Που περιμένουμε να ‘ρθει

24.05.2014

25 Μαΐου

Το σπίτι της άντεξε και αυτόν τον χειμώνα, έστω και με ένα σπασμένο τζάμι, έστω και χωρίς κοτέτσι ή φασολιές στον κήπο. 

Οι τοίχοι καμιά φορά παραχωρούν την ανάμνηση σαν έναν ελάχιστο χαράτσι στην επιβίωση, τι θέλεις τώρα, να πέσουν οι τοίχοι για να γυρίσει εκείνη; 

Κατεβαίνω στην κουζίνα της, το πετρογκάζι δεν ξέρει κανείς να το ανάβει, άσε που δεν χρειάζεται και να ανάψει αν δεν είναι για να μαγειρέψει εκείνη. 

Τα παντζούρια μην τα ανοίγεις, ούτε εκείνη τα άνοιγε, τα φασόλια θέλουν σκιά για να διατηρηθούν. 

Τι σημασία έχει που δεν έχεις πια φασόλια, μην τα ανοίγεις, έτσι τα είχε εκείνη. 

Μην ακουμπάς τα βιβλία στη ξυλόσομπα, θα καούν, ας είναι κρύα, ας είναι σβηστή δυο χρόνια, έχει να ξεχρεώσει περασμένες φωτιές, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η ώρα της πληρωμής. 

Να ανέβουμε πάνω τώρα, την τελευταία φορά που την είδα ήταν στην αγορά, μετά το τρίτο τσίπουρο.

Ήρθαμε για να ψηφίσουμε, μην το ξεχνάς, σταυρώνεις εκείνον που θα σε φτάσει στην κορυφή του Γολγοθά. 

31 Μαΐου

Το πρώτο της σπίτι ήταν προς τα ανατολικά, ξυπνούσατε το πρωί και πριν πείτε καλημέρα ανάβατε τσιγάρο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι. 

Μετά μετακόμισε στο κέντρο, Αγίας Σοφίας ανάμεσα Τσιμισκή και Εγνατίας, ή κάπου εκεί, ήσουν πάντα πολύ μεθυσμένος όταν ανέβαινες για να φτάσεις στο σπίτι της μόνος σου. 

Όταν ακόμα ήσασταν καλά μιλούσατε στο τηλέφωνο δυο φορές την ημέρα, που είσαι, με ποιον, γιατί δεν το σηκώνεις, πάρε με είναι ανάγκη, είσαι μακριά, το ξέρω. 

Μετά υποχώρησε η επαφή όπως ο πάγος υποχωρεί την άνοιξη από τα κεραμίδια, οι σιωπές δημιουργούν θορυβώδη ρέματα που κατεβαίνουν με ταχύτητα το βουνό και σβήνονται σε ποτάμια μεγαλύτερα, κάπως έτσι σβήνονται και οι σχέσεις, υποχωρούν σε μεγαλύτερες σιωπές.

Μόλις έφτασες την πήρες τηλέφωνο, που είσαι, εγώ γύρισα, να γυρίσεις κι εσύ.

taxamenaepeisodia

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ