Πώς θα μάθουμε στο κουτάβι μας να παίζει χωρίς να μας δαγκώνει;

Από τον εκπαιδευτή Θοδωρή Τριάντη

Το δάγκωμα είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά, αλλά έχει και όρια. Άσε που τα πρώτα δοντάκια του είναι και πολύ μυτερά...

Photo courtesy of Chrysoula Chasapi

«Έχω ένα κουτάβι δύο μηνών και μου έχει καταφάει τα χέρια. Τα δοντάκια του είναι σαν βελόνες και με δαγκώνει συνεχώς. Γιατί το κάνει; ∆εν καταλαβαίνει ότι πονάω; Κι εγώ τι πρέπει να κάνω; Να το αφήνω να με δαγκώνει ή να το σταματήσω; Και αν ναι, με ποιον τρόπο;»

Πρόκειται για το αιώνιο παράπονο των περισσότερων ιδιοκτητών κουταβιών. Η ένταση του δαγκώματος εξαρτάται κυρίως από το χαρακτήρα του κουταβιού και λιγότερο από τη φυλή στην οποία ανήκει ή από το εάν είναι ημίαιμο. Τα αρσενικά, επειδή είναι πιο κυριαρχικά, το εκδηλώνουν εντονότερα.

Είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά και δεν έχουμε λόγο να ανησυχούμε, φτάνει να αντιδράσουμε σωστά και να θέσουμε όρια. Αν αδιαφορήσουμε ή την ενισχύσουμε, υπάρχει ο κίνδυνος να μεγαλώσουμε ένα σκυλί το οποίο θα απαιτεί καθετί δαγκώνοντας ή απειλώντας, εκδηλώνοντας έτσι επιθετικότητα, κυρίως προς εμάς.

Γενικά, θυμόμαστε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα κουτάβι και ότι στο στάδιο αυτό βάζουμε τα θεμέλια μιας πολύχρονης και ζωντανής σχέσης.

Γιατί το κάνει;

• Είναι η συνέχεια του αγαπημένου παιχνιδιού που συνήθιζε να παίζει όσο βρισκόταν με τα αδελφάκια του. Για μερικά κουτάβια, όσο μεγαλώνουν, το παιχνίδι αυτό μετατρέπεται σε παιχνίδι κυριαρχίας και επιβολής.
• Προσπαθεί να μας «φιλήσει», για να δείξει την αγάπη του, να αναγνωρίσει τη «γεύση» μας και να μάθει τη μυρωδιά μας.
• Είναι ο τρόπος που εξερευνά και αναγνωρίζει αντικείμενα και υλικά. Μην έχοντας αφή, χρησιμοποιεί το στόμα και τη γλώσσα.
• Προτιμά να μασουλά τα χέρια μας και τα πόδια μας απ’ ό,τι τα παιχνίδια του, πολύ απλά γιατί κινούνται περισσότερο.
• Θέλει να προκαλέσει το ενδιαφέρον μας.
• Αλλάζει τα δόντια του και ανακουφίζεται με το να δαγκώνει.

Πώς να το αντιμετωπίσουμε;

• Τη στιγμή που μας δαγκώνει, δοκιμάζουμε με τη σειρά τα παρακάτω, για να δούμε τι απ’ όλα θα φέρει αποτέλεσμα: 1. Του δίνουμε ένα δικό του παιχνίδι για να ασχοληθεί.2. Τραβάμε τα χέρια μας, γυρίζουμε την πλάτη και αδιαφορούμε. 3. Φωνάζουμε δυνατά «όχι», εκφράζοντας έτσι ότι δυσαρεστηθήκαμε. 4. Το περιορίζουμε σε κάποιο χώρο μέχρι να του περάσει η ένταση.
• Οι βόλτες βοηθούν στην εκτόνωσή του. Το ίδιο και το παιχνίδι της διελκυστίνδας, εκτός αν γίνεται πολύ νευρικό και γρυλίζει έντονα.
• Πιο δυναμικοί τρόποι που χρησιμοποιούμε, αφού προηγουμένως έχουμε εξαντλήσει τους παραπάνω και έχει περάσει διάστημα τουλάχιστον δύο εβδομάδων, είναι οι ακόλουθοι: 1. Του γυρίζουμε επίμονα το κεφάλι στο πλάι με το εξωτερικό μέρος της παλάμης μας. 2. Το «τσιμπάμε» με τις άκρες των δαχτύλων μας όπως θα το δάγκωνε η μητέρα του για να το «μαζέψει». 3. Το ταρακουνάμε λίγο από το σβέρκο φωνάζοντας «όχι».
• Προσοχή στους δυναμικούς τρόπους! Αν δεν δείτε αποτέλεσμα από την τρίτη-τέταρτη φορά, σταματήστε, διότι σε μερικά κουτάβια δημιουργείται εκνευρισμός και αντιδρούν χειρότερα.

Τι πρέπει να αποφύγουμε;

• ∆εν παίζουμε με το κουτάβι βάζοντας τα χέρια μας στο στόμα του. Ιδιαίτερη προσοχή σε μερικά παιδιά που το συνηθίζουν.
• ∆εν του δίνουμε να δαγκώσει τα χέρια μας για να παίξει. ∆εν το αφήνουμε να παίρνει τα πράγματά μας και μετά να «δίνουμε μάχη» για να τα πάρουμε πίσω. ∆εν αφήνουμε να «φυλάει» το φαγητό του δαγκώνοντάς μας όταν πλησιάζουμε.
• Ποτέ δεν το χτυπάμε με το χέρι, με εφημερίδα ή με οτιδήποτε άλλο.
• ∆εν χάνουμε την υπομονή μας. Οπως σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης, έτσι και εδώ χρειάζονται υπομονή και χρόνος.
• ∆εν το αφήνουμε να μεγαλώνει αποκτώντας τη συνήθεια να μας δαγκώνει, σκεπτόμενοι «θα του το ξεμάθω αργότερα». Αν δούμε ότι δεν τα καταφέρνουμε μόνοι σας, απευθυνόμαστε σε κάποιον εκπαιδευτή.

trihes

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ