους καρπούς. Τους καρπούς αυτούς απειλεί η παρουσία του κάπρου. Ο Ηρακλής επαναπαύεται, καθώς σταματά για να γλεντήσει με τους φίλους του. Στο ζώδιο του Ζυγού έχουμε τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους. Όταν γίνονται κάτω από καθεστώς χαλάρωσης, ο μαθητής χάνει την αυτοσυγκέντρωσή του κι έτσι έρχεται η τραγωδία. Ο Ηρακλής κάθεται στη σπηλιά του κενταύρου και δέχεται τη φιλοξενία του (τετράγωνο με τον Καρκίνο), αλλά αυτό φέρνει διχόνοια, μάχη, τραυματισμό και θάνατο (Από το απέναντι ζώδιο του Κριού). Ο Ηρακλής βλάπτει δύο φίλους, τον Φώλο (φυσική δύναμη) και τον Χείρωνα (σοφία). Αυτά τα στοιχεία χάνονται στον άνθρωπο με τη μέθη και τη διασκέδαση.
Πηγαίνοντας τώρα για τον κάπρο, ανεβαίνει στη κορυφή του χιονισμένου βουνού (τετράγωνο του Ζυγού με τον Αιγόκερο). Χρησιμοποιεί το τέχνασμα κι όχι τη μυϊκή δύναμη. Μετά το πάθημα, δεν σπαταλά δυνάμεις. Ζυγίζει τις καταστάσεις, μέσα στο ζώδιο του ζυγού, έχοντας αφήσει στο απέναντι ζώδιο την επιθετικότητα.
Μαθαίνει την ισορροπία δυνάμεων και σκέπτεται πριν δράσει. Ο άνθρωπος ισορροπεί την ζωική με τη πνευματική του δύναμη.


ΑΘΛΟΣ 8 – αντιστοιχία με το Σκορπιό
«Η Λερναία Ύδρα»

Κοντά στη Τίρυνθα, υπήρχε ένα έλος, η Λέρνα. Εκεί ζούσε ένα φοβερό φίδι, η Λ. Ύδρα. Τη νύχτα έβγαινε και ρήμαζε τα ζώα της περιοχής. Τη μέρα δεν επέτρεπε σε κανένα να ποτίσει τα χωράφια του. Ο Ηρακλής έπρεπε να σκοτώσει τη Λ. Ύδρα. Αυτή ήταν ένα τέρας με 9 φιδίσια κεφάλια, όπου το κεντρικό ήταν αθάνατο. Ο Ηρακλής είδε πως κόβοντας ένα κεφάλι ξεπηδούσαν δύο άλλα. Τότε, ζήτησε από τον ανιψιό του Ιόλαο που τον ακολούθησε, να καίει τον κομμένο λαιμό πριν βγουν τα δύο κεφάλια. Το τελευταίο, το αθάνατο, το έθαψε στα βάθη της γης κάτω από ένα βράχο.
Τα εννέα κεφάλια είναι ένας αριθμός που προκύπτει από το 3 Χ 3, η τριαδικότητα, σώμα – ψυχή – πνεύμα. Το ελάττωμα που κόβεται, αντί να χαθεί διπλασιάζεται. Στην ουσία χρειάζεται όχι κοπή, γιατί το στέλεχος παραμένει, αλλά κάψιμο και μάλιστα με το Ιερό Πυρ, το εσώτερο πυρ. Μόνο τότε χάνεται το ελάττωμα. Μέσα στο βάλτο (Σκορπιός) των παθών (Σκορπιός) χρειάζεται ο εξαγνισμός. Μόνο έτσι αντιμετωπίζεται το δηλητήριο των επιθυμιών του ασυνειδήτου. Το κεντρικό κι αθάνατο κεφάλι, υποτάσσεται, ζει αλλά εξουσιάζεται από τον άνθρωπο.
Ποια πάθη συμβολίζονται μέσα στο ζώδιο αυτό; Η κακή χρήση της σεξ. δύναμης, η αγάπη για δύναμη και κυριαρχία, η εξάρτηση από τα αποκτήματα.
Ο Ηρακλής χρειάζεται τρία στοιχεία για να εξαγνίσει το τρισυπόστατό της ύπαρξής του: ταπεινότητα για να δει την κατάσταση αντικειμενικά (Ταύρος), θάρρος για να αντιμετωπίσει τη κατάσταση (Λέων) και διάκριση για να βρει τον τρόπο να νικήσει (Υδροχόος).

Ωστόσο, το τέρας του υποσυνειδήτου μπορεί να έχει τα εξής εννέα ελαττώματα:
1) κακή χρήση της σεξ. ενέργειας
2) άνεση στη ζωή – τροχοπέδη για πάλη
3) συσσώρευση χρήματος
4) φοβίες
5) μίσος (η ρίζα του στην άρνηση της ένωσης, της αγάπης)
6) επιθυμία για δύναμη
7) υπερηφάνεια
8) χωριστικότητα (αντίθεση κοινωνικών θέσεων, μεταξύ εθνών, ομάδων)
9) σκληρότητα (πρόκληση πόνου στον συνάνθρωπο)
Το αθάνατο κεφάλι που δεν σκοτώνει ο ήρωας, αλλά το ελέγχει, είναι η γενεσιουργός δύναμη.
Ο Ηρακλής πριν αναλάβει τους άθλους σκότωσε εκεί που έπρεπε να αγαπήσει. Σ’ αυτό τον άθλο, εισάγει φως στα σκοτάδια της ψυχής και πετυχαίνει τον εξαγνισμό και τον μετασχηματισμό. Λόγω του ότι ο Σκορπιός συμβολίζει τον θάνατο, επέρχεται ο θάνατος δυνατών παθών, κι η ψυχή αναγεννάται.


ΑΘΛΟΣ 9 – αντιστοιχία με τον Τοξότη
«Οι στυμφαλίδες όρνιθες»

Στη λίμνη Στυμφαλία, ζούσαν κάποια φοβερά πουλιά, τα οποία είχε σιδερένιο ράμφος και νύχια και ατσάλινα φτερά. Προστατεύονταν από τον θεό Άρη. Ο Ηρακλής ανέλαβε να απαλλάξει τη περιοχή από την απειλή αυτή. Πήγε στη λίμνη, αλλά δεν έβλεπε τα πουλιά. Τότε εμφανίστηκε η θεά Αθηνά και του είπε τι να κάνει. Ο Ηρακλής άρχισε να κάνει ένα δυνατό θόρυβο με κρόταλα, τα πουλιά ταραγμένα βγήκαν από τις κρυψώνες τους κι εκείνος τα σκότωσε με δηλητηριασμένα βέλη, από το δηλητήριο της Λ. Ύδρας (προηγ. άθλος). Μερικά που σώθηκαν πέταξαν προς τη Κολχίδα, όπου ένας άλλος ήρωας, ο Ιάσονας, τα συνάντησε.
Με τον άθλο αυτό μπαίνουμε στη τελική τετράδα, το σημείο επίτευξης του σκοπού.
Στο ζώδιο του Σκορπιού ο αναζητητής της γνώσης εξουδετερώνει το φίδι της πλάνης (με τη πολλαπλότητά του). Στον Τοξότη, έχουμε τα όρνεα που κατατρώγουν τη συνείδηση κι εξουδετερώνονται με το δηλητήριο του Σκορπιού. Εδώ, δεν έχουμε πλέον την ομιλία, αλλά κάτι ευρύτερο. Σκέψεις και ιδέες που αναπτύσσονται και μπορούν να μας βλάψουν, περιορίζοντας τη διεύρυνση της συνειδητότητάς μας. Οι πολλές κι άσκοπες σκέψεις κατατρώγουν το νου. Πρέπει να αποκτήσουμε αντίληψη του δικαίου και της διάκρισης μεταξύ ορθού και μη ορθού. Στο μύθο αυτό εμφανίζεται η Αθηνά, θεά της σοφίας, να δώσει τη λύση. Ο ήρωας είναι πια αρκετά δυνατός και τα όρνεα δεν τολμούν εύκολα να επιτεθούν. Κρύβονται. Αλλά δεν παύουν να υπάρχουν. Με σοφία τα αναγκάζει να εκδηλωθούν και τα εξουδετερώνει.

Οι Στυμφαλίδες όρνιθες λένε πως ήταν τρεις μεγάλες και πολλές μικρές.
Οι τρεις είναι:
1) κακολογία (πνευματική δολοφονία)
2) περιαυτολογία (εγωιστική ομιλία)
3) επιπόλαιη προσφορά γνώσης σε αμύητους
Αυτά τα τρία κακά πολέμησε εδώ ο Ηρακλής και τις ασήμαντες σκέψεις που επέζησαν, τις εξόρισε.


ΑΘΛΟΣ 10ος – αντιστοιχία με τον Αιγόκερο
«Ο Κέρβερος – φύλακας του Άδη»

Στην είσοδο του κάτω κόσμου, υπήρχε ο Κέρβερος, ένας άγριος σκύλος με τρία κεφάλια και ουρά φιδιού. Δεν ενοχλούσε όσους έμπαιναν, αλλά κατασπάραζε όσους ήθελαν να βγουν. Ο Ευρυσθέας ζήτησε από τον Ηρακλή να του τον φέρει ζωντανό.
Πήγε λοιπόν στο ακρωτήριο Ταίναρο, βρήκε την είσοδο του Άδη και τον Κέρβερο. Λίγο πριν πλησιάσει, ελευθέρωσε δύο δεμένους ανθρώπους που τους επιτίθοντο κτήνη. Ο Κέρβερος, όταν αντίκρισε την περήφανη κορμοστασιά του ήρωα, φοβήθηκε κι έτρεξε να κρυφτεί κάτω από τον θρόνο του Πλούτωνα. Ο Πλούτωνας, κάτω από την προτροπή της Περσεφόνης, δέχτηκε να πάρει τον Κέρβερο ο Ηρακλής, αν μπορούσε να τον πιάσει. Ο ήρωας μετά από πάλη, τα κατάφερε.
Ο σκύλος με τα τρία κεφάλια, είναι πάλι η έννοια του τρισυπόστατου, το ελάττωμα που βλάπτει σώμα, ψυχή και πνεύμα. Η ουρά φιδιού είναι οι πλάνες κι οι φοβίες που δηλητηριάζουν τη πνευματική ζωή.
Στο ζώδιο του Αιγόκερου έχουμε την αναρρίχηση της ψυχής μέσα από αγώνα και πειθαρχία. Ο Ηρακλής ανεβαίνει σε ένα βουνό για να βρει την είσοδο του κάτω κόσμου., δηλαδή να εισχωρήσει στα άδυτα της ψυχής.

Ο Κέρβερος με τα τρία κεφάλια, δείχνει επίσης τρία στάδια προετοιμασίας για την είσοδο στο άβατο των μυστηρίων:
α) εξαγνισμός (απελευθέρωση από τα δεσμά του υλικού κόσμου)
β) μύηση μέσω της προσωπικής μας κόλασης, για να αγγίξουμε το συμπαντικό νόημα μέσα από την εμπειρία
γ) υπηρεσία στην ανθρωπότητα.

Και τα τρία είναι απαραίτητα, ειδικά το τελευταίο, καθώς διαπιστώνουμε παράλληλα με τους άθλους, ο Ηρακλής βοηθά κι άλλους ανθρώπους που υποφέρουν. Η ψυχή δεν ξεχνά πως είναι μέρος ενός συνόλου, ένα κομμάτι της συμπαντικής ενέργειας.
Ο σκληρός αγώνας και η νίκη επί του Κέρβερου, δηλαδή κάθε υλικής επιθυμίας, απόλαυσης ή φοβίας, έχει στόχο την άνοδο στη κορυφή της γνώσης. Πρέπει ο αναζητητής όμως να αντιμετωπίσει αυτές τις αδυναμίες, πριν εισχωρήσει στο άδυτο του ναού της γνώσης. Αν μπει με θάρρος κι αυτοπεποίθηση, όπως ο Ηρακλής, οι αδυναμίες θα τον φοθηθούν, όπως ο Κέρβερος.
Η προσωπική εμπειρία μέσα από τη μάχη είναι απαραίτητη κι ο Αιγόκερος κι ο Κρόνος, μιλούν για γνώση μέσω της εμπειρίας.


ΑΘΛΟΣ 11ος – αντιστοιχία με τον Υδροχόο
«Ο καθαρισμός των στάβλων του Αυγεία»

Στην Ηλεία, ο βασιλιάς Αυγείας είχε πολλά κοπάδια βόδια, που τα έκλεινε κάθε βράδυ στους στάβλους του. Δεν τους καθάριζε όμως ποτέ. ΄Έτσι, η μυρωδιά με τα χρόνια έγινε φοβερή κι η κοπριά έφερε πανούκλα στη περιοχή. Ο Ηρακλής έπρεπε να καθαρίσει τους στάβλους μέσα σε μια μέρα. Πριν ξεκινήσει διαπραγματεύτηκε με τον Αυγεία, αν πετύχει να πάρει το 1/10 των ζώων του.
Οι στάβλοι ήταν ανάμεσα σε δύο ποτάμια. Έσκαψε λοιπόν δύο αυλάκια βαθιά, από τα ποτάμια αυτά προς τους στάβλους κι άφησε να περάσει μέσα από αυτούς το νερό τον ποταμών ορμητικά. Έτσι, πριν δύσει ο ήλιος, τα νερά είχαν παρασύρει μακριά την κοπριά. Ωστόσο, ο Αυγείας θεώρησε πως ο Ηρακλής τον ξεγέλασε με τέχνασμα και αρνήθηκε να του δώσει την ανταμοιβή.
Από την κορυφή του βουνού της μύησης, ο αναζητητής πρέπει να κατέβει στην υλική ακαθαρσία. (τετράγωνο με το Σκορπιό – οι ακαθαρσίες) Το έργο είναι πολύ σοβαρό. Πρόκειται για τον καθαρισμό των βρώμικων ελαττωμάτων του κόσμου. Ο Ηρακλής βοηθά την ανθρωπότητα πλέον. Θα λέγαμε ότι ο άθλος αυτός είναι ένας παραλληλισμός με τη προετοιμασία για την έλευση του Σωτήρα (ζώδιο που έπεται). Μοιάζει με το έργο του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος βοηθούσε τον κόσμο να προετοιμαστεί για την κάθαρση, μέσα από τη βάφτιση.
Ο Υδροχόος είναι ένα ζώδιο που απεικονίζεται με τον άνθρωπο και την υδρία. Από την υδρία διαχέονται δύο ποταμοί, αυτός της ζωής κι αυτός της αγάπης.
Αν εξετάσουμε τους κυβερνήτες των δεκανών, έχουμε τον Κρόνο, τη γνώση που απελευθερώνει από την υλική εξάρτηση, τον Ερμή, τη φώτιση (εξ ου κι η φαεινή ιδέα του Ηρακλή για να χρησιμοποιήσει το νερό των ποταμών) και την Αφροδίτη, την ανάδυση της πανανθρώπινης αγάπης.
Πριν προχωρήσει ο αναζητητής της γνώσης στο τελευταίο σκαλοπάτι, πρέπει να έχει αίσθηση της ανιδιοτελούς αγάπης.
Ο Ηρακλής γκρεμίζει τα φράγματα που εμποδίζουν το νερό να τρέξει προς τους στάβλους. Η ανθρώπινη ψυχή, στην εξέλιξή της, γκρεμίζει τα στενά όρια της χωριστικότητας, της ιδιοτέλειας, της σκοπιμότητας.
Η άρνηση του Αυγεία να πληρώσει τον Ηρακλή, δηλώνει πως ο άνθρωπος δεν προσφέρει στην ανθρωπότητα για υλικά οφέλη. Αλλά κάνει επίσης της επισήμανση πως η ανθρωπότητα είναι πολύ πιθανό να φανεί αχάριστη προς τον ευεργέτη της. Ο ευεργέτης όμως ευεργετείται από το ίδιο του το έργο.
Έχει απομακρυνθεί πλέον από το απέναντι ζώδιο του Λέοντα, δηλαδή την ατομική κι εγωιστική αγάπη και προσφέρεται προς όλη την ανθρωπότητα. Στην αχαριστία δε, δεν παρασύρεται από εκδικητική διάθεση (τετράγωνο με τον Σκορπιό). Είναι απελευθερωμένος από υλικές εξαρτήσεις (τετράγωνο με τον Ταύρο).


ΑΘΛΟΣ 12ος – αντιστοιχία με τους Ιχθείς
«Τα κόκκινα βόδια του Γηρυόνη»

Ο Γηρυόνης ήταν ένα γίγαντας με δύο πόδια, από τη μέση και πάνω όμως χωριζόταν σε τρία σώματα. Είχε λοιπόν, τρία κεφάλια και έξι χέρια. Του ανήκε ένα ξακουστό κοπάδι με όμορφα κόκκινα βόδια. Το κοπάδι φύλασσε ένας πιστός βοσκός κι ο τρομερός του σκύλος, που είχε δύο κεφάλια. Ο Ηρακλής έπρεπε να κλέψει τα όμορφα βόδια.
Ο ήρωας φθάνει και σκοτώνει τον σκύλο και τον βοσκό. Όμως με τον Γηρυόνη δεν μπορούσε να τα βάλει σώμα με σώμα. Άφησε το ρόπαλό του και χρησιμοποίησε τα δηλητηριασμένα βέλη του. Έτσι τον εξουδετέρωσε και πήρε τα βόδια.
Τα κόκκινα όμορφα βόδια συμβολίζουν τις κατώτερες επιθυμίες μας, φρουρούνται από ένα βοσκό (τον νου) κι ένα σκύλο με δύο κεφάλια (τη μορφή της ύλης και το συναίσθημα της ψυχής). Ο Ηρακλής σκότωσε τις δεσμεύσεις του νου της ύλης και της ψυχοσυναισθηματικής του φύσης. Κατόπιν είχε να παλέψει με το τέρας του ανθρώπου σε όλες τις διαστάσεις (σώμα, πνεύμα, ψυχή). Χρησιμοποιεί πάλι το δηλητήριο του Σκορπιού, στοιχείο που πήρε μετά την επαφή με το εσωτερικό του πυρ, τον εξαγνισμό.
Το ανθρώπινο τέρας εδώ έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και πεθαίνει. Ο άνθρωπος γίνεται κοσμοσωτήρας και λυτρώνεται από τη κατώτερη φύση του.
Οι τρεις δεκανοί εκφράζουν, την επαφή με το θείο (Δίας/Ποσειδώνας στον πρώτο), την συνειδητοποιημένη επαφή με τη ψυχή (Σελήνη) και είναι έτοιμος για τη μάχη με ένα συμπαντικό σκοπό πλέον (Άρης/Πλούτωνας).

Ας μη ξεχνάμε πως αυτή η μάχη δίδεται για το καλό του κόσμου, καθώς η Αφροδίτη βρίσκεται στην έξαρσή της εδώ.

grimoriaenostrelou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ