Μουσείο Ηρακλείου 1979. Μια άγνωστη ιστορία κουζουλάδας‏

Εικόνα από:radiogamma.blogspot.com

άρθρο του Γιώργου από το Ηράκλειο

.

Φλεβάρης 1979, όλα κυλούσαν ομαλά και ήσυχα έως ότου ένα πρωί, μια τοπική εφημερίδα έχει ένα ρεπορτάζ ότι « η κυβέρνηση Καραμανλή έχει έρθει σε  συμφωνία με το μουσείο της Νέας Υόρκης για τη μεταφορά αρχαιοτήτων από το Μουσείο Ηρακλείου  προκειμένου να εκτεθούν από το μουσείο της Νέας Υόρκης  χωρίς ημερομηνία επιστροφής», στις επόμενες ημέρες  η εφημερίδα  (που τώρα δεν θυμάμαι ποια ήταν) ,έχει ρεπορτάζ την άφιξη των ειδικών απεσταλμένων από το μουσείο Νέας Υόρκης  για την διαλογή  και  το ειδικό πακετάρισμα των αρχαιοτήτων.

Αυτό υποχρεώνει τον τότε Δήμαρχο Ηρακλείου Μανώλη Καρέλλη να συγκαλέσει τους τοπικούς φορείς για να δουν πως θα αντιδράσουν μιας και η τοπική κοινωνία  ήταν αντίθετη προς της επιθυμίες της κυβέρνησης, θυμάμαι  τότε τις συζητήσεις με τους συμμαθητές μου ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυτό να συμβεί, έτσι αποφασίσαμε να πάμε να διαδηλώσουμε την αντίθεση μας έξω από το μουσείο.

Ξεκινήσαμε ομαδικά  μετά το σχολείο και πήγαμε στο μουσείο, όπου εκεί είδαμε καμιά 100 άτομα, όλοι μαθητές από αλλά σχολεία της πόλης, πήγαμε και διαδηλώσαμε όλοι μαζί ότι «Τα αρχαία δεν φεύγουν», ήρθε η αστυνομία, έπεσαν και μερικές « ψιλές», έτσι υποχρεωθήκαμε να  διαλυθούμε  προσωρινά, διότι εξ αιτίας της αβρότητας της αστυνομίας η αντίδραση γενικεύτηκε, δεν  μπορούσε η Ηρακλειώτικη κοινωνία να δεχτεί ότι «η αστυνομία έδειρε τα κοπέλια μας», μέχρι το απόγευμα οι διαδηλωτές γίναμε 500, μοιράσαμε πόστα περιφρούρησης του μουσείου, ολονυκτίς σκοπιές  πέριξ του μουσείου και κάπου εκεί ξεκίνησε επίσημα η αντίδραση της πόλης.

Την επομένη ο υπουργός  πολιτισμού Δημήτρης Νιάνιας κάνει το μοιραίο λάθος, στέλνει στο Ηράκλειο ΜΑΤ από την Αθήνα με σκοπό να διαλύσει την αντίσταση στο μουσείο Ηρακλείου, ο λαός πεισμώνει και οι 500 γίνονται 1000,το βραδάκι κατά τις 9 θυμάμαι έρχεται η τοπική αστυνομία να επιβάλει την δύναμη της, θυμάμαι όλοι να δίνουμε όρκο ότι δεν θα λυγήσουμε, κάνουμε μια ασπίδα προστασίας σε όλες τις πύλες του μουσείου,, αν θυμάμαι ήταν τρεις, μερικές κοπέλες μας έβαζαν βαζελίνη στα μάτια για τα δακρυγόνα  και με νερό μας έβρεχαν τις υποτυπώδες  αυτοσχέδιες  αντιασφυξιογόνες  μάσκες μας, χεχε…

Ήρθε η αστυνομία και αντιμετωπίζει  πολύ σθεναρή αντίσταση, σε κάποια στιγμή η αστυνομία έχει περικυκλωθεί και απειλείται λυντσάρισμα αυτής, όπου εκεί πυροσβεστικά επεμβαίνουν κάποιοι τοπικοί άρχοντες και ύστερα από διαβουλεύσεις το πλήθος επιτρέπει στην αστυνομία να αποχωρίσει.

Εμείς πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας,, καταφέραμε και διώξαμε την αστυνομία,, με την αυτοπεποίθηση και το ηθικό μας στα ύψη μας βρήκε το ξημέρωμα της τρίτης μέρας όπου η ημέρα κύλησε ομαλά έως το βράδυ όπου είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος στο μουσείο διότι είχαν έρθει πληροφορίες ότι είχαν καταφθάσει και αύρες των ΜΑΤ από την Αθήνα, η επίθεση των ΜΑΤ πλέον θεωρείτο δεδομένη, όλοι είχαν ετοιμαστεί για την σύγκρουση όπου ξαφνικά ακούστηκε  από ένα τηλεβόα «Ετοιμαστείτε, τα ΜΑΤ ξεκίνησαν από το αεροδρόμιο και έρχονται», και όντως τα ΜΑΤ είχαν ξεκινήσει.

Επιτόπου δόθηκε και το σύνθημα κάλεσμα για αντίσταση, άρχισαν από τις εκκλησίες όλες οι καμπάνες η μια μετά την άλλη να χτυπούν όσο πιο δυνατά μπορούσαν, όλα τα καμπαναριά της πόλης ,λες και ήταν η στιγμή της Ανάστασης βαρούσαν λυσσασμένα, έτσι σε χρόνο ρεκόρ στην πλατεία του μουσείου ήτο το αδιαχώρητο από αποφασισμένους να υπερασπίσουν τα «αρχαία μας», εγώ έτρεχα να ειδοποιήσω τις άλλες δυο πύλες και εκεί, λυπήθηκα τα ΜΑΤ, εκεί είδα να ανοίγουν μπορ μπαγκάζ αυτοκίνητων και να βγαίνει οπλισμός πολεμικός , όπλα χειρός, ντουφέκια αυτόματα, πυροβόλα,, ξιφολόγχες,,, ότι μπορεί κανείς να φανταστεί, τότε είπα: «έρχονται τα ΜΑΤ,, αλλά δεν ξέρουν που πάνε», στο μυαλό μου φωτογραφικά γύρισε στην σφαγή των Γερμανών αλεξιπτωτιστών όπου και αυτοί ήρθαν υπεροπτικά, αλλά δεν ήξεραν που πάνε !!!

Βλέποντας πλέον ότι  μεγάλη μερίδα λαού είναι οπλισμένοι και αποφασισμένοι, τρέχει ο Διευθυντής  Αστυνομίας και προλαβαίνει τα ΜΑΤ στην οδό Ικάρου, ένα χιλιόμετρο πριν το μουσείο, και εκεί τους υποχρεώνει να σταματήσουν διότι όπως μάθαμε αργότερα από μαρτυρία του τους είπε: «Προς Θεού σταματήστε, αν κάνετε ότι μπουκάρετε, δεν θα μείνει ούτε ένας από εσάς ζωντανός», τα ΜΑΤ ευτυχώς για αυτούς σταμάτησαν, και ενώ ο λαός φωνάζει και καλούσε  τα ΜΑΤ «Νιάνια Μολών Λαβέ ,στείλε και τον στρατό τα αρχαία δεν φεύγουν από εδώ», υποχωρεί η κυβέρνηση μπροστά στο αιματοκύλισμα που θα επακολουθούσε, αποσύρει τα ΜΑΤ και κατόπιν απαίτησης των τοπικών αρχών το ίδιο βράδυ τα επαναφέρει στην Αθήνα, ο Καραμανλής δηλώνει την «αηδία» του για το Ηράκλειο, και  ο λαός του Ηρακλείου πανηγυρίζει, πανηγυρίζει που κατάφερε και έσωσε τα «αρχαία μας», η δε άποψη του Καραμανλή ήταν το ανέκδοτο για αρκετό καιρό.

Έτσι από μια μαζική αντίδραση μιας κοινωνίας, έναντι του κράτους  το 79,,ο λαός επέβαλε το δικό του θέλω.

Τώρα, πως μου ήρθε και θυμήθηκα αυτήν την ιστορία, είναι Φλεβάρης κάπου έπεσε το μάτι μου στο ρητό

«Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος» και έτσι είναι, μια χούφτα μαθητές παρέσυραν ολόκληρο λαό και όλοι μαζί υπεράσπισαν αυτό που θεώρησαν σωστό, την ΤΙΜΗ ΜΑΣ!

averoph

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ