Εξουσία : Οι Ψοφοδεείς Φύλακες του "Κράτους"

Ασφαλώς δεν είναι εχέφρον να αμαυρώνει κανείς μία ολόκληρη επαγγελματική και κοινωνική ομάδα, όμως τα πορίσματα της Διεθνούς Αμνηστίας, τα διάφορα τεκμήρια από τα οποία βρίθουν τα κάθε λογής Μ.Μ.Ε., τα τελευταία γεγονότα με το βασανισμό του βαρυποινίτη και οπωσδήποτε οι προσωπικές μας εμπειρίες (όταν σε πορείες έχουμε δει οι ίδιοι με τα μάτια μας, όργανα της "τάξης", να κρύβονται σε μια γωνιά και να μεταμφιέζονται σε κουκουλοφόρους... ),

... όλα τούτα λοιπόν πως να τα ερμηνεύσουμε και να τα αξιολογήσουμε ;

Μία πρώτη σκέψη που μας επιτρέπεται να κάνουμε, μετά απ' όλα αυτά, είναι πως οι μπράβοι της νύχτας διαφέρουν από θεσμικούς φύλακες της ημέρας (ή για να είμαστε και εντάξει, από το μεγάλο ποσοστό αυτών, κατά τα φαινόμενα...) σε τούτο και μόνο. Στο ότι θέτουν τον εαυτό τους σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο, χωρίς την διοικητική κάλυψη των ανώτερων οργάνων του "Κράτους", όταν εκτελούν τα εγκλήματά τους.

Η χρήση της εξουσίας είναι τεράστιος πειρασμός, μάλλον πιο ισχυρός από το σεξ και εδώ διαβλέπω πως θα συμφωνήσω με το φιλόσοφο Russell. Η καθολική εκκλησία απαρνήθηκε (τρόπον τινά ασφαλώς) την εκπλήρωση των σεξουαλικών ενστίκτων για τον κλήρο της, προκειμένου, μέσω της αγιοποίησης της, ν' ανταγωνιστεί την κοσμική εξουσία.

Σ’ ένα ψυχολογικό πείραμα που έγινε το 1971, διαπιστώθηκε πως οι άνθρωποι που κλήθηκαν να λάβουν το ρόλο των δεσμοφυλάκων σε ένα κατασκευασμένο σωφρονιστικό πλαίσιο και εκείνοι που κλήθηκαν να λάβουν το ρόλο των δεσμωτών, υιοθέτησαν όλοι, από άποψη συμπεριφοράς, το ρόλο που τους αναλογούσε...

Αλλά πέρα από την έκνομη δράση της όποιας κοινωνικής ομάδας, η αντίσταση στην εξουσία και την κατάχρησή της, απαιτεί μία εσωτερική ποιότητα και μία ψυχονοητική ακεραιότητα, που δυστυχώς πάρα πολλοί δεν διαθέτουν.

Άνθρωποι που έχουν υποστεί κάποιο είδος και ποσό “ευνουχισμού”, χωρίς ασφαλώς να έχουν καταφέρει να το αποτινάξουν, ή να επανορθώσουν τη βλάβη, μέσω του θάρρους της ενδοσκόπησης και της χρήσης κάποιας ψυχοπαιδαγωγικής σκευής και κουλτούρας, πέφτουν θύματα μιας ψευδαισθησιακής ταύτισης με “Τον Ισχυρό”. Έτσι καθοδηγούν το μένος και τον αυτοοίκτο τους εναντίον εύκολων θυμάτων, με στόχο την ανάκτηση της αυτοεκτίμησης και της αξιοσύνης, την οποία έχει περαιτέρω θρυμματίσει η εξελισσόμενη, στα κακορίζικα χρόνια της ζωής τους, εσωτερική δειλία.

Εγώ προσωπικά δεν δύναμαι να προβώ σε κάποια κοινωνιολογική ανάλυση των θεσμών του κράτους, αλλά μέχρι σήμερα έχει φανεί πως η καταστολή, ως μία από τις θεμελιώδεις λειτουργίες του, δίδεται ως καθήκον σε ανθρώπους, που εν δυνάμει θα ταυτιστούν μαζί του και με τις μεθοδεύσεις του, ακόμη και όταν δεν το γνωρίζουν.

Έτσι το “Κράτος” εκπληρώνει τις ανάγκες και τα συμφέροντά του, επιτρέποντας και παρακινώντας τους λειτουργούς του, να εκπληρώσουν και εκείνοι, αντίστοιχα, τα δικά τους...

Πάνω απ’ όλα η αλληλεγγύη...

Για να μην καταχράται λοιπόν κάποιος βουλιμικά και διαστροφικά την εξουσία… πρέπει πρώτα απ’ όλα…

“...να Τη διαθέτει...”

 Ελένη Κανακάκη

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ