Περί πατρός

γράφει ο Γεώργιος Νικηταΐδης

 

Κρατώντας το χέρι του πατέρα, περπατώ. Βαδίζω στον βίο αυτόν. Όμως πνίγομαι.

Θέλω να περπατήσω μόνος μου. Αναγκάζομαι να αφήσω όλα αυτά που είναι δικά του. Μερικά τα θέλω αλλά προς στιγμήν πρέπει να τα αφήσω και αυτά.

Έτσι εξαγνίζομαι. Γίνομαι Αγνός και Καθαρός. Ο πόνος μεγάλος ακόμα και στο φυσικό σώμα. Βιώνω την μέγιστη ανασφάλεια. Όμως εξαγνίζομαι. Κι όσο γίνομαι πιο λεπτοφυής τόσο τον συμπαθώ και με συμπονώ. Ο θυμός φεύγει. Ο πόλεμος ησυχάζει. Το ανυπέρβλητο εμπόδιο λειτούργησε σαν φίλτρο. Σα να ξανά γεννιέμαι χωρίς αυτά που νόμιζα τόσο καιρό, χωρίς την αντίληψη της πληγωμένης προσωπικότητας. Χωρίς να χρειάζεται να υπερβάλω, να γίνομαι άτακτος, να παίζω με την φωτιά κάθε φορά για να επιβεβαιωθώ.

Η πικρία και η επίκριση στερούν την χαρά και τελικά την ίδια την ζωή. Το συνεχές έλλειμμα χρειάζεται τις υπερβολές για να συμπληρωθεί.

Τίποτα παραπανίσιο, τίποτα περιττό και τίποτα λιγότερο. Απλά, όμορφα και ωραία, χωρίς υπερβολές οδηγούμε στην Συμπάθεια. Συμπαθώ τον καθαρό εαυτό μου. Αντιλαμβάνομαι κάθε τι καθαρό, ωραίο και αγνό.

Περνώ μέσα από τον πατέρα μου. Σα να γεννιέμαι ξανά. Μέσα από τον πατέρα αυτή τη φορά. Το εμπόδιο που έμοιαζε ανυπέρβλητο, διαπεράστηκε με αυτοπεποίθηση. Σαν να φιλτραρίστηκα μέσα από την ενέργεια του φυσικού μου πατέρα.

Σαν για καιρό να είχα ξεχασμένο τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα για εμένα. Δεν ήθελα να με ικανοποιώ. Δεν ήθελα να με προστατεύω. Γιατί θεωρούσα ότι εκείνος έπρεπε να το έχει κάνει.

Η έλλειψη θάρρους, η ατολμία, δεν μου επέτρεπαν να ξεστριμωχθώ και να θελήσω να περάσω από την άλλη πλευρά. Στην πλευρά του ανοικτού και φωτεινού δρόμου. Αυτό το σκληροτράχηλο εμπόδιο για να το διαπεράσω, χρειάστηκε να λιώσω. Για να ζήσω την δική μου ζωή.

Ο πατέρας φιλικός, συχνά σκληρός, αλλά πάντα απόμακρος. Πάντα έλεγα ότι μου έδωσε τα πάντα αλλά ξέχασε να μου πει “εύγε”. Πάντα πίστευα ότι είχε προσδοκίες από εμένα αλλά δεν μου έδειχνε πως να τα καταφέρω. Τώρα ξέρω ότι αυτό θα μου έδινε θάρρος, αλλά εγώ είχα διαλέξει να το βρω μόνος μου.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία

έγραψε ο Α. Κάλβος. Πόσο μάλλον η αυτοπεποίθηση. Το αντάλλαγμα γιγάντιο. Οδηγεί στην Αφ-οσίωση του “δικού μου” Εαυτού και στην Αφοσίωση στον Σκοπό της Ύπαρξης μου.

Με Φως, με Αγάπη και Δύναμη.

enorasis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ