Θα έπρεπε να θεωρούμε χαμένη τη μέρα εκείνη που δέ χορέψαμε ούτε μια φορά

Μπορεί να μοιάζει παράξενη η σκέψη αυτή ενός βασανισμένου ανθρώπου όπως ο Νίτσε. Ωστόσο, Είναι συνηθισμένο αυτός που φτάνει στο χείλος της αβύσσου της ύπαρξης να έχει επίσης γνωρίσει και τα πιο φωτεινά ύψη.

    Ο χορός ίσως είναι η πιο γνήσια και αταβιστική έκφραση της ανθρώπινης χαράς. Πράγματι, στις αρχαίες φυλές, χόρευαν ακόμα και για να καλέσουν τα πνεύματα, για να προκαλέσουν βροχή αλλά και για να προετοιμάσουν το έδαφος για το κυνήγι.

    Οι σημερινές σπουδές  "χοροθεραπείας"δείχνουν ότι ο χορός, σε οποιαδήποτε μορφή του, έχει πολυάριθμες θεραπευτικές εφαρμογές:
..... Χορεύοντας αποκτάμε συνείδηση του σώματός μας και του τρόπου με τον οποίο σχετίζεται με τους άλλους.

.......Ενεργοποιεί τον αυθορμητισμό και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Είναι ιδιαίτερα ιαματικός για τα άτομα με ντροπαλό χαρακτήρα, αφού συνεπάγεται έναν εναλλακτικό τρόπο επικοινωνίας.

.......Είναι ένας τρόπος για αποφόρτιση εντάσεων, τόσο σωματικών όσο και ψυχικών.

......Μας βοηθάει να γνωρίζουμε τ συναισθήματά μας, μεταφράζοντάς τα σε κινήσεις μέσα στον χώρο.

Απόσπασμα από:
Νίτσε 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας

crashabrain

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ