εν αρχή ο άνθρωπος εποίησεν τον θεό

Αρκετές χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει από την αφετηρία της μεγάλης διαδρομής του ανθρώπου πάνω στη γη. Ο πρωτόγονος άνθρωπος, εμφορούμενος από άγρια ένστικτα και όντας αδύναμος απέναντι στα στοιχεία της φύσης, δημιούργησε με σύμμαχο την άγνοια και το φόβο, την ιδέα του θεού. Μια ιδέα, που στη μετέπειτα κοινωνική του εξέλιξη διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο, μέχρι και τις μέρες μας, όπου οι μάζες των ανθρώπων τείνουν να απομακρύνονται από τα θρησκευτικά δόγματα και τις μοναδικές τους αλήθειες, εστιάζοντας περισσότερο στα προβλήματα της ύπαρξης τους και στη συμβίωση με τους συνανθρώπους τους.

Άλλωστε, μετά από πολλά χρόνια θρησκευτικών κηρυγμάτων και μαχητικών αντιπαραθέσεων των θρησκευτικών ηγετών για την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια σκακιέρα, οι θεοί φαίνεται να μην ενδιαφέρονται και τόσο για τα δεινά της ανθρωπότητας. Ο Βούδας παραμένει αμέτοχος στο δράμα της φτώχειας που μαστίζει τη Σρι Λάνκα και την Καμπότζη, ο Μωάμεθ αδιαφορεί για τις σφαγές στο Πακιστάν και τη Σομαλία, ενώ ο Ιησούς παρακολουθεί απαθής τη γενοκτονία στη Παλαιστίνη. Αυτά ως απαραίτητη εισαγωγή για το ζήτημα του διαχωρισμού Εκκλησίας – Κράτους.

Το ζήτημα του διαχωρισμού Εκκλησίας – Κράτους παραμένει διαρκές και φλέγον, κατά τη γνώμη μου με όρους όχι πολύ ξεκάθαρους, για όσο μοιάζει να αγνοείται το βασικό ζήτημα που υπόκειται της διαμάχης: αν πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε στην ύπαρξη ενός θεού που όχι μόνο έχει δημιουργήσει το σύμπαν και, επομένως, το ανθρώπινο είδος, αλλά θα γίνει, στο πλήρωμα του χρόνου, ο κριτής των έργων μας επί γης, επιβραβεύοντας τις καλές πράξεις με την είσοδο στον παράδεισο, όπου οι εκλεκτοί θα αντικρίζουν το πρόσωπο του Κυρίου στους αιώνες των αιώνων, ενώ, επίσης στους αιώνες των αιώνων οι ένοχοι κακών πράξεων θα φλέγονται στο πυρ το εξώτερον της κόλασης.

Αυτή η τελική κρίση δεν θα είναι εύκολη, ούτε για το θεό ούτε για όσους θα λογοδοτήσουν, αφού δεν υπάρχει ούτε μία γνωστή περίπτωση όπου κάποιος, στη ζωή του, να έχει διαπράξει αποκλειστικά καλές ή κακές πράξεις. Το ίδιον του ανθρώπου είναι η αστάθεια στους σκοπούς και στις πράξεις, που διαρκώς αντιφάσκουν από ώρα σε ώρα. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, θεωρώ το διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους περισσότερο ως μια περιορισμένη αλλά συνετή πολιτική θέση παρά ως απορροή μιας βαθιάς πεποίθησης περί ανυπαρξίας του θεού και λογικά, επομένως, περί ακαταλληλότητας των θεσμών και των οργάνων που προτίθενται να επιβάλουν το αντίθετο στη συνείδηση του κόσμου.

Συζητάμε για το διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους γιατί, κατά βάθος, φοβόμαστε να συζητήσουμε για τον αθεϊσμό. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση ωστόσο είναι πως η Εκκλησία, η οποία διαχρονικά συνηθίζει να κάνει το κακό και να μοιρολογεί από πάνω, αντιδρά και παραπονιέται πως είναι θύμα ενός υποτιθέμενου «επιθετικού» διαχωρισμού, νέα κατηγορία που της επιτρέπει να διαμαρτύρεται εναντίον του όλου προσποιούμενη πως καταφέρεται εναντίον μόνο του μέρους. Η διπροσωπία υπήρξε πάντα αδιαχώριστη από τη διπλωματική και δογματική τακτική της Εκκλησίας.

Μεγάλη χάρη θα μας έκανε η Εκκλησία αν δεν ανακατευόταν εκεί που δεν την αφορά, δηλαδή στην πολιτική και την ιδιωτική ζωή των ανθρώπων. Δεν θα ‘πρεπε πάντως να μας εκπλήσσει το αντίθετο. Η Εκκλησία νοιάζεται λίγο εώς καθόλου για το πεπρωμένο των ψυχών, ο σκοπός της υπήρξε πάντα να ελέγξει τα σώματα, και ο διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους είναι η πρώτη πόρτα απ’ όπου αρχίζουν και της το σκάνε τα σώματα, κι από πίσω ακολουθούν τα πνεύματα, αφού τα μεν δεν πάνε χωρίς τα δε.

Το ζήτημα του διαχωρισμού Εκκλησίας – Κράτους δεν είναι, παρά μια μικρή αψιμαχία, που έρχεται και παρέρχεται από καιρού εις καιρόν, και αποκτά μικρότερες ή μεγαλύτερες διαστάσεις ανάλογα με την πολιτική ατζέντα. Η ουσιαστική αντιπαράθεση θα έρθει όταν επιτέλους θα αντιτεθούν πίστη και α-πιστία, μπαίνοντας η δεύτερη στη μάχη με το πραγματικό της όνομα: αθεϊσμός. Τα υπόλοιπα είναι ανούσια παιχνίδια με τις λέξεις.

invisiblelighthouse

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ