Να πεθάνει ο γάιδαρος του γείτονα

Πριν από λίγες μέρες ένας γνωστός μου χρησιμοποίησε ένα λεωφορείο των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας. Με κλειστά όλα τα παράθυρα, ο οδηγός κάπνιζε του καλού καιρού γράφωντας καθε σχετική διάταξη και νομοθεσία στα παλιά του τα παπούτσια. Σύννεφα καπνού μέσα στο λεωφορείο αλλά καμία διαμαρτυρία απο κανένα επιβάτη. Τα ίδια συμβαίνουν μέσα σε πολλά ταξί. Μπαίνεις μέσα και νομίζεις οτι είσαι σε θάλαμο αερίων. Είναι σίγουρο οτι παρόμοιες ιστορίες εκτυλίσσονται καθημερινά σε όλη την Ελλάδα. Και όχι μόνο για το κάπνισμα.

Η συνεχής απείθεια των Ελλήνων σε κάθε τι που προϋποθέτει κάποια πειθαρχία, κάποια ευαισθησία και κάποια κοινωνική συνείδηση είναι γνωστή.
 Το σκυλάκι θα λερώσει όπου του αρέσει και καλά κάνει, η κυρία όμως που το επιδεικνύει σαν σύμβολο κοινωνικής ανωτερότητας δεν καταδέχεται να τα μαζέψει και άς υπάρχει νόμος, ο οποίος έγινε ακριβώς διότι το κακό έχει παραγίνει.

Τα πεζοδρόμια στο κέντρο της πόλης είναι γεμάτα σταθμευμένες μοτοσυκλέτες και σε πολλα η κίνηση των πεζών είναι προβληματική εξ αιτίας τους. Τα Ολυμπιακά πεζοδρόμια της Ντόρας τελείωσαν τον κύκλο της ζωής τους. Σπάνε εύκολα και βρωμίζουν ακόμα πιό εύκολα μαζί με πολλά άλλα προβλήματα που έχουν.

 Σε ένα μόνο τετράγωνο στο «ευρύχωρο» και εμπορικό πεζοδρόμιο της οδού Σκουφά, μέτρησα τουλάχιστον πέντε διαφορετικών ειδών πλάκες.

Σε ένα μόνο τετράγωνο στο «ευρύχωρο» και εμπορικό πεζοδρόμιο της οδού Σκουφά, μέτρησα τουλάχιστον πέντε διαφορετικών ειδών πλάκες. Από μάρμαρο μέχρι τσιμέντο. Στο Κολωνάκι είναι πιά κατεστημένο ακόμα και σε στενά πεζοδρόμια, να κτίζονται σκαλοπάτια κόβοντας μέχρι και το μισό πλάτος του στενού πεζοδρομίου για να υπάρχει πρόσβαση στα καταστήματα που προέκυψαν απο τις αυθαίρετες μετατροπές των ισογείων διαμερισμάτων. H οδός Σκουφά που ήταν ένας από τους πιο εμπορικούς δρόμους της Αθήνας έχει πλάτος πεζοδρομίου μικρότερο από ένα μέτρο. Μαζωχισμός ή διπολική διαταραχή;

Δωρεάν επέκταση καταστήματος

Γενικά στην Ελλάδα ο καθένας κάνει όποια στιγμιαία ή διαρκή αυθαιρεσία γουστάρει και κανείς δεν του λέει τίποτα. Αν ποτέ προκύψει θέμα, αυτό τακτοποιείται μέσα από τις γνωστές διαδικασίες. Δεν είναι τυχαίο πως και πάλι, πρωτεύσαμε στο ποσοστό της διαφθοράς στην Ευρώπη, ανταγωνιζόμενοι πολλές τριτοκοσμικές χώρες επιπέδου Σουδάν. Η ποιότητα της καθημερινότητά μας όμως, από τέτοιες καταστάσεις αποτελείται και εξαρτάται. Εμείς, κάνουμε κάτι γι’ αυτό; Σπάνια έχω προσέξει κάποιον συμπολίτη μας να διαμαρτύρεται για όλα αυτά. Και ακόμα σπανιότερα να προχωρεί σε νόμιμες διαδικασίες προσβολής τους.

Μήπως πιστεύουμε ότι κάποιος άλλος πρέπει να ασχοληθεί μ’ αυτά; Έτσι πως λειτουργεί το κράτος μας, άν δεν ασχοληθούμε εμείς, ο καθένας για όλα αυτά που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του, τίποτα δεν θα αλλάξει. Αν δεν ξεκινήσουμε να εκφράζουμε την δυσαρέσκεια και την οργή μας με επιμονή αλλά και με επιχειρήματα, η κατάσταση συνεχώς θα χειροτερεύει. Αντίθετα, όταν γίνει αντιληπτό οτι το κύμα αγανάκτησης και διαμαρτυρίας φουντώνει, και οι αρχές θα ευαισθητοποιηθούν αλλά και οι παρανομούντες
 θα μαζευτούν. Και τότε μόνο, σιγά σιγά, θα καταλάβουμε τη δύναμη που έχουμε ο καθένας μόνος του αλλά και όλοι μαζί.

Οι πολιτικοί θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται οτι δεν μπορούν πιά να μας αντιμετωπίζουν σαν ζώα.

Οι πολιτικοί θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται οτι δεν μπορούν πιά να μας αντιμετωπίζουν σαν ζώα. Ναί καλά διαβάσατε, ζώα. Όπως πριν απο περίπου δυό δεκαετίες όταν συζητούσα με τον διευθυντή μάρκετινγκ πολυεθνικής εταιρίας αναψυκτικών στη χώρα μας για κάποια εργασία προβολής της, αναφέρθηκα σε κάποια θέματα αισθητικής και έκπληκτος ακούω τον κύριο αυτό να μου λέει, «μα δέν έχετε καταλάβει ότι απευθυνόμαστε σε ζώα; η συντριπτική πλειοψηφία των πελατών μας είναι ζώα». Στην αρχή εξοργίστηκα αλλά κάποια στιγμή αργότερα, σκέφθηκα οτι για να είναι αυτός ο άνθρωπος σ’ αυτή τη θέση σε μία τόσο πετυχημένη εταιρία μήπως είχε δίκιο και εγώ ήμουν αυτός που ονειροβατούσε;

Μήπως και τώρα που γράφω για συνειδητή και συλλογική αντιμετώπιση όλων αυτών που μας ταλαιπωρούν καθημερινά, ονειροπολώ και σύντομα θα ξυπνήσω, μόλις τα δαιμονισμένα alarms που τόσο με ταλαιπωρούν καθημερινά αρχίσουν να φωνάζουν καθώς οι κάτοχοί τους ασχολούνται με τις εργασίες τους; Μήπως το «να πεθάνει ο γάιδαρος του γείτονα» το «εγώ θα βγάλω το φίδι απο την τρύπα;» το «δε βαριέσαι βρε αδελφέ» είναι η βάση της κοινωνικής μας αγωγής και δεν πρόκειται να αλλάξει για πολλές γενειές ακόμα; Το σίγουρο είναι οτι έχουμε το επίπεδο ζωής που αξίζουμε και αποδεχόμαστε.

spoons

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ