Όσα φέρνει η κάμερα

 

Πόνος και καημός έχει καταλάβει όλες τις δημοκρατικές φιγούρες αυτού του τόπου, ιδίως δε τις τηλε-δημοκρατικές φιγούρες.
Οι τηλε-δικαστές εξαπολύουν μύδρους κατά της αστυνομιής αυθαιρεσίας.
Η συγκίνησή τους θα διαρκέσει 24 ώρες.
Διότι μετά το 24ωρο που φεύγει και η συγκίνηση για την επίθεση των μπάτσων στις απολυμένες καθαρίστριες, θα αρχίσει κάνας περίεργος τύπος να λέει πως το πρόβλημα δεν είναι τόσο η σιδερογροθιά του ματατζή που φέρνει καρούμπαλο, αλλά κυρίως η σιδερογροθιά της απόλυσης που φέρνει πείνα.
Ε, κάπου εκεί η συγκίνηση θα αντικατασταθεί με νουθεσίες του τύπου "να εφαρμοστεί ο νόμος" και "είπαμε να συγκινηθούμε λιγάκι, αλλά μη το γαμήσουμε κιόλας" και τότε θα τελειώσει το πανηγυράκι...

Τώρα θα μου πεις: "και γιατί τα έπιασε ο πόνος τα κωλοκάναλα, μετά από 4 χρόνια ανελέητου ξύλου, ξαφνικά να ξεσπαθώσουν κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας;"
Μην τα ρωτάς αδερφέ!
Η δύναμη της κάμερας, γαρ!
Αφού το 'καναν πρωτοσέλιδο κι οι New York Times, αναγκαστικά θα το έπαιζαν κι αυτοί.
Έτσι κι αλλιώς είναι ψιλοανώδυνη η διαχείριση του θέματος.
Και θα βγουν κι από πάνω στο τέλος.
Ειδικά τα τσουτσέκια της δήθεν κεντροαριστεράς.

Διότι τραβάνε μια δήθεν διαθεσιμότητα στο μαλάκα (και μια ΕΔΕ που θα εκδικαστεί Αύγουστο εν μέσω των μπάνιων του λαού και θα καταλήξει σε μια... φιλική συμβουλή για αυτοσυγκράτηση του αστυνομικού ταμπεραμέντου) και, όταν της τη λένε, θα βγαίνει η κυβέρνηση και θα λέει:
"είδατε που μας λέγατε φασίστες; όταν υπήρξε αυθαιρεσία εκ μέρους οργάνου της τάξης, ρίξαμε και μια ΕΔΕ, ως δημοκράτες που είμαστε!"
Πράγμα που σημαίνει πως, όποτε δεν έχει γίνει ΕΔΕ, δεν υπήρχε και αυθαιρεσία.
Και κυρίως όποτε δεν υπήρχε κάμερα και δεν το προέβαλαν τα κωλοκάναλα.

Και ο Ψαριανός έκλασε.
(συγνώμη, αλλά κολλάει...)

Πάντως και για τις φρικαλεότητες της αστυνομίας το 2011 στο Σύνταγμα, κάτι ΕΔΕ έγιναν και κανείς μπάτσος δεν απολύθηκε ως "επίορκος".
Και τότε οι τηλε-δημοκράτες έσκιζαν τα ρούχα τους υπέρ των "ανυπεράσπιστων διαδηλωτών".
Για ένα 24ωρο συγκινήθηκαν και τότε.
Και τότε κλάψανε για τα καρούμπαλά μας για λίγες ώρες, αλλά αμέσως μετά πανηγύρισαν για την αναγκαιότητά τους, αφού επρόκειτο για την σωτηρία της πατρίδος.
Της πατρίδος, βεβαίως-βεβαίως...
Στη συνέχεια το ρίχναν στην περίσκεψη και μερικά λαμόγια σαν τον Ποταμίσιο αρχηγό κώματος δεν κλαίγαν καν τα κεφάλια μας παρά μόνο το "Αττικόν". Τα κεφάλια μας ξαναγίνονται άλλωστε, το Αττικόν όχι!
Ε, στο τέλος όλοι αυτοί σκέφτονταν για τις μανάδες των μπάτσων που "δεν είναι όλοι οι ίδιοι".

Φυσικά δεν είναι όλοι οι μπάτσοι ίδιοι.
Οι μισοί είναι γουρούνια κι οι άλλοι μισοί δολοφόνοι.

Ούτε οι τηλε-δημοκράτες είναι όλοι ίδιοι.
Οι μισοί είναι για βόμβα κι οι άλλοι μισοί για Σιβηρία.

Μόνο εμείς οι υπόλοιποι είμαστε ίδιοι.
Αλλά εμείς είμαστε για καφέ...


ΥΓ.: Επειδή λατρεύω την αντικειμενική δημοσιογραφία των πρώην αγωνιστών της πρώην ΕΡΤ που, την ώρα που σηκώναν το λάβαρο της επανάστασης με το 'να χέρι, την ίδια ώρα στέλνανε αίτηση στη ΝΕΡΙΤ με τ' άλλο χέρι, απολαύστε κι εσείς το στιγμιότυπο της... άνανδρης επίθεσης των καθαριστριών στα παλληκάρια των ΜΑΤ!
Απολαύστε ΝΕΡΙΤ.
Στο ψυχαγωγικό πρόγραμμα υποθέτω...

toixo-toixo

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ