Ο ΔΡΟΜΟΣ των Σοφών

Η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ (σαν Ολοκλήρωση μιας «πνευματικής πορείας»), Η ΣΙΩΠΗ, Η ΗΣΥΧΙΑ, Η ΑΠΑΘΕΙΑ,  Η ΗΡΕΜΙΑ, -όπως κι αν το αντιλαμβανόμαστε- έρχεται με την «εξάντληση» κάθε προσωπικής δραστηριότητας, δεν έρχεται μέσα από προσωπική προσπάθεια, μέσα από πνευματική άσκηση και πειθαρχία, μέσα από δραστηριότητες.

Αυτή η «Κατάσταση» Είναι Παρουσία και Πληρότητα και Ήρεμη Δραστηριότητα. Αυτή η «Κατάσταση» δεν είναι Απουσία και Τίποτα…

.

Η Ύπαρξη Είναι Μία (δεν διαχωριζόμαστε από τίποτα, δεν υπάρχει υποκείμενο-αντικείμενο), Είμαστε Ενωμένοι με Όλα. Η Σκέψη αναδύεται και σβήνει όταν το απαιτεί η Λειτουργία της Φύσης, χωρίς να «σκαλώνει», χωρίς να μπερδεύεται, να παραμορφώνει, να γίνεται εμπόδιο. Το ίδιο και το Συναίσθημα. Το ίδιο κι οι αισθήσεις και οι σωματικές δραστηριότητες. Όλα Γίνονται Αυθόρμητα, από τις Ανάγκες της Φύσης, που Ρέει Χωρίς Εμπόδιο…

.

Αυτό που ονομάζεται Διαλογισμός (Αληθινός Διαλογισμός, Αληθινή Προσευχή, Πραγματική Πνευματική Προσπάθεια) είναι η «Επίτευξη» της Κατάστασης της Ύπαρξης Όπου η Ζωή Ρέει Ελεύθερη.

Η Ζωή Λειτουργεί σαν Ενότητα, Σκέψη, Συναίσθηση, Αίσθηση και Πράξη, τελείως φυσικά, φυσιολογικά και ισορροπημένα μέσα στην Ολότητα και σε Σχέση με Όλα.

Ο «διαχωρισμός» από την Ενότητα, την Ολότητα, το Κάθε Τι, είναι μια εμπρόθετη αντίληψη που τροφοδοτεί ο ίδιος ο άνθρωπος: Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον «διαχωρισμό από το Όλον, για την δημιουργία του υποκειμένου, το εγώ, την ατομικότητα, τον διαχωρισμό από τον κόσμο.

Με άλλα λόγια δεν είναι η ΦΥΣΗ, η Ύπαρξη, η Ζωή, που διαχωρίζει, δεν είναι η σκέψη, η αίσθηση, οι αντικειμενικές καταστάσεις: Είναι ο τρόπος που τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά. Εμείς δημιουργούμε τον διαχωρισμό και εμμένουμε στον διαχωρισμό, στο εγώ, το ατομικό, στις προσωπικές επιδιώξεις… Γιατί; Επειδή Μέσα στην Ολότητα νομίζουμε ότι «χανόμαστε».

Ενώ η Ενότητα της Ύπαρξης, η Ολότητα, Λειτουργεί σαν Ενοποιητικός Παράγοντας, σαν Αγάπη, σαν Ένωση, σαν Συγχώνευση – που σημαίνει ότι Ενωνόμαστε με Ένα ΠΛΑΤΥΤΕΡΟ ΚΑΤΙ που τα Περιλαμβάνει Όλα… εμείς οι άνθρωποι (επειδή έχουμε ανατραφεί κι έχουμε ζήσει χιλιάδες χρόνια έτσι) νομίζουμε ότι θα επιβιώσουμε πιο καλά σαν υπάρξεις όταν διαχωρίζουμε τον εαυτό μας, όταν βάζουμε φράχτες, όταν χτίζουμε φρούρια, πολεμίστρες κι είμαστε οπλισμένοι με τα καλύτερα όπλα.

Κι έτσι αρχίζει το Δράμα της Ανθρώπινης Ιστορίας.

Κι έτσι συνεχίζεται το Δράμα της Ανθρώπινης Ιστορίας.

Κι έτσι θα συνεχίζεται το Δράμα της Ανθρώπινης Ιστορίας.

Εκτός… εκτός…

Καθένας καταλαβαίνει ποιος είναι ο Δρόμος.

.

Στην πραγματικότητα οι Σοφοί είναι πιο έξυπνοι επειδή Εμπιστεύονται την Φύση να Κάνει το «Έργο» και δεν «ανακατεύονται». Δεν είναι τεμπέληδες γιατί η Ηρεμία είναι ταυτόχρονα και Δράση: Δράση Αυθόρμητη, Φυσική, Πηγαία, Προσανατολισμένη Σωστά, κι Οδηγεί Πάντα στην Ενότητα.

Οι άνθρωποι – σε αντίθεση με τους Σοφούς – είναι ανόητοι… γιατί; Επειδή νομίζουν πως γνωρίζουν ή μπορούν να γνωρίσουν με δικές τους προσπάθειες. Όταν το εγώ γίνεται σημαία και θέλει να οδηγεί το πλήθος… τότε οι ψυχίατροι χαίρονται, επειδή έχουν δουλειά…

Πολλοί, πάρα πολλοί, μιλούν για τον Διαλογισμό… Όμως οι Σοφοί Διαλογίζονται διαφορετικά από τους ανθρώπους… Που είναι η διαφορά;

Αν και δεν πρέπει να αποκαλύπτουμε τα μυστικά δημόσια (γιατί μπορεί να γίνει κακή χρήση των πληροφοριών) θα πούμε δυο λόγια…

Επειδή η Ύπαρξη Είναι Μια Ολότητα, Μια Ενότητα, και δεν υπάρχει διαχωρισμός, ούτε ανάμεσα στα Πεδία (τους κόσμους), ούτε ανάμεσα στις υπάρξεις, ούτε ανάμεσα στα συμβαίνοντα στο σύμπαν, Οπουδήποτε, Οποτεδήποτε, Μπορούμε να Βιώσουμε την Αλήθεια, την Πραγματικότητα (ή τον Θεό, αν θέλετε). Αυτό που έχει σημασία σε αυτό που ονομάζουμε Διαλογισμό (που σε ψυχολογικούς όρους είναι το «ΒΛΕΠΕΙΝ») είναι το ΠΩΣ, όχι το ΤΙ.

Σημασία έχει ΠΩΣ κάνουμε ό,τι κάνουμε, όχι τόσο το ΤΙ κάνουμε… Δεν έχει σημασία αν είμαστε σε «Έκσταση στο Απεριόριστο», ή αν «Αγκαλιάζουμε την Ύπαρξη» (σαν Μια Ενότητα), αν σκεπτόμαστε, ή αισθανόμαστε, η δραστηριοποιούμαστε στον υλικό κόσμο… Σημασία έχει ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ. Αν Λειτουργούμε Ελεύθερα, Αυθόρμητα, Χωρίς Εμπόδια, Χωρίς Περιπλοκές και Παρεκτροπές, ή αν «χανόμαστε» στους φανταστικούς κόσμους, της «εμπειρίας» (μεταφυσικής ή μη), της «αντίληψης», της «σκέψης», των «συναισθημάτων», των «εξωτερικών επιδιώξεων»…

Στην Ζωή, στον Διαλογισμό, στην Πράξη, (γιατί όλα αυτά – τουλάχιστον για τον Σοφό – ταυτίζονται) σημασία έχει το ΠΩΣ, η Ποιότητα, όχι το ΤΙ… Έτσι την Ενότητα Μπορούν να την Βιώνουν τόσο τα Όντα του «Ουρανού», όσο και τα όντα των ανώτερων κόσμων ή του υλικού κόσμου… Γιατί; Επειδή Όταν Γνωρίζουμε το ΠΩΣ, Όπου κι αν Είμαστε, Είμαστε Έξω Από Τον Χρόνο, Έξω Από Τον Τόπο… Όταν «ασχολούμαστε» και «προσκολλιόμαστε» στο ΤΙ, θα ζούμε στον «κόσμο των φαινομένων»…

.

(θα συνεχίσουμε)

wholemind8

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ