Άφωνη Κραυγή

Πόσα μπορούν να αποσιωπούν οι σφαλιστές οι πόρτες;

Ό,τι καλό, ό,τι μυστικό, ό,τι γεμάτο αλήθεια

πέρα από αυτές τις απροσπέλαστες τις πύλες

που ορθώνονται μπροστά μου είναι κλεισμένο.

Όλα τα θέλγητρα του κόσμου

έχουν αποσυρθεί εκεί

πίσω από τείχη ανελεήμονα

που μου αποστερούν την παραδείσια θέα.

Τραχιά, ανάλγητα ντουβάρια

 με απόγνωση τα ψηλαφώ

ένα άνοιγμα να βρω, μία κερκόπορτα

μα μάταια τα χέρια μου ματώνω.

Εξόριστος…

κι ο κόσμος έξω απ’ τα τείχη

στείρος, νεκρός κι άγονος

έρημος, χώμα, πέτρες.

Ο κόσμος όπου ακόμη ζω στεγνός κι αφιλόξενος.

Πώς να μη νιώσεις λύπηση κι ανελπισιά στη θέα του;

Όλες οι νόθες οι χορδές που με έδεναν μαζί του

έχουνε πλέον σπάσει.

Δεξαμενές απαντοχής δε μου ‘χουν περισσέψει.

Αδήριτη η ανάγκη μου κι αλύτρωτος ο πόθος μου

από της φαινόμενης ζωής τα συμπαγή τα τείχη

να ορθωθώ ψηλότερα.

Να συγκεντρώσω την ορμή τις πύλες να γκρεμίσω

και στην αντίπερα αθώρητη μεριά

με οφθαλμούς αθόλωτους στον κόσμο τον αληθινό

τον πλαστουργό των πάντων να αντικρύσω. 

 Μα ίσως ακόμη να αργεί

η Ανάσταση η δική μου…

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό... 


nekthl

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ