Το αιώνιο τρίγωνο. Το ερωτικό!

Πέρα από τα δικαιώματα των εραστών (τα οποία και αναμφίβολα υπάρχουν όσο και αν η άρνηση της πλειοψηφίας στέκει σθεναρή, καταρώμενη) υπάρχουν και τα άλλα της άλλης πλευράς, εκείνης της οποίας μοιάζει περισσότερο μακρινή και κάπως αδικημένη. Βεβαίως παρά την ήττα της (διότι παραμένει ο ασθενής κρίκος της υπόθεσης) δεν είναι όλα δικά της –τα δίκια- διότι σε μία διένεξη σχεδόν ποτέ δεν φταίει ο ένας καθόσον και ο άλλος επηρρέασε και με τον τρόπο του τροφοδοτώντας τα αρνητικά συναισθήματα του/της δράστη. (αντιπαρέρχομαι των πάγιων επιχειρημάτων περί της υπομονής, περί της προσπαθείας, περί της υποχρέωσης ειλικρινείας μεταξύ των συμβαλλομένων μερών και περί της αντικειμενικώς ορθής αντιμετώπισης των πραγμάτων, όχι διότι τα θεωρώ άνευ εδάφους, αλλά διότι δεν είναι του παρόντος. Εξακολουθώ όμως να επιμένω πως όλοι έχουν τα δίκια τους. Περισσότερα ή λιγότερα)

Όμως…  Ας σκεφθούμε πού αποσκοπεί η παράνομη σχέση, τι οφέλη αποκομεί πέραν των ευρέως γνωστών (κατανόηση, αποδοχή κ.ά) αλλά και σε ποιά σημεία κάνει τους παρτενέρ να χάνουν. 

Πρώτα από όλα ο/η δράστης κερδίζει τη μαγεία της ίντριγκας. Δεν είναι λίγο το κέρδος μέσα στην ανυπόφορη* οικογενειακή ζωή καθώς δίνει στο τελματωμένο μυαλό σκέψη δείχνοντάς του παράλληλα την ατραπό τής 'σωτήριας' δραπέτευσης. Βεβαίως μια και τίποτα δεν παρέχεται δωρεάν, το υποκείμενο χάνει τον ύπνο του, τον ειρμό της σκέψης του, και ίσως την ηρεμία του μια το αγχος της απόκρυψης ή το άλλο της εναγώνιας συνεύρεσης κυριαρχεί εξουθενώνοντας, αλλά επί του παρόντος ολίγον ενδιαφέρεται…

Ένας ολάκερος κόσμος ανοίγεται μονομιάς εμπρός του καθώς μια δεύτερη ζωή άκρως ελκυστική του γνέφει τους ξεχασμένους του έρωτες και ίσως και την ξεχασμένη του νιότη. Συνένοχος αυτός και μαζί και η τρίτη γωνιά του σχήματος μαγειρεύουν σχέδια, επεξεργάζονται τρόπους μυστικούς πατώντας γερά στο μαλακό χαλί μιας γενικότερης υποκριτικής κραιπάλης. Μιας κυρίαρχης αύρας που αρωματίζει ερωτικά και δυναστεύει τις λογικές.

Το ψέμα όμως, όπως και να έχει, καματώνει. Είναι πολύ δύσκολο να μοιράζεται κανείς και σίγουρα το κάνει εάν η σχέση δεν έχει ολοσχερώς τελειώσει… Βαθύτερες ψυχολογικές προσταγές οι οποίες ενδυναμώνουν από τα ανικανοποίητα θέλω στέκονται υπερ άνω και δίνουν τροφή σε καταστάσεις που αποσυμπλέκουν ακόμα και το έσχατο. Το βαθιά εδρεωμένο οιδιπόδειο.

Από την άλλη το κρεβάτι των εραστών απογειώνεται. Χωρίς αναστολές ο κάθε εραστής προβάλει τον εαυτό του αυτούσιο και απολαμβάνει την ειλικρίνεια την οποία δεν κατάφερε να βρει στην θαλπωρή της νόμιμης αγκαλιάς. Συμβαίνει ουκ ολίγες φορές… και θα μπορούσε να είναι ένας σπουδαίος λόγος.

Στον αντίποδα παραμένει κρυμμένη υπό την ολέθρια σπάθη της απόρριψης τού/τής ερωμένης, η ευγενής (με την έννοια της ειλικρινούς) αντίρρηση, καθώς ο δραστης συμφωνεί με τη νέα του σχέση σε όσα τα καίρια ζητήματα προκείψουν -ενδεχομένως και ακουσίως- δίνοντας  τόπους στις ‘’οργές’’ όπου και όταν χρειάζεται. Το ‘’Κι εσύ σαν και τον/την άλλον είσαι'', ελλοχεύει και απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Προτίθεται να ξεσκεπάσει τον μύθο –τον οποίο εν γνώσει του- έστησε -ο δράστης- ως προϋπόθεση της συμφωνίας και ίσως και ως άλλοθι της απιστίας, στον εαυτό του.

Εδώ συγχωρούμε, σπίτι όχι. Είναι μία μορφή υποκρισίας κι αυτό, δεν είναι; Εδώ είμαστε σχεδόν υποχρεωμένοι να το κάνουμε μια και δεν δικαιούμεθα να αποτύχουμε της επιλογής μας διότι με την αποτυχία αυτή απολύουμε την πάσα δικαιολογία και τον έσχατο σύμμαχο της αριστείας μας…

Οι τύψεις βαδίζουν παράλληλα με τις ηδονές, οι νίκες αποδεικνύονται πύρρειες και το μέλλον όσο μακρύ και εάν προσφέρεται, στην ουσία του αποδεικνύεται κατά τι κοντύτερο. Συντηρείται από συναισθήματα αλληλεξάρτησης τα οποία όμως με τη σειρά τους βαδίζουν σε καρόδρομους, ανασαίνουν στις ηδονές και πονάνε τη ...μέση τους στις ωριμότερες σκέψεις (αφ ‘ης στιγμής κρίνονται αδιέξοδες).

Η γενικότερη κοινωνική κατακραυγή ατσαλώνει και καθώς περιθωριοποιεί, ‘ποτίζει’ και ανασταίνει κάθε ‘’πατριωτικό’’ αίσθημα αγώνα και λευτεριάς (από την ανία) με σκοπό την απόλυτη ευδαιμονία και τη τελική –μάταιη- νίκη που δεν είναι άλλη από την άνευ όρων αποδοχή του μακάριου συναισθήματος. ‘’Αγαπιόμαστε δυνατά και θα αντέξουμε’’. 

Η κάθε προσπάθεια όμως που βασίζεται κυρίως σε ένστικτα αμιγώς σεξουαλικά πέραν της αδιαμφισβήτητης έντασης που εμπεριέχει, αδυνατεί να εμπνεύσει ποικιλοτρόπως επί μακρόν, καθώς όποια σχέση θέλει λέγεται υγιής, οφείλει να εδρεύει σε πολλές περισσότερες βάσεις που βεβαίως στην ‘παρεκκλιτική’ της μορφή, αδυνατεί εκ της φύσεως  να εφεύρει. 

Μοιραία με την πάροδο του χρόνου οι εραστές κουράζονται επαναλαμβανόμενοι, όχι λόγω της έλλειψης φαντασίας αλλά λόγω της έλλειψης του εμβαδού της έκφρασης. (Δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος, ούτε η άπλα του χώρου). 

Η έλλειψη τής από κοινού φυσικής παρουσίας των εραστών σε κοινωνικές εκδηλώσεις -υπό τον φόβο της φανέρωσης-  μειώνει τόσο τη δράση τους, ως ζευγάρι, όσο και την ανάπτυξη περισσοτέρων συναισθηματικών εικόνων στο μυαλό τους που θα βοηθούσε την εδραίωση ενός πιο απλόχερου συναισθήματος).

Η ευτυχία, μια και είναι απόρροια πολλών συνιστωσών κρίνεται ρηχή (έστω και αν αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό) εστιάζοντας στα λιγότερα μέρη της σχέσης και η καθημερινή τριβή αλώνει αργά αλλά σταθερά τα ήδη κεκτημένα με τρόπο απόλυτο φυσικό.

Η πανάκεια της λύτρωσης από την καταπιεστική μονογαμία δείχνει να χάνει το λούστρο της και το ζευγάρι είναι απόλυτα φυσικό να αγωνιά για νέες ιδέες, για νέους στόχους, αποζητώντας μια νέα ανάσα τρέμοντας το ενδεχόμενο. ‘’μετά από εσένα τι;’’

Θα καταφέρει ο κάθε ένας των εμπλεκομένων να βρει κάτι ανάλογο; Θα μπορέσει να βρεί την δύναμη να επενδύσει εκ νέου σε κάτι καινούριο; Θα καταφέρει να απολαύσει την όμοια μαγεία ή θα τελειώσει την ζωή του μέσα στο χώρο που πρότινος ασφυκτιούσε;

Και το τίμημα κρίνεται πλέον ανάλογο της χαράς, της έντασης, της ενδεχόμενης ευτυχίας. Βαρύ κι αδυσώπητο…

Η υπέρβαση δημιούργησε ένα νέο κύμα ψυχολογικών καταστάσεων στον/στην δράστη που κρίνονται απολύτως φυσιολογικές υπό πρίσμα της διαμόρφωσης του νέου τους χαρακτήρα, ο οποίος γαλουχήθηκε από το σφυρί της απόλυτης ανάγκης και της φρούδας ελπίδας. Το καλλιτέχνημα ετούτο δεν θα μπορούσε ποτέ του να είναι κάλλους απείρου. Δυστυχώς ή ευτυχώς...

·      Ειρήσθω εν παρόδω θα ήθελα να τονίσω πως ο κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά την όμοια πράξη και ως εκ τούτου κάποιοι θα διαφωνήσουν μαζί μου και κάποιοι θα συμφωνήσουν κρίνοντες ασφαλώς εξ’ ιδίων (δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε). Όλοι δίκιο θα έχουν.

Εν κατακλείδι θεωρώ κρατώντας μια χαλαρότερη στάση, ότι κανένας δεν θα πρέπει να ‘’μετανιώνει’’ για εκείνα που έζησε, μια και οι εμπειρίες του τον καθιστούν εμπειρότερο. Γνώστη και κριτή καλύτερο και τέλος δικαστή επιεικέστερο… Σε κάθε περίπτωση αυτοπεριορισμού, η λάγνα υπόθεση: ‘’πώς θα ήταν αν…’’, θα ταλανίζει επ’ αόριστον κατηγορώντας τον τολμήσαντα! Με αυτό επ' ουδενί προτρέπω... όμως,καλύτερα γνώστες οψίμως αναθεωρούντες, παρά αδαείς επιθυμώντες. Η απάτη άλλωστε συντελείται πρώτα μέσα στο μυαλό και μετά στο σώμα, με την πρώτη σαφώς και είναι η χειρότερη μορφή της. Σαφέστατα να ειπώ…

*Εξυπακούεται πως κάθε οικογενειακή ζωή δεν είναι ανυπόφορη.

politisg

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ