Πριν νυχτώσει

Κυνηγάμε την άνοιξη λίγο βεβιασμένα, τινάζουμε από πάνω μας τον χειμώνα όπως τα χαλιά σε σπίτι που έμεινε χρόνια κλειστό.

 Έρχεται κάποιος με το αυτοκίνητο και σου τάζει μια βόλτα, όχι εκδρομή, βόλτα, και αυτό σου αρκεί, ένα αυτοκίνητο στην εθνική να καταπίνει χιλιόμετρα κι εσύ να μετράς πόσα άσπρα αυτοκίνητα προσπερνάτε και πόσα μαύρα, άσπρα, μαύρα – η εθνική γίνεται σκάκι πριν το καταλάβεις. 

Θα σε πάω λίγο πιο μακριά από όσο υπολόγιζα, τι υπολόγιζες, εγώ σε όλους τους υπολογισμούς έχω πέσει έξω, σταμάτησα να μετράω όταν κατάλαβα ότι χρησιμοποιούσα λάθος μέτρο. 

Κοίτα, εκείνο το καράβι που περνάει απέναντι κάνει την ίδια διαδρομή για χρόνια, περνάει απέναντι, για χρόνια, περνάει τα χρόνια απέναντι. Και μετά, δεν έχει μετά, αν τα χρόνια σου περάσουν απέναντι μένουν εκεί, εισιτήριο επιστροφής δεν έχει. 

(Τώρα που μας ακούν λιγότεροι, θα σου πω ένα μυστικό. Θα στο πω μέσα σε παρενθέσεις, για να φανεί σαν ψίθυρος στο αυτί, γιατί η κραυγή αυτή έχει την ένταση του ήχου ενός μπουζουκιού που ακούγεται από μακριά, που μάλλον είναι στο βάθος του διπλανού καφενείου, εκείνου που δεν πήγαμε γιατί φοβηθήκαμε το ημίφως και τον καπνό του. Μην σε παραξενεύει, αυτή είναι η ένταση των πραγματικών κραυγών, ένας απόμακρος θόρυβος μιας λυπημένης πενιάς, δοσμένη από ένα χέρι κουρασμένο, που ετοιμάζεται να την εγκαταλείψει. Τα χρόνια αυτά, τα λίγα, ήταν τα πιο σπουδαία. Το καράβι που περνούσε απέναντι έφτανε σε εσένα και εισιτήριο επιστροφής δεν ήθελα ακόμα κι αν υπήρχε. Κι έτσι δεν λυπάμαι. Έτσι μόνο παρατηρώ το καράβι να επιπλέει. Κι ας γυρίζει πίσω μόνο του.)

Στην επιστροφή τραγουδάμε τα δειλινά σαν να μην αφορούν εμάς οι στίχοι, σαν να γράφτηκαν για άλλους, γιατί εμείς δεν ζήσαμε ποτέ. Εμείς φύγαμε πριν νυχτώσει.

taxamenaepeisodia

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ