Φαινόμενο, κατάσταση που έχει γίνει στάση ζωής για πολλούς την σήμερον ημέρα. Βρίσκεται στις πρώτες θέσεις του ανθρώπινου βίου, συναγωνίζεται την προσποίηση και την ψευτιά. Εραστής και ερωμένη πολλών αξιολύπητων και αναξιοπαθούντων καθώς με αυτήν επιβιώνουν, ενώ η έλλειψή της βλάπτει σοβαρά την υγεία. Η απορία μου –ανέκαθεν- είναι γιατί χρησιμοποιείται από άτομα που δε χρειάζεται καν να την κουβαλούν στις πλάτες τους. Άτομα έξυπνα, ευέλικτα, άτομα με άποψη, με αξίες, τα οποία τυγχάνουν πλήρης αποδοχής από το κοινωνικό τους περίγυρο.
Να είναι άραγε η πληρότητα που τα διακατέχει, που χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια επιτυγχάνουν το στόχο τους; ΄Η η ανεξαρτησία του λόγου τους πλην όμως οι άριστες γνώσεις τους που τους αφήνουν τη γεύση του ανικανοποίητου καθώς και η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας που κυνηγούν καταβάλλοντας επίπονες προσπάθειες για αποδείξεις επιβεβαίωσης για αυτή; Κατανοώ πλήρως την έλλειψη αυτογνωσίας ανθρώπων των οποίων τα προσωπικά τους βιώματα, σε σχέση πάντα με το οικογενειακό τους περιβάλλον τους έχουν δημιουργήσει κόμπλεξ κατωτερότητας και υποτίμησης της προσωπικότητάς τους. Είναι οι άνθρωποι που φορούν το προσωπείο που άλλοι σμίλεψαν γι΄ αυτους, το περιποιήθηκαν δε με τόση μανία αγάπης, που πλέον είναι δύσκολο –τολμώ να πω- και ακατόρθωτο να το ξεκολλήσουν από πάνω τους. Έχει γίνει ένα με το πετσί τους. Δεν είναι αυτοί, είναι ΟΙ ΑΛΛΟΙ.
Και λέω κατανοώ. Δεν τους συγχωρώ, πολύ περισσότερο τους λυπάμαι καθώς αρκετοί έχουν αντιληφθεί την ανυπαρξία τους, όμως δεν κάνουν το παραμικρό να βγουν από αυτήν. Γιατί όταν γνωρίζεις, όταν έχεις επίγνωση της κατάστασης στην οποία βρίσκεσαι παύεις να εξαπατάς τον εαυτό σου και κινητοποιείς τον οργανισμό σου με όσα μέσα διαθέτεις να ξεφύγεις από το τούνελ της απουσίας σου. Άξιοι της μοίρας τους, ανάξιοι της εμπιστοσύνης μου λοιπόν όποιοι εκούσια έχουν υποταχτεί στα γρανάζια της Υποκρισίας. Τα κίνητρά τους, δεν είναι αθώα.
Εμπαίζουν τους ίδιους, εμπαίζουν τους γύρω τους. Δραματοποιούν καταστάσεις, μεγεθύνουν γεγονότα, ζητιανεύοντας αποδοχή και κατανόηση. Τους διακρίνει μια ευγένεια, υπερβολική σε βαθμό που καταντάει ψεύτικη, αναζητούν κοινό για να μοιραστούν μαζί του το όραμά τους, είναι γλυκομίλητοι έχοντας πάντα έναν καλό λόγο για τους άλλους, ενώ ενδόμυχα τους είναι παγερά αδιάφοροι. Όμως………αισθάνονται ικανοποιημένοι για την αποδοχή που λαμβάνουν και συνεχίζουν. Το παραμύθι τους εξελίσσεται και εξελίσσεται και εξελίσσεται…. Ειδικά στο διαδίκτυο, κινήσεις εντυπωσιασμού, (φωτογραφίες που τραβούν έντονα το ενδιαφέρον των φίλων, αντιγραφή λόγων που αρέσουν σε πολλούς, ψεύτικοι άνθρωποι, αντικοινωνικοί και με αρρωστημένα κίνητρα αδίστακτοι μπροστά σε μια μορφή διασημότητας που όμως είναι πέρα για πέρα έξω από αυτούς. Όλοι θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Όλοι. Όμως, αυτό που τελικά μετράει, δεν είναι το κατά πόσο ξεχωριστοί είμαστε αλλά πόσο ξεχωριστοί νιώθουμε.
Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε προσόντα. Ας τα χρησιμοποιήσουμε αληθινά. Πάντα, το πρωτότυπο έχει άλλη γλύκα. Το να είσαι αυθεντικός, είναι μεγάλη αρετή. Τα αντίγραφα, όσο ακριβή και αν είναι, κάποια στιγμή αποκαλύπτονται. Να χαιρόμαστε λοιπόν τον εαυτό μας. Να τον αγκαλιάζουμε και να τον κανακεύουμε επιδεικνύοντας τον ως έχει, όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Είναι δικός μας. Είμαστε εμείς. Χωρίς μάσκα. Χωρίς παραπετάσματα και περιττά μπιχλιμπίδια. Σκληρές κουβέντες; Προφανώς……αλλά πρωτίστως ανυπόκριτες και αληθινές.
Σοφία Ασλαματζίδου
Να είναι άραγε η πληρότητα που τα διακατέχει, που χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια επιτυγχάνουν το στόχο τους; ΄Η η ανεξαρτησία του λόγου τους πλην όμως οι άριστες γνώσεις τους που τους αφήνουν τη γεύση του ανικανοποίητου καθώς και η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας που κυνηγούν καταβάλλοντας επίπονες προσπάθειες για αποδείξεις επιβεβαίωσης για αυτή; Κατανοώ πλήρως την έλλειψη αυτογνωσίας ανθρώπων των οποίων τα προσωπικά τους βιώματα, σε σχέση πάντα με το οικογενειακό τους περιβάλλον τους έχουν δημιουργήσει κόμπλεξ κατωτερότητας και υποτίμησης της προσωπικότητάς τους. Είναι οι άνθρωποι που φορούν το προσωπείο που άλλοι σμίλεψαν γι΄ αυτους, το περιποιήθηκαν δε με τόση μανία αγάπης, που πλέον είναι δύσκολο –τολμώ να πω- και ακατόρθωτο να το ξεκολλήσουν από πάνω τους. Έχει γίνει ένα με το πετσί τους. Δεν είναι αυτοί, είναι ΟΙ ΑΛΛΟΙ.
Και λέω κατανοώ. Δεν τους συγχωρώ, πολύ περισσότερο τους λυπάμαι καθώς αρκετοί έχουν αντιληφθεί την ανυπαρξία τους, όμως δεν κάνουν το παραμικρό να βγουν από αυτήν. Γιατί όταν γνωρίζεις, όταν έχεις επίγνωση της κατάστασης στην οποία βρίσκεσαι παύεις να εξαπατάς τον εαυτό σου και κινητοποιείς τον οργανισμό σου με όσα μέσα διαθέτεις να ξεφύγεις από το τούνελ της απουσίας σου. Άξιοι της μοίρας τους, ανάξιοι της εμπιστοσύνης μου λοιπόν όποιοι εκούσια έχουν υποταχτεί στα γρανάζια της Υποκρισίας. Τα κίνητρά τους, δεν είναι αθώα.
Εμπαίζουν τους ίδιους, εμπαίζουν τους γύρω τους. Δραματοποιούν καταστάσεις, μεγεθύνουν γεγονότα, ζητιανεύοντας αποδοχή και κατανόηση. Τους διακρίνει μια ευγένεια, υπερβολική σε βαθμό που καταντάει ψεύτικη, αναζητούν κοινό για να μοιραστούν μαζί του το όραμά τους, είναι γλυκομίλητοι έχοντας πάντα έναν καλό λόγο για τους άλλους, ενώ ενδόμυχα τους είναι παγερά αδιάφοροι. Όμως………αισθάνονται ικανοποιημένοι για την αποδοχή που λαμβάνουν και συνεχίζουν. Το παραμύθι τους εξελίσσεται και εξελίσσεται και εξελίσσεται…. Ειδικά στο διαδίκτυο, κινήσεις εντυπωσιασμού, (φωτογραφίες που τραβούν έντονα το ενδιαφέρον των φίλων, αντιγραφή λόγων που αρέσουν σε πολλούς, ψεύτικοι άνθρωποι, αντικοινωνικοί και με αρρωστημένα κίνητρα αδίστακτοι μπροστά σε μια μορφή διασημότητας που όμως είναι πέρα για πέρα έξω από αυτούς. Όλοι θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Όλοι. Όμως, αυτό που τελικά μετράει, δεν είναι το κατά πόσο ξεχωριστοί είμαστε αλλά πόσο ξεχωριστοί νιώθουμε.
Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε προσόντα. Ας τα χρησιμοποιήσουμε αληθινά. Πάντα, το πρωτότυπο έχει άλλη γλύκα. Το να είσαι αυθεντικός, είναι μεγάλη αρετή. Τα αντίγραφα, όσο ακριβή και αν είναι, κάποια στιγμή αποκαλύπτονται. Να χαιρόμαστε λοιπόν τον εαυτό μας. Να τον αγκαλιάζουμε και να τον κανακεύουμε επιδεικνύοντας τον ως έχει, όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Είναι δικός μας. Είμαστε εμείς. Χωρίς μάσκα. Χωρίς παραπετάσματα και περιττά μπιχλιμπίδια. Σκληρές κουβέντες; Προφανώς……αλλά πρωτίστως ανυπόκριτες και αληθινές.
Σοφία Ασλαματζίδου
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.