Ο “περίπατος” του Άσαντ και το τέλος του μύθου (των ΗΠΑ)

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Οι δικές μας γενιές, πιθανότατα και… οι προηγούμενες, μεγάλωσαν με το ιστορικό-φετίχ της παντοδυναμίας των Ηνωμένων Πολιτειών σε επίπεδο δυνατότητας χειραγώγησης των εξελίξεων στον πλανήτη, ειδικά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, και τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.

Στο παραπάνω φετίχ άλλωστε στηρίχτηκαν… πολιτικές καριέρες, σε διεθνές επίπεδο αλλά και στην Ελλάδα, με τους πρωταγωνιστές κάθε ιστορίας να προσδοκούν από τη δύναμη πέραν του Ατλαντικού να επέμβει και να δρομολογήσει εξελίξεις, χωρίς τις περισσότερες φορές οι άμεσα ενδιαφερόμενες κοινωνίες να αντιλαμβάνονται το “σενάριο”.

Η 3η Ιουνίου του 2014, σηματοδοτεί εμβληματικά τον επίλογο αυτής της ιστορικής ανορθογραφίας. Οι προεδρικές εκλογές που διεξάγονται στη Συρία, μετά από τρία χρόνια εμφυλίου πολέμου, με τον Μπαράρ αλ Άσαντ να κάνει… περίπατο, όπως ακριβώς συμβαίνει τους τελευταίους μήνες και στο πεδίο των μαχών, συμβολίζει εμβληματικά την πιο εκκωφαντική ήττα της αμερικανικής διπλωματίας.

Είχαν προηγηθεί η συμφωνία με το Ιράν για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, και η “διαρκής ήττα” από τον Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία, και νωρίτερα ο ηθικός εκφυλισμός από την αποκάλυψη της παρακολούθησης… όλου του πλανήτη, μέσα της NSA, μια υπόθεση που έφερε στη δημοσιότητα ο Έντουαρντ Σνόουντεν και θα μνημονεύεται από τις γενιές του μέλλοντος.

Στη Συρία ωστόσο έχει εμπεδωθεί η πιο βαριά ήττα του αμερικανικού imperium. Εδώ και τρία χρόνια, η Ουάσινγκτον προσπαθεί να ανατρέψει τον Μπασάρ αλ Άσαντ. Εξοπλίζει την αντιπολίτευση, η οποία έχει παραδοθεί στον έλεγχο της Αλ Κάιντα και λοιπών εξτρεμιστών του Ισλάμ. Βρέθηκε στο… παρά κάτι να πατήσει σκανδάλη, με στρατιωτική επέμβαση κατά της Δαμασκού, και υποχρεώθηκε από τη Ρωσία και την Κίνα να κάνει πίσω.

Σήμερα, περισσότερο από τρία χρόνια μετά την 15η Μαρτίου του 2011, όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος, στη Συρία διεξάγονται προεδρικές εκλογές, με βέβαιη και θριαμβευτική την επανεκλογή του Μπασάρ αλ Άσαντ, μια εξέλιξη που θα καταστήσει περίπου αδιανόητη την απομάκρυνσή του από την εξουσία.

Η δυναστεία των Άσαντ κυβερνάει εδώ και 4 δεακετίες τη Συρία, ενώ ο Μπασάρ αλ Άσαντ βρίσκεται στην εξουσία από το 2000, συμπληρώνει δηλαδή 14 χρόνια στην εξουσία. Με τη… φωτογενή σύζυγό του, Άσμα Άσαντ να παραμένει πέτρα του σκανδάλου αλλά και σημείο αναφοράς για τα καθεστώτα της περιοχής.

Η αντιπολίτευση που, εκτός από την… Αλ Κάιντα, στηρίζεται και από τη Δύση, μποϊκοτάρει τις εκλογές. Η δυνατότητα παρέμβασής της ωστόσο είναι ήσσονος σημασίας, καθώς μέχρι και χθες οι ηγέτες της εκλιπαρούσαν τη Δύση για νέα βοήθεια, στην προσπάθειά τους να αλλάξουν τα δεδομένα στο πεδίο των μαχών.

Φυσικά και ο Άσαντ δεν είναι… δημοκράτης. Ούτε μπορεί κανείς εύκολα να αρνηθεί τις θηριωδίες του. Αξίζει ωστόσο να σταθεί κανείς στην περίπτωσή του, καθώς σε αντίθεση με τον Χόσνι Μουμπάρακ και τον Μουαμάρ Καντάφι, για παράδειγμα, εκείνος… δεν έπεσε. Είναι ακόμη εδώ. Και όπως φαίνεται, δεν πέφτει.

Την ώρα μάλιστα που η (δήθεν) “Αραβική Άνοιξη” η οποία επίσης ξεκίνησε από τη Δύση χωρίς να… ερωτηθούν οι λαοί τους οποίους αφορούσε, ολοκλήρωσε τον κύκλο της στην εμβληματική Αίγυπτο, με την εκλογή στην Προεδρία του Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, του στρατηγού που έγινε Στρατάρχης, αφού πρώτα ανέτρεψε τον Μοχάμεντ Μόρσι, και “ξεδόντιασε” τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Την… ΜΚΟ του πολιτικού Ισλάμ, με την οποία επιχείρησε να “παίξει” η Ουάσινγκτον, προτού ηττηθεί και εκεί.

Ναι, εννοείται ότι ο Χένρι Κίσινγκερ αναστενάζει μελαγχολικά, ενθυμούμενος την απόλυτη ηγεμονία των ΗΠΑ στα δικά του, σκοτεινά χρόνια. Που κράτησαν μέχρι και τις μέρες μας…

aienaristeyein

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ