Μη γνωρίζοντας

Το να βλέπω τον Εαυτό μου όπως είμαι, θα ήταν να προσλαμβάνω ότι είναι πραγματικό, μια άμεση πρόσληψη, που είναι δυνατή μόνο σε μια κατάσταση ελεύθερη από κάθε καθορισμό. Πιστεύω ότι Εγώ ψάχνω. Αλλά δεν βλέπω ότι η ίδια η αναζήτησή μου παραλύει από αυτό που την κινεί.

 Αναζητώ έναν τρόπο να μην περιορίζομαι από τον καθορισμό της σκέψης μου, της μνήμης μου, από αυτό που πιστεύω ότι γνωρίζω. Αναζητώ να προχωρήσω παραπέρα. Προσπαθώ: κάνω προσπάθειες να Εργαστώ, να είμαι Παρούσα. Αλλά σε αυτό χάνομαι - χάνομαι ολοκληρωτικά, σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας μου. Η πρώτη σκέψη, που με εμποδίζει, είναι ότι "Εγώ εργάζομαι". 

Δεν βλέπω ποιος Εργάζεται, δεν βλέπω ότι ο νους είναι ένα εμπόδιο. Βάζω μια λέξη ή μια ιδέα σε αυτό που αναζητώ, και έτσι προβάλλω μια εικόνα και ξεκινώ από ένα αίσθημα έλλειψης να πάω προς το ζητούμενο. 


Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να γνωρίζω τι ψάχνω. Η αναπαράσταση καταντά πιο σημαντική από την αναζήτηση της αλήθειας. Η σχέση μου με το μυαλό που κάνει τις σκέψεις πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να βλέπω τον καθορισμό του και να χάσω κάθε ψευδαίσθηση της ικανότητάς του να αντιλαμβάνεται άμεσα ότι είναι πέρα από τη λειτουργία του. 

Απλά η Αλήθεια δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα σκέψης. Δεν μπορεί να αναζητηθεί από την σκέψη μόνο, ή από την επιθυμία να αποκτήσω ή να γίνω. Η αλήθεια δεν γίνεται - Είναι. Χρειάζομαι να βλέπω ότι η σκέψη μου δεσμεύεται από την εμμονή σε μια ιδέα ή από την προσκόλληση σε μια μορφή. 

Την ίδια τη στιγμή που το βλέπω αυτό, ο νους απελευθερώνεται από την ιδέα ή τη μορφή, και μπορεί λάβει χώρα να μια νέα πρόσληψη. Το να έχω μία άμεση πρόσληψη, θα σήμαινε να ανακαλύψω κάτι εντελώς νέο, κάτι άγνωστο που δεν μπορεί ποτέ να φέρει ο νους. 

Γιατί ο νους μου δεν ανακαλύπτει ποτέ κάτι νέο; Είμαι αιχμάλωτη όλων των εντυπώσεων που έχουν εναποτεθεί μέσα μου. Καθορίζομαι από τη δεξαμενή της μνήμης, από το αποτέλεσμα που είναι χαραγμένο μέσα μου από τις επιδράσεις που με άγγιξαν. 

Είναι όλα όσα έχω για να απαντήσω μες στη ζωή. Σιγά-σιγά, δέχομαι ασυνείδητα αυτή την κατάσταση του καθορισμού, και η ενέργεια του νου φθίνει. Ο νους εξασθενεί σε ότι αφορά τη ζωτικότητα και τη δύναμή του. Απλά συσσωρεύει όλο και περισσότερες πληροφορίες. 

Μπορώ να πειθαρχήσω το νου μου, να εξευγενίσω τη γνώση μου. Μπορεί ακόμη και να γίνει λαμπρός. Αλλά θα παραμένω στη σφαίρα του γνωστού. Πώς θα μπορούσα να πάω πέρα από αυτόν τον τρόπο νόησης, για να μπορεί να εμφανιστεί κάτι νέο; Χρειάζομαι να είμαι αρκετά ελεύθερη ώστε να απορρίπτω τα πάντα και να ερωτώ, χωρίς να περιμένω μία απάντηση. 

Καταλαβαίνω ότι το να μη γνωρίζω, το να απορρίπτω τα πάντα, είναι η υψηλότερη μορφή νόησης, και ότι αν έρθει μία απάντηση, θα είναι ψευδής. Πρέπει να μένω δίχως απαντήσεις και να μάθω να βλέπω, να βλέπω χωρίς να κρίνω, χωρίς σκέψεις, χωρίς ούτε μια λέξη. 

Το να βλέπω είναι μια εξαιρετική πράξη που απαιτεί μία άγνωστη σε μένα προσοχή. Αυτός είναι ο παράγοντας που απελευθερώνει, που φέρνει μια νέα σκέψη, ένα νέο νου. Η προσοχή είναι η ουσιώδης ενέργεια στον άνθρωπο. Και αυτή η ενέργεια μπορεί να εμφανιστεί μόνο όταν κάποιος είναι συνεχώς απασχολημένος να βλέπει, να ακούει, να ρωτά – ποτέ να μην γνωρίζει με το μυαλό που κάνει τις σκέψεις. 

Πρέπει να δώσουμε την πλήρη προσοχή μας στο ερώτημα που έχουμε μπροστά μας. Η προσοχή δεν θα είναι πλήρης εάν αναζητούμε μια απάντηση. Η πλήρης προσοχή είναι η διαδικασία της Ενδοσκόπησης. Με επαγρύπνηση και Ενδοσκόπηση, μπορεί να μου αποκαλύπτεται η φύση της σκέψης, ο τρόπος που λειτουργεί. 

Αν αναγνωρίσω με όλο τον Εαυτό μου ότι "Εγώ δεν γνωρίζω", δε βασίζομαι πλέον στη μνήμη μου για να βρω μια απάντηση. Αυτή τη στιγμή, και μόνο αυτή τη στιγμή, απελευθερώνομαι από τον καθορισμό μου, τη φυλακή της μνήμης μου, και μπορώ να έχω άμεση πρόσληψη αυτού που είναι πέρα από αυτό. Βλέπω το ρόλο της σκέψης ως παράγοντα ενθύμησης, Μόνο ως ένα παράγοντα ενθύμησης.

Jeanne de Salzmann «Η πραγματικότητα της ύπαρξης»

ΓΚΟΥΡΤΖΙΕΦ ΑΝΑΖΗΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ