Στο διάολο οι σπουδές και τα πτυχία. Θέλω να κρατάω αγκαλιά σφιχτά το παιδί μου. Τίποτε άλλο.

Έχω συγκλονιστεί από την είδηση της αυτοκτονίας του 18χρονου μαθητή που φαίνεται πως δεν άντεξε το βάρος των πανελλαδικών εξετάσεων.

Ειλικρινά σας το λέω, δεν μπορώ να το διανοηθώ ότι την σημερινή εποχή ένα παιδί 17, 18 χρόνων φτάνει στο σημείο να δώσει τέλος στη ζωή του για το σχολείο και  τις εξετάσεις.

Όλοι μας λίγο πολύ ξέρουμε περιπτώσεις που τα παιδιά αισθάνονται τρομερή πίεση από το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά , όπως και να το κάνουμε, είναι τραγικό να οδηγούνται στον θάνατο.

Ο, τι και να γίνεται μέσα στο σπίτι, όπως και να είναι το κλίμα, δεν το χωράει ο νους μου.

Δεν γνωρίζω το ιστορικό στην περίπτωση του μαθητή από τα Γιαννιτσά, οπότε δεν μπορώ να εκφράσω άποψη για την οικογένεια.

Υπάρχουν, άλλωστε, γονείς που δεν καταλαβαίνουν ότι  με την συμπεριφορά τους πιέζουν τα παιδιά τους.

Όμως, όταν ένας έφηβος αποκτά αυτοκτονικές τάσεις, κάποιος είναι ηθικός αυτουργός… Είτε μέσα από την οικογένεια, είτε από το στενό φιλικό περιβάλλον, είτε από κάπου αλλού…

Είμαι πατέρας, έχω δύο κόρες και η μεγάλη μου ξεκίνησε από χθες την περιπέτεια των πανελλαδικών. Καταλαβαίνετε-ειδικά όσοι είστε γονείς- το σφίξιμο της καρδιάς μου μόλις έμαθα για τον μαθητή.  Και, μάλιστα, ζωντανά στον τηλεοπτικό αέρα του δελτίου ειδήσεων στο Κόντρα Τσάνελ.

Μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου το γράφω, το λέω και το βροντοφωνάζω: Στο διάολο το πτυχίο, το μεταπτυχιακό, το μάστερ και το ντοκτορά μπροστά στον όποιον κίνδυνο να συμβεί κάτι στο παιδί μου. Το παραμικρό.

Μπροστά στην ανθρώπινη ζωή δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Τι να τα κάνω τα πτυχία αν το παιδί μου δεν είναι καλά και πιέζεται;

Τι νόημα έχει και ποιο είναι το κέρδος; Να «χαλάσει» τη ζωή του για να τελειώσει μετά από 7, 8 χρόνια και ύστερα να παρακαλάει τον καθένα  για να βρει δουλειά  με μισθό πείνας;

Δεν λέω το δικό μου το παιδί να ξεκινήσει μέσα στη χλιδή και τους τρελούς μισθούς. Όχι. Να ξεκινήσει από τα πολύ χαμηλά όπως και ο πατέρας της που είδε το πρώτο πεντοχίλιαρο μετά από δουλειά δύο χρόνων!

Αλλά να σπουδάσει αυτό που πραγματικά θέλει φυσιολογικά, νορμάλ, χωρίς πίεση, χωρίς αυτό το «δολοφονικό» στρες που στην πορεία της ζωής μας δημιουργεί προβλήματα σε όλους μας.

Και χωρίς να κάνω τον ειδικό, το μήνυμα που θέλω να στείλω στους γονείς είναι να βρίσκονται φυσικά δίπλα στα παιδιά τους, αλλά να μην τα πνίγουν και τα κυριεύουν με άγχος. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα.

Πόσοι και πόσες μαθητές και μαθήτριες δεν έχουν λυγίσει από το άγχος; Χιλιάδες. Τους άξιζε η είσοδος σε κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα και η άσχημη ψυχολογική κατάσταση δεν τους επέτρεψε να έχουν καθαρό μυαλό και να γράψουν σύμφωνα με τις πραγματικές τους δυνατότητες.

Κι εμείς έχουμε δοκιμάσει ανάλογες εξετάσεις. Ξέρουμε τι βιώνουν τα παιδιά μας. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη την στήριξή μας. Βρίσκονται σε υπερένταση, έχουν νεύρα, φωνάζουν, ξαφνικά παρουσιάζουν ιδιοτροπίες… Όπως ήμασταν κι εμείς παραμονές των εξετάσεων.

Δεν αντιδρούμε, δεν μαλώνουμε. Είμαστε ψύχραιμοι, τα αγκαλιάζουμε, τα φιλάμε και προσευχόμαστε εκεί ψηλά να είναι πάντα καλά. Γιατί είναι πάνω από την ίδια τη ζωή μας…

Να τελειώσουν αυτές οι εξετάσεις, να ηρεμήσουν 105.000 σπιτικά σε όλη τη χώρα και μετά έχει ο Θεός. Υγεία να έχουμε, τίποτε άλλο. Σας λέω ό, τι και στο παιδί μου.

filathlos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ