Ανθρώπινα Ερωτήματα, τροφή για σκέψη και αναζήτηση….2ο μέρος

Τι άλλα ζητάς άνθρωπε….. όταν δεν έχεις καταφέρει να εκτιμήσεις τα ήδη υπάρχοντα;
Πώς αντιλαμβάνεσαι αυτά που έχεις; Ποιο μέτρο σύγκρισης τοποθετείς για την κάθε απολαβή σου; 
Ποιο γνώμονα βάζεις μέσα στην πραγματικότητα που βιώνεις;
Από ποιον δημιουργό περιμένεις να δημιουργήσει για σένα, όταν στέλνεις ενέργεια έλλειψης στο σύμπαν; Και τι ζητάς να σου επιστραφεί με αυτόν τον τρόπο; Πληρότητα;
Πώς ορίζεις μέσα σου και γύρω σου την αφθονία; Πώς ορίζεις τη γαλήνη, την ευτυχία; Τι είναι αυτό που δεν έχεις όταν η ψυχή σου πονά; Τι σου λείπει;
Είναι αρκετή η υλική αφθονία για να γεμίσει τα κενά σου; Και αν ναι. Για πόσο;

Πότε ύψωσες για τελευταία φορά το βλέμμα σου στον ουρανό και είπες ευχαριστώ για τη ζωή, για την ίδια σου την ύπαρξη; Για τον αέρα που αναπνέεις, για την τροφή και το νερό που σου δίνεται απλόχερα από τη μάνα γή;
Για τους ανθρώπους γύρω σου και για την αγκαλιά που σου προσφέρουν όταν τη χρειάζεσαι; Πότε κοίταξες στα μάτια ένα αγαπημένο σου πρόσωπο και του είπες: «σ’ αγαπώ»;

Ποιο είναι το ζητούμενό σου στην κάθε μέρα που ξεκινά; Η ζωή η ίδια που αρχίζει μπροστά σου με όσα σου δίνονται ή όλα εκείνα που σου λείπουν και αναζητάς; Χάνοντας στη διαδρομή τον ίδιο σου τον εαυτό με όλες εκείνες τις αξίες που ήδη έχει αλλά ποτέ δεν τις αναγνωρίζει, μπαίνοντας στην έλλειψη και κρατώντας θλίψη, θυμό, αγανάκτηση, ζήλια, “ αυτός έχει….. εγώ δεν έχω”.

Πόσο αναγκαίος είναι λοιπόν ο κάθε πόνος, η κάθε απώλεια για να έρθει η ουσιαστική συνειδητοποίηση του τι πραγματικά “έχω” ή “είχα”, αλλά και η σπουδαιότητα, οι πραγματικές προτεραιότητες μέσα σε κάθε απόκτημα.

Τελικά οι περιστάσεις γύρω δείχνουν πως για να έρθει η πλήρης κατανόηση της έννοιας «ενότητα» είναι αναγκαία τα σκληρά μαθήματα, για να μπει ο καθένας σε μια δική του προσωπική αναμόρφωση και διεύρυνση του εαυτού του, έτσι ώστε να βγει από το “εγώ” και να αντιληφθεί το “εμείς”.

Και ποιοι είμαστε οι “εμείς”; Είμαστε το σύνολο που αποτελεί το Όλον. Είμαστε τα όντα αυτού του πλανήτη που χρειάζονται το ένα το άλλο, γιατί απλά η μονάδα είναι μια αδιαίρετη ύπαρξη του όλου. Όσες και να είναι οι διαφορές, τα πάντα είναι Ένα και όποιο κομμάτι και να πάρεις από το σύνολο θα αντιπροσωπεύει το σύνολο, θα κρύβει μέσα του τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες του όλου! Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσο πιο γρήγορα η μονάδα μπει μέσα της, τόσο πιο συνειδητά θα διαμορφώσει τη ζωή της κάτω από νέα θεμέλια, με γερές βάσεις και με μια διάφανη συλλογική δομή ανθρώπινων αξιών και ξεχασμένων ιδανικών.

Άρα τι θέλει η μονάδα για να υπάρξει έχοντας εσωτερική πληρότητα; Θέλει όλο το σύνολο των αξιών, την αλληλεγγύη, την ελευθερία, την αγάπη, την προσωπική δύναμη, την εσωτερική ειρήνη, την αναγνώριση του εαυτού ως μια ολοκληρωμένη ύπαρξη αυτόνομη που περιλαμβάνει τα πάντα!

Πού ψάχνεις λοιπόν άνθρωπε να βρεις την πληρότητά σου;
Πόσο εύκολα στη διαδρομή χάνεσαι στο πριν, στο μετά, στο εάν, στο όταν και στο γιατί;
Και το τώρα;
Πού είναι η κάθε τώρα στιγμή σου, αφού στην ουσία μόνο αυτή υπάρχει! Την έχεις όμως αναγνωρίσει; Είσαι ξύπνιος για να τη ζήσεις ή αφήνεσαι στο λήθαργο του παρελθόντος και του μέλλοντος;

Όλα βρίσκονται εκεί και εσύ γλιστράς και φεύγεις ή με το συναίσθημα ή με τη σκέψη τόσο μακριά που όταν έρχεται η αφθονία δεν είσαι εκεί!!!!
Έτσι η ευγνωμοσύνη δεν έχει χώρο πλέον στην καρδιά σου γιατί όλο και κάτι θα σου λείπει. Να ξέρεις πως μια λέξη κλειδί για την αφθονία είναι το ευχαριστώ, γιατί στέλνεται μια δόνηση που κραυγάζει: «Έχω όλα όσα χρειάζομαι» και το σύμπαν αυτό ακούει και απαντά: «Έχεις» που σημαίνει πως σε όποια κατάσταση κι’ αν είσαι όλα δίνονται αλλά στο τώρα, αφού αυτός είναι και ο μοναδικός χρόνος ύπαρξης γιατί το τώρα περιλαμβάνει και το πριν και το μετά. Πάντα θα έχεις όσα χρειάζεσαι μόνο εάν αποδεχτείς και εκτιμήσεις τα ήδη υπάρχοντα στον παρόντα χρόνο, αυτή είναι η εκκίνηση, από εδώ αρχίζει και η δημιουργία.

Η έλλειψη είναι μια ενέργεια που πηγάζει από το νου και το εγώ, συνήθως το μυαλό κάτι ακόμα θέλει, όσο κι’ αν έχει καλύψει τις βασικές ανάγκες, σίγουρα θα δημιουργήσει με έναν τρόπο μια καινούρια έλλειψη ή θα ανασύρει στην επιφάνεια μια ξεχασμένη για να έχει κάτι να σκέφτεται γιατί απλά έτσι λειτουργεί, είναι ένας ρόλος. Οπότε το όλο θέμα εδώ είναι πόσο το μυαλό δημιουργεί σενάρια, ποιος τελικά είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και τι ο καθένας επιτρέπει να γίνεται είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα καθώς και τη δυναμική που θα δώσει στην κάθε περίπτωση.

H ενέργεια του σύμπαντος νοήμον καθώς είναι ωθεί τον άνθρωπο να ανακτήσει τη δύναμή του, ένας τρόπος ώθησης είναι και η διατάραξη της υλικής αφθονίας γιατί έχει τοποθετήσει εκεί πολλές από τις δυνάμεις του, νομίζοντας πως αυτά είναι και τα στοιχεία που χρειάζεται για να πορευτεί στη ζωή του.

Επίσης πολλοί είναι εκείνοι που προσπαθούν να πάρουν δύναμη και ενέργεια από άλλους ανθρώπους ή με διάφορα υλικά κεκτημένα χωρίς να ψάχνουν μέσα τους ν’ αντλήσουν δύναμη από τη μοναδική πηγή, από τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλα δημιουργούνται από την υλική χειραγώγηση που στην ουσία είναι αποδυνάμωση όπως και το σύνολο των αναγκών που στο τέλος είναι ψευδές και μη πραγματικό.

Τις περισσότερες φορές η έλλειψη είναι μια αφορμή με πιο βαθιές και διαφορετικές αιτίες, τα κενά είναι ψυχικά και όχι πάντα υλικά, αυτός είναι απλά ένας τρόπος εκδήλωσης αλλά και διευκόλυνσης του εαυτού για να ανακαλύψει την πραγματική αλήθεια του. Παρατηρώντας τη συμπεριφορά του αντιλαμβάνεται τον τρόπο που καλύπτει τα κενά του, η κάθε μια συνειδητοποίηση του προσφέρει ένα άνοιγμα, μια επίγνωση, μια θεραπεία στην υπάρχουσα κατάσταση του εαυτού του, έτσι σταματάει να νιώθει έλλειψη και καθώς προχωράει όλο και βαθύτερα μέσα του αναγνωρίζει πως η πληρότητα ήταν πάντα εκεί απλά ο ίδιος δεν την έβλεπε!!!

Παν.Τζιτζίκου

panagiotatzitzikou

Ανθρώπινα Ερωτήματα, τροφή για σκέψη και αναζήτηση….1ο μέρος

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ