Μοιχεία!

Ο γάμος, που είναι επινόηση του πατριαρχικού συστήματος, έχει αποκλειστικό στόχο να βάλει μέσα στην οικογένεια, τη μοιχεία. Μοιχεία = Εξουσία = 37. Αν ο Έρως = Θεός = Ευλογία = 28, τότε η Μοιχεία = Βλασφημία = 37. Επιδίωξη του συστήματος, μέσω του διαρκούς ελέγχου της προσωπικής ζωής των ανθρώπων, είναι να μην πάρει κανένας τον άνθρωπο τον οποίο αγαπά και όταν δεν το πετυχαίνει αυτό στόχος του είναι να καταστρέψει τη σχέση αγάπης. Για να το επιτύχει αυτό, ισοπεδώνει τη γυναίκα κι όλη η εξουσία περνάει στα χέρια του άντρα. Ο άντρας-πατέρας δίνει με δικά του κριτήρια την κόρη του σ’ όποιον θέλει αδιαφορώντας για την προσωπική της άποψη. Ο Θεός την ένωσε μ’ ένα νέο κι από εκεί κι ύστερα συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο Χριστός. Οι δύο ερωτευμένοι άνθρωποι χωρίζονται και στην κοινωνία μπαίνουν ως μοιχοί. Αν η κοινωνία είναι απολυταρχική και κατά συνέπεια σκοτεινή και βρώμικη, το σύνολο των γάμων πραγματοποιούνται μ’ αυτόν τον τρόπο. Υπήρχαν εποχές κατά τις οποίες ακόμα κι αυτός ο άθλιος γάμος απαγορευόταν —πάντα με την άδεια και την υποστήριξη της εκκλησίας— ανάμεσα σ’ ανθρώπους που προέρχονταν από διαφορετική τάξη. Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κι ειδικότερα εκεί όπου ο Χριστός κάνει λόγο για τη μοιχεία, αναφέρει και την Κόλαση των Ιουδαίων, που ονομάζεται Γέεννα. Η “Γέεννα” όμως ως λέξη έχει έναν  αριθμό κι αυτός ο αριθμός είναι 22, που είναι ίδιος μ’ αυτόν του γάμου αλλά και του βδελύγματος. Βδέλυγμα = Γάμος = Γέεννα = 22.


Κάποιος πολύ εύκολα εξαιτίας των παραπάνω δεδομένων θα αμφισβητήσει το απόλυτο, που επικρατεί στην άποψη ότι μέσα στην οικογένεια μπαίνει πάντα ή σχεδόν πάντα η μοιχεία, εξαιτίας εξωτερικής επέμβασης. Πολλοί άνθρωποι στη σύγχρονη, αλλά και στις παλαιότερες εποχές παντρεύτηκαν από έρωτα και τίποτε διαφορετικό δεν έπραξαν από τους υπόλοιπους. Πράγματι, όχι μόνο δεν έκαναν κάτι διαφορετικό και καλύτερο, αλλά αυτό που έγινε τις περισσότερες φορές, ήταν κατά πολύ χειρότερο ακόμα κι απ’ αυτό που έκαναν άνθρωποι, που λίγες μέρες πριν από το γάμο τους δε γνωρίζονταν ούτε από την όψη. Υπάρχουν πάμπολλα τέτοια παραδείγματα κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει, εφόσον σύμφωνα με τη θεωρία, το λεπτό κι απαραίτητο στοιχείο για τη Θέωση είναι ο έρωτας. Φταίει ο έρωτας για την αποτυχία των περισσοτέρων, που τον ακολούθησαν; Αν η θεωρία υποστηρίζει ότι αυτό είναι το ιδανικό, πώς είναι δυνατό να υπάρχει αυτή η απόκλιση; Υποστηρίζουμε ότι ο Χριστός έχει την τέλεια γνώση και, λόγω θεϊκής προέλευσης, όχι μόνο δεν πρέπει να υπάρχει απόκλιση, αλλά δεν πρέπει να υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο σύνολο των ανθρώπων και στο σύνολο του χρόνου, που ν’ αποτελεί εξαίρεση. Από εδώ εύκολα φτάνουμε στην αμφισβήτηση της θεωρίας: ή δεν ερμηνεύουμε σωστά ή συμβαίνει κάτι άλλο, που εμείς πρέπει να βρούμε.

Επιστρέφουμε ξανά στις Γραφές και συγκεκριμένα στο Λόγο του Χριστού: (Ματθ. 19.10-19.12) "λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί αυτού..  ει ούτως εστίν η αιτία του ανθρώπου μετά της γυναικός, ου συμφέρει γαμήσαι. ο δε είπεν αυτοίς.. ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ' οις δέδοται." (Οι μαθηταί τού λέγουν, "Εάν έτσι έχη τό πράγμα μεταξύ τού ανδρός καί τής γυναικός, δέν συμφέρει νά έλθη κανείς είς γάμον". Αυτός δέ τούς είπε, "Δέν είναι όλοι εις θέσιν να δεχθούν τόν λόγον αυτόν, αλλ' εκείνοι εις τούς οποίους έχει δοθή.). Ο Χριστός γνωρίζει το σύνολο των όσων πρέπει να συμβούν για να γκρεμιστεί η άθλια κοινωνία της Βαβυλώνας. Το βασικότερο σημείο είναι σ’ αυτό ακριβώς το θέμα. Ο Ίδιος ακολουθεί μία αποστολή, που δεν Του επιτρέπει να ξεκλειδώσει τις γνώσεις Του. Όπου μπορεί δίνει άμεσες συμβουλές, αλλά ποτέ δε λέει ψέματα. Γνωρίζει ότι δεν μπορεί να πει την άποψή Του, σ’ ό,τι αφορά το γάμο, αλλά σ’ αυτή και μόνον την περίπτωση δεν μπορεί να δώσει γνώση ούτε σε προσωπικό επίπεδο. Εφόσον δεν μπορεί να το κάνει αυτό και να σώσει έστω και λίγους, όσους αναζητούν τις λύσεις απ’ Αυτόν, τότε σημαίνει ότι σ’ αυτό το θέμα δεν υπάρχει καμία περίπτωση προσωπικού επιτεύγματος που θα μπορούσε Αυτός ο Ίδιος να προτείνει, αλλά μόνο μία συνολική εκ βάθρων αλλαγή του θεσμού, που είναι αδύνατο να προταθεί λόγω του Μυστικού Σχεδίου. Για το Χριστό, αν αποφασίσει κάποιος να παντρευτεί μέσα στην κοινωνία της Βαβυλώνας, είτε λόγω έρωτα είτε όχι, σημαίνει το ίδιο και το αυτό. Ο Χριστός γνωρίζει αυτό που σήμερα εμείς γνωρίζουμε. Γάμος που γίνεται μέσα στα πλαίσια αυτής της κοινωνίας, είτε ξεκινά από τον έρωτα είτε από λόγους συμφέροντος, καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα, που είναι η Μοιχεία = Εξουσία = 37.



Πώς όμως γίνεται δύο άνθρωποι, που είναι ερωτευμένοι και συνιστούν “σάρκα μία”, να νομιμοποιούν αυτόν το δεσμό και να καταλήγουν μοιχοί; Απ’ αυτό το σημείο και πέρα πρέπει να φιλοσοφήσουμε στο θέμα του έρωτα. Δύο ερωτευμένοι άνθρωποι ζουν μία κατάσταση που τη χαρακτηρίζει η δυναμική. Ο άνθρωπος αγαπά και τον αγαπούν, σέβεται και τον σέβονται, υπηρετεί και τον υπηρετούν. Τα πάντα συμβαίνουν μ’ αυτόν τον όμορφο, ανταποδοτικό τρόπο. Όταν ο άνθρωπος πάψει να προσφέρει κάτι, αυτόματα παύει και να το δέχεται. Όταν δε σέβεται, δεν τον σέβονται. Ο άντρας και η γυναίκα είναι δύο άνθρωποι με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά. Οι διαφορές τους είναι τεράστιες, ενώ υπάρχουν κι άλλες σημαντικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων του ίδιου φύλου. Στην περίπτωση του έρωτα έχουμε απόλυτη ένωση μεταξύ δύο ανθρώπων. Όταν τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον κάθε άνθρωπο και το κάθε φύλο ξεχωριστά είναι τόσο σύνθετα και πολυπληθή, εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, πόσο μεγάλη υπόθεση είναι ο έρωτας.

Για να κατανοήσουμε αυτό το πράγμα, θ’ αναφέρουμε ένα παράδειγμα. Συμπληρωματικές γωνιές είναι αυτές των οποίων το άθροισμα είναι οι 90 μοίρες. Ξεκινά ένας άπειρος αριθμός συνδυασμών από το 1+89, φτάνει στο 45+45 και από εκεί ως το 89+1. Κάθε χαρακτηριστικό που διακρίνει τον άνθρωπο, είναι κι ένα τμήμα της γωνίας των 90 μοιρών. Ο άνθρωπος είναι τέλειος, όταν είναι διπλός, όταν είναι “σάρκα μία” και στο κάθε χαρακτηριστικό του συμπληρώνει το ιδανικό 90. Αν ένας άντρας είναι εγωιστής και στο σύνολο τού 90 αυτός από μόνος του έχει 80, δεν μπορεί να γίνει “σάρκα μία” με μία γυναίκα, που έχει κι αυτή 80. Όταν όμως συμβεί, κι αυτό γιατί στον έρωτα μπορούν να συμβούν τα πάντα, σημαίνει ότι λόγω της μεγάλης πληθώρας των δεδομένων, θα υπάρχουν άλλα εξίσου σημαντικά χαρακτηριστικά στα οποία θα υπάρχει το ιδεώδες 90.

Μ’ όλα αυτά στο μυαλό μας απορούμε, γιατί οι άνθρωποι, που γνώρισαν τον έρωτα, κι αυτό είναι δώρο του Θεού, δεν τον διατήρησαν κι έγιναν μ’ αυτόν τον τρόπο άσχημα παραδείγματα. Ένας όμορφος έρωτας δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα στην κοινωνία της Βαβυλώνας και κατ’ επέκταση στη σύγχρονη εποχή, εφόσον για τους λόγους που θα δούμε παρακάτω υπάρχει ο θεσμός του γάμου. Πρώτος και κύριος λόγος είναι η ιδιότητα που έχει ο γάμος και η κοινωνική αντίληψη που επικρατεί γι’ αυτόν να μεταβάλλει τα χαρακτηριστικά τού άντρα  και δεύτερον, εξίσου σημαντικό, είναι η μεγάλη φτώχεια που έζησε η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, από την εποχή της πρώτης οργανωμένης κοινωνίας κι εντεύθεν. Ξεκινάμε από τον πρώτο λόγο και παρατηρούμε ότι στόχος της πατριαρχικής κοινωνίας είναι να περάσει τη μοιχεία, που παράγει την εξουσία, μέσα στο δεσμό που συνδέει τους δύο ανθρώπους. Ενώ στον έρωτα έχουμε “σάρκα μία”, στις υπόλοιπες σχέσεις έχουμε δύο. Στη δεύτερη περίπτωση είναι εύκολο να περάσει η εξουσία, αφού η οικογένεια είναι μία μικρή κοινωνία και πρέπει με κάποιον τρόπο να λειτουργήσει.



Η μικρή αυτή κοινωνία έχει μία άποψη, μία φωνή κι εξαιτίας της πατριαρχίας, η φωνή αυτή είναι του άντρα κι αυτό είναι φυσικό. Η κοινωνία αυτή ισοπεδώνει τη γυναίκα κι αυτό το διαπιστώσαμε στην περίπτωση της μοιχαλίδας και στην περίπτωση της κοπέλας, που παντρεύεται όχι αυτόν που επιθυμεί, αλλά αυτόν που της επιβάλλουν. Βασική μέριμνα αυτής της κοινωνίας είναι να στερεί από τη γυναίκα τη δυνατότητα να σκέφτεται και να ενεργεί με βάση τη θέλησή της. Όταν υπάρχει ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων κι αυτοί είναι ελεύθεροι από κάθε τυπική δέσμευση, τότε σημαίνει ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι υπάρχουν ως ζευγάρι, επειδή αυτοί οι ίδιοι το επιθυμούν. Δεν τους το επιβάλλει κανένας, άλλα αυτοί οι ίδιοι για να συνυπάρξουν, παραχωρούν ο καθένας ξεχωριστά ένα μέρος της ελευθερίας τους. Για να συμβούν όλα αυτά αυτόβουλα, σημαίνει ότι υπάρχει ελευθερία και σκέψης και κίνησης. Σκέπτεται ο καθένας ξεχωριστά και με βάση τις ανάγκες του αποφασίζει πώς πρέπει να ενεργήσει. Στον έρωτα δεν υπάρχει βέβαια ούτε σκέψη ούτε λογική παρά μόνο συναίσθημα. Τη σκέψη την αναφέραμε, γιατί αυτή προκύπτει, όταν συμβούν μερικά άσχημα πράγματα.

Οι άνθρωποι ταιριάζουν απόλυτα κι αυτό σημαίνει ότι τα επιμέρους χαρακτηριστικά του κάθε ατόμου είναι τα ιδανικά για τον άλλο. Τότε ο έρωτας είναι αυτός, που μετατρέπει τους δύο ανθρώπους σ’ έναν. Πολλές φορές όμως, ίσως και λόγω υπερβάλλοντος ενθουσιασμού, αγνοούμε ορισμένα άσχημα χαρακτηριστικά, τα οποία μπορούν να δηλητηριάσουν τη σχέση. Όταν αυτά τα χαρακτηριστικά αρχίζουν κι εμφανίζονται ή ακόμα και πολλαπλασιάζονται, τότε απαιτείται πλήρης ελευθερία από τον άνθρωπο, που θίγεται, ώστε να δράσει κατά βούληση, είτε είναι ο άντρας είτε είναι η γυναίκα. Αυτή η αντίδραση, εφόσον ο έρωτας είναι πραγματικός, θα τον σώσει και θα εξαφανίσει ή τουλάχιστον θα μειώσει τ’ άσχημα χαρακτηριστικά, ώστε να είναι πάντα σ’ ανεκτό —σύμφωνα με τις επιθυμίες του άλλου— επίπεδο. Αν ο έρωτας δεν είναι πραγματικός, αλλά είναι ένας παροδικός ενθουσιασμός, τότε αυτή η αντίδραση θα τον φθείρει τόσο, ώστε να είναι θέμα χρόνου η εξαφάνισή του.

Θ’ αναφέρουμε για ευκολία στην κατανόηση  ένα παράδειγμα. Δύο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι και μέσα στον ενθουσιασμό, η γυναίκα υποτιμά ένα χαρακτηριστικό του άντρα, που όμως είναι πολύ σημαντικό. Ο άντρας του παραδείγματος λόγω χαρακτήρα ή λόγω παιδείας  έχει το άσχημο χαρακτηριστικό να τη διορθώνει, όταν μιλά με τρόπο που τη μειώνει και την προσβάλλει. Όταν η γυναίκα έχει ελευθερία, μπορεί να ζητήσει εξηγήσεις και κατόπιν, ανάλογα με την εκτίμηση της, μπορεί να χωρίσει ή να παραμείνει αλλάζοντας τα δεδομένα. Έχει δικαίωμα αυτοδιάθεσης κι αυτό είναι σημαντικό. Αν ο άντρας εξακολουθεί να την προσβάλλει και να τη μειώνει, μπορεί κάλλιστα να σηκωθεί και να φύγει. Όλα αυτά συμβαίνουν, όταν υπάρχει η ελευθερία που απαιτείται για να γεννηθεί και ν’ αναπτυχθεί ο έρωτας.

Όμως τι συμβαίνει στην περίπτωση στην οποία παντρεύονται αυτοί οι δύο άνθρωποι; Έχουν τη δυνατότητα να επανεξετάσουν τη σχέση τους σ’ ανάλογη περίπτωση; Μέσα στο πλαίσιο του γάμου η γυναίκα ισοπεδώνεται. Δεν της δίνεται η δυνατότητα να ελέγξει τον άντρα της, όταν αυτός δε φέρεται με τον τρόπο που αυτή επιθυμεί και ο οποίος ήταν η αιτία που προκάλεσε τον έρωτα. Μειώνεται κατακόρυφα  η διαπραγματευτική ικανότητα της γυναίκας μέσα στα πλαίσια του γάμου. Αν στη σύγχρονη εποχή η παντρεμένη γυναίκα αισθάνεται, όπως και είναι, παραμελημένη, εύκολα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει, τι συνέβαινε παλαιότερα και σε κοινωνίες τύπου Βαβυλώνας.



Μία παραμελημένη γυναίκα, που έχει το δίκαιο σαφώς με το μέρος της, τι μπορεί να κάνει;  Να επανεξετάσει τις σχέσεις της; Ν’ απειλήσει ότι θα εγκαταλείψει τον άντρα; Να του στερήσει τον έρωτά της; Τι απ’ όλα αυτά μπορεί να κάνει; Τίποτε απολύτως. Αν ζητήσει εξηγήσεις, ο άντρας είτε δώσει είτε δε δώσει, είναι το ίδιο και το αυτό. Να σηκωθεί να φύγει; Να  πάει πού; Η κοινωνία είναι με τέτοιον τρόπο δομημένη, ώστε θα την εξοντώσει. Θ’ αρχίσουν όλοι: ψεύτες, κλέφτες, μοιχοί στην πλειοψηφία τους να την κατηγορούν και να τη διαβάλλουν. Ο λιθοβολισμός δεν καταργήθηκε ποτέ. Να γυρίσει στην οικογένειά της; Το πιο πιθανό είναι να μην τη δεχτούν, επειδή φοβούνται, αλλά και είναι ίδιοι με τον κόσμο που βασανίζει. Να μείνει μόνη της; Ποτέ μα ποτέ δε θα  επανενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Ό,τι θα κάνει, θα σχολιάζεται δυσμενώς και πρόστυχα. Οι φανταστικές ιστορίες θα έχουν την τιμητική τους. Να μείνει με τον άντρα της και να τον τιμωρήσει, όπως μόνο μία γυναίκα γνωρίζει; Υπάρχει νόμος για τα συζυγικά καθήκοντα. Καταγγέλλονται μερικοί βιασμοί κάθε  χρόνο και σε κάθε κοινωνία κι αποσιωπώνται εκατομμύρια κάθε μέρα. Όταν η νόμιμη σύζυγος δε θέλει να κάνει έρωτα, κανένας δεν μπορεί να της το επιβάλλει. Ο καταναγκασμός σημαίνει αυτόματα και βιασμό. Όλα αυτά που, αν τ’ αναλύσει κάποιος, θα δει ότι είναι απλά ενδεικτικά και όχι το σύνολο, συμβαίνουν, όταν η γυναίκα ισοπεδώνεται μέσα στο γάμο και δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα αντίδρασης. Αυτό που εξετάζουμε εμείς όμως, είναι πώς οι ερωτευμένοι φτάνουν σ’ αυτό το σημείο.

Για να συμβούν όλα αυτά, πρέπει ν’ αλλάξει σημαντικά ο άντρας κι αυτό μπορεί κάποιος να το θεωρεί εξαίρεση και όχι κανόνα, όπως εμείς. Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, πρέπει να γνωρίζει τι είδους φύση έχει ο άντρας. Ο Δημιουργός τον έφτιαξε με τέτοιον τρόπο, ώστε στον έρωτα να καλύπτει ολοκληρωτικά τη φύση της γυναίκας αλλά, όταν δεν μπαίνει στη δομή της γυναίκας, να είναι εντελώς διαφορετικός κι επικίνδυνος. Η γυναίκα είναι στατική κι αυτό, γιατί έχει την ιδιότητα να γεννά, που σημαίνει ανάληψη ευθυνών και μάλιστα των πιο σοβαρών στον κόσμο, εφόσον αυτή γεννά τον άνθρωπο Θεό. Ο Χριστός στο Λόγο Του λέει το εξής πάρα πολύ σημαντικό: "ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα και κολληθήσεται τη γυναικί αυτού, και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" (Διά τούτο ο άνθρωπος θά εγκαταλείψη τόν πατέρα καί τήν μητέρα καί θά προσκολληθή εις τήν γυναίκα του, καί οι δύο θά γίνουν μία σάρκα). Το σημαντικό σ’ αυτόν το λόγο, που είναι σε μεγάλο βαθμό πολύπλοκος, είναι η λέξη “κολληθήσεται”, που σημαίνει προσκολλάται κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε κάτι που έχει σταθερά χαρακτηριστικά.

Αν δούμε το λόγο με μεγάλη προσοχή, τότε βλέπουμε ότι αυτός περιγράφει μία διαδρομή. Ο άντρας αποκολλάται από κάτι και προσκολλάται κάπου αλλού. Ο πατέρας και η μητέρα είναι αυτοί, που συνθέτουν μία οικογένεια κι αυτό είναι μία μορφή κοινωνίας. Η οικογένεια, όπως και η κοινωνία, δεν είναι κάτι αφηρημένο, αλλά έχει μία συγκεκριμένη δομή, που λόγω των σχέσεων αίματος είναι πανίσχυρη. Μέσα σ’ αυτήν τη δομή ζει ο άντρας κι απ’ αυτή,  μέσω του έρωτα, αποκολλάται. Δεν είναι ο ίδιος η δομή, αλλά είναι αυτός, που αναπτύσσεται μέσα στη δομή. Η γυναίκα αναπτύσσει δομή από μόνη της κι, όταν ολοκληρωθεί η ανάπτυξή της, αυτήν τη δομή την προσφέρει στον άντρα, έτσι ώστε, όταν αποκολληθεί από τη δομή της οικογένειάς του, να προσκολληθεί σ’ αυτή. Απ’ αυτά όλα ως δεδομένα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η φύση του άντρα είναι ρευστή και χωρίς σταθερά χαρακτηριστικά, ενώ της γυναίκας ακριβώς τ’ αντίθετο.

Η Θέωση έχει να κάνει με το διπλό άνθρωπο. Ό,τι λέει ο Χριστός στο Λόγο Του, περιλαμβάνει το συνολικό χρόνο ζωής του ανθρώπου. Το κάθε φύλο όμως, σύμφωνα με το Χριστό, ακολουθεί διαφορετική διαδρομή. Αυτό το οποίο είναι σημαντικό, είναι ότι δεν υπάρχει στη ζωή του άντρα κανένα κενό στο οποίο θα πρέπει να υπάρξει ως δομή. Όταν αποκολληθεί, και γι’ αυτόν το λόγο αποκολλάται, προσκολλάται κατευθείαν στη γυναίκα του. Αυτό περιλαμβάνει το σύνολο των αντρών κι επομένως από εδώ βγαίνει το συμπέρασμα ότι η Θέωση αφορά το διπλό άνθρωπο, εφόσον ο άντρας μόλις ολοκληρωθεί ως άνθρωπος μέσα στην οικογένεια, αποκολλάται εντελώς φυσιολογικά απ’ αυτή και προσκολλάται αυτόματα στη γυναίκα του.

Η υπόσχεση του Θεού για την Αιώνιο Ζωή, σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται μέσω των αριθμών. Η Αιώνιος Ζωή σημαίνει, με γνώμονα τη λογική, την ένταξη στη θεία κοινωνία, εφόσον ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Εφόσον κύτταρο της όποιας κοινωνίας είναι η οικογένεια, τότε αυτή θα είναι η αγία οικογένεια. Όλα αυτά περιγράφουν την κατάσταση Θέωσης κι υπάρχουν όλα μαζί, αλλά και το καθένα ξεχωριστά, εξαιτίας της φύσης του ανθρώπου. Επομένως όλα αυτά πρέπει να βρίσκονται, όπως και συμβαίνει, στον ίδιο αριθμό. Αιώνιος ζωή = Θεία κοινωνία = Αγία οικογένεια = 63. Οι χριστιανοί σ’ αυτό που ονομάζουν μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, έχουν ορισμένες διαφορές όσον αφορά την τελετουργία του, αλλά στο ύψιστο επίπεδο υπάρχει ταύτιση με την πράξη που έκανε ο Χριστός κατά το Μυστικό Δείπνο. Αυτός που δέχεται τη θεία κοινωνία μέσα του, παίρνει ένα κομμάτι άρτου βαπτισμένο στον οίνο. Εφόσον αυτό είναι η Θέωση, αυτό είναι η αγία οικογένεια. Ο άρτος είναι η δομή κι ο οίνος το υγρό, που πληρεί τη δομή. Στην οικογένεια του ανθρώπου, η γυναίκα είναι ο άρτος κι ο άντρας ο οίνος. Αυτή είναι βάση της οικογένειας.

Το κάθε φύλο ακολουθεί διαφορετική διαδρομή κι αυτό πρέπει να το εξηγήσουμε. Ο Χριστός δε λέει σε καμία περίπτωση ότι κατ’ αντιστοιχία με τον άντρα αποκολλάται και η γυναίκα και κατόπιν βρίσκονται και γίνονται “σάρκα μία”. Ο Χριστός τη γυναίκα τη θεωρεί αυθύπαρκτη και μόνον, όταν υπάρχει, αποκολλάται ο άντρας από την οικογένεια και προσκολλάται σ’ αυτήν. Η γυναίκα υπάρχει πάντα ως δομή και ζει παράλληλα με τη δομή της οικογένειας. Μπορεί να ζει μέσα σε μία οικογένεια, αλλά δεν αποκολλάται για να γίνει “σάρκα μία”. Υπάρχει, και η ύπαρξή της προκαλεί την αποκόλληση του άντρα. Όταν η γυναίκα αναπτυχθεί πλήρως, δεν είναι ενταγμένη στην οικογένεια που τη γέννησε με τον τρόπο που είναι ο άντρας. Είναι ένα άτομο, που δεν εξαρτάται καθόλου από την οικογένεια.

Αν ψάξει κάποιος οπουδήποτε να πληροφορηθεί για τα χαρακτηριστικά της γυναίκας, θα δει ένα κοινό σημείο, που ανεξάρτητα από το βάθος της ανάλυσης υπάρχει παντού. Η γυναίκα σε σχέση με τον άντρα προσβάλλεται πολύ ευκολότερα από την υστερία κι άλλες νευρικές διαταραχές. Αυτό το χαρακτηριστικό το έχει η γυναίκα, λόγω του ότι είναι πλασμένη με τα χαρακτηριστικά του σταθερού μέσου, της δομής. Υστερία σημαίνει μία κατάσταση, που έχει ξεφύγει από ορισμένα όρια. Όρια έχει μόνον η δομή, που έχει σταθερά χαρακτηριστικά. Όταν αυτά τα όρια ξεπεραστούν για οποιονδήποτε λόγο, η γυναίκα παύει να έχει τα φυσιολογικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου και εισέρχεται στην κατάσταση της υστερίας.  Ο άντρας λόγω φύσης είναι αδύνατον ή σχεδόν αδύνατον —χωρίς να υπάρχουν παθολογικές αιτίες— να υποστεί υστερικές διαταραχές. Αυτή η στερεή ψυχοσύνθεση της γυναίκας είναι κι ο λόγος, που επιτρέπει στην οικογένεια μέσα στην κοινωνία της Βαβυλώνας να της φέρεται με τον τρόπο που είδαμε στην αρχή της θεωρίας για το γάμο.



Η γυναίκα είναι μία ξεχωριστή δομή κι ως εκ τούτου ο άρχων πατέρας μπορεί με την εξουσία που του δίνει η κοινωνία να τη δώσει όπου θέλει. Αυτήν την ενέργεια ο πατέρας δεν μπορεί να την κάνει σε καμία περίπτωση, όσον αφορά το γιο-άντρα. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο γιος είναι προσκολλημένος στη δομή, είναι προσκολλημένος στη μητέρα και κατά συνέπεια  η οποιαδήποτε αυθαιρεσία του πατέρα θα τον φέρει σ’ άμεση σύγκρουση με τη γυναίκα του. Όταν στην κοινωνία της Βαβυλώνας κυριαρχεί το φαινόμενο της μοιχείας, η σύγκρουση μεταξύ των συζύγων είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να συμβεί. Σύγκρουση γυναίκας κι άντρα μέσα στα πλαίσια του γάμου σημαίνει εκ των προτέρων νίκη της γυναίκας. Αυτό θα το δούμε σ’ άλλο σημείο, όπως και τις σχέσεις, που αναπτύσσονται μεταξύ μητέρας και γιου.

Σ’ αυτό το σημείο μας ενδιαφέρει η γυναίκα ως κόρη, ως γυναίκα, που έχει δομή ικανή ν’ αποκολλήσει τον άντρα από την οικογένεια. Η πατριαρχική κοινωνία, εκμεταλλεύεται αυτά τα χαρακτηριστικά της γυναίκας και μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρεί τα δικά της. Τι γίνεται όμως, όταν αυτή η δομή δεν ελέγχεται από τον πατέρα; Τι γίνεται όταν υπάρχει περίπτωση άρνησης αυτής της δομής να μετακινηθεί με τον τρόπο που επιθυμεί η εξουσία; Σ’ αυτό το σημείο έχουμε μία σύγκρουση, που, αν δεν ελεγχθεί από την αρχή, καταλήγει σε μία επανάσταση.

Η γυναίκα μπορεί να υπάρξει και με την οικογένειά της και χωρίς αυτήν. Αν δει κάποιος τα στατιστικά στοιχεία, που αφορούν έρευνες, που έχουν ως αντικείμενο τις οικογένειες των διαφόρων κοινωνιών, θα διαπιστώσει κάτι, που θα τον παραξενέψει. Η συντριπτική πλειοψηφία των εφήβων, που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, είναι γυναίκες. Οι άντρες ακόμα και μία άσχημη οικογένεια, δεν την εγκαταλείπουν. Αυτό επιβεβαιώνει τη θεωρία για την ισχύ της γυναίκας, αλλά και για τη δομή.  Η γυναίκα είναι πλασμένη για να επιβιώνει  και όχι μόνον αυτή η ίδια, αλλά κι οι άνθρωποι-Θεοί που γεννά. Ο άντρας μόνος του δύσκολα επιβιώνει κι αυτό λόγω της ρευστότητας, που τον διακρίνει. Η επιβίωση είναι η πιο δύσκολη υπόθεση κι απαιτεί θυσίες υπεράνθρωπες που ο άντρας δεν μπορεί και δε θέλει να τις πραγματοποιήσει. Η επιβίωση και η έννοιά της δεν αναφέρονται μόνο στο καιρό της Δημιουργίας, αναφέρονται σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλες τις κοινωνίες. Όσο δύσκολο ήταν για μία γυναίκα να επιβιώσει μέσα στην αφιλόξενη φύση, έχοντας πάντα και το ενδεχόμενο να μεγαλώνει τα παιδιά της, τόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει και μέσα σε μία πατριαρχική κοινωνία, που αντιμετωπίζει τη γυναίκα, που είναι ελεύθερη, ως απειλή την οποία πρέπει να εξοντώσει.

Αναφέραμε παραπάνω την έννοια της “θυσίας” κι αυτό είναι που χαρακτηρίζει τη γυναίκα. Για να τ’ αντιληφθεί κάποιος αυτό, πρέπει να σκεφτεί ορισμένα πράγματα για την κοινωνία. Η πατριαρχική κοινωνία στηρίζεται στη μοιχεία κι αυτή είναι η Κόλαση, που καίει μέρα-νύχτα τους ανθρώπους. Ο μοιχός επιθυμεί ό,τι βρίσκεται γύρω του κι αυτό, γιατί του λείπει η δομή μέσα στην οποία θα ενταχθεί, για να γίνει “σάρκα μία”. Η κοινωνία όμως είναι σκληρή και δεν προσφέρει την πολυτέλεια της αυτοδιάθεσης. Το μόνο που μένει, κι αυτό είναι επιθυμητό από την ίδια την εξουσία, είναι η πορνεία. Ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία της Βαβυλώνας είναι διαρκώς πεινασμένος σεξουαλικά. Η πορνεία δίνει τη διέξοδο στον άνθρωπο και χρησιμοποιείται ως αποσβεστήρας όλων των τάσεων. Αν δεν υπήρχε η πορνεία, θα ερχόταν στιγμή που οι ίδιοι οι άντρες, που κρατούν την εξουσία, θα τα διέλυαν όλα. Η πορνεία, για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης την αξία της στο αυθεντικό μοντέλο της Βαβυλώνας, ελεγχόταν και προστατευόταν από το ίδιο το κράτος. Η πορνεία όμως απαιτεί την ύπαρξη πορνών κι αυτό είναι κάτι, που έπρεπε να λυθεί άμεσα. Δεν υπάρχει οικογένεια, που είναι διατεθειμένη να παραδώσει την κόρη της σε καμία περίπτωση σ’ ένα πορνείο, για να σωθεί το σύστημα. Αυτό το πρόβλημα έπρεπε να λυθεί μ’ άλλο τρόπο. Ο τρόπος είναι απλός, εφόσον το σύστημα όλες τις παραπάνω γυναίκες, που βρήκαν τη δύναμη να ξεφύγουν από την εξουσία, δεν τις επανεντάσσει στο δυναμικό του.

Αυτό σημαίνει ότι όλες όσες φεύγουν από τα σπίτια τους, γίνονται πόρνες; Όχι βέβαια, αλλά συμβαίνουν ορισμένα άλλα πράγματα. Θυσίες όπως αυτές που κάνει μία γυναίκα, είναι αδύνατο να τις πραγματοποιήσει ένας άντρας. Αν η γυναίκα σκεπτόταν όπως ο άντρας, τότε αυτόματα μόνη της θα γινόταν πόρνη. Η γυναίκα προτιμά να δουλεύει σαν το δούλο μέρα-νύχτα για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά πόρνη δε γίνεται. Η γυναίκα σκέφτεται πάντα τα παιδιά που έχει ή αυτά που θα γεννήσει και άποψή της είναι ότι η ομορφιά της κι ο πλούτος της είναι η αξιοπρέπειά της και η τιμή της. Η γυναίκα θέλει πάντα να κάνει τα παιδιά της τέλεια κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς αξιοπρέπεια. Η κοινωνία σε μία τέτοια γυναίκα, αλλά και σ’ όλες τις γυναίκες, σ’ όλες τις εποχές  φέρεται άδικα όσον αφορά την αμοιβή της εργασίας της. Με δεδομένο όμως ότι στην κοινωνία κυριαρχεί η σεξουαλική πείνα των αντρών, εύκολα καταλαβαίνει κάποιος τη δύναμη της γυναίκας. Δέχεται να πληρώνεται ελάχιστα σε σχέση με τον άντρα για την ίδια εργασία, την ώρα που ως πόρνη θα έβγαζε λεφτά, που  δεν μπορεί να βγάλει κανένας άντρας με την εργασία του, όποια κι αν είναι αυτή.


Τι γίνεται όμως; Γιατί υπάρχουν πόρνες; Αν πραγματικά αυτή είναι η γυναίκα και η δύναμή της, πώς υπάρχουν πόρνες; Πάλι, και αυτή είναι η τραγωδία, πρόκειται για θυσία των γυναικών. Στην πατριαρχική κοινωνία η κοπέλα, που φεύγει από το σπίτι της, κακοπέφτει. Η υποκρισία και η προστυχιά της κοινωνίας συνεχώς τη διαβάλλουν και την απομονώνουν. Οι άντρες που δέχονται να έρθουν σ’ επαφή με μία γυναίκα, που έφυγε από το σπίτι της, δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προκύψει. Είναι τ’ αποβράσματα μίας άθλιας κοινωνίας κι επιπλέον είναι αδίστακτοι. Επειδή είναι άντρες και σκέφτονται πονηρά, παρασέρνουν τη γυναίκα στον έρωτα και μετά την εκμεταλλεύονται. Αυτή η εκμετάλλευση οφείλεται στο γεγονός ότι μέσα στο μυαλό του άντρα έρωτας και σεξ δεν ταυτίζονται πάντα..  κατά συνέπεια μπορεί αυτός να παίξει με τα αισθήματά της και να την ξεγελάσει. Η γυναίκα εξαιτίας της έλλειψης γνώσης κι εμπειρίας, δεν μπορεί να ελέγξει τα όσα συμβαίνουν και παρασύρεται. Για έναν άντρα είναι πολύ εύκολο να ξεγελάσει μία γυναίκα σε κανονικές συνθήκες σ’ ό,τι αφορά την ειλικρίνεια των αισθημάτων του, πόσο μάλλον μία πικραμένη κι απογοητευμένη από τη ζωή. Το δέλεαρ του κέρδους από την πορνεία είναι μεγάλο κι έτσι αυτός ο άθλιος αργά ή γρήγορα θα ζητήσει από τη γυναίκα να καλύψει τις ανάγκες τους, επειδή αυτός συνήθως είναι και τεμπέλης και πολυέξοδος. Η γυναίκα καταφεύγει στην πορνεία, γιατί η απειλή της εγκατάλειψής της από τον άντρα είναι άμεση. Αυτό που την στηρίζει είναι η ελπίδα που πάντα είναι μάταια.

Πάλι η γυναίκα ακολουθεί το δρόμο της θυσίας και πάλι η κοινωνία δείχνει το σκληρό κι απάνθρωπο πρόσωπό της. Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μη γνωρίζει πόσο βασανισμένες και πόσο δυστυχισμένες είναι οι πόρνες και δεν υπάρχει άθλιος, υποκριτής, ψεύτης και κλέφτης, που να μη τις κατηγορεί. Η κατηγορία δεν έχει σχέση μ’ αυτό που η έννοια περιγράφει. Η κατηγορία έχει σχέση με την άρνηση αυτών των ηλιθίων να βοηθήσουν τη γυναίκα να ξεφύγει από την πορνεία. Η ετικέτα μπαίνει μία φορά και δε βγαίνει ποτέ. Υπάρχουν άνθρωποι, που αγάπησαν πραγματικά γυναίκες που υπήρξαν πόρνες, αλλά η κατηγορία των αθλίων δεν τους άφησε ποτέ να τις τραβήξουν από το βούρκο. Ο Θεός όμως είναι Αγνός και Δίκαιος. Η πορνεία είναι αμαρτία και τιμωρείται. Αν η πόρνη του πορνείου μέσα στη δυστυχία της τιμωρείται μία φορά, η πόρνη που κοιμάται με το νόμιμο σύζυγό της, χίλιες. Η πόρνη κάποτε μπορεί να βρει τη λύτρωσή της και η πορνεία της ως πράξη κρατά λίγα λεπτά, η άλλη όμως πόρνη τιμωρείται για πάντα κι ώσπου να πεθάνει.

Στην κοινωνία της Βαβυλώνας αυτές οι γυναίκες αποτελούν ένα δυναμικό, το οποίο είναι απαραίτητο για τη σταθερότητα του συστήματος και θα δούμε γιατί ακριβώς. Κάποιος θα μπορούσε σ’ αυτό το σημείο ν’ αναρωτηθεί και δικαία, γιατί όλα αυτά, που περιγράφονται κι αφορούν παλαιότερες και πιο σκληρές κοινωνίες, είναι απαραίτητο να υπάρχουν και στη σημερινή εποχή. Η γυναίκα σήμερα έχει στο ενεργητικό της πολλές κατακτήσεις, έχει δώσει και δίνει ακόμα αγώνα για τη θέση της στην κοινωνία. Έχει εξασφαλίσει τις ίδιες σχεδόν συνθήκες με τον άντρα όσον αφορά την εργασία της, τα πολιτικά και κοινωνικά της δικαιώματα. Μπορεί αυτή η γυναίκα να συγκριθεί με τη γυναίκα άβουλο ον που περιγράψαμε πιο πριν; Μπορεί η σημερινή γυναίκα να συγκριθεί με τη γυναίκα του Ευαγγελίου; Θεωρητικά βέβαια όχι, αλλά πρακτικά θα πρέπει να το διερευνήσουμε.

Αναμφισβήτητα η κοινωνία μας έχει τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας του βήματος τέσσερα κι αυτή η κοινωνία μέσα της περιέχει όλες τις μορφές των κοινωνιών. Είναι μία κοινωνία σύνθετη, στην οποία ναι μεν δόθηκαν οι γνώσεις στους ανθρώπους κατά την διάρκεια  των αιώνων μέσα από μία διαρκή πάλη, αλλά αυτές οι γνώσεις —αν παρατηρήσει κάποιος τον κόσμο γύρω του— δεν πρόσφεραν και πολλά πράγματα. Όταν περιγράφαμε το βήμα τέσσερα, αναφέραμε ότι είναι ανίκητο κι αυτό, γιατί καταφέρνει πάντα να διατηρεί τα χαρακτηριστικά του μ’ ελάχιστες φθορές, εφόσον έχει την ιδιότητα να οικειοποιείται την κάθε νέα γνώση. Οι κοινωνικοί αγώνες, που αφορούν τις κοινωνικές τάξεις και τα συμφέροντά τους, εξελίχθηκαν παράλληλα με τους αγώνες για ισότητα των γυναικών με τους κυρίαρχους άντρες. Αν πιστεύει κάποιος ότι οι ταξικοί αγώνες δικαιώθηκαν κι ο κόσμος ξέφυγε από τη φτώχεια, τότε μπορεί να πιστεύει ότι κι οι αγώνες των γυναικών δικαιώθηκαν. Τα προβλήματα σ’ αυτήν την κοινωνία, όχι μόνο δε λύνονται, αλλά αντίθετα κάθε προβληματισμός και κάθε αγώνας έχει την τάση να τα περιπλέκει. Οι γυναίκες πράγματι κατόρθωσαν  πολλά πράγματα. Έχουν πολλά δικαιώματα και σχεδόν ίσες ευκαιρίες.

Εδώ είναι και το λεπτό σημείο. Το ζητούμενο για τις γυναίκες δεν είναι ν’ αποκτήσουν ούτε δικαιώματα ούτε ευκαιρίες. Το σύστημα τις αποπροσανατολίζει και τις εκμεταλλεύεται. Τις φέρνει σ’ αντιπαράθεση με τους άντρες και ξεχνούν πώς το ζητούμενο είναι η ευτυχία και όχι τα τυπικά δικαιώματα. Αν αυτά τα δικαιώματα έλυναν αυτόματα τις όποιες ανησυχίες των ανθρώπων, θα έλυναν κατ’ αρχήν τα προβλήματα των αντρών. Οι γυναίκες επιδιώκουν ισότητα με τους άντρες και δε βλέπουν ότι οι άντρες με τα διεκδικούμενα απ’ αυτές δικαιώματα υποφέρουν από το σύστημα. Το πρόβλημα σε μία κοινωνία, όπως η κοινωνία που ζούμε, δεν είναι η ισότητα των δικαιωμάτων μεταξύ των δύο φύλων αλλά το δικαίωμα να ζήσει κάποιος όμορφα και πλουσιοπάροχα, εφόσον δουλεύει και παράγει έργο. Οι γυναίκες βλέπουν το αντρικό πρόσωπο, που κρατά την εξουσία και νομίζουν λανθασμένα ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο φύλο αυτού που την κρατά. Δεν μπορούν να δουν ότι το πρόβλημα είναι η εξουσία.



Όλοι οι αγώνες των ανθρώπων για κοινωνική  δικαιοσύνη —στην πλειοψηφία τους αντρικοί— στρέφονται ενάντια στην εξουσία. Αν οι άντρες είχαν εξασφαλίσει τη λύση του συνόλου των προβλημάτων τους με την κατοχή και μόνον της εξουσίας, τότε η προσοχή τους θα ήταν στραμμένη προς το μέρος των γυναικών, που διεκδικούν αυτήν την εξουσία. Είναι όμως έτσι; Η πατριαρχική κοινωνία είναι πράγματι σκληρή κι απάνθρωπη. Ισοπεδώνει τη γυναίκα και την εξομοιώνει με δούλο. Πόσο όμως ο άντρας σ’ αυτήν την κοινωνία είναι ελεύθερος και άρα ευτυχισμένος; Το σύστημα πράγματι ισοπέδωσε τη γυναίκα, αλλά τι επιδίωξε μέσω αυτού; Έδωσε μία εξουσία στον άντρα πάνω στη γυναίκα που από τα δεδομένα δεν είναι λογικό να τη θέλει και τον υπέταξε. Ποιος λογικός άντρας, που είναι ερωτευμένος, θα επιδίωκε την εξουσία πάνω στη γυναίκα που αγαπά ανταλλάσσοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ελευθερία που επιθυμεί μέσα στην κοινωνία; Η γυναίκα δεν μπορεί να καταλάβει ότι η ταπείνωσή της είναι η αναγκαία συνθήκη για τη δουλεία των αντρών μέσα στο σύστημα που αυτοί υποτίθεται εξουσιάζουν. Το σύστημα θέλει, αποκλειστικά και μόνο, να διατηρήσει την εξουσία πάνω στους ανθρώπους και δε μάχεται ως φορέας των αντρών τις γυναίκες. Απλά χωρίς αυτήν την κατάσταση δεν μπορεί να υπάρξει. Ο φεμινισμός όχι μόνο δε βοήθησε τις γυναίκες, αλλά κι υπέσκαψε τις ελπίδες τους.

Απαραίτητο στοιχείο για την επίλυση ενός  προβλήματος είναι η κατανόησή του. Δεν μπορεί να λύσει κάποιος ένα πρόβλημα, όταν δεν μπορεί να το ξεχωρίσει ανάμεσα σ’ άλλα, των οποίων η λύση δεν ενδιαφέρει. Η κοινωνία αυτής της μορφής έχει την τάση να περιπλέκει τα προβλήματα κι αυτό, γιατί στηρίζεται στη σχετική γνώση κι αυτή είναι που πολλαπλασιάζει τα δεδομένα. Φαινομενικά η κοινωνία είναι πιο προηγμένη και πιο δίκαιη απ’ αυτήν της Βαβυλώνας. Ποιος άνθρωπος όμως μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι δίκαιη ή το πιο βασικό ότι η ζωή μέσα σ’ αυτήν είναι πιο εύκολη; Η ζωή σήμερα είναι πιο δύσκολη από ποτέ, γιατί όσο πιο πολλά τα ερεθίσματα, τόσο πιο πολλές οι επιθυμίες. Στην κοινωνία της Βαβυλώνας οι άνθρωποι είχαν δυσκολίες ακόμα  και στην επιβίωση τους, αλλά είχαν ένα σημαντικό πλεονέκτημα, που τους διατηρούσε κοντά στη Λύτρωση. Είχαν ορατότητα. Γνώριζαν ποιος ευθύνεται για την κατάντια τους, γνώριζαν ποιος τους σκοτώνει και ποιος τους κλέβει. Στη Γαλλική Επανάσταση δεν υπήρχε ενδοιασμός για το γενικό ξεσήκωμα. Οι εχθροί ήταν γνωστοί. Στη σημερινή κοινωνία όμως, ποιοι είναι οι εχθροί; Αν τα προβλήματα λύνονται μ’ επανάσταση και βία, ο κόσμος θα είχε επαναστατήσει με την εκτεταμένη διασπορά της γνώσης. Βία στη βία της εξουσίας. Ποια είναι όμως η εξουσία και πού βρίσκεται; Ο κόσμος ζητάει δημοκρατία και την έχει, ζητά δικαιώματα και τα έχει. Λύνονται όμως τα προβλήματα; Όπως έχουν παγιδευτεί οι άντρες, ζητώντας όλα τα παραπάνω, με τον ίδιο τρόπο έχουν παγιδευτεί κι οι γυναίκες.

Ο φεμινισμός δε βοηθά τη γυναίκα, γιατί απλούστατα δε σέβεται τη φύση της. Ο Δημιουργός έχει δώσει σε κάθε φύλο διαφορετικά χαρακτηριστικά κι αυτό δεν αλλάζει με καμία φιλοσοφία. Όταν ο άνθρωπος δε σέβεται τα χαρακτηριστικά του φύλου, δε σέβεται το Δημιουργό και κατά συνέπεια βρίσκεται σε λάθος δρόμο. Ο φεμινισμός δε σέβεται σε καμία περίπτωση την ίδια τη γυναίκα. Ίσες ευκαιρίες κι ίσα δικαιώματα με τον άντρα σε μία κοινωνία που δε σέβεται τίποτε, δεν αποφέρει σε καμία περίπτωση όφελος. Ο κόσμος στον οποίο ζητά να μπει η γυναίκα με ίσα δικαιώματα, είναι καθαρά αντρικός. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο επιθυμία της γυναίκας είναι ν’ ανταγωνιστεί το πιο έξυπνο, “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Θεού, ον. Ο κόσμος είναι εξαιρετικά περίπλοκος για τον άντρα και τον καταστρέφει. Πώς είναι δυνατόν οι γυναίκες να επιδιώκουν να μπουν μέσα σ’ αυτόν; Το χειρότερο έγκλημα εναντίον της γυναίκας είναι η άποψη περί ανταγωνισμού με τον άντρα, μέσα στο λαβύρινθο που ο ίδιος έφτιαξε κι ο ίδιος παγιδεύεται.

Η γυναίκα σε καμία περίπτωση δεν έχει την εξυπνάδα και την ευστροφία του άντρα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξυπνότερες γυναίκες από άντρες. Απλά η σχετική εξυπνάδα δεν είναι το ζητούμενο. Ο κόσμος αυτός δεν είναι φτιαγμένος από τους σχετικά έξυπνους άντρες, αλλά από τους απόλυτα έξυπνους άντρες. Όταν η γυναίκα θέλει να τον νικήσει, πρέπει να νικήσει την απόλυτη ευφυΐα και όχι τη σχετική. Οι γυναίκες είναι πανίσχυρα όντα κι αυτό συμβαίνει, γιατί πέρα από την επιδίωξη για την προσωπική τους ευτυχία έχουν να φέρουν σε πέρας ίσως την πιο σημαντική αποστολή που υπάρχει. Αν κάποιος άντρας δήλωνε ότι θα μπορούσε να ήταν πιο πιστός στα παιδιά του από τη φυσική μητέρα, θα φαινόταν τουλάχιστον γελοίος. Αυτό δείχνει τη δύναμη των φυσικών χαρακτηριστικών του κάθε φύλου κι αυτό αποδεικνύει, πόσο γελοίο είναι ν’ ανταγωνίζεται η γυναίκα τον άντρα σε χώρους, που, ενώ υποτίθεται είναι δικοί του, εκεί ακριβώς είναι δυστυχισμένος.

Καινή Διαθήκη

eamb-ydrohoos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ