Το «εγώ» είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να το λύσει η σκέψη

Δεν μπορείς να έχεις επίγνωση του εαυτού σου από το πρωί ως το βράδυ, να ’σαι συνέχεια ξύπνιος, χωρίς να κλείνεις μάτι• δεν γίνεται. Έτσι, λοιπόν, πρέπει να παίζετε μ’ αυτό. Όταν παίζεις με κάτι, μπορείς να το συνεχίζεις για πολύ καιρό. Όταν δεν ξέρεις πώς να παίζεις ανάλαφρα με την αίσθηση της επίγνωσης χάνεσαι, γιατί έτσι ξαναρχίζει η σύγκρουση: πώς θα έχω επίγνωση, με ποια μέθοδο, με ποιο σύστημα; Όταν παίζεις μ’ αυτή μαθαίνεις, κι έτσι η μάθηση δεν είναι διαδικασία συσσώρευσης, γιατί από τη στιγμή που συσσωρεύεις γνώση γι’ αυτό που είσαι -ή εφαρμόζεις γνώσεις που ήδη έχεις-, για κάτι ζωντανό που αλλάζει, τότε έχεις πάψει να μαθαίνεις γι’ αυτό.

Ο νους που είναι γεμάτος από γνώσεις το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προσθέτει κι άλλες γνώσεις, κι άλλες πληροφορίες - τεχνολογικές, φιλοσοφικές, ψυχολογικές και λοιπά. Εδώ μιλάμε για την επίγνωση, για κάτι που δεν χρειάζεται γνώσεις, αλλιώς γίνεται κι αυτή πρόβλημα.

***************************

Όσο πιο πολύ σκεφτόμαστε ένα πρόβλημα, όσο πιο πολύ το ψάχνουμε, το αναλύουμε και το συζητάμε, τόσο πιο περίπλοκο γίνεται. Είναι, λοιπόν, δυνατόν να κοιτάξουμε ένα πρόβλημα με κατανόηση στο σύνολό του;

Σίγουρα είναι δυνατόν, αλλά μόνο όταν η διαδικασία της σκέψης -που έχει την πηγή της στο «εγώ», στον εαυτό, στο υπόβαθρο της παράδοσης, της διαμόρφωσης, των προκαταλήψεων, της ελπίδας, της απελπισίας-, μόνο όταν αυτή η διαδικασία της σκέψης έχει φτάσει σ’ ένα τέλος. Μπορούμε, λοιπόν, να κατανοήσουμε το «εγώ» όχι αναλύοντάς το, αλλά βλέποντάς το έτσι όπως είναι;

Έχοντας επίγνωση αυτού ως γεγονότος και όχι σαν θεωρία, χωρίς να ψάχνουμε πώς θα διαλύσουμε το «εγώ» για να πετύχουμε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά κοιτάζοντας τις δραστηριότητες του εαυτού, του «εγώ», αδιάκοπα, στην πράξη. Μπορούμε απλώς να το κοιτάζουμε, χωρίς να κάνουμε καμιά προσπάθεια να το διαλύσουμε ή να το ενθαρρύνουμε; Αυτό είναι το πρόβλημα, έτσι δεν είναι; Αν στον καθένα μας δεν υπήρχε το κέντρο του «εγώ», με την επιθυμία του για δύναμη, για αναγνώριση, για εξουσία, για επιβολή, για την επιβίωσή του, σίγουρα τα προβλήματα μας θα έπαιρναν τέλος.

Το «εγώ» είναι ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να το λύσει η σκέψη. Πρέπει να υπάρχει μια επίγνωση που δεν ανήκει στη σκέψη, που σημαίνει ότι έχει κανείς επίγνωση της δραστηριότητας του «εγώ», χωρίς να επικρίνει ή να δικαιολογεί, αλλά απλώς και μόνο έχει επίγνωση, κι αυτό είναι αρκετό. Γιατί αν έχεις επίγνωση με σκοπό να βρεις πως θα λύσεις το πρόβλημα, με σκοπό να φέρεις κάποιο αποτέλεσμα, με σκοπό να μεταμορφώσεις αυτό που βλέπεις, τότε αυτή η επίγνωση βρίσκεται στο πεδίο του εαυτού, του «εγώ». Κι όσο αναζητάμε ένα αποτέλεσμα, είτε με αυτή την επίγνωση είτε μέσα από οποιαδήποτε ανάλυση είτε μέσα από αδιάκοπη εξέταση κάθε σκέψης, βρισκόμαστε ακόμα στο πεδίο της σκέψης, δηλαδή στο πεδίο του «εγώ».

Κρισναμούρτι, “Εγώ χωρίς ΕΓΩ”, μετ.Αν.Ανδρεοπούλου-Ν.Πιλάβιος,εκδ.Καστανιώτη

2insight4

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ